Haring happen

Zodra Rainpaw klaar was met haar training en iets anders mocht gaan doen, was ze gelijk het kamp weer uitgegaan om haar territorium te gaan verkennen. Ze had Fourtrees al ontdekt en was al binnen een paar plaatsen binnen haar eigen territorium geweest, maar ze had vandaag over een plek gehoord die the Wastelands noemde, blijkbaar het oude territorium van wat eens SkyClan was geweest. Rainpaw had alleen maar nurseryverhaaltjes over SkyClan gehoord, maar ze wilde het verbrande gebied wel eens zien. Ze had gehoord dat de meeste SkyClanners naar ThunderClan waren gekomen toen hun gebied in lichterlaaie werd gezet, vandaar dat boomklimmen een onderdeel van de training van ThunderClan zou zijn. Rainpaw giechelde. Gekke katten, die ThunderClanners! Wie wilde er nu vrijwillig een boom beklimmen? Maar ja, dat dachten zij waarschijnlijk ook over hun, met hun zwemmen en vissen eten. Rainpaw’s speculerende gedachten werden automatisch verdreven toen ze de scherpe geur van bloed rook. Ze voelde haar hart in haar keel kloppen. Ze twijfelde heel even, maar liep toch verder. Misschien kon ze met haar scherpe tong de kat wel op andere gedachten brengen. Haar hart stokte echter in haar keel toen ze niet één, maar twee katten op zag doemen in de verte. Het was te laat om terug te draaien: ze hadden haar al gespot en ze zouden haar geheid volgen als ze nu zou gaan rennen. Dan moest ze maar een andere tactiek gebruiken. Ze nam de twee kort in zich op en merkte al gelijk dat de jongste de meest klungelige zou zijn, met zijn konijnenstaart en zijn raar, huppelend loopje. De oudere kat leek iemand waar ze voor op moest passen, maar die misschien niet helemaal ongevoelig zou zijn voor wat ze te zeggen had. “Zo, het lijkt dat we een beetje ver afgedwaald zijn, niet dan?” Ze stak haar kopje in de lucht en nam ze op met haar ijsblauwe blik. “Misschien is het beter als jullie rechtsomkeert maken. Ik weet niet of jullie het doorhebben, maar dit is RiverClangebied. Dus neem jullie geur van bloed en verderf maar weer terug mee en verdwijn.”

Rainpaw voelde de huid onder haar vacht warm worden van schaamte toen de katten haar uit begonnen te lachen. Ze begreep ergens ook wel waarom: een apprentice die praktisch gezien nog maar twee moons uit de nursery was, moest ook niet zo intimiderend overkomen, maar begrepen deze twee bloedhonden niet dat er nog Clanmates rondliepen die RiverClan konden verdedigen? Als Rainpaw hulp ging halen, zou het snel gedaan zijn met de pret. Dan… Haar hart schoot in haar keel en haar gedachten verlieten haar voor één moment toen de oudere BloodClanner enkele stappen naar voren deed en vlak voor Rainpaw’s neus kwam staan. Rainpaw trok haar neus op toen ze de vieze geur van de she-cat rook die nu wel erg dichtbij kwam en ze handelde instinctief toen ze schattig genoemd werd. Ze wist niet precies waar ze het lef vandaan haalde, maar opeens waren haar nagels uit hun hulzen geschoten en haalde ze met één poot uit naar de neus van de BloodClanner. “Vind je dit ook nog steeds zo schattig?” siste ze uitdagend. De neus was een vrij gevoelig plekje van een kat. Als Rainpaw haar daar maar hard genoeg raakte, dan zouden ze misschien wel weggaan. BloodClan had geen medicine cat en ze betwijfelde dat deze twee genoeg kruidenkennis hadden om een remedie te vinden als de neus zou beginnen te ontsteken. Dus hopelijk was haar klap raak en had ze prijs.