balter

Onderwerp: balter di 18 feb 2020 - 21:47

De spierwitte kater gaf een kleine zucht en keek met zijn pigmentloze ogen naar de hemel, een die dezelfde kleur als zijn blik droeg. Zachte kleuren van roze en blauw mengde zich samen met wolken. Maar hij wist dat deze snel vervangen zouden worden met de donkere sterrennacht. Dat was zijn beste tijd, een waartoe hij behoorde. Hoewel nu hij ouder was hij ook beter de pijn van het licht had leren te verdragen en wonderlijk genoeg zelfs had leren te waarderen als een teken van levend zijn. Maar toch had hij voor altijd een voorkeur aan de nacht. Zowel door wat zijn mentor hem had geleerd, als wat zijn moeder hem had verteld. Hij voelde alsof hij tot de sterren behoorde. Maar dat was niet zo. Want de sterren verouderde niet maar hij was wel veranderd. Hij was volgroeid als een iets kleiner dan gemiddelde kat, met een lange witte vacht die zo zacht was en licht woog als de wolken zelf. Hij was ook altijd wonderbaarlijk schoon, alsof het vuil hem niet durfde aan te raken. Zijn bouw was ergens tussen mannelijk en vrouwelijk in, niet een van beiden maar een tussenpositie. Alles aan hem was tussenin, niet volledig, half. De nacht was gekomen en hij stond op, om voorzichtig zijn schuilplaats uit te komen. Met stille en voorzichtige passen liep hij naar Stagpaw zijn nest toe en drukte vederzacht zijn snuit tegen zijn wang, om hierna zijn neus omhoog te bewegen zodat zijn mond bij diens oor kwam. "Stagpaw, de nacht is prachtig, wil je met me mee?" Fluisterde hij, zijn stem nauwelijks luid genoeg om de stilte te breken. Zijn affectie voor deze kat was enkel gegroeid met de maanden en hij was het middelpunt van zijn wereld geworden. Zijn zon waar hij de maan voor kon zijn. Enkel een reflectie van diens heldere licht.

Onderwerp: Re: balter wo 19 feb 2020 - 16:56

Enkel het geluid van zijn stappen was al genoeg om hem te wekken. Het klonk als vallende sneeuw, alsof een vogel slechts met zijn veren over de aarde streek. Hij had geleerd het te herkennen, te plaatsen tussen al het dagelijkse, storende commotie. Muziek, dat was het. Zijn dag was vol geweest van activiteiten, gedreven door een motivatie om zo snel mogelijk aan zijn final assessment te kunnen beginnen. Het talent bezat hij al, daar zou noch enig ander over twijfelen. Enkel de tijd weerhield hem, oude gebruiken die hem voor nog één enkele maan gesloten hielden in deze den. Naar waarheid, als menig andere kat van zijn leeftijd kropen er tintelingen over zijn rug bij het vooruitzicht op meer vrijheid. Eindelijk van een overbodige mentor af. Toch wist de kater beter dan zich laten leiden door dergelijke emoties. Alles had hij met precieze op de juiste plekken weggestopt, tijd was zijn vriend en geduld zijn grootste deugd. "Stagpaw, de nacht is prachtig, wil je met mee?" de eerdere vermoeidheid die zijn helaas noch altijd aardse ledematen hadden gevoeld, verdwenen als sneeuw voor de zon bij zijn aanraking, waarbij zijn aanname dat geen van hun daadwerkelijk van vlees en bloed zouden moeten zijn hem enkel nog duidelijk werd. Een waas van een lach kwam op zijn gelaat, waarna hij zichzelf sierlijk overeind trok en zijn staart onder de kin van de ander krulde. "De dag dat mijn antwoord daarop 'nee' zal zijn, is de dag dat we samen de sterren van de hemel plukken," sprak hij met een charmante glimlach op zijn gelaat en wenkte de ander om te volgen. "Laten we naar de Pinewoods gaan, zolang de kou je niet deert wil ik je zien gaan in de sneeuw," wanneer hij het kon, zou hij zin lichaamswarmte met de ander delen. Enkel zat zijn vacht aan zijn lichaam.

Onderwerp: Re: balter wo 19 feb 2020 - 22:11

Stagpaw leek te weten dat hij het was geweest die hem had benaderd, maar ergens veraste hem dat ook niet. Het was bijna alsof de ander alles wist wat hij zich ooit maar kon afvragen. Hij leek in ieder geval overal een antwoord op te hebben, een antwoord dat hijzelf altijd zou aannemen als de absolute waarheid. Misschien dat ze daarom zo goed bij elkaar hoorde. Beiden perfect tevreden met de positie en houding van de ander. Over de manen was hij de ander ook gaan geloven over het feit dat ze bij elkaar hoorde. En dat gevoel van behoren vond hij heel fijn. Alles aan hem vond hij eigenlijk heel fijn. De ander duwde zichzelf overeind en hij voelde zijn pluizige staart onder zijn kin. Dit zorgde ervoor dat hij kort en zacht lachte, een geluid wat zo zeldzaam was als Whitepaw zelf. Het was een helder geluid, een die iets dieper begon en hoog eindigde, al bleef het altijd zuiver. De apprentice zette een stap dichterbij en drukte kort zijn kop tegen het lichaam van de ander, om hierna tegen hem aan met hem mee te lopen zoals van hem werd verwacht. Hoewel hij normaliter stil was gebleven was hij op het punt gekomen dat hij zich comfortabel voelde bij de ander, waardoor hij gespreksstof teruggaf. “Je mag altijd nee zeggen, dan had ik bij je kunnen liggen en hadden we samen kunnen slapen” De albino kat keek voor zich uit. “Als je dat fijn had gevonden” Het was iets wat hij volwassen katten had zien doen, blijkbaar als een teken dat ze om elkaar geven en graag bij elkaar waren. Het mimicen van andere vond hij prettig, om precies te doen zoals het hoorde en niks anders. “Ik kan wel tegen de kou” Hoewel het hem nog evenveel belastte had hij van zijn mentor geleerd met de pijn om te gaan, waardoor hij de nare gevoelens zoals kou en branden niet meer erg vond. “Waarom wil je me zien in de sneeuw? We zijn hetzelfde” Om zijn woorden beeld bij te doen nam hij enkele sprongen naar voren, iedere beweging van hem sierlijk en vlijend. Alsof hij geen zwaartekracht kende. Hij lande in de witte sneeuw, die in zachte vlokken rond hem opvloog. Hier bleef hij staan, roze ogen gericht op de veelkleurige van de ander. Hopend hem te geven wat hij zo graag wilde.

Onderwerp: Re: balter za 18 apr 2020 - 2:11

Hij lachte. Als er goden anders dan hemzelf zouden zijn, zouden ze hem ontvangen met dit enkel dat geluid. Er waren geen engelen die hem in odes konden bezingen zo mooi als dit, als hem. De charmante glimlach die hij altijd op zijn gelaat droeg was niet groter dan anders, maar bevatte een oprechtheid die zelden in hem terug te vinden was. “Je mag altijd nee zeggen, dan had ik bij je kunnen liggen en hadden we samen kunnen slapen” Oh, er was geen mogen bij voor hem. Toestemming was een luxe die hij nooit nodig had gehad. “Als je dat fijn had gevonden” hij stapte langs hem heen, zijn kop tegen de zijne en zijn staart over zijn rug zodat hij iedere beweging voelde, mee maakte. Zijn aanraking was overal en onontkombaar. Niet dat Whitepaw ooit een verlangen zou hebben om los te breken. "Hm," zijn stembanden trilden bij het lage geluid. "Jouw nest is even goed mijn nest, als mijn nest jou toebehoort," iedere dag dat zij samen spendeerde kwamen ze dichter bij hun aard. Het had hem slechts elf volle manen gekost om precies vast te stellen waar hij toebehoorde in dit leven. De sterren bogen voor hen en als ze dat niet deden had hij ruggen om ervoor te breken. “Ik kan wel tegen de kou” winter had tanden die zonder acht bijten konden. "Laat het je niet verteren, Mink," humde hij slechts tegen haar witte vacht, niet aangedaan door zijn hoogmoed. “Waarom wil je me zien in de sneeuw? We zijn hetzelfde” met een sprong kwam hij in de sneeuw terecht, zijn witte vacht egaal gelijk met de onaangedane omgeving. Stagpaw hield halt en liet zijn ogen ongegeneerd over de ander glijden, at ieder deel van zijn lichaam op alsof het zonlicht was na een oneindige nacht. "Jij bent nergens gelijk aan," met soepele passen volgde hij hem, begeleidde hij Whitepaw het territorium in. Iets roerde in hem dat Whitepaw afgezonderd wilde houden. Er was geen ziel die zijn ware schoonheid zonder filter kon zien zoals hij, dus waarom zouden ze? Het recht was aan hem. Geschonken aan hem alleen. hTijdens hun passen door legde hij zijn neus tegen zijn nek en oor, rustig diens geur inademend. "Dans voor me,"

Onderwerp: Re: balter