Traning you til you urn yout Warriorname

"Ik zal je het eerst voor doen, daarna besluip jezelf een konijn. Het geeft niet als je mist." fluisterde zijn mentor. De begon op een konij af te sluipen, tot ze opeens naar voren de sprong en het dier snel doodde. De pakte het reusachtige konijn op en liep terug naar Wood. Ze legde de prooi voor zijn poten, en zei vriendelijk: "Succes.". Een beetje onzeker sloop hijnoo een ander konijn af, dat zich uit zijn holletje had gewaagd. Hij liep een stuk zachter dan zijn mentor, maar dat maakte hem niet uit. Zolang hij het konijn maar ving... na een tijdje vooruit geslopen te hebben, spitste het konijn geallammeerd zijn oren. Snel dook Wood uit de beschutting van het lange gras, en zette de achtervolging in. Doordat hij eerder was gestart met rennen, was hij eerder op topsnelheid en kon hij bovennop het dier springen. Met een krachtige beet in diens nek viel die slap neer. Tevreden sleepte hij het karkas mee naar zijn mentor. Eigenlijk had hij niet verwacht het dier te vangen, maar alle snelheidstraining had toch haar vruchten afgeworpen. Hij duwde het dode konijn voor de poten van zijn mentor, en zei blij: "Alsjeblieft!". Hij keek de poes trots aan.

Haar leerling sloop op een konijn af die zich net uit zijn warme hol had gewaagd en Silverflight keek in alle rust toe. Echter was de prooi ergens door gealarmeerd en schoot Woodpaw op het konijn af. Het dier was snel, maar Silver zag dat Wood de prooi toch inhaalden en het dier doden. Dat was een knap staaltje snelheid van de leerling en ze knikte hem goed keurend toe toen hij terug kwam met de prooi. 'Goed zo, maar weet je nu waardoor het konijn je opmerkte?' vroeg Silverflight en ze keek hem afwachtend aan, want dit kon juist belangrijk zijn. Want zij zorgde ervoor dat haar prooi geen kattenlucht kon ruiken en Woodpaw kon hier van leren.

De goedkeurende blik van de poes gaf hem een vlaag van voldoening. Hij keek even naar zijn vangst. Zijn eerste echte konijn! Ja, hij had wel een konijn met Amberpaw gevangen, maar of dat nog echt een konijn te noemen was, toen ze eidelijk in het camp aankwamen? "Goed zo, maar weet je nu waardoor het konijn je opmerkte?" vroeg de poes. Wood dacht even na, en gokte toen: "Ehh, hij kon mijn pootstappen horen?". Het konijn had immers zijn oren gespits, dus dan zou hij hem waarschijnlijk hebben gehoord? Hij keek zijn mentor vragend aan.

Woodpaw scheen trots op zijn vangst te zijn en zo hoorde het ook natuurlijk. Maar haar vraag liet de leerling raden naar hoe de prooi hem had kunnen opmerken. 'Dat had gekunnen, maar je sluipen was perfect. Nee je hield geen rekening met de wind. Zorg ten alle tijden dat je de wind in je gezicht krijgt en anders blijf uit de wind zodat je prooi je niet kan ruiken. Want ik zag dat het konijn niet direct jouw kant op keek. De wind draaide dus daar kon jij niets aan doen.' miauwde Silverflight uitleggend en ze had een vrolijke twinkeling in haar ogen. Ja Woodpaw zou een goede aanwinst voor de clan zijn daar was ze nu al zeker van.

"Dat had gekunt, maar je sluipen was perfect. Nee, je hield geen rekening met de wind. Zorg ten alle tijden dat je de wind in je gezicht krijgt en anders blijf uit de wind zodat je prooi je niet kan ruiken. Want ik zag dat het konijn niet direct jouw kant op keek. De wind draaide dus daar kon jij niets aan doen." legde zijn mentor uit. Stiekem schaamde Wood zich een beetje. Dat de wind draaide, was geen excuus. Hij had een domme fout gemaakt door dat niet op te merken. Maar ach, hij had het dier gevangen. "Ik zal er voortaan beter op letten. Wat gaan we nu doen?" vroeg hij, en keek zijn mentor vragend aan. Hopelijk zouden ze nog zo iets leuks gaan doen.

Haar leerling leek zich een beetje te schamen, maar als de wind draaide dat kon de beste krijger zelfs overkomen. Silverflight glimlachte zacht en drukte haar neus tegen zijn schouder aan. 'Geef jezelf niet de schuld Woodpaw. Dat kan zelfs mij overkomen, maar het beste om dit soort veranderingen op te merken zul je de volgende keer beter je mond een klein beetje open kunnen houden.' murmelde Silverflight en ze zag dat hij graag nog iets wilde gaan doen. Zelf keek ze even naar boven. 'Hm, laten we de konijnen eerst terug naar het kamp brengen dan hebben we nog een beetje tijd voor de zilverpels aan de hemel zal verschijnen voor een snelle run langs de grens met de rivierclan.' miauwde ze en stond op om haar konijn op te pakken en wachten heel even tot haar leerling hetzelfde zou doen waarna de zilverrode poes eerst terug naar het kamp toe trippelde.

De poes lachte lief en zei: "Geef jezelf niet de schuld Woodpaw. Dat kan zelfs mij overkomen, maar het beste om dit soort veranderingen op te merken zul je de volgende keer beter je mond een klein beetje open kunnen houden.". Wood nam zich voor dat voortaan te doen. De poes keek even omhoog. "Hm, laten we de konijnen eerst terug naar het kamp brengen dan hebben we nog een beetje tijd voor de Silverpelt aan de hemel zal verschijnen voor een snelle run langs de grens met de Riverclan.". Wood was nieuwsgierig geworden. Riverclan! Daar was hij nog niet zo vaak geweest... misschien zouden ze wel Riverclanners tegen komen! Hij volgde het voorbeeld van de poes en pakte ook zijn konijn. Zwijgend liep hij terug naar het camp.

Woodpaw scheen het te begrijpen en volgde haar. Het was even lopen vanaf de plek waar het konijnen veld met de holen lagen, maar bij de kamp ingang herpakte ze het konijn even voor ze naar binnen liep. Daar legde ze de prooi neer op de hoop verse prooi en keerde terug naar de ingang. Buiten wachten ze weer even op haar leerling tot hij ook weer buiten kwam. Daarna draaide ze zich om en renden richting de rivier waar het voor het eerst het wind territorium binnen kwam.

Gezamelijk liepen ze naar het camp. Silverflight legde haar konijn neer, en Wood volgde haar voorbeeld. Trots keek hij het camp rond, en zag tot zijn gelluk een paar katten naar hem kijken. Doordat hij even was blijven staan, kwam hij iets later weer terug bij de campingang, waar zijn mentor al op hem wachtte. Samen liepe ze naar de rivier. Het geluid van het langzaam stromende water vulde de lucht. Hij opende zijn bek om de lucht in te drinken, en rook een sterke Riverclan geur. Waarschijnlijk was er net een patrouille langs gekomen. Wood keek zijn mentor even vragend aan, en vroeg: "Welke kant gaan we op?". Hij kende het territorium hier nog niet zo goed.

Woodpaw kwam wat later dan haar naar buiten, maar dat vond ze niet zo erg. Zijn vraag liet haar glimlachen. 'Hier heen. We gaan eerst naar de plaatst waar de rivier ons territorium als eerste binnen komt en daarna gaan we er langs tot de Gorge.' murmelde Silverflight en rende met grote sprongen naar het begin van de rivier. Ze zouden nog wel vaker grote stukken gaan rennen. Zo kon ze zijn conditie op bouwen en zijn sprong spieren goed trainen.

De poes glimlachte even, en antwoordde toen: "Hier heen. We gaan eerst naar de plaatst waar de rivier ons territorium als eerste binnen komt en daarna gaan we er langs tot de Gorge.". Wood volgde haar zwijgend. Hij bedacht zich hoe blij hij was dat deze poes zijn mentor was geworeden. Sommige anderen leken veel te streng voor hun Apprentices. Stiekem tuurde hij af en toe over de grens, in de hoop een Riverclan kat tegen te komen. Maar die waren er helaas niet.

Silverflight merkte wel dat Woodpaw stil was en zo nu en dan eens naar de grens of er eigenlijk erover heen keek. Ze wist dat hij vast wel gehoord zou hebben over de oorlog tussen de windclan en de rivierclan. Toch was ze het er niet mee eens hoe alles verlopen was al was ze er niet bij geweest. De rivierclan zou vast nog vijandig tegenover de windclan staan, al waren er natuurlijk ook katten bij die zich daar weinig van aan zouden trekken misschien... Haar blik viel op een goud/bruin gevlekte kater die ze wel vaker het rivier territorium zag verlaten en weer terug keren. De rivier hier was smal genoeg om een gesprek met hem aan te knopen. Silver minderde vaart en liep naar de rand van waar het water de oever net raakte, maar de zilverrode poes zorgde er wel voor dat haar poten niet nat zouden worden. 'Stormlight?' riep ze luid en zwaaide even met haar staart om zijn aandacht te trekken.

Hij trippelde net weer weg van het rivier territorium toen een stem hem riep. Hij herkende haar stem meteen en keek om. Hm. Als dat de zilverrode poes niet van de windclan was?! Een glimlach verscheen op zijn lippen en meteen zag hij de kleine haarbal die achter haar aan bengelde. Had ze nu toch een jong? Of... nee het was vast een leerling. Silverflight wat een aangename verrassing.' riep de goud/bruin gevlekte kater naar haar terug en ging langs de waterkant zitten. Het was hier rustig genoeg voor een gesprek geen water die te luid was om hen te storen. Dus hoefde ze ook niet te gaan schreeuwen. 'Wie is die kleine bengel achter je?' vroeg hij nieuwsgierig en sloeg zijn staart rond zijn poten. Dit was een leuk nieuwtje die hij mooi voor zichzelf hield!

Opeens vulde de verse geur van een Riverclanner zijn geurklieren. Opgewonden keek hij naar de kater, die hen inmiddels opgemerkt had. Tot zijn verrassing riep zijn mentor de kat bij zijn naam. Zou Stallionstar het wel fijn vinden, dat zijn katten gesprekken hadden met een clan waar ze oorlog me hadden? Zelf maaktie die oorlog hem niet zo veel uit. Hij kon zich er bijna niks van herinneren, en de Apprentices van de Riverclan die hij gesproken had waren totaal niet vijandig geweest. "Silverflight, wat een aangename verrassing! Wie is die kleine bengel achter je?" riep de kater over de rivier. Voordat zijn mentor kon antwoorden riep hij al terug: "Ik ben Woodpaw!". Hopelijk zou de poes het hem niet kwalijk nemen dat hij voor haar had geantwoord.

Hm... Dit was een pittige leerling, maar dat kon Storm natuurlijk ook mis hebben, maar hij antwoorden wel meteen. Stormlight ogen flitsten even nieuwsgierig naar de leerling die net gesproken had en knikte hem eventjes toe, maar daarna ging zijn blik meteen weer naar de poes. Ondanks de oorlog tussen hun clans hield dit hem niet tegen om vriendelijk tegen de oudere poes te blijven. Zijn kijk op die dingen hadden altijd anders gelegen. Wat Storm deed was info verzamelen en als het nodig was beschermde hij zijn clan wel natuurlijk dat was een plicht die bij zijn ceremonie op zich had genomen zoals elke krijger dan voor zijn clan zou zweren. 'Wel Woodpaw hoe vergaat het jouw zo als leerling?' vroeg de bengaal al hield hij zijn blik op Silverflight gericht.

Nog voor Silverflight haar leerling voor had kunnen stellen had Woodpaw zichzelf al voorgesteld. Ze keek hem even glimlachend aan. Echt schuw was haar leerling gelukkig niet. tenminste niet in haar bijzijn. Stormlight knikte hem even toe en Daarna verlegde de bengaal zijn blik weer op haar al waren zijn volgende woorden tot haar leerling gericht. 'Zeg dat. Zoals je al hoorde is dit Woodpaw. Hij is mijn leerling.' murmelde ze en ging naast haar leerling zitten. Ze was benieuwd hoe de gestreepte leerling zich zou gedragen tegenover een andere krijger.

Sinds de oorlog met Riverclan werden de grenzen dubbel zo goed bewaakt. Je wist immers maar nooit wat die vissenvreters nu weer zouden uitspoken - voor je het wist vielen er weer doden, en dat was nu niet iets waar Amberstorm op zat te wachten. De geur van Riverclan bereikte haar neus, gemengd met Windclan katten; en toen ze iets verderliep, zag ze hen ook zitten. drie katten, twee Windclanners en een Riverclanner, maar ze zagen er eerder uit alsof ze gezellig een gesprekje aan het voeren waren. Dat vond de slanke kattin natuurlijk niet echt goed, en nu Stallionstar haar als deputy uitgekozen had zou ze dat ook duidelijk maken ook. Windclan moest dringend weer eens leren wat het betekende om loyaal te zijn aan de clan. "Silverflight! Woodpaw!", klonk haar luide stem toen ze bij het groepje tot stilstand kwam, haar wenkbrauwen gefronst. "Gezellig aan het kletsen?" Haar toon was duidelijk niet echt goedkeurend, al bleef haar blik niet lang op haar clangenoten gefocust; ze wierp meteen een ronduit vijandige blik op de Riverclanner aan de overkant van de dunne rivier. Ze wist niet wat hier de context was, maar zolang Windclan en Riverclan vijanden waren zou ze niet dulden dat haar clangenoten gezellig gesprekjes voerden met de vijand. Wie weet wat voor rampzalige gevolgen een goedbedoelde slip of the tongue allemaal kon teweegbrengen.

"Wel Woodpaw, hoe vergaat het jouw zo als leerling?" vroeg de kater, die aan de overkant van de rivier stond. Wood moest een beetje lachen bij de zachte woorden van zijn mentor. Hij deed zijn mond al open om de Riverclanner te antwoordden, maar opeens klonk er een boze stem achter hem. "Silverflight! Woodpaw! Gezellig aan het kletsen?" klonk het, duidelijk niet al te blij. Wood draaide zich om en zag tot zijn verbazing Amberstorm. Hij wou geen verkeerde indruk bij de nieuwe deputy maken, maar zijn mentor kon toch niet iets verkeerds doen? Wood keek haar even onzeker aan. Hij twijfelde of hij het woord aan Silverflight zou laten. Hij besloot dat hij zijn mentor maar beter kon verdedigen. "Wij doe helemaal niks! Wij waren gewoon de grenzen aan het patrouilleren, en toen riep die kater daar." zei hij. Hij probeerde niet te laten merken dat de kater zijn mentor bij haar naam had geroepen.

Nog voor haar leerling de rivierclanner kon antwoorden klonk een andere stem op. Silverflight keek om en zag Amberstorm aan komen lopen. Ze wist wel dat ze eigenlijk niet met elkaar zouden mogen praten, maar met Stormlight had ze geen enkele reden om boos tegen te doen. Maar ze was Woodpaw wel dankbaar dat hij het voor haar op nam. 'Niets wat van belang is Amberstorm.' Miauwde Silverflight en keek de nieuwe deputy respectvol aan.

Storm hield de windclan poes kalm in de gaten, maar kreeg nog geen antwoord, die werd verstoord door een andere stem die zich er tussen mengde. Zijn blik ging kalmpjes naar de meer vijandige blik van de gestreepte poes die bij haar clangenoten kwam staan. Een vriendelijke glimlach lag op zijn snuit. Hoewel clan rivaliteit heel normaal was voor krijgers kon hij er best nog droog en er zelfs grapjes erbij maken. Al reageerde Stormlight niet op de woorden van de leerling, die probeerde enkel zijn mentor te beschermen. 'Wat een drukte ineens. Zo zijn er twee en dan komt er gezellig een derde erbij.' Miauwde Storm en hij ging er nog beter ervoor zitten. Hij zat aan zijn kant van de grens dus hoefde de Bengaal zich geen zorgen te maken om zich weg te laten jagen zelfs niet op dit dunne deel van de rivier.

Onderwerp: Re: Traning you til you urn yout Warriorname