Pitter Patter

Het was een lange drukke ochtend geweest en Seaweedpaw was er nu al klaar mee. Blijkbaar, als je niet actief bezig was met trainen als een apprentice, dan werd je constant aan het werk gezet door iemand. Het was toch ook niet zijn schuld dat zijn mentor hem maar een beetje in het kamp liet zitten en moest hij er maar voor gestraft worden. Een of andere warrior had hem nu de nursery ingestuurd, om het mos te gaan vervangen. Misschien dat hij een van de oudere kittens kon overhalen hem te helpen, dat zou zeker sneller gaan. Misschien wilde zijn nichtje dat wel voor hem doen. Astralkit was zowat de enigste kat in de clan die hij een beetje kon uitstaan. Familie was immers belangrijk. Toch, kittens waren altijd beter als warriors, want kittens konden hem moeilijk gaan rondcommanderen. Met een zucht droeg hij het verse mos naar binnen en zette het in een hoekje neer. Eigenlijk had hij helemaal geen zin hier in, maar als hij het niet deed kwam er alleen maar meer gezeur. Toch, eventjes uitstellen kon vast geen kwaad. En dus liet hij zijn groenblauwe ogen rondgaan tot ze een kitten spotte. Een rood katertje die misschien twee keer zo jong als hem was. Ach, beter als een kitten van een maan. Seaweedpaw liep op het katertje af, met wat hij zo dacht een vriendelijke glimlach te zijn. Niet dat het hem heel veel uitmaakte of het zo overkwam. "Hey," miauwde hij ter begroeting. "Zin om een apprentice te helpen?" Het was een gokje, maar kittens waren altijd enthousiast als het maar iets was wat te maken had met een apprentice. Zo was hij ook ooit geweest.

Saffronkit eerst

Met een grote geeuw kwam Saffronkit overeind. Hij had fanatiek met zijn vriendjes gespeeld en was aan een dutje toe geweest. Hij strekte zich eens goed uit en krabbelde op zijn pootjes. Vrolijk huppelde hij de nursery door in de hoop om zijn spel te kunnen hervatten. Voor hij zijn vriendjes gevonden had, werd hij begroet door een onbekende apprentice. Met zijn staart hoog in de lucht liep hij naar Seaweedpaw toe. "Hoihoi!," sprak te kitten enthousiast. "Waar zou ik mee kunnen helpen?" vroeg de kitten terwijl hij zijn hoofdje scheef hield. Hij had nog nooit een apprentice geholpen, maar eens moest de eerste keer zijn, toch? zolang het maar niet iets stoms was.

Het begon al mooi. De kitten leek tenminste erg enthousiast en vroeg waarmee hij van hulp kon zijn. Okay, even een mooi verhaaltje om deze stomme klus heen spinnen, dan zou de kitten vast wel willen helpen. "Okay, dus ik moet al jullie nesten gaan schoonmaken, maar dat doe ik liever niet. En ik dacht, misschien kunnen we er een spelletje van maken. Wat dacht je van de grootste mosbal ooit maken?" Bracht Seaweedpaw uit. Een spel moest vast wel de intresse van de rode kitten voor hem wekken. En anders zou het geen verlies zijn, want erger dan nu kon het niet. "Misschien neem ik je dan zelfs wel mee om het verse mos buiten het kamp te halen," voegde hij er met een speelse twinkel aan toe. Het was niet dat hij het echt meende, meer dat het de kitten meer over zou halen hem te helpen. Daarbij had hij zichzelf nooit echt precies aan de regels gehouden. Hij was als kitten zelf ook al eens het kamp uitgeslopen en dat was niet onopgemerkt gegaan. Daar had hij niet echt veel van geleerd leek het zo, want hij had zich laatst nog in een gebied gewaagd waar hij dus niet mocht zijn geweest. Oops. "Dus wat zeg je?"

Het enthousiasme wat zojuist nog van zijn gezicht af druppelde, verdween in een oogwenk. Nesten schoonmaken, daar had hij dus echt geen zin in. Waarom zou de kitten zijn eigen nest en de netjes van andere kitten willen verschonen? Hij had wel wat beters te doen. En een grote mosbal rollen, hij had een paar dagen geleden nog samen met Loudkit een hoop mosballetjes gerold. Saffronkit begon nee te knikken toen zijn oogjes ineens heel erg groot werden. "Mos buiten het kamp halen?!?" Zijn oortjes schoten recht omhoog. Nog nooit had iemand ingestemd om hem mee te nemen naar buiten het kamp, hoe vaak hij het ook al gevraagd had. De kitten sprong van pootje tot pootje en wist zich net in te houden om niet gelijk naar buiten te sprinten. "Zullen we gelijk mos zoeken buiten het kamp?"

De zwarte kater kon zien hoe het enthousiasme langzaam wegsijpelde. Slimme kitten. Nee hij zou ook geen nesten willen schoonmaken, daar gaf hij het kleintje helemaal gelijk in, maar als hij het goed had dan wilde hij zeker wel buiten het kamp zien te komen. En ja hoor, de rosse kitten had al begonnen met nee te knikken toen zijn oortjes omhoogschoten bij die woorden en hij al gelijk wilde gaan. "Nu-uh," vertelde Seaweedpaw hem. "Een beloning is niet hetzelfde als een cadeau. Voor een beloning moet je werken en voor deze beloning steek ik toch echt wel mijn nek uit," legde hij uit, in een serieuze toon die hij niet helemaal meende. Natuurlijk zouden ze beiden in de problemen komen als iemand erachter kwam, maar dat zou hij ook wel komen als ze erachter zouden komen dat hij kittens lichtelijk manipuleerde om zijn taken te doen. Tja, hij wilde ook wel eens wat leuks doen zo nu en dan en dit was het eerste wat hij zo kon bedenken. "Maar, misschien als je je belofte houd kunnen we nu al wel gaan," voegde hij er toch maar aan toe. Het maakte eigenlijk ook niet uit dat de nesten in de nursery gelijk verschoond werden, ze lagen er toch al dagen in een paar minuten kon dan ook nog wel.

De kitten had amper gehoord dat hij zou moeten werken voor zijn beloning om buiten het kamp te kijken of hij schoot al in de verdediging: "Maar je zei net dat we het mos buiten het kamp zouden halen, hoe moeten we anders de nestjes verschonen? En..." De kitten bleef doorratelen tot hij in de reden gevallen werd dat ze nu misschien wel gelijk konden gaan. De kitten sprong op zijn pootjes en kon zich net inhouden om niet direct de Nursery uit te hollen. "Ik beloof dat ik straks zal helpen met het verschonen wanneer we het mos verzameld hebben" beloofde de kitten plechtig. Met een beloning als deze accepteerde het katertje maar al te graag dat hij bij terugkomst een rot klusje moest doen. Eindelijk kan ik een keer buiten het kamp kijken, dacht de kitten bij zichzelf terwijl hij ongeduldig wachtte op de reactie van de zwarte kater.

Gelukkig had hij het kleintje in de reden gevallen en al dat geratel dat ze nú buiten het kamp moesten gaan afgekapt. Hij beloofde plechtig dat hij zeker zou gaan helpen straks, als ze al het mos hadden. Seaweedpaw deed alsof hij er nog even over na moest denken, voor zijn eigen amusement, voordat hij dan eindelijk knikte. "Okay dan, maar je moet wel stil zijn en heel goed oppassen dat we niet gezien worden. Anders zitten we straks allebei in de problemen, beloofd?" Dat was toch wel een erg belangrijk dingetje. Hij gokte niet dat het katertje voor hem een nursery arrest wilde riskeren en hijzelf had ook niet superveel zin in een straf. "Kom op dan gaan we," kondigde hij aan, voordat hij zich omdraaide en de nursery uitliep. De zwarte apprentice had geluk gehad dat hij kortgeleden nog een klein paadje had gevonden om het kamp uit te komen. Het was natuurlijk niet helemaal uit het zicht, maar het bood een betere kans om ongezien het kamp uit te komen met een kitten op sleeptouw. Het was nou ook niet alsof de oranje vacht van het katertje zo onopvallend was in hun donkere territorium.

Met grote interesse luisterde de kitten naar nog redelijk onbekende apprentice. Wat hij ook zal zeggen, de kitten zou hoe dan ook luisteren. Misschien af en toe een weerwoord als er iets raars gezegd werd, maar hij deed zuin uiterste best om nergens tegen in te gaan. "Ik zal niet worden gezien!" sprak de kitten enthousiast uit terwijl hij door zijn pootjes zakte. "Ik kan overal ongezien langssluipen, dus ik beloof dat ik goed op zal passen," zei hij terwijl hij een rondje om Seaweedpaw heensloop. Eenmaal gehoord dat de apprentice wilde gaan sprong het rosse katertje enthousiast hoog op zijn pootjes en huppelde de kitten achter zijn partner in crime aan. Toen de zonnestralen zijn vachte raakte herrinnerde hij dat ze ongezien het kamp uit moesten komen. Hij stopte met spinnen en holde snel achter Seaweedpaw aan.

De kitten beloofde hem enthousiast dat hij niet gezien zou worden. Ja misschien niet gezien, maar ze zouden hem zo wel horen. Toch beet hij die opmerking terug, want hij had het katertje nog steeds nodig om zijn taken mee uit te voeren later. Al was het natuurlijk ook wel een beetje aantrekkelijk om dat te laten zitten, nu hij toch al de regels aan het breken was. "Ik kan overal ongezien langssluipen, dus ik beloof dat ik goed op zal passen," Dat betwijfelde hij zeer, maar de rosse kitten leek een rondje om hem heen te sluipen bewijs genoeg te vinden. Okay, genoeg plezier, kom nu maar mee. Hij had door hoe het katertje hem volgde, totdat deze in zijn pas stopte om van de zon te genieten. Was dit een grap. Gelukkig was hij niet helemaal dom en holde hij al gauw weer achter hem aan. "Dat was niet ongezien langssluipen," histe Seaweedpaw naar hem toe toen ze bij zijn pad uit het kamp aankwamen. "Okay, hier doorheen en dan zijn we buiten het kamp." Die instructies waren tenminste duidelijk en hopelijk was de kitten ook zo enthousiast dat hij het ook echt snel zou doen.

Ze naderde een begroeid pad wat richting de rand van de clan liep, toen Seaweedpaw plots stopte en hem toesprak. Dat was niet ongezien langssluipen. Saffronkit keek even naar de grond en zakte vervolgens door zijn pootjes met zijn staart bijna op de grond. "Ik zal beter opletten," fluisterde de kitten, waarna hij Seaweedpaw volgde en via het pad tot de rand van het kamp liep. De kitten stopte op de grens en keek angstig om, verzamelde wat moed bij elkaar en liep rustig de grens over. "Wooooow," bracht de kitten uit terwijl hij in het rond keek. Dit was wel wat anders dan drukte in het kamp. Met grote ogen naar de kater gericht wachtte Saffronkit op de volgende aanwijzing van zijn partner in crime.

Saffronkit leek tenminste zijn advies op te volgen en nu ook echt te sluipen. De zwarte apprentice kroop stilletjes achter hem aan, al leek de rode kitten alle notie van stilte te vergeten toen ze eenmaal buiten het kamp stonden. Ja ja, het was mooi en groot, maar ze konden hier moeilijk blijven staan als het katertje niet in de problemen wilde komen. "Ja, groot he." Seaweepaw sprak alsof hij zijn enthousiasme deelde, maar eigenlijk was hij een tikkeltje ongeduldig. Al moest hij wel zeggen dat er een kleine spanning in het naar buiten nemen van een kitten zat, dus dat maakte zijn dag interessanter. "Kom, dan gaan we naar de plek om het mos te halen, dat is namelijk best nog een eindje voor die korte pootjes van jou," vertelde hij en wenkte de kitten naar zich toe, waarna hij in de richting begon te lopen waar ze het mos zouden gaan halen. Want ja, dat moest jammer genoeg ook nog en Saffronkit zou erg afgeleid zijn van die taak nu hij al deze 'nieuwe' dingen zag.

Geduldig keek de kitten naar Seaweedpaw, die het met hem eens bleek te zijn dat de omgeving buiten het kamp indrukwekkend was. Tevreden schoten de rosse oortjes heen en weer toen de apprentice hem aanmoedigde om mee te gaan, ook al was het ook gelijk een aanval op zijn grootte. "Zo klein ben ik niet... bracht de kitten verontwaardigd uit nadat hij achter de kater aan rende. Hij keek zijn oogjes uit. Een grote boom hier, een vogel die daar langs vloog en elders weer gekraak van takken. Terwijl hij naar een langs fladderende vogel keek struikelde de kitten over een takje, krabbelde overeind en rende weer achter Seaweedpaw aan. Zijn pootje was nu welliswaar gevoelig, maar dat zal hij de komende tijd niet laten merken, het was allemaal veel te leuk.

De kitten hobbelde achter hem aan en protesteerde dat hij helemaal niet zo klein was. Ja, misschien in zijn ogen en vergeleken met de rest van de kittens niet, maar Seaweedpaw kwam steeds dichter bij het zijn van een warrior en hij was een stuk groter als het rosse pluisje. "Uh-huh, daarom moet je rennen om mij bij te houden," grinnikte hij. Misschien was het een beetje een gemene opmerking, want de kitten kon er ook niets aan doen dat hij nog geen groeispurt had gekregen, maar hij zat nu met het kleintje opgescheept buiten het kamp en als ze gezien zouden worden zat hij toch in de grootste problemen. Hij vond het dus wel zo eerlijk dat hij Saffronkit daar een beetje om mocht plagen. Ze liepen nu door een ver verspreid stukje bos, waar ze best in het open waren, maar dat was de enigste weg om bij het most te komen. Hij voerde de pas daarom dan ook lichtelijk op en hoorde ineens een plof achter zich. Hij keek om en zag dat Saffronkit was gevallen, maar hij krabbelde al weer omhoog, dus het zou vast goed met hem gaan. Toch, ze zouden het hem vast ook kwalijk nemen dat hij een gewonde kitten had veroorzaakt. Daarom stopte hij dus ook en draaide zich met een zucht om. "Ben je okay?" vroeg hij de rosse kitten. Als hij nu ja zei dan was het uit zijn poten of het jong nou loog of niet.