[Clan event] Spit your blood

Met grote, lompe passen kwam ze het kamp binnen. Niemand lette op haar, had haar afwezigheid überhaupt opgemerkt. Hoe gek was het immers dat een apprentice een tijd lang weg was overdag? Of een warrior? Niemand keek er van op, maar Starclan, ze hadden geen idee. Na deze dag was niets meer hetzelfde, haar hele wereld was zojuist voor haar poten afgebrokkeld, maar afgezien van de wond op haar gezicht en haar gescheurde oor was er niets dat dit liet zijn. De tranen had ze uit haar ogen gebrand, daar stond nu alleen nog maar woede in. Ze was achtergelaten, voor de zoveelste keer. Eerst was het haar vader die ziek werd en toen besloot dat zijn dochters niet meer zo interessant waren, toen haar zusjes die de wereld voor haar betekenden - en altijd maar weer omdat ze de kant van haar moeder koos. Want dat deed ze altijd, niet? Altijd achter haar moeder aan, altijd haar geheimen bewarend, altijd doen wat ze vroeg. Zelfs toen Sinclaw haar had gevraagd om iemand te doden toen ze slechts 12 moons was... Ze was nooit boos geweest, alleen op zichzelf omdat ze te zwak was geweest. Maar nu werd haar keihard in het gezicht gedrukt dat het ook niet uit had gemaakt wat ze zou hebben gedaan. Iedere dag trainde ze zich totdat ze erbij neer viel, ze velde de grootste prooidieren alleen maar om haar te laten zien dat ze goed genoeg was. Maar, zag ze nu in, al had ze iedere ster hoogst persoonlijk van de hemel geplukt en aan haar gevoerd, ze zou toch nooit goed genoeg zijn. Nooit zijn wat Sinclaw wou zien, ze bestond uit gebreken. En nu? Nu was het teveel geweest. Nu had haar moeder haar verraden, had ze de hele clan en alles waarvoor ze had gewerkt achter gelaten. Had ze haar achtergelaten. Best wel pijnlijk, eigenlijk, nu ze plots tot de conclusie moest komen dat ze haar hele leven om haar moeder had laten draaien. Pas nu ze er niet meer was, zag ze hoeveel van haar tijd ze had weggegooid. Van haar jeugd ze had weggegooid. Door haar moeder had ze al haar liefde onderdrukt, want dat was fout. Door haar moeder had ze al haar vrienden afgekapt, want dat was fout. Alles was fout, en nu liet ze haar achter met niets. Helemaal niets.

Nou, dan zou ze voor het eerst eens zelf het heft in handen nemen. Nog nooit was ze er zo walgend ziek van geworden om telkens maar voor een ander te leven. Haar hele leven volgde ze als een hondje, maar nu niet meer. Haar naam was Wolfpaw, verdomme, ze was vernoemd naar de grootse wolven die niemand hoefden te gehoorzamen. Nee, niemand meer zou haar nog stoppen, haar moeder zou zien wat ze in zich had, deze hele, verdomde clan zou het proeven! De enorme apprentice sprong op de grote rots, de plek waarvandaan de leader en deputy altijd spraken. Het maakte haar niets meer uit, want ze zouden haar hieraf moeten trekken. "Laat iedereen oud genoeg-..." met een grauw kapte ze haar eigen woorden af, ongeduldig. "Laat iedereen zich verzamelen!" galmde haar woedende stem door het kamp en ze negeerde alle brandende blikken die ze kreeg. "Mijn moe-" opnieuw kapte ze haar zin af en herpakte zich snel. "Sinclaw heeft de clan verraden. Ze is overgestapt naar onze vijand, Bloodclan en verteld hun nu waarschijnlijk al onze geheimen, om ons op onze zwakste punten aan te vallen," de woorden kwamen er haast als instinct uit, ze dacht niet eens meer na over wat ze zei. Het moest eruit, het moest er allemaal uit. Iedereen zou het weten, iedereen zou haar woede delen. Met een ruk van haar kop merkte ze dat haar gescheurde oor weer open gesprongen was, bloed druppeltjes dropen van haar wang af terwijl ze daar stond. "Waar is Tallstar?"



Clanevent! Sinclaw heeft de clan verlaten om Bloodclan te joinen.

Waspsting stond op het punt om te vertrekken met haar twee apprentices op training, toen plots de geur van bloed het kamp indreef. Nu was dit niet ongewoon; wel vaker raakten er warriors gewond bij bijvoorbeeld de jacht of met de grenzen verdedigen. Echter viel Wasp's blik op Wolfpaw, die flink van haar oor bloedde. Ze kwam niet terug met een patrouille en was dus alleen verwond. De woedende blik in haar ogen voorspelde niets goeds en dus besloot Waspsting even te wachten met weggaan. Ze gebaarde aan Dragonpaw en Sequoiapaw dat ze even wachten moesten, waarna ze met versmalde ogen toekeek hoe Wolfpaw op de hogerots sprong, die normaliter alleen voor leider of deputy bestemd waren. Echter zei ze er niks van. Nu niet. Duidelijk was er wat aan de hand. Met strakke blik keek de pers naar hoe Wolfpaw iedereen bijeen roep, ongeduldig als altijd. Het bericht wat volgde was echter een belangrijke. Gebruikelijk was om dit eerst aan Tallstar te vertellen en dat die het doorgaf aan de clan, maar Waspsting kon begrijpen waarom dit nu niet gebeurd was. Dit lag gevoelig. Ze voelde voor de oude apprentice, die het al moeilijk genoeg had gehad. Die nu alleen maar nog een tegenslag in haar gezicht kreeg, en dat van degene tegen wie ze het meeste opkeek. Wasp duwde haar oren in haar nek. Sinclaw, die verrader. Haar nekharen rezen overeind. Er waren maar weinig dingen die de senior warrior echt niet kon hebben. Maar clanverraders stonden op haar nummer één. En dan naar de BloodClan overgelopen. Hun grootste vijand. Om hier een stel kinderen achter te laten, inclusief een nest met kittens die nu moederloos waren. Afgunst vulde haar aderen. Lichte trots mixte hier doorheen toen ze zag hoe haar dochter meteen haar hulp aanbood met Wolfpaw's bloedende oor. Goed, het was goed dat de boze storm voor nu even opgevangen werd, voordat die wat impulsiefs deed. "Dit betekent dat Sinclaw vanaf nu onze vijand is, als we haar zien mogen we haar niet anders behandelen dan hoe we iedere Bloodclanner behandelen," siste ze koud, waarna ze haar blik op Wolfpaw richtte. "Je hebt goed gedaan, Wolfpaw, Shadowclan dankt je voor het doorgeven van dit nieuws hoe moeilijk het ook is." Het compliment gaf ze expres openbaar. Want hoewel Wolfpaw raasde wilde ze dat iedere omstaander zich besefte hoe moeilijk de keuze geweest moest zijn om hier nu te staan en niet aan haar moeder's zijde. Want als Wolfpaw iets had, was het loyaliteit.

White hing wat rond in het kamp. Hij verveelde zich dood. Zijn moeder was steeds vaker weg, en als ze er wel was was het nou niet echt een plezier om rondom haar te zijn. Hij werd nu oud genoeg om dat door te krijgen. Echter zag hij het als persoonlijke missie om haar tevreden te stellen zodat ze wel gelukkig zou zijn met haar kinderen. Of het hem ooit zou lukken wist hij niet. Maar hij zou het voor altijd blijven proberen. Dat hij de kans niet meer zou krijgen.. Ja, daar zou hij nu achter komen.

Toen hij zijn grote zus zag lopen sprong hij enthousiast overeind. Hij hield van zijn grote zus! Ook haar wilde hij graag tevreden stellen. "Wolfpa-" Ze liep hem zo voorbij, zag hem niet eens staan. White's oren zakten in zijn nek. Hij wou enkel met haar praten of spelen, waarom negeerde zij hem? Zijn tweekleurige ogen vergrootten zich toen hij het bloedspoor zag dat zich achter haar weglopende lichaam gevormd had. Toen ze plots de grote steen middenin het kamp opsprong, was hij nog verbaasder. Hij zag daar nooit iemand anders dan de leidinggevende. Betekende dit dan dat Wolfpaw nu deputy of leider was? Hij kon het zich goed voorstellen; ze was immers zo groot en stoer.

Echter begon ze toen te praten. Haar woorden raakten hem, harder dan wanneer hij in zijn gezicht geslagen werd door zijn moeder, harder dan wanneer zij hem uitschold en hij pijn kreeg in zijn hart. Nee, de, de pijn.. Of de verraad, of wat dan ook, de gevoelens die door zijn kleine fragiele lichaam heen schoten waren veel te veel voor zo'n jong katje. Puzzelstukjes raceten door zijn gedachte heen maar hij wist ze niet bij elkaar te leggen. Opeens werd het heel druk in zijn hoofd. Zoveel gedachtes spookten er door heen, gedachtes als je zult haar nooit meer zien en ze houdt niet van je en ze komt nooit meer terug, maar ook dingen als ze zou je nooit verlaten of dit is allemaal hoe StarClan het bedoelt heeft en misschien liegt Wolfpaw wel? Voor de kitten werd het teveel. Veel teveel. Bovendien leek het alsof hij het bloed dat van zijn zus haar oor afdroop in zijn mond kon proeven en het maakte hem misselijk. Hij had het gevoel dat zijn moeder gewoon in het kamp was. Dat dit helemaal niet waar was. Ja, Wolfpaw moest wel liegen, want hij voelde haar. Kijk! Hij kon haar zelfs even zien! Maar toen hij zich focuste op waar hij dacht dat hij haar vacht gezien had, was hier helemaal geen zwart-wit te bekennen. Ontzettend in de war en compleet in paniek keek Whitekit om zich heen. Zijn brein ging ontploffen, hij kon het niet meer bijhouden. Het moest er uit. "ZE IS HELEMAAL NIET WEG!!! ZE IS HIER!!" schreeuwde hij toen, op zijn allerhardst, zo hard dat zijn keel gelijk schor voelde en zijn stem oversloeg, als uitbarsting van de veel te veel prikkels die om hem heen waren.

Pythonkit leerde langzaamaan zelfstandiger worden. Hij vond het nog steeds doodeng om rond te lopen zonder iets aan zijn zijkant te voelen - maar de angst wende, werd deel van hem. Hij liet de leegte en de duisternis toe en omarmde het. Desondanks bleef hij altijd in de buurt van een bekende; meestal een sibling. Hij sprak niet per se met hen, deed niet mee met hun spelletjes of wat dan ook - maar het hielp om een bekende aanwezigheid in de buurt te voelen. De jonge kater fronste lichtjes toen er iets van commotie ontstond om hem heen. De rust van daarnet werd opgeschud door een mededeling in de stem van Wolfpaw, zijn oudere zus - maar haar woorden bevatten geen logica. Sinclaw, zijn moeder, hun moeder, had Shadowclan verraden en was Bloodclan geworden? Het leek onmogelijk. Pythonkit's vacht ging rechtovereind staan van ongemak. Van alle kanten kwamen opmerkingen en het geluid leek hem te omringen als een fysieke muur tot er plots een oorverdovende krijs van zijn rechterkant klonk; zijn broer, de bekende gestalte waarbij hij gebleven was. De kater kromp ineen en plaatste zijn voorpootjes over zijn oren in een poging het geluid uit te sluiten en zich af te sluiten van de wereld. Hij jammerde, onbewust, zijn blinde blauwe ogen recht voor zich uit starend. Het was te veel, te veel, te veel, te veel.

Tag: Whitekit(?)

Wat was er nu weer aan de hand? Settleddust zijn kop keek met verbazing en afgunst naar de heethoofdige poes die op de rots stond. Het was simpel te zeggen dat hij en Wolfpaw niet goed klikten, dus om haar zo op de hoge rots te zien deed zijn oren naar achteren brengen. Wat dacht ze wel niet? Maar pas later merkte hij haar gewonde oor op. Het was tegenwoordig dus de trend om geslagen op de rots te staan? Eerst Tallstar en nu zij? Maar haar mededeling was alles behalve geruststellend of een slechte grap. Nee, ze claimde dat haar moeder, Sinclaw, een poes die nog kittens in de nursery had, haar biezen had gepakt en naar BloodClan was vertrokken? Het ongeloof droop van Settleddust zijn gezicht, niet omdat hij Wolfpaw niet geloofde, maar omdat hij niet voor kon stellen dat een clangenoot hen zó zou verraden. De ongeloof veranderde naar afgunst, zijn houding vijandig. Waspsting was de eerste die reageerde en doopte de poes om tot vijand. Hij knikte instemmend. Zijn bloed kookte inmiddels ook. Hoe kon het ook anders dat Wolfpaws moeder een clanverrader was. Meteen vertrouwde hij Wolfpaw ook voor geen haar meer. Als dit waar was, en haar moeder was zo, wie zei dan niet dat Wolfpaw ook haar in haar pootsporen kon opvolgen. En Sinclaws jonge kittens, waarvan meerdere als dolle honden begonnen te jammeren. Waspsting deed alsof het dapper was om haar moeder zo op te geven, maar Settleddust kon niet anders dan achterdochtig zijn. Al durfde hij zijn gedachten nog niet hardop uit te spreken. Eerst zien, dan geloven. Hoe lang zou het duren voordat Sinclaw weer bij hun op de stoep zou staan? Met of zonder Bloodclan.

Ze poes lag rustig bij de komen in de zon van haar vroege ochtend jagen. Het was geen hele succesvolle jacht geweest, maar nadat ze haar broer een stuk prooi gebracht had had ze zich beloond met een beetje luieren tot ze weer aan de bak moest.
Een stem galmde door het kamp en toen ze haar ogen opende zag ze dat Wolfpaw een scene stond te schoppen. Iedereen moest verzamelen. Grimsnarl was wel een poes die nieuwsgierig was. Ze verzamelde zich met de rest van de katten die luisterde. "Sinclaw heeft de clan verraden. Ze is overgestapt naar onze vijand, Bloodclan en verteld hun nu waarschijnlijk al onze geheimen, om ons op onze zwakste punten aan te vallen," een flits van woede schoot door de groene ogen van Grimsnarl. Ze had het nooit zo op Sinclaw gehad, maar ze was een sterke warrior geweest. Toen ze nog aan hun kant stond.. haar lip trok iets op. "Tijd dat we die zwakke punten dus onze sterke punten maken!" opperde ze toen hardop aan de rest van de clan. Het was over met het niet-waakzame van ShadowClan. Vanaf nu was het oorlog. "Iets zegt mij dat dit niet het laatste is dat we van die smerige afval eters horen!" riep Grimsnarl toen nog, om haar eerdere woorden extra kracht bij te zetten.

De woede die door haar lichaam heen had geraasd begon langzaam weg te ebben en liet haar leeg achter. Plots kwam ze oog in oog te staan met de consequenties van wat ze zojuist had gezegd, want in ieder z'n ogen zag ze plots dezelfde woede terug. Dezelfde haat, maar niet dezelfde pijn. Wacht, nee, dit was niet wat ze had gewild. Wolfpaw voelde hoe iets haar keel dichtkneep en verward keek ze heen en weer. "Je hebt goed gedaan, Wolfpaw, Shadowclan dankt je voor het doorgeven van dit nieuws hoe moeilijk het ook is."Dit betekent dat Sinclaw vanaf nu onze vijand is, als we haar zien mogen we haar niet anders behandelen dan hoe we iedere Bloodclanner behandelen," Nee, nee. Sinclaw was haar vijand vanaf nu. Oh Starclan, wat had ze gedaan?"Je hebt goed gedaan, Wolfpaw, Shadowclan dankt je voor het doorgeven van dit nieuws hoe moeilijk het ook is." de woorden van Waspsting verwarde haar enkel nog meer, en ze deed een stapje terug. Haar poten trilden lichtelijk en de waarheid was dat ze zich eigenlijk in een shock verkeerde. Immers was ze woedend, ziedend kwaad op haar moeder en gepijnigd door haar vertrek... Maar ze wilde niet dat iemand haar ooit iets aan zou doen. Een verwarrende tweestrijd barstte los in haar kop, wat weerspiegeld werd in haar ogen. Sinclaw... Haar moeder was een monster en een verrader... Waarom voelde het dan alsnog slecht om te zien dat de clan haar mening deelde? Een poes kwam op haar af, het was Honeysting. Ze vroeg of ze iets nodig had voor haar oor. Wolfpaw draaide haar kop diens kant op, maar in haar ogen was af te lezen dat ze niet precies wist wat ze moest doen. "Huh? Nee, ik-, wacht," plots hoorde ze Whitekit krijsen, en dat brak haar hart. Ze zag blinde Pythonkit staat naast zijn broertje, bevend van vedriet en 100 andere emoties die haar woorden los hadden gebracht. Wacht, dit wilde ze niet. Oh Starclan, had ze het niet moeten zeggen? Had ze achter haar moeder aan moeten gaan? Had ze echt wel het juiste gedaan?

Wolfpaw keek neer en zag plots kleine druppels op de grond liggen die niet afkomstig waren van de regen. De tranen die over haar wangen rolden voelden vreemd aan, alles voelde vreemd aan. Haar wereld leek te draaien en de geluiden werden overstemd door haar emoties. "Wacht, waar is Tallstar, ik moet Tallstar spreken. Ik moet-" wanhopig gleden haar ogen over het kamp, opzoek naar iemand van wie ze steun kon krijgen. Ze snapte het niet, ze wist niet wat ze moest doen. Haar moeder was weg. Ze was echt weg, en ze had alles in scherven achtergelaten.