Friendship.

Het moment dat hij warrior zou worden, was bijna daar. Viperpaw wist niet zo goed hoe hij zich erover moest voelen. Het betekende dat er verwachtingen zouden zijn, dat hij misschien in de toekomst wel mentor zou worden. Dat hij een serieuze training moest geven en dat ShadowClan van hem verwachtte om die apprentice de beste warrior te maken die de Clan ooit gezien had. Vroeger nam Viperpaw zijn training erg serieus en wilde hij dat doel ook behalen, maar toen was hij op een punt gekomen waarop hij het veel grappiger vond om de clown uit te hangen en om zijn training niet al te serieus te nemen. En dat was op een punt gekomen dat zijn mentor zijn dreigementen waar had gemaakt: namelijk Viperpaw verlaat warrior maken. Viperpaw had eerst zijn best gedaan om Dewpaw te imponeren, maar dat had geleid tot een breuk van de sterke vriendschap die hij met Settleddust had, toen nog Settledpaw. Na een sterke woordenwisseling hadden de twee vrienden afstand van elkaar genomen, enkel om weer terug een reünie te hebben nadat Settleddust dan toch benoemd werd als warrior na een onzekere periode. Viperpaw had als reactie daarop besloten om niet langer met de knappe WindClanner af te spreken en had haar voor een paar moons links laten liggen, maar toch kon hij het niet helpen dat zijn gedachten soms afdwaalden naar de knappe kattin met de goudkleurige ogen. Hij slikte zijn gedachten weg toen hij pootstappen hoorde en opende zijn bek, alleen om vervolgens de geur van zijn goede vriend in te drinken. Viperpaw draaide zich om en keek de tabby aan met een grijns. Ze hadden elkaar na de ceremonie niet echt meer gesproken, maar hij vermoedde dat het weer koek en ei tussen hun was, zeker omdat hij zijn loyaliteit aan ShadowClan had bewezen door niet meer met Dewpaw af te spreken. “Guess what? Mijn mentor heeft een paar dagen geleden woorden met Tallstar gehad en ze zijn het er over eens dat ik warrior word.” Hij kon de trotse blik in zijn ogen niet vermijden en wachtte op reactie van zijn vriend.

Viperpaw begon te snorren toen hij de oprecht trotse blik in de ogen van zijn vriend zag. En dan te bedenken dat hij deze vriendschap bijna had opgegeven! En voor wat? Voor een she-cat! Ha! Oké, dat mocht hij wel zo heel stoer zeggen, maar toch waren zijn gedachten soms nog wel bij Dewpaw. Zijn eerste liefde vergeten ging niet zo heel snel, dus hopelijk zou hij iemand vinden in zijn Clan die hem op andere gedachten kon brengen. Voor nu was hij daar echter nog niet zo mee bezig. “Ach, houd toch je kop, Rabbittail.” Met een grijns liep hij achter Settleddust door en deed net alsof hij het stompje een tikje ging geven, wat hij natuurlijk niet echt deed. Hij had geen idee hoe veel fantoompijn zijn vriend nog had en hij wilde het niet erger maken. “So cute,” sprak hij vervolgens op een toon alsof hij het tegen een kitten had. “Ik heb trouwens bij Tallstar een verzoek gedaan om me tot Viperdust om te dopen. Om onze vriendschap zeg maar volledig te verzegelen.” Hij liet zich op zijn rug vallen en rolde op een dramatische manier naar zijn vriend toe, totdat hij met zijn pootjes naar zijn borst gevouwen vlak onder Settleddust bleef liggen. “Is dat niet lief van mij?” vroeg hij vervolgens op een lieve manier. Gevolgd door een vrij directe: “Man, wat heb je vanaf hier een dikke kop, zeg!” En alsof hij een kitten was, begon hij met zijn poot uit te halen naar de kin van zijn vriend. Niet hard, maar wel hard genoeg dat het een irritant gevoel zou geven voor Settleddust. Ah, good times, good times.

“Ik kan me voorstellen dat het met kakken wel een stuk makkelijker moet gaan. Hoef je tenminste nog meer uit de weg te houden.” Dat was ook echt het eerste waar Viperpaw aan dacht als hij aan de positieve kanten moest denken van het ontbreken van een staart. Of het hebben van een stompje, in Settleddust’s geval. Maar goed, hij vond het in elk geval een voordeel en dat was het belangrijkste, toch? “Zo lang Tallstar me maar niet Viperblossom, Viperdance of iets anders she-cat-achtig gaat noemen, vind ik het eigenlijk wel prima,” zei Viperpaw met een grijns tegen zijn vriend. Hij wilde wel iets stoers hebben, zoals Viperflame of Vipershadow. Maar hij zag Tallstar er helaas wel voor aan om een vrouwelijke suffix te geven, al viel dat tot nu toe nog erg mee. Er waren niet echt warriors in zijn Clan wiens suffix Viperpaw liever niet wilde hebben. Viperdrive. Dat klonk ook vet! Viperpaw begon te lachen toen Settleddust op hem sprong en hem vervolgens begon te kietelen. “Oh, schat!” sprak hij uit met een hoog stemmetje en hij hief zijn kont op waarna hij zijn achterpoten met veel behendigheid om Settleddust’s rug heen probeerde te wikkelen. “Kom toch wat dichterbij en geef me een kusje!” Hij pakte vervolgens Settleddust’s kopje vast en probeerde deze naar boven de dwingen, zijn lippen tuitend. Vervolgens schoot er een gedachte bij hem binnen en hij liet zowel zijn voorpoten als zijn achterpoten zakken. “Heb je nog altijd geen chick gevonden, Settleddust? Of…” een grijns verscheen rond zijn lippen, “ben je erachter gekomen dat je toch meer voor de tommies bent?”

Viperpaw begon te bulderen van het lachen toen hij Settleddust’s geschokte reactie opmerkte nadat de tabby probeerde om hem een soort van te zoenen. Als je Settleddust’s reactie zou zien, zou je denken dat Viperpaw net tegen hem had gezegd dat hij geen warrior meer mocht zijn. Eerlijk gezegd zou Viperpaw dat zelf ook wel een akelige gedachte vinden; met wie moest hij anders door het woud rennen en flauwe grappen waren? Er waren katten in zijn Clan die hij kon tolereren, maar hij had met niemand zo’n goede band dan met zijn beste vriend. Bij zijn beste vriend had hij tenminste niet het gevoel dat hij veroordeeld werd voor de andere bloedlijn die door zijn aderen ging. Hij had ergens wel schrik dat als hij onverwacht toch een mate zou vinden binnen zijn Clan – hij achtte de kans vrij klein – dat hij die bloedlijn voort zou zetten. Hij slikte. Niet aan denken nu, Viperpaw. “Ja, je hebt gelijk,” zei hij op een overdreven, dramatische toon. “Misschien moet ik maar eens gaan luisteren bij Inkspots. Ik heb van horen zeggen dat hij ook voor de toms is.” Nee, die kant ging hij liever niet op. Maar een gezinnetje stichten lag ook nog niet op zijn planning. Hè, wat moeilijk allemaal, zeg. “Nee, maar even serieus,” zei hij met een ongewone serieuze blik in zijn ogen. “Vind jij het niet akelig? Heel dat idee van een mate vinden en een gezinnetje stichten?” Hij rilde over zijn lijf. “Ik bedoel, toen ik Dewpaw ontmoette dacht ik dat het gevonden had. Maar uiteindelijk was ze toch maar een spelletje voor me,” voegde hij er snel aan toe. “En ik wil aan de ene kant niet zo’n tom zijn die elke she-cat als een spelletje ziet, maar ik wil me ook nog niet binden.” Hij zuchtte. Wat moeilijk allemaal weer.

“En hoe lang duurt dat nog?” Viperpaw kon het niet helpen dat er wat uitdaging in zijn stem klonk. Hij had het idee dat zijn beste vriend net deed alsof hij nog maar zeven moons oud was en een hele training voor zich had liggen. Hij moest niet denken dat hij, omdat hij eerder warrior was geworden, een streepje voor had op Viperpaw. Oké, misschien was dat ergens ook wel zo, maar Viperpaw was een beetje klaar met het apprentice zijn. Hij wilde zijn nieuwe naam maar wat graag hebben en het contact met Dewpaw beëindigden was daar zijn beste stap voor geweest. Zijn mentor had het al met Tallstar besproken en Viperpaw wist dat het de volgende ceremonie zijn beurt zou zijn. En misschien zou hij dan ook capabel genoeg zijn om zelf een apprentice te mogen hebben. Hij dacht echter niet dat dat al voor snel zou zijn en misschien hoefde dat ergens ook wel niet omdat hij er niet serieus genoeg voor was, maar er waren momenten dat hij dat wél kon zijn en als hij die momenten vaker naar voren kon trekken dan de gek die hij kon uithangen, zou dat dan niet genoeg zijn? Pff, wat een lastige vragen, zeg! “De juiste, de juiste,” mopperde de tabby. “Alsof die gepresenteerd worden op een blaadje. Het zal wel mijn karma zijn van StarClan, maar ik geloof niet echt dat er een juiste rondloopt. Hoe groot is de kans dat je haar vindt als je haar nu nog niet tegengekomen bent? Het is niet alsof we niet alle she-cats in onze Clan al kennen.” Viperpaw haalde zijn schouders op. “Of ze moet nog geboren worden, maar dát lijkt me pas awkward.”

“Over zes manen ben jij elder als je zo doorgaat,” bromde Viperpaw goedlachs. Hij vond het heerlijk om te dollen en flauwe grapjes met zijn beste vriend te maken. Ze waren weer als vanouds en Viperpaw kon zich niks mooier voorstellen dan dat. En misschien had de bruine tabby gelijk. Misschien moest Viperpaw het allemaal niet zo serieus nemen en het gewoon op zijn beloop laten. Toch kon hij het niet helpen dat het beeld van de WindClanner die hij zo knap vond zo nu en dan weer terug op zijn netvlies verscheen. En zo lang het enkel een beeld was dat op zijn netvlies verscheen, hoefde Settleddust er niks van te weten, toch? Viperpaw trok een verontwaardigd gezicht toen Settleddust zijn woorden sprak over de she-cats binnen hun kamp. “Zónder domme opmerkingen nog wel? Wat denk jij wel niet van mij? Denk je echt dat dat haalbaar is?” Hij grinnikte. “Maar je hebt gelijk. Misschien moet ik ze wel een kans geven. En als dat niet werkt…” Hij keek vervolgens in Settleddust’s richting alsof hij een immense crush op de tabby had. “Dan weet ik gewoon dat voor elkaar gemaakt zijn. Dat jij en ik samen horen. Denk jij ook niet, Settledlove??” Hij grijnsde breed naar zijn beste vriend. Zeker weten dat hij opmerkingen ging krijgen over die naam, maar dat was het méér dan waard.

Viperpaw kromp kort ineen toen zijn vriend hem Viperheart noemde. Hij dacht niet dat hij ooit nog tot StarClan zou bidden als Acorndust hem die naam zou geven. Dan trok hij wel op een geheime missie naar de bergen en vroeg hij aan die katten in de Tribe of hij een nieuwe naam kon krijgen. Viper That Bites Your Tail of zoiets. Hij had toch van de elders gehoord dat het zo’n lange namen waren. Meestal gewoon een prefix zoals de Clan cats die ook hadden en dan vervolgens zo’n paar woorden daarachter die heel stoer over moesten komen en waarschijnlijk vervolgens totaal niet bij de kat pasten of iets dergelijks. “Dat dacht je maar!” riep hij zijn vriend achterna, waarna hij vervolgens ook vooruit stoof. Hij was iets groter dan de gemiddelde kat in ShadowClan, dus snelheid maken lukte hem vrij goed. Uithoudingsvermogen daarentegen… Nee, dat zat ook wel oké. Misschien zelfs wel beter dan zijn snelheid. Viperpaw probeerde de gedachten uit zijn kopje te bannen terwijl hij snelheid opbouwde en zijn tocht vervolgde. “Wees blij dat ik een casanova ben!” riep hij zijn vriend achterna. “Wie weet is er nu toch nog hoop voor jou!”