Poison and wine

<sub>Carameltwirl had zichzelf voor de avond vroeg in haar nest geworpen. Ze hoorde nog gebabbel in het kamp, maar ze voelde zich er niet zo naar. Ze meende dat ze iets verkeerds had gegeten, want haar buik voelde een beetje vreemd aan. Misschien als het niet ophield moest ze even langs de medicine cat den gaan. Een  jeneverbesje kon wel eens helpen. Ze zuchtte en legde haar kop op haar poten, maar de slaap kon haar nog niet echt vatten. Misschien was het het zwakke licht dat nog binnen kwam vallen, of het vrolijke gekwetter van de katten die een goede dag hadden gehad. Die nog even de laatste spannende roddels door gingen. Ze had er nu ook niet echt zin in, ze had ook niet zo heel veel vrienden om die roddels mee te delen. En eigenlijk ging dat haar ook niet helemaal aan, wie met wie ging en wat dan ook. Ze probeerde haar ogen te sluiten, maar ze wurmde nog onrustig in haar nest. Het lukte gewoon niet!

+ Amberhunt eerst</sub>

Hij had het grootste deel van de middag liggen slapen, hij was immers van plan geweest om tegen het begin van de nacht wakker te worden om op een late jacht te gaan. Maar nu was hij veel eerder dan geplant wakker geworden door het geluid van iemand die rusteloos in hun nest lag rond te draaien. Toen hij zijn amberkleurige ogen een beetje geïrriteerd opende besefte Amberhunt al gauw dat het om Carameltwirl ging. De wat jongere she-cat leek de slaap niet te kunnen vatten. Niet dat dat hem verbaasde, het was pas net aan het schemeren en van buiten hoorde hij nog opgewonden geklets. Dat betekende dus ook dat hij zelf ook niet meer zomaar in slaap zou vallen. "Hoe meer je probeert in slaap te vallen, hoe minder snel het lukt." Miauwde hij op rustige toon, maar hij wist dat zij het had verstaan en zou weten tegen wie hij het had.

Carameltwirl had haar ogen strak dicht geknepen, hopend dat zomaar, magisch de slaap haar wel zou vatten. Want ze wilde gewoon dat ze even haar zorgen weg kon slapen en morgenochtend dan wel weer zou zien. Maar ook dat was haar niet gegund, want opeens klonk een stem door de den. Hm? Haar karamelkleurige ogen vlogen meteen weer open. Dat was Amberhunt, of niet? Zijn rossige vacht was zichtbaar enkele nesten verderop. Ongemakkelijk legde ze haar kin op haar voorpootjes. Ze vond het ergens een beetje een flauwe opmerking, want nu zou ze helemaal niet meer in slaap komen. Haar buik kneep nog eens, maar ze probeerde het te negeren. ‘Uh.. ja. Dat begrijp ik,’ miauwde ze zachtjes met haar zoete stem. Tsja, wat moest ze anders zeggen? De veranderde nog één keer van houding in haar nest, want misschien was op haar andere zij liggen wel weer iets comfortabeler. ‘Sorry als ik je wakker heb gemaakt,’ miauwde ze daarna vlug, haar oogjes neerslaand. Ze had het heus niet bedoeld hoor!

Misschien was het een beetje een onnodige opmerking geweest. Maar hij was nu eenmaal geïrriteerd wakker geworden, en dan kwamen er soms zulke dingen uit zijn bek. De kattin miauwde dat ze dat wist en verontschuldigde zich zelfs. Aangezien er niemand tussen hen in lag kon Amberhunt goed zien hoe ze haar ogen neersloeg, was het gewoon verlegenheid? Of was het schaamte? Hij besloot dat hij, nu ze toch niet meer zouden kunnen slapen, beter geïnteresseerd kon lijken. "Waarom ga je al zo vroeg slapen? Of ben je heel vroeg opgestaan?" Miauwde hij zachtjes.

Carameltwirl probeerde haar bekje dicht te houden en zou proberen opnieuw in slaap proberen te vallen. Maar Amberhunt dacht nu ze toch wakker was, dat ze maar tegen haar moest gaan kletsen. Haar oogjes gingen weer richting zijn nest. Moest dit nu? Haar oortjes draaiden zich weer naar achteren. Ze ging nu echt niet vertellen dat ze buikpijn had, dat zou hij haar meteen naar de medicine cat den sturen en daar had ze absoluut geen zin in. Ze had al genoeg tijd daar door gebracht, ze wilde niet nog meer gebabbel met Acefray of Bloodpaw. ‘Oh.. nee ik was gewoon moe,’ loog ze dan ook. Buiten het feit dat ze geen zin om te praten met de rest. Eigenlijk was ze gewoon een beetje chagrijnig, dat moest zo nu en dan ook kunnen toch? Maar ze probeerde vriendelijk te blijven, maar ze had haar kopje op haar pootjes en hoopte dat Amberhunt het erbij zou blijven.

Ze leek niet super opgewonden om met hem te praten. Maar Amberhunt gaf het niet op, hij wilde soms nou eenmaal meer weten dan goed voor hem was. Hij geloofde het smoesje dat ze gewoon moe was absoluut niet en hield zijn amberkleurige blik op Carameltwirl gericht. "Je zult wat beter je best moeten doen als je me voor de gek wilt houden." Miauwde hij dan ook met een licht geamuseerde toon in zijn stem.

_{De hint was niet duidelijk genoeg. Want ondanks dat ze zijn kop van hem had afgekeerd en haar ogen toe had gesloten, bleef hij tegen haar praten. De opmerking deed haar nekharen borstelen en ze klemde haar kaken op elkaar. Even tot tien tellen. Ze moest niet om zoiets sufs uit haar slof schieten. Maar het kwaad was al geschiet en voor ze het wist waren haar karamelkleurige ogen weer open en haar oortjes in haar nek. ‘Och Amberhunt, bemoei je met je eigen zaken,’ kwam er bitser uit dan ze had willen klinken. Al snel kwam er dan ook een uitdrukking op haar gezicht alsof ze betrapt was. Snel drukte ze haar neus weer in het mos. Misschien was er een kans dat hij het niet gehoord had, maar ze bevreesde het.}

Haar reactie sprak boekdelen. Het bevestigde zijn vermoeden dat er meer aan de hand was dan gewoon vermoeidheid. Misschien ging hij weer eens te ver in zijn gewoontes om iemand meer uit te pluizen dan ze oké vonden, maar hij kon het nou eenmaal niet laten. "Als een Shadowclanwarrior is het een deel van mijn taak om me om mijn clangenoten te bekommeren." Miauwde hij, zijn stem was wat harder geworden. Amberhunt hield er niet van om afgeblazen te worden.

_{Carameltwirl vond het eigenlijk helemaal niet leuk dat hij zich om haar bekommerde. En dat was ook helemaal niet zijn taak. Zijn taak was jagen en vechten en patrouilleren voor zijn clan, niet zijn neus in andermans zaken te steken. En al helemaal niet haar zaken! Dat vond ze maar niets. Ze duwde haar neusje nog verder in het mos en ze wilde eigenlijk eens heel hard gillen. Nog steeds was er een zeurende pijn in haar buik die ze probeerde te negeren. ‘Alsjeblieft Amberhunt, ik wil graag slapen,’ miauwde ze toen. Ze draaide nog steeds om het onderwerp heen. Ze zuchtte eens diep, waarna ze haar ogen stevig gesloten hield en haar tanden op elkaar kneep. Ze moest proberen niet uit haar slof te schieten, dat zou helemaal dramatisch zijn.}

Ze was het er duidelijk niet mee eens, en zei dat ze wilde gaan slapen. Nou, als ze zo graag met rust gelaten wilde worden had ze zich misschien gewoon rustig moeten houden en hem niet moeten wekken. Dat zei hij maar niet hardop, want hij had het gevoel dat ze dan echt zou ontploffen. Hij ademde rustig in en uit en knikte vanuit zijn nest. "Best, maar als je geen oplossing voor zoiets vind zal het blijven gebeuren. Dan lig je straks elke dag urenlang te woelen." Sprak hij rustig, alvorens zich weer op te rollen in het nest.

_{Amberhunt dacht echt dat hij alles beter wist. Ze opende haar ogen weer, keek hem kort priemend aan. Hier had ze dus echt geen zin in. Ze keek hem enkele seconden nijdig aan, iets wat totaal niet bij haar persoonlijkheid paste. Uiteindelijk kwam ze weer overeind van haar nest. ‘Nou, dankjewel. Ik ben opeens niet moe meer,’ miauwde ze dan ook sarcastisch. Haar buikje krampje nog een keer, maar met verbeten kaken staarde ze de kater aan. Als het zo moest, kon ze beter nog maar even bij de rest zitten. Of even nog het woud in en proberen of een goede wandeling haar beter zou laten voelen. Met een zwiep van haar staart draaide ze om en verliet ze de den, nog steeds pissig dat de rode kater zo onder haar huid was gaan zitten.}

Uiteraard was ze het er helemaal niet mee eens. Vanuit zijn ooghoek zag Amberhunt dat hij nijdig werd aangestaard.  Aangezien hij zich nooit zou overgeven staarde de oudere kater terug en glimlachte zelfs een beetje bij haar opmerking.  Geen minachtende glimlach,  gewoon een eerlijke glimlach. Toch besloot de kattin dat ze geen zin in hem had, en met een resolute pas verliet ze het den.  Ergens vond hij het ook wel weer jammer dat het zo had moeten gaan, het was natuurlijk eigenlijk nergens voor nodig geweest. Maar soms kon hij nou eenmaal niet stoppen. Eerst wilde hij blijven liggen,  maar na een paar tellen met het irritante stemmetje in zijn hoofd te hebben gewacht stond hij toch op. Voorzichtig trippelde hij achter Carameltwirl aan. Ze waren nog buiten gehoorsafstand van de andere katten toen hij zijn bek weer opentrok.  "Sorry dat ik zo deed... Of doe,  ik ben even niet mezelf.' miauwde hij oprecht, hopend dat ze zou stilstaan.

_{Carameltwirl keek langs de andere katten heen en zette richting naar de uitgang van het kamp. Misschien was er daar nog een warm plekje waar ze zich op zou kunnen krullen. Met kleine pootstapjes kwam ze steeds dichterbij, totdat ze opeens een stem achter haar hoorde. Amberhunt? Hij was haar gevolgd. Hoe durfde hij! Ze draaide zich vlug om en haar gulden ogen vlamden nog even kwaad. Maar tot haar verassing bood hij zijn excuses aan. Even wist ze niet wat ze moest zeggen, maar haar houding veranderde meteen weer en ze kon zichzelf nu ook wel voor haar kop slaan. ‘Sorry,’ miauwde ze toen stilletjes. ‘Ik deed ook niet redelijk,’ miauwde ze. Was ze haarzelf ook niet? Maar wat was er dan in zijn gedachten dat hij zei dat hij niet zichzelf was. Ze fronste en keek toen naar de grond. Ze zou dat niet vragen, dat durfde ze niet. En daar zat hij ook vast niet op te wachten.}

Zijn excuses kwamen natuurlijk als een verrassing. Toen ze hem weer aankeek schaamde hij zich enorm. Waarom had hij zich zo gedragen? Zo geïrriteerd was hij echt niet geweest, hij had zich gewoon veel te extreem tegen de kattin uitgelaten. Carameltwirl zei ook sorry en Amberhunt grinnikte een beetje. "Wat zijn we nou aan het doen, volwassen warriors die zo'n ruzie hebben." Nu hij er achteraf naar keek was het inderdaad vreemd. En het was bijna volledig zijn schuld geweest, hij was weer eens te ver gegaan in zijn bemoeienis met anderen.

<sub>Carameltwirl lachte beschaamd naar de grond. Het was idioot geweest. Ze moest ook geen ruzie maken met clangenoten. Ze keek weer voorzichtig op. Hij probeerde ook gewoon aardig te zijn. Een half lachje stond op haar snoet. ‘Ja, een beetje stom,’ miauwde ze terug, proberend de humor in zijn stem te kopiëren. Ze zuchtte en knikte toen. ‘Ik heb gewoon een beetje buikpijn. Ik zal wel even langs Acefray gaan,’ gaf ze toen uiteindelijk toe. Misschien was dat het meest verstandige. Ze knikte naar de rossige kater, waarna ze omkeerde richting de medicine cat den. ‘Dag,’ riep ze nog langs haar schouder naar de kater.

- Caramel topic uit</sub>