Het gezicht van haar mentor sprak boekdelen, en zelf wist Springpaw heel goed waar ze aan dacht. Maar tegelijkertijd wist ze dat dit een strijd was die de poes met zichzelf moest voeren, en dat zij haar niet erg kon helpen. "Het is niet erg, hoor." mauwde ze tussen de kreunen door. Ze merkte dat het camp al snel dichterbij gekomen was, en met een laatse krachtinspanning was ze binnen. "Is het goed als ik even naar de medicine cat ga?" vroeg ze aan haar mentor. Hopelijk zou hij snel weer genezen.