{Viperpaw} Sleepwalking

De nacht begon te vallen, Viperpaw kon niet slapen en wat deed je dan? Dan ging je stiekem naar buiten als de warrior die de boel moest bewaken blijkbaar wel kon slapen. Viperpaw onderdrukte de neiging om iets flauws in het oor van de warrior te fluisteren en zette in plaats daarvan koers richting hun territorium. Hoewel het maanlicht het grootste gedeelte van het territorium in licht hulde, bleef ShadowClanterritorium natuurlijk wel voor een gedeelte in duisternis gehuld. Daar stond ShadowClan nu eenmaal om bekend. Viperpaw merkte na een poosje lopen op dat een andere apprentice ook had besloten om een nachtwandeling te maken. Viperpaw grijnsde en besloot om een geintje uit te halen. Een kleintje dan maar. Zijn bruine vacht smolt namelijk vrij goed samen met de duistere achtergrond van het woud. Als hij zijn amberkleurige ogen dichthield, dan was hij vast stil genoeg om… “Ah, verdomme,” vloekte hij niet al te gracieus toen hij struikelde over een boomstronk en vervolgens languit in het pad viel dat hij juist had willen vermijden. Zijn ogen sluiten en bewegen was misschien niet zijn handigste tactiek geweest, want nu had hij gelijk zijn positie verraden. Hij keek omhoog om te zien wie hij helaas niet had laten schrikken en grijnsde toen hij zag dat het Pepperpaw was. “Kijk uit, Pepper,” sprak hij tegen haar. “ShadowClan heeft vannacht weer last van vallende sterren.” Ha! Die was goed, toch, toch?

Helaas was Pepperpaw een gevalletje apart. Viperpaw had al vaker gemerkt dat ze qua humor niet helemaal op één lijn liepen. Hij zou daar het één en ander aan moeten doen en pas wanneer dat in orde zou zijn, zou hij haar volledig op kunnen nemen in zijn vriendenkring. Waar enkel Settleddust tot nu toe toebehoorde, maar daar ging hij maar niet dieper op in. En oké, er waren ook wel andere katten die hij oké vond en waar hij het goed mee kon vinden, maar Settleddust was diegene die hem tot nu toe het beste tolereerde. “Nope, geen StarClan,” zei hij. “Of ik moet vannacht in mijn slaap opeens heengegaan zijn en nu sterren in mijn pels hebben.” Hij keek hoopvol met zijn amberkleurige ogen naar beneden, maar hij zag geen schitteringen in zijn pels. Tja, hoe veel schittering wilde je hebben als je zelf al een schitterend verschijnsel was? Oké, nu ging hij ophouden, hoor! “Auwtch, Pepper,” sprak hij met een zogenaamde gekwetste blik in zijn ogen. “Ik dacht dat we juist op een dieper level van vriendschap gingen. Dat is toch niet hoe je je beste maatjes behandelt?” Vervolgens liet hij zijn blik door het territorium dwalen alsof hij hun gesprek alweer vergeten was. “Over StarClan gesproken: het is hier wel echt mooi, hè?” Hij knikte vervolgens naar de hemel waar Silverpelt over hun heen strekte, met sprankelende voorouders die over hun waakten. Echt prachtig gewoon.

Viperpaw probeerde zijn lach in te houden toen Pepperpaw zijn woorden gelijk serieus in zich opnam en daar dan ook op een serieuze manier op antwoordde. Het was gewoon grappig te noemen hoe ze het het ene moment wel in de gaten had dat hij met haar aan het dollen was en het andere moment leek het vervolgens compleet langs haar heen te gaan. Hij hoopte dat als ze katten van andere Clans ontmoette – en hij had een sterk vermoeden dat ze dat wel deed – dat ze niet al te goedgelovig was in wat ze zeiden. En dat ze haar hart ook niet te snel naar ze zou openstellen. Hij wist dat haar hart in ShadowClan was, bij Tallstar, maar hij wist ook dat ze soms erg naïef kon zijn en veel kon geloven van wat anderen tegen haar zeiden. En hoewel ze niet zo’n goede band hadden als hij het had laten blijken naar haar, zou hij diegene die haar probeerde te kwetsen heus wel nog eens tegenkomen. En dan zou het diegene bezuren ook. Viperpaw droeg een warm hart voor zijn Clanmates, al liet hij dat niet altijd even duidelijk blijken. “Jazeker,” antwoordde hij met een uitgestreken gezicht op haar vraag. “En ook om te zien of ik met mijn voorouders kan communiceren. Ik wil weten of ik wel nog welkom zal zijn in StarClan na al mijn zonden.” Hij trok een zielig gezicht en keek vervolgens naar de sterren, alsof hij echt opzoek was naar een antwoord. Vervolgens liet hij een harde boer. Net op dat moment begon één van de sterren iets harder te fonkelen dan de ander en trok Viperpaw een verontwaardigd gezicht. “Ja, luister eens, StarClan. Daar kon ik écht niks aan doen. Dat was gewoon die muis die me verkeerd viel.” Zure oprispingen en zo.

Oh. Oh nee. Pepperpaw dacht kennelijk dat hij kon communiceren met StarClan. Even overwoog hij om te liegen, om haar beter te doen voelen, maar hij besloot dat dat geen goed idee was. De waarheid zou uitkomen en Pepperpaw zou het hem niet in dank afnemen. En de rest van zijn Clan ook niet, trouwens. Misschien als ze een heel jonge kitten was geweest dat hij nog een uitzondering gemaakt zou hebben – hij zou de rest van zijn manen dan wel zien hoe dat hij haar op andere gedachten had kunnen brengen – maar nu kon hij dat niet maken, niet nu dat ze in training was om warrior te worden. De tijd voor opbeurende verhaaltjes was voorbij, maar dat wilde niet zeggen dat hij haar niet kon steunen. “Nee,” zei hij dan ook op een eerlijke toon tegen haar. “Ik ben op een pad gestuurd om warrior te worden, niet om de sterren te kunnen lezen. Voor die kracht zal je toch echt bij Bloodpaw of Acefray moeten zijn.” Hij richtte zijn blik naar de hemel. “Maar soms is het niet zo moeilijk om voor te stellen dat onze voorouders of overleden dierbaren zich daar aan de hemel bevinden.” Hij knikte in de richting van de fonkelende ster. “Stel dat dat je moeder zou zijn, Pepperpaw? En dat ze aan deze heldere nacht enkel zo hard voor jou fonkelt?” Hij glimlachte naar haar. “Je moeder is dichtbij je, waar je ook bent. En ze waakt over je, daar ben ik zeker van.”

Oké, misschien mocht hij wel één leugentje vertellen van zichzelf. Of misschien was het wel stiekem waar, maar dat betwijfelde hij. In elk geval zou het de kleine Pepperpaw misschien een beetje opvrolijken en zou het haar doen aansporen om elke nacht te kijken naar de hardst fonkelende sterren. “Ben je mal?” vroeg hij op een verontwaardigde toon. “Dat je je dat nog afvraagt!” Hij wees vervolgens met zijn staart in de richting van de sterren. “De hardst fonkelende ster is die van je moeder, dat weet je toch? En hoe harder de ster fonkelt, hoe trotser ze op je is!” Hij zei het met zo veel overtuiging dat hij, als hij niet zelf wist dat hij aan het liegen was, het ook nog eens zelf bijna zou gaan geloven. Pepperpaw vroeg vervolgens op een voorzichtige toon aan hem of er katten over hem waakten en even gleed er een schaduw over zijn gezicht. Hij overwoog om tegen haar te liegen, maar bedacht zich op het laatste moment. Pepperpaw toonde haar verdriet ook aan hem… was het dan niet juist eerlijk als hij ook eerlijk was? “Ik weet het niet, Pepperpaw,” zei hij met een zucht tegen haar. “Ik… ben half-Clanner, zoals je misschien al wel weet. Mijn siblings zijn samen met mijn vader achtergebleven in RiverClan, dus ik heb geen idee wat er van ze geworden is. Ik weet niet hoe ze er uit zien, dus misschien hebben we wel langs elkaar op een Gathering gelopen, maar herinner ik me dat niet meer.” Voor de eerste keer sinds tijden was een flikkering van verdriet te zien in zijn ogen. “En aan mijn moeder kan ik het lastig vragen, want onze band is niet zo goed.” Hij wendde zijn blik af. Nee. Zijn woorden delen met haar tot daar aan toe, maar niet zijn emoties. Die waren voor hem en voor hem alleen.

Viperpaw voelde een kleine brok in zijn keel komen toen Pepperpaw naar de sterren riep. Naar haar moeder. Wat zat hij hier nu eigenlijk zielig te doen? Hij wist dat zijn vader en zijn siblings daar ergens waren in RiverClan, maar Pepperpaw was haar moeder volledig kwijt. Zij zou haar moeder niet meer toevallig tegenkomen op een Gathering. Zij zou niet meer kunnen verlangen naar een knuffel of zich af kunnen vragen hoe haar moeder zou reageren als ze weet had van haar dochter. Nee, hij moest gewoon niet zo egoïstisch zijn. Een zacht gesnor steeg op in zijn keel toen Pepperpaw een poging deed om hem te troosten. Hij draaide zijn kopje naar haar toe zodra hij zeker wist dat er geen tranen meer in zijn ogen zaten en boog zich naar voren, waarna hij haar een lik over haar oortje gaf. “En ik zal over jou waken,” antwoordde hij op zijn beurt. “Je mag altijd naar me toekomen als je je niet goed voelt. Of als je je bedreigd voelt. Of als je gewoon nood hebt aan een idioot die toevallig goed kan luisteren.” Zijn gebruikelijke grijns kwam weer om zijn lippen en hij ontspande zich enigszins. Dit was goed. Dit was fijn.