Train, Hunt, fight and protect your clan! (Trainings topic)

Direct nadat de ceremonie was geweest was Aquamoon direct het kamp uit getrippeld en keek achter haar om te zien of Springpaw achter haar aan kwam gelopen. Ze was een mentor geworden dat had ze nu nooit gedacht dat ze die rol ooit zou krijgen. Een kleine glimlach sierde haar lippen en ze keek weer voor zich. Het gefluister om haar heen deed haar ineens niets meer en ze voelde enkel trots. Ze ging bewijzen dat ze niet als haar tante was dus ging de deze leerling tot Warrior trainen! De kou deed haar zelfs nu niet meer en ze sprong het water in om naar de kant te zwemmen. Daar klom ze op de oever en schudden zichzelf even uit voor Aquamoon zich half omdraaide en naar Springpaw keek. Zou ze haar door het water volgen of zou ze over de steppingstones springen? De zilveren donker gevlekte kattin ging zitten en de restjes water parelde zo van haar pels. De bengaal voelde zich warm om het hart en kon niet anders dan zich goed voelen.

@Springpaw

Toen Springpaw hoorde dat Aquamoon haar mentor werd, vulde haar hart met blijdschap. Ze had zich geen betere mentor kunnen wensen. Meteen na de ceremonie had haar nieuwe mentor het camp verlaten, en Springpaw volgde haar. De poes zwom door het water, maar Springpaw sprong van steen tot steen naar de overkant. Ze had echt totaal geen zin om nat te worden. De poes ging zitten, en Springpaw ging opgewonden bij haar staan. Ze kon niet wachten om te beginnen met trainen. "Gaan we nu meteen beginnen?" vroeg ze enthausiast. Ze had al meer dan een maan lang op dit momemt moment gewacht.

Springpaw volgde haar al snel, maar dan via de stenen. Ach dat maakte ook niet veel uit. Je kwam waar je moest zijn en dat was belangrijk. Toen haar leerling eenmaal bij haar stond vroeg ze wat ze gingen doen. 'Ken je het hele rivierclan territorium al?' vroeg Aquamoon en ze hield haar kop heel even scheef. Ze wist dat Springpaw het mogelijk al wel helemaal kende, maar het kon ook zo zijn dat ze de helft nog niet kende?

"Ken je het hele rivierclan territorium al?" vroeg de poes. Springpaw dacht even na, en antwoordde toen: "Ik geloof dat ik wel overal geweest ben.". In haar tijd zonder mentor had ze het hele territorium ontdekt, want ja, wat kon je nog meer doen behalve de zelfde, saaie vechtbewegingen voor de duizendste keer herhalen? Ze keek Aquamoon aan, benieuwd wat ze nu zouden gaan doen. "Gaan we nieuwe vechtbewegingen oefenen? vroeg ze enthousiast.

Springpaw zei dat ze alles wel dacht te hebben gezien en Aquamoon knikte begrijpend, maar de volgende woorden van haar leerling kwamen dan ook niet als een verrassing. Ze had haar een tweebener hoewel een kit nog weg zien jagen. Een beetje verlegen wiebelde ze met haar oren, maar knikte daarna. 'Goed volg mij dan zullen we naar een meer open terrein toe gaan. daar hebben we meer ruimte en val je straks niet in de rivier.' miauwde Aquamoon en sprong op waarna de zilver gevlekte poes een glooiende heuvel op sprinten. Ze kende een mooi grasveldje waar ze prima een schijngevecht konden houden.

De poes twijfelde even, aar knikte daarna en zei: "'Goed volg mij dan zullen we naar een meer open terrein toe gaan. daar hebben we meer ruimte en val je straks niet in de rivier.". Springpaw volgde gehoorzaam, en keek naar de rug van Aquamoon. De sterke spieren in haar achterpoten rimpelde bij elke sprong. Na een niet al te lang tijdje lopen kwamen ze bij een open grasveldje aan. Springpaw begreep dat dit de plek was, en ging opgewonden zitten. "Waar beginnen we mee? Een schijngevecht?" vroeg ze gretig. Ze zou haar mentor eens laten zien wat ze al had geleerd.

Springpaw volgde haar gehoorzaam en ze wachten tot ze juist op de beste plek aan kwamen. De vraag van haar leerling deed haar oren even wiebelen. 'Okay val me maar aan!' beval ze en nam een dreigende houding aan tegenover haar leerling, maar Aqua wist wel beter dan haar nagels uit te slaan. Ze zou ze ingetrokken houden zodat ze Springpaw niet onnodig leed zou aan doen. Daarna wachten ze af tot de witte poes aan aan zou vallen.

"Okay val me maar aan!" mauwde de poes, en ze zakte in een dreigende houding. Springpaw volgde haar voorbeeld en liet zich ook in gevechtshouding zakken. Se was benieuwd hoe erg haar mentor haar best zou doen te winnen. Ze blies even, en deed toen een snelle sprong naar voren, met haar poten gestrekt naar voren. Hierna sprong ze snel weer weg, om een eventuele aanval te ontwijken. Ze hield er natuurlijk wel rekening mee haar nagels niet uit te strekken.

Springpaw nam ook een dreigende houding aan waarna ze in een slordige gevechtshouding aan nam. Ze kon haar lichaamstaal net zo gemakkelijk lezen als waar haar leerling naar keek. Aquamoon sprong weg en zag hoe de witte leerling weer weg sprong, maar de gevlekte zilveren poes gaf zich nog niet gewonnen. Ze schoot op het moment naar voren toen Springpaw weg sprong en haalde met haar poten naar haar schouder en kop uit. Voor ze zich opschopten en in haar sprong draaide ze zodat ze met Aquamoon weer recht naar Springpaw keek. 'Je houding is slordig en je kijkt niet naar je tegenstander. Ten aller tijden op je tegenstander en je omgeving letten!' Miauwde Aquamoon streng en ze deed een nieuwe reeks uitvallen. Eerst sprong ze in een schijnbeweging naar voren, maar sprong nog net weg waar haar leerling zou denken dat ze juist wilde aanvallen en sprong met haar mee voor haar voorpoten in een bliksemsnelle reeks aan harde meppen naar de kop, nek, schouders en rug van Springpaw waren gericht. Ze was al geen doetje in een echt gevecht, maar ze wilde haar leerling leren dat halfzachte slagen je niet zouden voor bereiden op hoe een echt gevecht in zijn werk zou gaan alleen dan met klauwen die dan gebruikt zouden worden. Aquamoon sprong achteruit en keek toe of de witte leerling nog op haar pootjes zou kunnen blijven staan.

Haar mentor sprong verrassend snel weg, en deed nog net een uitval naar Springpaws schouder, voor die helemaal weggesprongen was. Ondanks dat de poes haar klauwen had ingetrokken, schoot er een steek van pijn doorheen. Ze grauwde boos bij de woorden van haar mentor. Ze wist zelf wel hoe ze vocht! De poes deed een stap richting Springpaw, die weg rolde, maar tot haar verrassing sprong haar mentor achter haar aan, en toen ze wou opstaan voelde ze een paar harde poten in haar buik. Met een stekende pijn stond ze weer op, en blies boos naar haar mentor. Ze zou haar te pakken krijgen! Ze sprong bliksemsnel naar voren, met haar poten voor zich uit gestrekt. Ze probeerde niet te laten merken waar ze op mikte en wanneer ze aan zou vallen.

Springpaw leek verrast te zijn door haar acties, maar ja in een echt gevecht kon het nog veel harder gaan. De boze reactie deden haar weinig, zelf was ze nog veel harder aan gepakt geweest. Tijdens haar training in haar leerling tijd. Toch liet haar leerling karakter zien door zich niet angstig piepend weg te trekken, maar juist voor de aanval in te gaan. Dat was mooi, maar ook weer een beetje onverwachts. Springpaw beukte tegen haar schouder aan waarmee ze opzij geduwd werd. Aquamoon liet zich omvallen en werkte haar poten onder haar leerling en schopte haar van zich af, tenminste als Springpaw zich niet zou hebben kunnen weg bewegen van haar actie. Daarna rolde ze door tot de zilveren gevlekte poes weer op haar poten terecht kwam. 'Kijk dat is een mooie actie! Goed gedaan.' Mauwde Aquamoon en zwiepte vrolijk met haar staart en ging weer goed staan. Ze was benieuwd naar waarmee haar leerling nog meer mee kwam.

Vol voldoening beukte ze haar poten tegen de schouder van haar mentor. Dat was een goede aanval geweest! Ze probeerde al weer weg te springen voor de volgende aanval van de warrior, maar die reageerde erg snel, en schopte haar van zich af. Gelukkig had Springpaw zich al een soort van weggedraaid, waardoor ze netjes op vier poten landde. Haar mentor rolde weg, en ging ook weer staan. Springpaw moest een beetje blozen bij haar compliment, maar liet zich niet afleiden. Een grauw ontsnapte uit haar keel, en ze keek haar mentor weer recht in de ogen aan. Ze besloot meteen weer aan te vallen, en deed een paar stappen achteruit als voorbereiding van haar sprong. Ze probeerde weer niks aan haar mentor te laten merken, en het te laten lijken alsof ze uit zelfverdediging naar achteren liep. Ze rende een laar stappen naar voren, en zette zich af om naar de poes te springen. Ze sprong expres iets hoger als gebruikelijk, en als haar menter niets door zou hebben zou ze, als ze bijna achter de poes was geland, haar met beide achterpoten een flinke schop kunnen geven.

Het was jammer dat haar leerling zich al deels had weg gedraaid, anders had ze gevlogen. Maar Aquamoon was toch trots op haar en zag dat ze opnieuw een aanval deed. Eentje die ze vaker had zien gebruiken tijdens gevechten. Toen Springpaw over haar heen was sprong ze zelf weg en landen op een omgevallen boomstronk en blies nijdig voor ze zelf met een paar sprongen weer beneden was en in het voorbij gaan naar de achterpoot van Spring uit haalde. Daarna sprong ze weg en maakte een paar vreemde sprongen om haar leerling te verwarren voor ze weer richting haar dook en met haar schouder tegen de borst van de witte poes gepland was om er tegen aan te beuken.

Helaas had de poes haar door, en toen Sprinpaw haar achterpoten naar achter schopte, raakte ze alleen maar lucht. Nijdig draaide ze zich om, en zag dat haar mentor op een boomstronk was gesprongen. De poes sprong eraf, en haalde uit naar de achterpoot van Springpaw. Die zag dit al aankomen, en rolde snel achteruit, waarna ze weer soepel opstond. De poes sprong weer op haar af, en maakte een paar vreemde bewegingen. Springpaw maakte zich klaar om achteruit te springen, maar ze was niet snel genoeg, en kreeg een harde beuk op haar borst. Ze werd een paar staartlengten naar achter gelanceerd, en met een harde plof landde ze op de grond. Een pijnschet trok door haar rug, waar ze op geland was. Met een grimmig gezicht stond ze weer op, wat haar nog een paar flinke pijnscheuten bezorgde. Ze was er echter op gebrand niet op te geven, en ze stelde zich weer op in een verdigende houding. Een kreun van pijn ontsnapte uit haar bek, en ze zakte bijna door haar poten. Hopelijk zou ze het nog even volhouden.

De witte kattin rolde weg bij haar aanval op het achterpootje, maar dat scheelde niet veel toch vond ze het knap hoe haar leerling reageerde. Echter had ze haar niet door toen Aquamoon een andere aanval uit voerde na een reeks vreemde sprongen. Ze zond haar leerling een paar staartlengtes door de lucht, maar ze landen aardig hard iets wat de zilveren poes had gehoopt niet te doen, maar ze schrok er zelf wel van. Echter stond Springpaw weer op al kon ze niet verder meer oefenen. 'Okay hier stoppen we voor vandaag. Je hebt je goed geweerd en ik zie dat je tijdens het schijngevecht al meteen verbeteringen hebt getoond.' mauwde Aquamoon en schudden zich eerst even voor ze naar haar leerling to liep om haar rug even te besnuffelen. 'Laten we eerst even uitrusten Daarna kan ik zien of je nog kunt bewegen. Hier hebben we zon genoeg al is het wat frisjes.' murmelde Aqua en ze ging zitten en klopte met haar staart langs zich om Spring uit te nodigen naast haar te komen zitten.

Gelukkig kapte haar mentor het schijngevecht af. Als ze nog een paar minuten door waren gegaan, zou Springpaw in elkaar gezakt zijn van de pijn. Toen de poes haar uitnodigde bij haar te komen zitten, schuifelde ze naar haar toe en zamte naast haar ineen. De brandende pijn in haar rug bleef anhouden, maar heg werd geleidelijk aan iets minder. Ze kreude zacht, en keek haaf mentor aan, met een blik waar de pijn van af te lezen was. "Ik denk dat ik straks maar even bij Chivysniff langsga. Ik weet niet of mijn rug opphoud met pijn doen." mompelde ze zacht. De pijn was al een stuk minder geworden, maar als ze haar rug even bewoog kwamen de pijnlijke steken meteen weer terug.

Springpaw kwam naast haar zitten, maar zakte verder ineen dan ze verwacht had. Ze was meteen eigenlijk te ver gegaan, maar toch was ze trots op haar leerling. 'Dat lijkt me wel zo verstandig. Toch heb je goed gevochten. En sorry voor die laatste aanval die was ben ik bang iets harder geweest dan het mijn bedoeling was geweest... Maar zoals je wel merkte ben ik niet zacht geweest en je moet onthouden dat pas een deel is van hoe hard het in een werkelijk gevecht er aan toe zou gaan. Dan moet je de pijn van alle open gereten wonden er nog bij tellen en hoe veel bloed verlies je dan geleden zou hebben tijdens dit schijn gevecht.' miauwde ze opbeurend tegen Springpaw en ze drukte haar neus even tegen de wang van de witte kattin naast haar. 'Als we straks terug gaan zal ik je morgen als Chivysniff dat tenminste goed vind zal ik je leren hoe je geuren kan op sporen en misschien als jij je dan beter voelt we wat vis kunnen vangen voor de clan?' legde Aquamoon uit en ze legde troostend haar staart over de schouders van haar leerling en keek haar kalm en vriendelijk aan.

Springpaw was blij met het medeleven van haar mentor, maar besefte ook dat het er in een echt gevecht nog veel harder aan toe kon gaan. Gelukkig zouden ze morgen iets doen dat wat minder intesief was, maar alsnog moeilijk, voor haar dan. "Dat is goed. Ik denk dat ik morgen wel weer kan trainen." mauwde ze. De pijn in haar rug was flink verzacht, en waarschijnlijk zou een goede nacht slaap het wel verhelpen. Alsnog wou ze graag even bij Chivysniff langsgaan, voor bevestiging dat het niet erger zou worden.

Aquamoon knikte bij de woorden van haar leerling en wenste dat ze iets minder hard handig was geweest bij de laatste aanval op haar leerling. 'Prima, zodra je rug een paar dagen rug heeft gehad zullen we je vechttechnieken weer aanpakken.' miauwde de zilver gevlekte poes en ze stond op waarna ze kalm gebaarde dat Springpaw haar weer moest volgen. Ze zouden terug gaan naar het kamp, maar rustiger dan dat ze heen gegaan waren.

Springpaw was blij dat ze niet al ge lang zonder vechttraining hoefde te zitten. Ze liep immers al achter op de Andere Apprentices, door haar tijd zonder mentor. Na het gebaar van de poes, stond ook zij op, en weer schoten er pijnscheuten door haar rug. Het was echter een stuk minder dan eerst, en met een beetje inspanning begon ze te lopen, richting het camp. Gelukkig liepen ze niet te snel, en hoefde ze haar rug niet al te erg te belasten. Ze probeerde de pijn in haar rug te negeren, en keek even schuin naar haar mentor. Hopelijk zou ze zich niet al te schuldig voelen.