I ate my first rat

Aangezien Darkvoid vanochtend mee was geweest met de ochtendpatrouille hoefde hij straks gelukkig niet mee te gaan met de avondpatrouille. En daar was hij wel blij mee, als hij eerlijk was. Hij wilde nu ook wel eens lekker gaan liggen en even geen taken meer te hoeven doen. Hij hield ervan om bezig te zijn, maar zijn slaap was net zo belangrijk. Darkvoid kwam als één van de laatsten het kamp binnen en liet zijn blik over de open plek glijden, peilend langs wie hij nu ging liggen om mee samen te tongen. Vorige keer was het hem erg goed bevallen om langs iemand te gaan liggen die niet zijn eerste keuze zou zijn geweest; het was belangrijk dat hij zijn Clan stukje bij beetje beter leerde kennen. Voordat Darkvoid de knoop kon doorhakken, zag hoe hij Porcupinekit van de nursery naar de prooistapel rende. De zwart-witte tom bewoog geamuseerd met zijn snorharen toen de kitten een grote rat, groter dan hemzelf, van de stapel pakte en mee terug naar de nursery wilde sleuren. De warrior liep naar de kitten toe en boog zich naar voren. “Porcupinekit,” sprak hij met een strenge ondertoon. “Vind je niet dat je een te grote prooi voor jezelf pakt?” Algauw ontdooide hij en ging langs de kitten liggen. “Waarom delen we hem niet? Ik weet zeker dat je hem niet helemaal op kunt.” Hij wiebelde met zijn oortjes. “Heb je al eens rat gegeten?” Hij kon zich niet voorstellen dat de queens dat stukje prooi mee terug zouden nemen naar de nursery. Peilend keek Darkvoid Porcupinekit aan. Hij leek het niet echt slecht te vinden, als hij het goed kon inschatten.

De houding van de kitten was nu niet echt wat je zou verwachten van het zoontje van de deputy. Hij wist dat hij niet naar het karakter van de vader mocht kijken en dat dat niets zou zeggen over hoe het zoontje op zou groeien, maar Darkvoid was er vrij zeker van dat als hij kittens zou hebben, hij hebberigheid in elk geval af zou leren. Hij klakte dan ook afkeurend met zijn tong toen Porcupinekit de prooi duidelijk voor zichzelf wilde houden. De prooi was te groot voor hem en het zou hem maagkrampen bezorgen als hij het helemaal op zou eten, zeker aan het tempo waar hij nu aan bezig was. Misschien zou Darkvoid hem tijdens een ander seizoen gewoon hebben laten doen en hem zelf met de gevolgen hebben laten zitten – en waarschijnlijk ging hij dat nu ook wel doen – maar toch wilde hij de kitten even op het hart drukken wat voor een gevolgen zijn acties zouden kunnen hebben als hij later groot was. “Je zal maagpijn hebben,” sprak hij waarschuwend. “En bovendien is het bijna leafbare, jongen. Dat houdt in dat de Clan sowieso al minder prooi heeft dan in betere tijden. Dat houdt ook in dat het erg gierig en asociaal is om een prooi dat te groot voor je is zelf helemaal op te eten. Er zijn dan andere katten die ook behoefte hebben aan prooi, die de prooi zelfs voor jou voorzien, die dan met honger naar hun nest moeten. En dat kan toch niet de bedoeling zijn, of wel soms?” Hij keek Porcupinekit strak aan. “We leven in een Clan en je zal eraan moeten wennen dat er momenten zijn dat je moet delen, ook al is dat iets wat je niet graag doet.”