This is erosion

"Grinding up rocks with your molars"

Even had ze zitten staren naar de den voor haar. Natuurlijk was ze blij, natuurlijk was ze trots geweest. Maar had ze het kunnen zeggen? Had ze naar voren kunnen komen? Nee. Negatieve en positieve emoties waren aan het clashen in een verschrikkelijk gevecht. Ze haatte het. Haar vlammetje was al weken geblust en gedoofd en niet langer had ze hatelijk passie gehad. Ze was moe, moe van het leven. Ze wilde niet meer, ze wilde niet meer verder. Alles was teveel, zelfs eten was teveel. Haar pels was vuil, vettig, duidelijk onverzorgd. Ze had een ziekige uitstraling en het zou haar ook niet verbazen als Routnose haar vertelde dat ze een paar dagen in de medicine cats den moest spenderen. Maar ze wilde niet. Alles was zo zwaar, zelfs uit haar nest komen in de ochtend was teveel. Het deed pijn aan haar schouders, aan haar kop, aan haar poten. Ze voelden zwaar aan, als rotsen. Nu ook voelden haar poten als stenen aan, te zwaar en te broos. Ze sleepte met haar voetjes over de grond, niet langer elegant in haar gang en haar bewegingen. Ze zuchtte even toen ze de den binnen wandelde, haar ziekige uitstraling was hier verre van uit zijn plaats. Ze was, however, niet van plan om hier te blijven. Even keek ze rond, waarna ze kalm op de gestreepte poes af stapte eenmaal ze haar had gezien. "Rout?" Haar stem was breekbaar, teder, maar niet zacht. Het klonk schor, alsof ze een goede slok water nodig had. "Routnose..." ze slikte even, het deed pijn om te praten... Maar zelfs drinken was haar soms teveel gevraagd. "Ik... Kunnen we..." Opnieuw beginnen? Er een definitief einde aan maken? Afscheid nemen? "... Praten...?"

Klikje

Starclan, ze zag er verschrikkelijk uit. Met gemixte emoties keek ze naar Burnetbliss die haar den binnen was komen wandelen. Instinctief wilde ze naar voren schieten, haar helpen en stern zeggen dat ze voor zichzelf moest zorgen. Maar de laatste paar keren dat ze dat had geprobeerd, had de poes haar enkel meer op afstand gehouden. Daarom bleef ze waar ze was, met pijn in haar ogen terwijl Burnetbliss haar naam sprak. "Ik... Kunnen we..." konden ze wat? Haar groene ogen vonden de blauwe van de flame point. Zelfs na al deze tijd kon ze de poes nog steeds niet precies in schatten. Ofwel ze zou vragen of ze dit af konden kappen, elkaar nooit meer zien, of ze wilde het misschien... Goed maken? "... Praten...?" praten, oh, ja, praten. Dat was misschien nog wel veel beter. Routnose stond op en kon het toch niet laten. "Wil je niet eerst wat drinken, Burnet..?" de medicine cat draaide zich om en pakte een vochtige mosbal die ze voor haar patiënten had liggen, waarna ze deze toch naar Burnetbliss schoof. "...Natuurlijk wil ik praten,"

DE bezorgdheid van de medicine cat was enkel natuurlijk en ze had niks minder verwacht van de tabby poes. Ze was zorgend, lief en accepteerde alles. Even trok ze met haar vuurkleurige oortjes. Ze vond het niet fijn dat de ander zo was, maar ergens was het ook een comfort. Ze was te trots om eraan toe te geven, maar ergens wilde ze wel. Ze wilde dat ze haar trots achterwege kon laten, dat het weg zou smelten... De poes stelde voor dat ze eerst wat kon drinken, hierbij presenteerde ze een natte mosbal. Haar maag kromp even in elkaar bij het idee dat het iets binnen moest krijgen. Ze had al zo lang zo weinig gegeten dat ze niet veel meer kon verdragen. Water was ok, maar in mos? Ze wist het niet zo zeer.. EVen schudde het pluizige katje haar kopje wat. Nee, ze was ok zo, ze kon het wel uithouden. Routnose bevestigde dat ze konden praten, waardoor ze even afwezig knikte en zich even omdraaide en kort een gebaar met haar staartje maakte. Ze wilde hier niet praten, maar buiten... Ver weg van het kamp.
Eenmaal aangekomen bij het maisveld keek ze op. Even snuffelde ze kort. Er ging geen nieuwe geur in de lucht, ze waren alleen dus. Kort knipperde ze even, waarna ze ging zitten en even een zware zucht van haar lippen liet vallen. Waar moest ze mee beginnen? Hoe kon ze beginnen? Haar mond voelde nog droger aan dan eerst. "Het spijt me voor alles Rout," sprak ze zachtjes toen ze even omkeek naar de medicine cat. Ze had even gewacht tot de ander er was, maar veel tijd had ze tussen dan en haar woorden niet gelaten. Hoe sneller het van haar hart was, hoe beter... Maar zelfs nu ze dit had gezegd besefte ze dat het niet genoeg was. Het deed niks.

Burnetbliss schudde haar kop en Routnose trok met haar oor. Het was haar vuur dat haar zo krachtig en mooi maakte, maar het was ook datzelfde vuur dat nog wel eens haar ondergang kon worden. Toch hield Routnose erover op, omdat ze niet verder op de verkeerde knopjes wilde drukken. Burnetbliss wilde ergens over praten, dus ze zou luisteren. In stilte liep ze mee, ver weg het mais veld in. De hele tijd was het stil en Routnose voelde een vreemde spanning tussen hen in. Ze wilde de poes in haar armen slaan, over diens bol likken en zeggen dat alles oké was, maar ze wist dat dingen nu anders lagen. "Het spijt me voor alles Rout," een zachte zucht verliet haar lippen en ze keek Burnetbliss met pijn in haar groene ogen aan. "Het is.. Het is oké Burnet, mij spijt het ook," murmelde ze. "...Wat speelt er? Wat is er allemaal gaande met je?"