Nicotine

De vroege ochtend begon met de dag kouder te worden. Niet alleen dat, het werd ook later licht. Bij het eerste licht was hij het kamp uit gegaan om te gaan jagen. Hij wilde graag productief te zijn of tenminste zo eruit zien. Het lag eraan hoe het was buiten en of hij toevallig iemand zou gaan tegenkomen of niet. Als hij iemand zou gaan tegenkomen wist je al dat het fout zou gaan aflopen. Dat was gewoon hoe hij was, sociaal, lekker veel praten met andere katten. Goed het was niet alleen praten maar je wist wel waar het over ging. Vaak begon het wel als praten maar daarna ging het vaak over iets anders, vaak over het uiterlijk van iemand. Hij kon het niet helpen goed, hij was vaak gewoon afgeleid door de schoonheid van een kat. Het was gewoon vaak dat het niet te overzien was hoe mooi een kat was en dan moest hij gewoon toegeven. Dat was het vaak, maar hij kon het niet helpen. De vroege ochtend zorgde ervoor dat er veel dauw op de bladeren zat. het was zowaar een mooi tafereel. Veel katten vonden dit mooi en dat wist hij, maar dat haalde het niet weg dat hij het zelf ook heel erg mooi vond. Het mooiste vond hij het nog wel als een druppeltje naar beneden rolde van het blad af. dat het op het gras belandde onder hen en dat het dauwige gras het water ontving alsof het zo hoorde te zijn. Hij vond het echt een mooi tafereel om te zien, maar vaak gebeurde het niet. Ja als de dag verder ging en het warmer werd, maar dat was niet hetzelfde. Binnenkort zou het dauw weer gaan bevriezen, waardoor het nog mooier werd en je het gras onder je poten hoorde kraken. Waar het nog moeilijker werd voor je om overdag te jagen. Het was niet chill om dat te doen, dat was waar hij zeker van was. Adem die hij uitblies was een wolkje, dat gaf wel weer aan hoe fris het was. Gelukkig had de natuur daar iets op bedacht voor hen. Een wintervacht. Langzaam maar zeker kwam er een wintervacht door en hij was nog nooit zo blij geweest met een wintervacht als nu. Nu zou zijn vacht iets meer poof worden maar dat betekende niet dat hij er minder slecht uit zou gaan zien. Het scheelde echt een hele hoop, hij was gewoon blij dat hij het minder koud zou gaan krijgen. Moest je nagaan als hij hier had gelopen met zijn volledige zomervacht, hij zou doodgaan van de kou als hij dat niet had gehad. Hij zuchtte even zachtjes en schudde zijn kopje langzaam. Voor zijn arme pootkussentjes was het soms nog wel koud hoor, want heel fijn was het niet. Maar goed, niks aan te doen. Sommige katten hadden soms het geluk dat er pluimpjes tussen de tenen door groeiden, waardoor ze goed beschermt waren tegen de kou. Hij wou dat hij dat had.

De prachtige ochtend werd verstoord. Niet door een prooidier, maar door een ritselend struikje. Normaal had hij er niks over gedacht, maar op dit moment stond er compleet geen wind. Geen wind betekende dat het raar was dat het struikje ritselde. Dat kon dus een paar dingen betekenen. Een prooidier, dus dan zou hij nu eindelijk aan het werk kunnen gaan en het risico nemen. Twee, een kat van zijn clan die die kant is opgelopen en hem misschien niet had opgemerkt. Drie, een kat van een andere clan die zich wilde verstoppen, al leek hem dat zeer onwaarschijnlijk als hij heel eerlijk was. Hij zou het niet kunnen bedenken in ieder geval, dat er een kat van een andere clan hier was. Dus hij liet zich zakken naar beneden en begon te sluipen. Want wat er ook was bij de bosjes, de beste kans zou hij hebben als hij erbovenop zou springen. Als het een prooi was dan zou hij een prooi hebben voor de clan wat helemaal top zou zijn. Als het een kat van een andere clan was zou hij hem onder zich hebben en daarbij hem overmeesteren. En als het een kat van hun eigen clan is dan was ie allang weg daar en zou hij dus hoogswaarschijnlijk op de grond belanden maar goed dat risico moest je soms maar eens nemen in het leven niet waar? Hij deed er in ieder geval niet zo moeilijk over. Hij sloop langzaam dichterbij, beetje bij beetje en zo stil mogelijk. Het enige wat hem misschien zou weg geven zou zijn geur zijn, maar volgens hem was het moeilijk want er stond geen echte wind. Het leek hem niet echt iets dat snel geroken zou worden op dit moment. Dus hij wachtte tot hij dichtbij genoeg was en jeetje, hij was echt benieuwd wat hij ging vinden. Wat voor spannends iets zou hij vinden? Misschien was het wel een of ander beest die hij ging vinden waardoor hij dood zou gaan. Hij moest er bijna van grinniken, natuurlijk zou dat niet gebeuren kom op zeg. Als er zoiets in het territorium was zou hij het allang gehoord hebben, dus nee. Dat ging van zijn lijstje af in ieder geval. Maar verder? Hij zou het zien. Want hij sprong. En onder zijn poten was geen prooidier, maar een prachtige poes die hij herkende. Was het zijn geluksdag? "Dat noem ik nog eens een prachtige verassing." sprak hij met een charmante glimlach terwijl hij met zijn poten bovenop de poes stond. Een glimlach van oor tot oor en nog charmant ook. Ja, hij was er heel zeker van, dit was zijn geluksdag. "Wat je vindt mag je houden toch?" sprak hij vervolgens speels tegen de poes. Carameltwirl, ja die kende hij wel. Hij had nog een tijdje met haar in de apprentice den gezeten. Hij was namelijk pas op 15 moons warrior geworden door zijn geweldige capriolen die hij in de eerdere moons had uitgevoerd, dus hij had wel eens zien.. 5 manen met haar in de den gezeten! Maar echt close waren ze toen niet geworden wat erg jammer was, want kijk eens hoe ze was opgegroeid! Wat dacht hij wel niet toen?

Toen hij op de poes belandde kwam er een zachte 'Ah!' uit haar bekje, maar echt een gevecht maakte de poes er niet van. Zo makkelijk had hij misschien nog nooit iemand op de grond kunnen brengen, buiten apprentices en kittens dan want dat was al helemaal heel erg makkelijk. Niks was zo makkelijk als dat maar meestal wist je toch wel dat warriors er een beetje tegen in zouden gaan, dat was het leuke er meestal aan, maar dit was ook wel een hele fijne afwisseling als het aan hem lag. Toen hij sprak dat ze een prachtige verassing was leek ze verbaasd te zijn over zijn compliment. Ah gut, werd ze nooit gecomplimenteerd door andere katers? 'W-wat?' kwam er dan ook stotterend uit de gevlekte poes, wat schattig was het eigenlijk ook. Daar kon hij zeker wel wat mee. "Ah, meissie toch, ik zeg dat je prachtig bent." sprak hij met een charmante glimlach tegen de poes terwijl hij haar recht in haar karamel-kleurige ogen aan keek. 'W-wil je van me af?' klonk er van de poes, waarop hij even grinnikte en even speels naar haar keek. "Het is dat jij het bent, voor deze keer zal ik van je af gaan." sprak hij, waarna hij direct deed wat hij zei en van haar af stapte, zodat ze zelf overeind kon komen. Hij had haar vacht vies gemaakt! Ach, daar kon hij haar zo mee helpen als ze hem de kans gaf, dus een echt probleem zou dat niet worden. "Volgende keer mag je me eraf proberen te duwen." sprak hij met een grijnsje tegen de jongere poes. Dat was toch alleen maar leuker?

De poes lag echt onder hem met een bek vol met tanden. Ze leek compleet van de kaart te zijn. En dat vond hij stiekem alleen maar meer amusant. Want het was leuk om te zien hoe ze reageerde op zijn simpele flirts. Het was goed te zien aan haar dat ze niet op haar gemak was, door alleen maar naar die ongemakkelijke lach op haar gezicht te kijken. Dat was voor hem al genoeg om te weten dat ze zich verre van op haar gemak voelde. Hij stapte van haar af, voor deze ene keer dan, want het was natuurlijk wel leuk om zo'n mooie poes als haar onder zijn poten te hebben. 'Dankjewel,' klonk er zachtjes van de gevlekte poes af, waarop hij warm naar haar glimlachte. 'Ook voor.. nou ja,' klonk er vervolgens van de poes af, waardoor hij het niet kon laten om zachtjes te grinniken. Hoe schattig was dit? Niet alleen was ze een prachtige poes, maar ze was nog extreem schattig ook. "Daar hoef je me niet voor te bedanken hoor, ik spreek alleen maar de waarheid." sprak hij gladjes tegen de poes. Alsof hij nooit iets anders sprak dan dat soort dingen, want hij had er geen enkele probleem mee. En het was ook wel grotendeels waar, want hij had het best vaak over dat soort dingen. Eigenlijk iedere dag wel, dus het was niet eens zo gek dat het zo makkelijk uit zijn bekje kwam. 'Oh, ik ben daar niet zo goed in,' klonk er van de poes af toen hij zei dat ze hem de volgende keer er af mocht proberen te krijgen, want hij was wel benieuwd om te zien wat de poes zou gaan proberen om hem ervan af te krijgen, maar daar was ze niet zo goed in. "Je hebt vast wel wat trucjes achter de hand hebben, of niet dan?" sprak hij even, haar complimenterend. Altijd maar complimentjes geven.

Zelfs nu hij van haar af was gestapt hield Caramel zichzelf nog heel klein en beschermend. Alsof ze bang was dat hij weer op haar zou gaan springen of andere dingen zou gaan doen. Sjonge jonge zo gemeen was hij ook weer niet hoor, dus ze kon het gewoon rustig aan gaan doen. Die ene keer was het een ongelukje geweest, hij ging haar echt niet weer bovenop haar hoor. 'B-bedankt?' klonk er weer van haar af, waardoor hij het niet kon laten om weer lichtjes te grinniken. Hem maar steeds bedanken voor de complimentjes. Zie, kon niet iedereen dat nou doen als hij ze complimenteerde? Dat was veel leuker voor iedereen. Boos worden had geen zin, konden ze dat ook niet zien? Hij sprak vervolgens dat ze vast wel nog wat trucjes achter de hand had om te winnen. 'Ik heb gewoon dezelfde training als iedereen gehad,' klonk er van haar af, waardoor hij even knipperde. Ze was echt bescheiden of niet dan? Iedere training was weer anders. De basis was hetzelfde ja, maar iedere kat had wel wat trucjes die ze hadden geleerd van hun mentor of andere katten. 'Maar ik was gewoon nooit zo goed in vechten,' klonk erachter aan, waardoor hij even begrijpend knikte, zodat ze wist dat hij aan het luisteren was. Want dat vonden veel katten belangrijk, dat ze gehoord werden. Dus hij wilde het ook laten zien dat hij echt aan het luisteren was. 'En jij bent ook gewoon sterk.. dus uh.. dus dat lukt me nooit..' de glimlach op zijn kop werd wat breder. Zo! Hij had zomaar een complimentje terug gekregen van de poes! Dat deed hem (en zijn ego) wel goed hoor! "Ach, kracht zegt niet alles." sprak hij met de warme glimlach die hij eerder op zijn gezicht had staan. Hij vond het echt leuk om haar zo te zien, maar goed hij moest zich inhouden niet waar? "Maar, ook ik heb zo mijn zwakke plekken, als ik zo bovenop je sta, gebruik je achterpoten. duw deze tegen mijn achterpoten en ik val zo neer." sprak hij met een knipoogje tegen de poes. Omdat ze hem complimenteerde dan, dan zou hij haar wel een tip geven om sterke katers naar de grond te krijgen. Kijk dan hoe aardig dat wel niet was van hem!

Hij zag dat ze het ongemakkelijk vond, maar ze kon ook niet zeggen dat ze niet geïnteresseerd was in hem. Haar ogen waren immers zo geïnteresseerd op hem gefixeerd. Het was echt heel schattig hoe ze op zijn complimenten reageerde en dat ze zo verlegen was. Natuurlijk was hij ook geïnteresseerd in haar. Dat kon bijna niet anders bij zo'n knappe poes. Maar hij wilde ook laten zien dat hij haar ook kon helpen, dus hij gaf haar tips over wat te doen als iemand bovenop haar stond die veel sterker dan haar was. Dat mocht ze wel weten, want ze verdiende het om zichzelf goed te kunnen beschermen. Wat zou er ooit gebeuren als ze een bloodclanner hier zou gaan zien? Het was niet de bedoeling dat de bloodclanners haar konden gaan overmeesteren. Nee, ze moest weten hoe ze zich goed moest verdedigen. Dus hij deelde maar wat tips met haar, in de hoop dat ze er wat van zou gaan onthouden. En dat ze ze te werk zouden gaan zetten. 'Ik uh.. ik zal het onthouden,' klonk er stilletjes van de gevlekte poes af, waarop Ink even met een glimlachje spinde. Goed zo, want de volgende keer wilde hij haar graag sterker zien natuurlijk. Als het zou meehelpen met haar groei zou het alleen maar beter zijn. 'Maar als je het niet erg vindt, heb ik liever niet meer dat je bovenop me springt,' klonk er met een flauwe glimlach van de poes af, waarop hij zachtjes grinnikte. Nou ja zeg. Dat was stom, maar zeker wel te begrijpen. "Ik zal het proberen, maar dan moet jij je de volgende keer niet gaan verstoppen." sprak hij met een knipoogje. Als zij zich niet voor hem verstopte, dan ging hij niet bovenop haar springen. Zo simpel kon het zijn, niet waar? "Al geeft me dat wel weer iedere keer fijne verassingen." sprak hij even met een charmante glimlach.

De poes hield zich klein en constant oogcontact houden was niet haar ding, dat merkte hij al meteen, maar hij vond het wel super schattig. Hij moest zich echt inhouden om haar niet constant te gaan complimenteren dat ze zo schattig was, want dat was ze echt in zijn ogen. Het was iets wat hij nog net tegen kon houden, maar een paar zouden er zeker wel tussendoor glippen dat wist hij zeker. Zeker als hij langere gesprekken met haar zou gaan voeren, dan zou hij echt niet alles in zijn koppie kunnen houden die hij binnen kreeg. Hij vond het heerlijk hoor, om met zo'n prachtige poes in gesprek te zijn, dat mocht van hem wel iedere dag gebeuren als hij heel erg eerlijk was maar hij wist dat dat er waarschijnlijk niet in zat met zo'n persoonlijkheid als Caramel. Dan moest je je al met geluk prijzen dat je haar tegen kwam ergens en haar kon stoppen zoals hij haar had gestopt. De poes giechelde beschaamd toen hij sprak dat ze zich ook niet meer moest verstoppen voor hem, dan kon hij vrijwel garanderen dat hij ook niet meer op haar hoefde te springen. 'Ik zal het proberen,' klonk er met misschien wel de zoetste stem die hij ooit had gehoord. Man, deze kat was een magneet voor hem leek het wel. Alles wat hij leuk vond aan katten vinkte ze zowat aan. Maar hij moest haar niet afschrikken, want hij wilde haar wel beter leren kennen dan dat hij nu deed. Maar als hij haar regelrecht op date zou vragen zou ze waarschijnlijk zo snel mogelijk weg rennen, zoveel wist hij ook wel weer over haar. Dat kon hij al zien omdat ze zich zo klein hield. Moeilijk, maar hij hield wel van uitdaging dus misschien was het wel ook wat leuker ook. Hij sprak tegen haar dat het hem wel leuke verrassingen kon geven als ze bleef verstoppen voor hem zodat hij op haar kon springen maar dat leek weer een verkeerde keuze te zijn. Goed, hij kon zichzelf gewoon soms niet tegenhouden oke? 'Uhh..' klonk er twijfelend van haar af, waarop de kater haar gewoon rustig aan keek met een charmante glimlach. Zijn mooiste feature samen met zijn vacht natuurlijk. 'Straks spring je een keer op Tallstar.. of.. of een vos!' het was toch aandoenlijk hoe ze zo hard probeerde? Hij lachte ook zachtjes op haar woorden, geamuseerd met hoe ze het zo probeerde en kom om, hoe kon je daar niet om lachen? Het was gewoon zo lief om te zien. "Ja, wie weet." sprak hij met een zachte lach tegen de gekleurde poes. Hij zou het niet erg vinden om op Tallstar te springen hoor, maar of dat wederzijds zou zijn was de vraag. "Tallstar is zo erg nog niet, een vos daarentegen... dan moet je mij maar redden hoor!" sprak hij grinnikend tegen haar. Dan kon toch niet helemaal alleen! Jeetje zeg. Hij was wel sterk maar niet zo sterk.

Toen hij moest lachen om de grap merkte hij wel dat ze wat losser werd. Hij zag het in haar hele houding, hoe ze stond en hoe haar ogen stonden. Het stond haar veel beter dan de hele ingedoken positie waar ze in had gestaan. Haar ogen waren ook een stuk blijer en spraken meer tot hem dan dat het eerst deed. Hij vond het geweldig om te zien dat ze zich steeds meer begon te ontspannen in zijn omgeving en hij hoopte ook wel dat ze dat zou blijven doen, dat zou voor hun beiden toch veel chiller zijn? Hij beet niet hoor, hij was hartstikke aardig. Hij sprak alleen de waarheid en dat was soms wel eens confronterend voor sommige katten, vooral als ze niet gewend waren dat hij katten complimenteerde voor het flirterige aspect. Een lachje kwam op de kop van Caramel toen hij sprak dat Caramel hem dan wel moest redden van de vos hoor, want alleen kon hij dat toch helemaal niet! Daar had hij hulp nodig van de prinses op het witte paard in plaats van de prins op het witte paard. Een prins zou hij ook niet erg vinden hoor, maar op dit moment leek hem een prinses beter. Ze knikte echter wel even op zijn woorden. Kijk! Hij zou zowat een bodyguard krijgen op deze manier. 'Natuurlijk. Ik zou je nooit laten verscheuren,' klonk er zachtjes van haar af, waarop hij warm naar haar glimlachte. Kijk nou eens! Ze zou hem niet verscheurd laten worden door een vos, dat was goed te weten. Kijk, dat scheelde dan weer dat ze in dezelfde clan zaten. "Oh, gelukkig maar. Ik zou niet zonder mijn prinses op het witte paard kunnen." sprak hij met een zachte glimlach op zijn snuit. Nee, hij zou verpulverd worden door de vos als de poes hem niet zou redden hoor!

Meteen was de poes weer verlegen toen hij haar het prinses op het witte paard noemde. Want ze zou hem immers gaan redden van de grote, boze vos of niet dan? Dat zei ze namelijk net nog wel, dus voor hem zou het de prinses op het witte paard zijn, zelfs als ze zichzelf niet zo zag. Echter merkte hij het wel hoor. Dat haar mondhoeken lichtjes omhoog gingen en dat er een glimlach langzaam maar zeker lichtjes aanwezig was op het gezicht van de poes. 'Alleen ben ik geen prinses. Sorry,' klonk er zacht murmelend van de poes af, waarop hij even zachtjes, maar wel met een zachte giechel. Hij keek haar even aan met een rustige glimlach. "Nou, voor mij ben je wel een prinses." sprak hij rustig tegen de tweekleurige poes met een warme glimlach op zijn snoet. Ze moest zich niet minder voelen dan andere poezen, dat verdiende ze niet. Soms moest je gewoon wat meer denken over jezelf. Want je moest goed voor jezelf zorgen. Er was ook een stapje te ver en dan kreeg je zoiets als Inkspots maar goed, iets meer mocht ze over haarzelf echt wel gaan denken hoor! De houding van de poes veranderde ook vrijwel meteen weer, weer zoals eerst. Meer ingedoken, gesloten. Net terwijl hij de poes meer open had gekregen. 'Zullen we anders even gaan jagen op muizen in plaats van op vossen?' klonk er van de poes af, waarop hij glimlachte naar haar. "Natuurlijk, m'lady." sprak hij waarna hij plechtig boog, om het prinses gedeelte nog maar weer even naar boven te halen. Hij zou het ook niet meer loslaten, tot ze zich echt als een prinses zou gaan voelen zou hij haar gaan behandelen als een prinses. "Al kan een vossenjacht ook heel vermakelijk zijn, heb ik gehoord." sprak hij met een knipoogje tegen de poes, waarna hij zich even uitrekte van het lange staan. "Dus, waar naar toe, m'lady?" vroeg hij even terwijl hij een keer enthousiast met zijn staart sloeg.

Hij was een rasechte charmeur. Als er iets was waarmee hij zichzelf moest omschrijven was het charmeur, knap, lief, stoer... eigenlijk alles waar een poes of kater van droomde. Dat was hij, daar was hij verzekerd van. En toch liep alles niet helemaal goed. Dat merkte hij al snel, maar dat maakte hem niet zoveel uit. Hij bleef proberen en wie weet waar je de echte liefde kon vinden toch? 'Oh Inkspots, stop,' giechelde Caramel tegen hem. Hij grijnsde even naar haar, hij had zoveel dingen die hij daarop kon zeggen, maar goed, dat deed hij nu maar niet. Puur omdat er andere dingen waren waar ze nu op moesten gaan focussen, zoals jagen. Toen hij het over een vossenjacht had keek ze hem een beetje verschrikt aan. 'Je moet niet zulke grapjes maken!' piepte de poes dan ook lichtjes verschrikt tegen hem, waarop hij even verward naar de poes keek. Oke, dat soort grapjes vielen dus niet bij haar in de smaak. Maar goed dat hij dat nu al wist, dan kon hij er rekening mee gaan houden, niet waar? "Sorry, ik zal het niet meer doen, m'lady." sprak hij plechtig tegen de poes. Dus niet over vossen praten, of naja praten, geen grapjes erover maken. Check. Dat stond nu op zijn lijstje. 'Laten we naar het bos gaan, daar kunnen we altijd wel wat vinden,' klonk er een stukje zakelijker en damn! Hij had gewoon de hele sfeer verpest met zo'n dom grapje. Booe. Het klonk nog steeds wel vrolijk though, dus zo erg verpest had hij het nou ook weer niet, maar dat betekende niet dat hij even weer nog zo'n grap moest maken want dan zou het wel al heel snel klaar zijn. "Goed plan, ik denk dat dat ook het beste is om te doen." sprak hij met een rustige glimlach tegen de poes. "Maar goed dat ik iemand bij me heb die een expert is in jagen." sprak hij met een grinnik tegen de tweekleurige poes.