Panic room

Onderwerp: Panic room za 23 nov 2019 - 13:25

De queen gaf een lik over haar pootje heen en hield deze voorzichtig over haar linkeroog heen waar zich nu enkel een holte bevond in plaats van.... Ze duwde haar oren naar achteren. Ze wou er niet aan denken dat ze haar oog verloren was door Daintywhiff- of wat de clan dacht: aan een vos. Ze wou dat het leven terugdraaide. Terug naar de tijd dat alles nog goed was. Waar Stallionstar en zij geen problemen hadden en waar Daintywhiff niks meer was dan enkel een kennis. Ze had die slang te dicht naar haar toe laten komen en nu was ze de klos geweest. Ze was haar oog kwijt. Ze zou leren leven met minder zicht en voor het eerst voelde zich nog verloren dan ze ooit had gevoeld in haar leven. Zou ze nog haar taken mogen doen? Mocht ze Milkypaw nog trainen? Haar kaken klemde op elkaar. Ze was gek op de sneeuw bengaal ook al was ze tien van de tiner keer een klein koppig ding.. Nee, ze wou niet dat ze haar apprentice moest afstaan aan een andere mentor. Ze gaf te veel om Milky om nu zomaar hun band die ze samen langzaam opbouwde weer af te breken. Shatteredice kneep haar oog dicht om de traan tegen te houden. Ze voelde zich een hopeloze domme poes nu ze zo gewond geraakt was. Het was haar eigen stomme fout geweest namelijk. Een trillende zucht verliet haar bekje. Ze was diep in haar gevoelens / gedachtes gezonken om door te hebben dat er iemand de den in was gekomen om haar te bezoeken.

- Falconpaw

Onderwerp: Re: Panic room ma 25 nov 2019 - 17:16

Het nieuws was snel door het kamp gegaan, hoe kon het ook anders? Shatteredice was verwond geraakt door een vos en was daarmee haar oog verloren. Hij vond het verschrikkelijk, want Shatteredice was zo aardig en lief! Hij slikte even en draaide ietwat onzeker met zijn oortjes terwijl hij voor de medicine cat den stond. Hij wilde haar en Routnose niet storen, maar aan de andere kant wilde ze ook aan de poes laten weten dat ze er niet alleen voor stond, dat hij er ook nog voor haar was mocht ze dat willen. Hij was nog maar een apprentice, dat wist hij ook wel, maar hij wilde wel doen wat hij kon. Hij was niet compleet hulpeloos. Dit had niet eens te maken dat de poes de partner van zijn mentor was of dat ze de moeder van Gorse was, hij wilde het haar laten weten als een clangenoot. Hij wilde aan de andere kant niet op zijn kop krijgen van zijn moeder, maar die leek hem juist meer met rust te laten dan iets anders. Naja, met rust te laten? Eerder negeren. En dat was misschien maar beter ook voor hen samen. Want die ruzie was hard geweest, maar hij was ook heel erg emotioneel geweest. Dus er waren weinig negatieve dingen waarom hij niet naar binnen moest gaan. Hij nam een diepe ademteug, waarna hij voorzichtig naar binnen liep. Shatteredice had het niet door dat hij was binnen gekomen en ze was overduidelijk diep in gedachten. Moest hij vertrekken? Of zou ze het juist fijn vinden als ze iemand op bezoek had? "Shatteredice?" vroeg hij even voorzichtig, om haar niet te laten schrikken. Dat was het laatste dat hij wilde natuurlijk. Hij was hier niet om haar bang te maken, maar juist om haar te vergezellen. "Is het oké als ik je kom vergezellen?" vroeg hij met een voorzichtige, maar warme glimlach. Hij liep toch al zoveel achter met zijn training, dit soort dingen waren belangrijker dan dat. Hij kon echt wel weer een dagje ergens inhalen.