only the lonely survive

Ze had gemerkt dat er chaos buiten was. Er was een kitten gestolen, eentje van Cobra wat ze zo gehoord had. Alles wat ze hoorde nam ze met een korrel zout maar toch.. BloodClan leek op de kop te staan op dit moment. Het randje van de oorlog. Ze letten niet op. Mistgaze had de laatste paar dagen gemerkt dat katten die haar kwamen voeren laat waren of niet op komen dagen. Katten die de deur bewaakten werden vaak weggeroepen en waren druk met andere dingen. Ze ging haar kansen wagen.. ze moest het proberen. Al werd het haar dood.

De nacht was gevallen en de uitgemergelde ThunderClan poes verplaatste zich naar de deur. Onder de richel waren geen poten. Voorzichtig drukte ze de deur op een kiertje en drukte zich naar buiten. Maanlicht scheen op haar doffe vacht en Mistgaze kon voor het eerst weer de sterren zien die zijn verraden had. Hoe lang had ze bij BloodClan gezeten? Zou StarClan haar al vergeten zijn? Of ThunderClan? Ze hoopte dat Waterpaw en Rowanflight het trokken zonder haar, dat ze niet nog aan het zoeken zouden zijn. Toen zette ze het op een lopen, niet rennen want dat zou opvallen. Voorzichtig probeerde ze te blenden in de hoop katten. Niet iedereen had haar gezien, voor zo ver zij wisten was zij gewoon een BloodClanner. "Hey, jij daar!" klonk er achter haar. Mistgaze draaide zich om en een kat kwam op haar af. "Waar ga je heen?" ze twijfelde of hij haar herkende, dat hij wist dat ze gevangen hoorde te zitten. "Ik ga de borders bekijken, markeren misschien nog.." probeerde ze zo koel mogelijk te antwoorden. De kat keek haar nog even aan, knikte en liet haar toen verder gaan. Toen begon ze wel te rennen, uit angst. En dat viel op. Al snel hoorde ze stemmen achter haar schreeuwen om te stoppen, maar ze stopte niet. Vandaag zou ze naar huis gaan of doodgaan terwijl ze het probeerde.

Haar nagels kraste over de harde stenen terwijl ze de hoek om dook en richting de bossen schoot. Hier zou ze veilig zijn. De stemmen achter haar klonken nog overweldigend hard, maar werden zachter toen ze dichter bij de grens kwam. Toen ze een aantal vossenlengtes binnen de grenzen was schoot ze meteen een hoge boom is. Een truc die ze zichzelf aangeleerd had door de jaren. Mistgaze kon bijna net zo goed boomklimmen als een SkyClan kat gekund had. Dit was haar enige defense mechanisme. Hier zou ze veilig zijn, tot de BloodClanners het op zouden geven of een patrol haar zou vinden.

[Waterpaw eerst!]

Het was niet vaak voor Waterpaw om in de nacht nog het kamp uit te gaan, maar dat kwam ook deels omdat hij plots de medicine cat apprentice rol op zich genomen had zonder Rousebell eerst te vragen. Nu was hij onzeker of hij in de apprentice den bij Nettlepaw moest slapen, of in de medicine den. Toch had hij besloten om bij geen den te slapen. En was hij dus het kamp uit gegaan om wat ruimte voor zichzelf te nemen.
Normaal gesproken zou hij naar Ardentpaw gaan voor advies. Hij was zijn beste vriend, dus waarom zou hij niet naar hem luisteren? Of hij kon eventueel Pepperpaw weer opzoeken. Maar zij was natuurlijk vast al aan het slapen in het ShadowClankamp, en hij had niet precies gezegd wanneer en waar ze weer konden afspreken. En... Tja... Nu stond hij er alleen voor. Met een rang waar Mistgaze nog recht op had. Maar hij vertrouwde StarClan en wat Honeyfeather hem verteld had. Aan de andere kant had hij altijd wel net zoals Mistgaze willen zijn, en hopelijk was ze trots op hem als ze hierover wist. Als ze nog leefde.

Zijn kop was lichtelijk gebogen terwijl hij slome passen langs de Tallpines nam. Tot hij ergens wat snelle pootstappen hoorde, en zijn oren abrupt naar voren spitste. Prooi? Waarschijnlijk niet, het klonk veel groter dan dat. Bovendien was al het prooi vast al aan het slapen, in hun kleine nestjes. Iets wat hijzelf ook snel moest gaan doen.
"Hallo?" Miauwde hij. Zijn stem wat schor, was dat een slecht idee? Wat als het onbekende ding hem nog niet opgemerkt had, maar hij zichzelf nu verraden had? Waterpaw deed een stap naar achteren. Het geluid van pootstappen was gestopt. Maar wat als het grote ding op de loer lag? Hij wou immers niet dood gaan.

Hijgend zat ze boven in een boom. Langzaam maar zeker werkte de adrenaline van haar ontsnappen uit op haar en kwam ze tot rust. Soort van. Want toen ze eenmaal doorhad dat ze nu veilig was kwamen de tranen. Ze huilde, alleen in een boom. Tranen vielen naar beneden. Voor het eerst had ze zichzelf uit een situatie gered. Ze had geleden onder BloodClan's poten en ze was vernederd en verwond. Het was vreselijk geweest, van begin tot eind.

Ze schrok toen ze pootstappen hoorde. Beneden stond een kat, iets verder weg. Ze kon niet goed opmaken wie het was. "Hallo?" Mistgaze haar bloed leek te bevriezen in haar aders. Die stem kende ze heel goed. Dat was de stem die haar altijd allemaal vragen stelde, die haar vroeg om alles uit te leggen. De meest domme dingen wou deze kat altijd van haar weten. Nieuwe tranen welde op in haar ogen en ze sprong uit de boom om zich tegen de kat aan te werpen. "Waterpaw, ik heb je zo gemist. Ik heb iedereen zo gemist, ik was zo bang.." snikte ze zachtjes tegen de rode apprentice aan terwijl ze hem naar zich toe trok.

Het was stil voor even, tijd leek stil te staan. Dat was ook vlak voor Waterpaw de pootstappen hoorde. Dit keer leken ze luider te worden, alsof het steeds dichterbij kwam. Gelijk draaide de rode kater zich om, zijn ogen werden groot en voor hij het wist stond hij oog in oog met een kat. Voor een paar seconden bewoog hij niet. Compleet verward door het feit dat deze kat hem eigenlijk niet aan het aanvallen was maar... Aan het knuffelen?
"Waterpaw, ik heb je zo gemist. Ik heb iedereen zo gemist, ik was zo bang.." Hoorde hij een bekende stem snikken. Zijn hart begon al sneller te kloppen, en voor even ging zijn vacht overeind. Zijn groene ogen zochten weer de blauwe van de kattin. "Mistgaze wat- oké," mompelde hij toen ze hem dichter naar zich toe trok. Dit kon hij wel toestaan, ja. Hij had haar voor zo lang gemist, bang dat ze dood was. Nu was ze hier, en hij nam dan toch zijn tijd om van het moment te genieten. Langzaam maar zeker leunde hij tegen de dikke vacht van Mistgaze aan. Een zucht van opluchting verliet zijn bek. Dit voelde wel goed. En ze was er eindelijk, eindelijk veilig en wel. Hij zou haar terug het kamp in brengen, waar iedereen haar weer zou verwelkomen. Het moest wel.

Na een paar lange minuten nam Waterpaw de eerste stap en keek de medicine cat aan. Een kleine, maar toch voorzichtige glimlach op zijn gelaat. "Ik dacht dat je dood was," miauwde hij uiteindelijk. "Je hebt zoveel gemist. Ik weet niet waar ik moet beginnen. Ik heb eindelijk een muis gevangen, helemaal zonder hulp! Ik heb eindelijk vechttechnieken geleerd, die ik echt kan! Elke dag moest ik aan je denken, of je wel trots op mij zou zijn. Ik heb zelfs de rol als Rousebell's leerling op mij genomen. Maar niet dat de hele Clan daarmee op instemt." Voegde hij er snel eraan toe. Zijn glimlach werd steeds breder. Alsof de kattin helemaal niet weg was gegaan. Goede oude tijden. "Ik denk dat iedereen jou zowat mist. Ze hebben je vast al vergeven. Ik breng je nu naar het kamp en je wordt gelijk weer medicine cat." Ratelde hij aan een stuk door. Hij had zich ondertussen al omgedraaid, naar de richting van het kamp. Ze zou het vast ook waarderen als ze eindelijk in haar nest ging slapen. Bij haar Clangenoten.

Cobra was woedend, buiten zichzelf. Een vervloekte clankat had het voor elkaar gekregen om zijn kitten te stelen, zijn commander was er te midst van een gevecht vandoor gegaan en hij had een clan te leiden die momenteel in rep en roer was. En daarnaast had hij ook nog een gevangene waar hij op moest letten. De zwarte kater ijsbeerde door zijn barn heen, te veel dingen gebeurde tegelijkertijd. Dit was niet zoals het had moeten lopen, dit had anders moeten zijn afgelopen. Thora had alles in de war geschopt, Shadowclan had alles in de war geschopt. Hij gromde eventjes en sloeg met zijn poot tegen wat stof op de grond aan. Het schoot de lucht in en dwarrelde daarna rustig naar de grond toe. "Ik zal ze leren," gromde de kater woedend, waarna hij de barn uit liep.
En op het moment dat hij het zonlicht in liep en klaar stond om te gaan kijken hoe het stond bij het kruidenkatje, zag hij een pluizige grijze staart verdwijnen. "Nee!" grauwde de zwarte kater diep. Hij spande zijn achterpoten en zetten de achtervolging in. Hij had het kruidenkatje lang genoeg zonder eten en drinken gezet dat ze vast niet weg zou kunnen komen. Voordat hij het wist zou ze weer terug in haar schuur zitten. Hij zou niet nog eens met zich laten sollen. Cobra voelde zijn spieren branden terwijl hij tegen een kat aan rende. Voor hem zag hij hoe de pluizige grijze kattin buiten zijn territorium rende. Hij kon er gewoon achteraan gaan, haar mee trekken en dwingen te blijven. Maar toen hij merkte dat ze in de poten van een jongere rode kater zakte, bedacht hij zich. De zwarte kater hielt zich schuil, het was nu geen goed plan om zich te laten zien. De Elite was niet in staat om een full out fight te winnen, hij zou haar voor nu laten gaan. Maar hij zou haar niet vergeten, hij zou haar zeker niet vergeten. Hij draaide zich om en liep terug naar zijn kamp. Dit was nog lang niet over.

Mistgaze haar hart klopte nogal altijd sneller dan goed was. De adrenaline en spanning van het ontsnappen waren duidelijk aanwezig. En ze was nog altijd alert. Waterpaw kwam met een heel verhaal over Rousepaw en dat hij medicine cat apprentice geworden was. Maar ook dat als Mist terug kwam dat ze meteen weer haar oude rol op zich kon nemen. Langzaam schudde de poes haar kop. "Nee Waterpaw, ik kan nooit meer medicine cat zijn na wat er gebeurd is." maakte ze de rode kater duidelijk. Leafface verscheen en leek het gemunt te hebben op Cobra, die volgens haar allang de benen had genomen.
Maar toen kwam nog een kat en Mistgaze draaide zich verschrikt op naar de nieuwe verschijning. Haar staart werd dik en ze stapte achteruit. Dit rook niet als een ThunderClanner en zag er uit alsof de kat al in geen maanden een bad gehad had. “Kom Mistgaze, we brengen je naar huis.” klonk er toen en met die woorden klikte het meteen. De vieze kat was Eveningglow. "Eveningglow? Hoe kan het dat je er zo uit ziet?" vroeg ze terwijl ze dichterbij stapte. De geur was niet te harden. Maar toen knikte ze. Ze moest terug naar het kamp, het was tijd. Ze moest alles onder ogen komen.