{Settleddust} Seeking comfort

Peppernose

I watched the storm, so beautiful yet terrifying

_{Pepperpaw kon niet slapen. Ze droomde onrustig en slaap bleef haar ontwijken. In haar dromen waren al haar familie, inclusief Settleddust en Bloodpaw, weggegaan zonder haar. Hadden ze haar gezegd dat ze niet mee kon. En toen kwamen de honden, en de tweebenen, en de knallen die als donder door de lucht sneden. Voorheen was ze op dit soort momenten naar haar papa gelopen en bij hem in het nest gekropen. Dan had ze plaats genomen tussen zijn grote voorpoten en zich daar opgekruld en toen ze ouder werd tegen zijn flank aan gelegen en geluisterd naar zijn ritmische ademhaling. Dat kon allemaal niet meer. Nu lag ze hier alleen en werd ze met de seconde banger. Vandaar ook dat ze uiteindelijk besloot om haar nest uit te stappen en naar de warriorsden te gaan. Het was een barre, enge tocht, het kamp doorsteken terwijl elke schaduw een hond kon zijn, maar Pepperpaw deed het toch. Voorzichtig stapte ze de den binnen en probeerde ze elke verdwaalde staart en poot te vermijden tot ze Settleddust’s nest had gevonden. Voorzichtig duwde ze haar neusje tegen zijn voorhoofd aan, waarna ze met betraande ogen zijn blik zocht. “Settleddust.. Ik heb naar gedroomd..” miauwde ze zachtjes.}

Settleddust zijn dromen waren tijdloos. Het ging over het dagelijkse leven, alleen soms een beetje onlogisch. Dan was Acorndust opeens de grootte van een hond, of stond Seamist midden in het ShadowClan territorium. Maar over het algemeen droomde hij rustig, bewogen zijn pootjes lichtjes in zijn slaap of draaiden zijn oortjes. Maar hij had daar nooit erg in, want meestal ontwaakte hij met geen enkele herinnering wat er was gebeurd. Hij ronkte dan ook rustig, totdat hij opeens een neusje op zijn voorhoofd voelde. Huh? Dat zat niet in zijn droom? Hij knipperde slaperig met zijn ogen, en keek recht in het betraande gezichtje van Pepperpaw. De verbazing was kort op zijn gezicht toen hij op zijn buik rolde, waarna hij de verdrietige mededeling van Pepperpaw hoorde. ‘Och, Pep,’ murmelde hij zachtjes. Natuurlijk kon ze niet slapen. Nu Tallstar weg was en Pepperpaw alleen achter was gebleven... Settleddust vond op dit moment zijn leider - of was het al ex-leider? - een enorme eikel. En lafaard, een opgever. Waarom zou hij gewoon opeens foetsie zijn en Pepperpaw achter te laten, nadat hij haar uit WindClan had meegenomen. ‘Kom maar bij mij,’ fluisterde hij dan ook zachtjes, ruimte makend in zijn nest voor de kleine pluizenbol.

Peppernose

I watched the storm, so beautiful yet terrifying

_{Pepperpaw wachtte in stilte af, haar oren plat gelegd in haar nek terwijl ze met smekende ogen naar haar grote broer keek. Bloodpaw had regelmatig Brittlepaw in zijn nest liggen, dus hem wilde ze niet storen. Maar als het goed was, had Settleddust helemaal niemand om hem gezelschap te houden in zijn nest. Dus het kon wel toch? Dat mocht wel? Gelukkig maakte Settleddust ruimte en gaf hij aan dat ze erbij mocht komen. Voorzichtig gleed Pepperpaw in het nest van de kater, zichzelf tegen zijn flank aankrullend net zoals ze bij haar vader deed. Zijn warmte troostte haar iets, maar hij miste het pluis wat Tallstar had. "J-jij en Bloodpaw waren weg.." fluisterde ze, "E-en toen kwamen er honden en tweebenen.. en een vos..!" Ze hield haar stem laag, maar haar angst was duidelijk. Haar ogen waren zo rond als de volle maan en haar toon was gejaagd.}

Pepperpaw nam dankbaar plaats in zijn nest en Settleddust legde al vlug beschermend zijn kop over haar rug. Hij was ergens nog wel een beetje slaperig, maar hij maakte zachte sussende geluidjes. Maar al snel begon ze te fluisteren wat er aan de hand was, wat voor nachtmerries haar wakker hadden gemaakt. Zijn oren werden wat groter, zijn hartje werd gevuld met verdriet. Hij kon Tallstar wel vervloeken. Hoe had hij het in zijn hart om zo'n puur kindje zo verdrietig te maken. ‘Het was maar een droom, Pep. Het is niet echt,’ fluisterde hij zachtjes. ‘Ik ben er nog. En ik zal nooit weggaan,’ miauwde hij kalm. Nee, dat kon hij niet in zijn hartje verkrijgen. ShadowClan was nog altijd zijn thuis. Niemand wist nog waarom Tallstar was weggegaan. Ergens hoopte hij dat het weer een van zijn domme grappen was, dat hij gewoon later terugkwam met die stomme grijns op zijn gezicht was. Dat dit één grote nare droom was, zoals één die Pepperpaw teisterden. Dat het niet echt was.

Peppernose

I watched the storm, so beautiful yet terrifying

_{Pepperpaw drukte zich meteen tegen Settleddust aan, haar kopje op zijn voorpootje leggend en haar neusje verstoppend. Als ze zich verstopte voor alle nare dingen, waren ze er immers niet. Ze schuifelde nog wat met haar schouders om het zichzelf nog wat comfortabeler te maken en liet zich vervolgens wegzakken in de omhelzing van haar grote broer. "Het voelde heel echt.." fluisterde Pepperpaw wat verstikt, waarna ze kort huiverde. "Beloof je dat je nooit weggaat?" Haar toon was breekbaar, alsof ze zelfs al antwoordde hij dat hij bleef hem niet zou geloven.}

Settleddust begroef zijn zusje helemaal onder zijn omhelzing. Niemand nam het haar kwalijk dat ze het nu moeilijk had. Hij kon wel voorstellen waar ze doorheen ging. Het gevoel van verraad, verdriet, gemis. Hij had het allemaal gevoeld toen Littlefish, toen nog Littlekit, was vertrokken uit ShadowClan om bij hun vaders clan te voegen. Maar dit was toch anders. Niemand wist waar Tallstar was, wat hij nu weer in zijn schild voerde. Hij probeerde zijn ademhaling rustig te houden, zacht gesnor in zijn keel. ‘Ik snap het,’ murmelde hij zachtjes toen ze sprak dat het zo echt leek. Haar volgende woordjes deed zijn hart voor haar breken. ‘Natuurlijk niet. Ik beloof het, op de sterren en de maan,’ miauwde hij zachtjes. Hij drukte zijn wang nog even stevig tegen haar aan. ‘Je bent deel van me. Zonder jou zou ik niet verder kunnen.’

Peppernose

I watched the storm, so beautiful yet terrifying

_{Pepperpaw ging helemaal om in de warme omhelzing van haar grote broer. Ze liet haar oogleden iets over haar ogen heen zakken en stopte langzaam maar zeker met beven. Langzaam begon ze iets te ontspannen en haar nachtmerrie wat los te laten. Zachtjes begon ze te snorren en drukte ze haar neusje tegen zijn wangfluff aan toen hij haar een kopje gaf. “Dank je.. Ik ben heel blij dat je mijn grote broer bent..” miauwde Pepperpaw zachtjes, waarna ze nog iets met haar schouders bewoog om zichzelf wat meer in te nestelen. “Waar.. denk je dat papa is..?” murmelde ze zachtjes.}

Settleddust zijn hart kon echt breken voor zijn kleine zusje. Hij was zo verdrietig om haar en boos op Tallstar. Hoe kon hij het in zijn dwaze kop verzinnen om haar achter te laten. Om hun allemaal achter te laten?! Het was onbegrijpelijk. Maar hij kon zich nu niet kwaad maken. Dat zou arme Pepperpaw alleen maar verdrietiger maken. Terwijl ze nu net een beetje alles los leek te laten. ‘Daar zijn grote broers voor, je mag altijd bij me komen. Niets is te gek,’ prevelde hij zachtjes. Maar uiteindelijk kwam daar toch een gevreesde vraag waar hij geen antwoord op had. Waar niemand antwoord op leek te hebben. Hij fronste en zachtjes rilde zijn lijf even. ‘Ik.. heb geen idee,’ miauwde hij zachtjes. Hij wist dat hij de antwoorden had, maar die leken er gewoon niet te zijn. ‘Maar ik hoop, waar hij ook is, dat hij er een verdomd goeie reden voor heeft.’ De boosheid naar zijn ex(?)-leider schemerde alweer een beetje door.

Peppernose

I watched the storm, so beautiful yet terrifying

_{Pepperpaw drukte haar neus in de zachte pels van Settleddust. Hoe vaak ze ook ruzie hadden gehad en elkaar hadden lopen sarren, hij bleef haar grote broer en dat kon niks veranderen. Ze voelde zich zo ontzettend veilig bij hem. Gelukkig had ze naast Tallstar nog een hele familie in Shadowclan, maar alsnog kon niets het grote gat in haar hart vullen waar haar vader verbleef. Ze kroop nog wat dichter tegen Settleddust aan en luisterde naar zijn woorden. “Dat heeft hij.. dat weet ik zeker..” murmelde Pepperpaw zachtjes, terwijl haar ogen langzaam weer wat dicht begonnen te vallen. Hij moest een goede reden hebben, want anders was het wellicht dat Pepperpaw niet goed genoeg was geweest. Want als ze leuk genoeg was geweest.. dan zou haar papa nooit weggegaan zijn toch..? Ze bleef even stil, waarna haar ademhaling langzaam regelmatiger werd en uiteindelijk was de jonge apprentice stilletjes in slaap gevallen.

[Topic uit]}

Pepperpaw miauwde dat haar vader een goede reden had. Hij streek nog even zijn wang langs haar schouder. Hij hoopte het echt, maar hij bleef er toch onzeker over. Waarom had hij het dan aan niemand verteld? Dat hij verdween, kort nadat Sinclaw zich bij BloodClan had gevoegd. Hij zuchtte eens diep, en uiteindelijk begon Pepperpaws ademhaling regelmatig en rustig te worden en zag hij dat ze eindelijk in slaap was gedommeld. Hij krulde zich nog even stevig om haar heen. Hij had het zo met haar te doen. Zijn hart brak voor haar. Hij zou Tallstar een stevige draai om zijn oren geven als hij ooit weer terug kwam. En ergens hoopte hij dat hij wegbleef. Zulke leiders hadden ze niet nodig.

- Topic uit