Beautiful eyes.

Het was weer eens één van die ochtenden dat ze echt geen zin had om op te staan, dat haar denmate haar in haar zij moest porren zodat ze toch opstond en dat ze haar kaken op elkaar moest klemmen om te voorkomen dat ze tegen elkaar zouden botsen tijdens het klappertanden. Ze at met snelle happen van haar prooi en de warmte dat de prooi in haar maag gaf, was toch enigszins een troost voor de taak die voor haar poten lag. Ze gingen de borders opnieuw controleren, maar deze keer zouden ze een andere kant opgaan zodat ze ook de borders met de andere Clans konden controleren. En dan wel een speciaal stukje. Ze zouden in de richting van Fourtrees gaan en dat kleine stukje territorium, waar RiverClan en ShadowClan amper van elkaar gescheiden waren, controleren. Rainpaw fleurde helemaal op toen ze te horen kreeg wat ze gingen doen, al vond ze het wat minder dat ze weer die stank van de ShadowClanners moest ruiken. Ze vond hun geur het minst aangenaam van ze allemaal. ThunderClan vond ze verrassend lekker ruiken, naar aarde en woud wat haar herinnerde aan haar eigen territorium. En WindClan rook eigenlijk naar niks bijzonders. Maar ShadowClan stonk naar moerassen, modder en al hetgeen waar ze haar poten van weghield als het maar even kon. Ze was geen prinsesje dat daar echt veel aandacht aan besteedde, maar modder van je vacht likken was gewoon viés. Rainpaw schudde haar gedachten helder toen het moment aanbrak dat ze vertrokken en deze keer merkte ze dat ze het tempo goed kon bijhouden. Algauw waren ze op de weg naar Fourtrees, veel sneller dan toen Rainpaw er laatst zelf op uit was getrokken. De controle van het stukje ShadowClanterritorium ging snel en voordat Rainpaw het wist, draaiden haar Clanmates zich al om om de border met ThunderClan te checken. Rainpaw zag echter een kat in de verte en bleef nieuwsgierig staan. Opeens kruiste haar blik die van een ShadowClanapprentice, eentje die ouder was dan haar. En het eerste wat haar direct opviel, waren zijn ogen. Die kleur had ze nog nooit gezien, zeker niet met dat blauw dat de helft van zijn oog in beslag nam. En voordat ze zichzelf kon inhouden, had ze het er al uit gegooid: “Wauw, jij hebt echt mooie ogen!”

Rainpaw had geen idee wat ze moest verwachten. Ze was nog nooit een ShadowClanner tegengekomen, maar ze had er al wel veel wilde verhalen over gehoord. Dat ze enkel geïnteresseerd zouden zijn in het overnemen van andere territoria, dat ze kil waren en dat ze enkel van duistere omgevingen hielden, wat ook gelijk logisch maakte waarom ze zich in een moerasachtig gebied wilde verschansen. Veel van haar Clanmates zouden het waarschijnlijk niet willen, zouden er niet eens aan dénken om hun poten vuil te maken, maar Rainpaw wilde wel graag eens het moerasachtige gebied van ShadowClan ontdekken. Ook zou ze wel eens willen weten hoe het voelde om de wind door haar pels te voelen gaan. De apprentice keek op toen de ShadowClanner antwoord gaf. “De naam is Rainpaw,” zei ze met een grijns. Ze had de vage hint van spot niet opgemerkt en dacht dus dat hij oprecht was. Ze voelde haar huid gloeien onder haar vacht toen hij haar een knipoog gaf. Zo koud en kil waren ShadowClanners dus helemaal niet. Of misschien had ze juist geluk dat ze deze apprentice tegen was gekomen! Rainpaw deed nog een stapje naar voren, maar zorgde ervoor dat de border netjes tussen haarzelf en de apprentice bleef. “StarClan heeft je duidelijk gezegend,” zei ze op een plagende toon tegen hem. Daarna liet ze haar blik langs hem glijden. “Ben je ook alleen op patrouille uitgestuurd?” Het leek haar stoerder door net te doen alsof de warriors in haar Clan haar vertrouwd hadden om hier te patrouilleren dan dat ze opzettelijk was achtergebleven.

Rainpaw trok met haar oortjes toen de ShadowClan apprentice een paar stappen dichterbij kwam. Hij kwam steeds dichter naar de border toe en een vaag gevoel van ongemakkelijkheid en terughoudendheid schoot door de jonge RiverClan apprentice heen toen de ShadowClanner met zijn tenen net op de border stand hield. Ze opende haar bek, maar was niet zeker of ze er iets van moest zeggen. Ze stond open voor vriendschappen, maar ze was niet zeker of ze het oké vond als hij hun border zou overschrijven. “Tot daar en niet verder,” was dan ook de opmerking die haar bek verliet en hoewel er pretlichtjes glinsterden in haar ogen, was duidelijk te merken dat ze het meende. Vriendschappen sluiten met katten van andere Clans was één ding, hun de border zonder boe of bah laten oversteken was iets helemaal anders. Zelfs de energieke, vrolijke en voor vriendschappen openstaande Rainpaw wist dat ze zo dwaas niet kon zijn. Maar de opmerking van de ShadowClanner trok haar aandacht en ze grinnikte. “Eigenlijk boven verwachting,” sprak ze. “Geen problemen, geen regelovertreders. Eigenlijk prima.” Ze was niet zeker of hij loog of niet: hij was ouder dan haar en het kon natuurlijk zijn dat hij daardoor permissie had gekregen om er alleen op uit te gaan, maar dat betwijfelde. Waarschijnlijk was hij net zoals zij gewoon aan het liegen. “Maar eenzaam ben ik zeer zeker niet, hoor,” sprak ze met een grijns. “Ik word toch vergezeld door jou momenteel, of niet soms?” En er liepen nog Clanmates rond. Nee, ze was niet alleen.