When all is lost

_{Het was eigenlijk ook dwaas dat Carameltwirl ja had gezegd op het voorstel van de kater. Inkspots was echter wel in zijn sas met die verdomde grijns op zijn smoel. Carameltwirl had niet naar de gathering gewild, te bang om de rest van de clans te zien oordelen over hun gebrek aan leiderschap, aan de puinzooi die nu bezig was in hun clan. Maar ze was toen ze eenmaal achter was gebleven te nerveus om ook maar één oog dicht te doen. Haar poten hadden gejeukt, de zenuwen krioelden in haar maag als een zwerm wespen. Een snelle check langs de grenzen was dan ook als een geschenk van StarClan geweest. Een excuus om even de nervositeit uit haar poten te schudden. Maar Inkspots dacht er misschien wel meer achter. Oh ze was zo naïef zo nu en dan.
Maar veel tijd was er niet om te kletsen. De woorden waren niet over haar lippen gekomen, maar opeens trok de roestige geur van bloed haar neusvleugels binnen. Haar oren duwden zich in haar nek en haar vacht voorstelde als een reflex omhoog. Met grote ogen keek ze naar Inkspots. Haar eerste instinct was vluchten geweest, maar Inkspots was veel dapperder dan haar en snelde zich naar voren. Hij wilde de arme ziel helpen. Carameltwirl was te bang om alleen achter te blijven en op haar korte pootjes zette ze de achtervolging in. Hij hoorde Inkspots zijn stem iets roepen, waarna snel haar naam volgde. In een paar passen was ze aan zijn zijde, maar wat ze voorbij hem zag was het meest maagkerende wat ze ooit had gezien. De prachtige Slatefur, moeder van zo'n grote, prachtige kroost. Ze had haar gisteren nog zien spreken met haar kinderen. De tranen sprongen in Carameltwirls grote ogen, gefocust op het karmozijnrode vloeistof die bijna zwart kleurde in haar donkergrijze pels. De geur van dood en verderf hing in de lucht, als een onheilspellende wolk die haar ook ieder moment zou kunnen grijpen. 'Is ze... Is ze..' Haar adem stokte, haar klauwen sloeg ze in de grond. Inmiddels stroomden dikke tranen over haar wangen. 'Dood?'}

_{Een kloppende pijn in haar keel en een grote ademnood... Haar bewustzijn gleed terug en verdween weer als de pijn in haar hals haar teveel werd. Bloed bleef uit de wond lopen met elke hartslag die door haar lichaam heen trok, maar haar hart klopte dapper voort. Ergens vroeg ze zich af hoe lang het zou duren terwijl ze binnen en buiten bewustzijn viel. Wanneer zou Starclan haar komen halen? Zou Littlestream haar ophalen? Sinclaw had immers gezegd dat ze de kleine grijze kattin omgelegd had... Ze was te moe.. Het deed teveel pijn.. Haar bewustzijn gleed weer buiten bereik en alles werd weer donker. Maar ondanks dat haar borstkas nog nauwelijks op en neer ging, ademde Slatefur nog wel...}

_{Het zicht voor Carameltwirl haar ogen werd troebel. Ze werd misselijk van de geuren. Bloed, BloodClan en een van een vage bekende. Gealarmeerd keek ze Inkspots aan terwijl ze probeerde de feiten op een rijtje te krijgen. Maar de angst bekneep haar keel. Toen Inkspots naar het lichaam van Slatefur liep durfde ze ook niet mee te gaan. Ze ging al van het ergste uit. Een moord in hun eigen territorium onder het licht van de volle maan. StarClan zou woedend zijn. De tortoiseshell stond aan de grond genageld, ze durfde nauwelijks nog te kijken naar wat er voor haar gebeurde. Hoe Inkspots dichterbij het lichaam kwam, hou hij zijn poot op haar flank legde. Carameltwirl verwachtte de mededeling, totdat hij met grote ogen naar haar keek. "Ze leeft nog". De ogen van de poes keken geschrokken op. ‘Dank StarClan,’ fluisterde ze stil. Maar een nieuwe paniek ontvlamde in haar. Ze hadden weinig tijd, ze moesten haar redden! Ze kon nog steeds het niet overleven. Ze moest hulp halen! Nu, snel, en wel meteen! Met enkele wankele passen keerde ze zich om, waarna ze begon te rennen. Haar kleine lichaam schoot zo snel als ze zich kon door het woud, het maanlicht haar enige bron van licht.}