A chaotic mind [Gesloten]

Het was al avond, allicht wat vroeg om naar bed te gaan, maar alle andere taken had ze al uitgevoerd. Eerder had ze nog gekeken of een van haar vrienden nog in de buurt was om wat tijd mee te spenderen, maar met een zwaar hart zag ze dan dat Tigergaze te druk was met zijn vader taken, haar beste vriendje Quietstep nog altijd in de bergen was en ze zowel Panthersoul als Oceanstar alleen nog maar tussen de sterren zou zien. Het was een lastig besef, dat de katten waar ze zo close mee was opgegroeid nu allemaal zo ver weg waren. Al helemaal nu ze ook niet meer Lizardpath had om haar den mee te delen merkte ze hoe eenzaam ze soms was. Hoewel ze het niet toe wilde geven, raakte je toch wel een beetje afgezonderd van de rest als medicine cat. Iedereen keek haar... Anders aan. Vaak met meer respect - wat ze nog altijd heel vreemd vond - maar ook een beetje afstandelijk, alsof ze toch niet helemaal zoals de rest was door haar verbinding met Starclan. De poes zuchtte en deed een poging het van zich af te laten glijden, maar het was iets wat haar dwars zat. Hopelijk zou Dinspots snel langs komen, ze miste hem. Toen ze echter pootstappen hoorde, was het een andere stem die de stilte verbrak. Niet dat dat haar minder blij maakte, al merkte ze onmiddellijk de vermoeidheid op in de stem van haar goede vriend. "Routnose? Kan ik met je praten?" ze keek de hoek van haar nest om en glimlachte Stallionstar toe. "Altijd, Stallion. Kom je er anders even bij liggen?" immers was haar nest nu zo leeg en koud zonder Lizardpath erbij en ze kon een goede knuffel ook wel gebruiken. Stallionstar was een belangrijke vriend voor haar en ergens ook een... Vaderfiguur? Ze wist niet precies hoe ze het moest beschrijven, maar haar ex-mentor was er altijd geweest en dat waardeerde ze, Routnose hoopte dat alles oké was maar had haar vermoedend over wat hem dwars zat.

Stallionstar liet niet lang op zich wachten en legde zichzelf neer in het nest dat veel te groot was voor haar alleen. Het was duidelijk dat iets hem dwars zat en dat baarde haar zorgen. De poes drukte kort bemoedigend haar neusje tegen zijn wang en legde haar staart om hem heen. Lang duurde het niet voordat hij begon met praten en Routnose luisterde aandachtig. Hoewel ze zich soms wat afgesloten voelde van de rest van de clan, zou het je toch verbazen hoe makkelijk roddels en verhaaltjes haar den in werden gebracht. Behandel iemand voor een doorn in zijn poot en binnen de kortste keren heeft hij je verteld dat hij zijn oude mentor eigenlijk heel leuk begint te vinden. Ook vlagen van dit verhaal had ze gehoord, maar katten spraken altijd. Ze had geen idee gehad dat het iets was dat zo duidelijk speelde, en bovenalles, dat het hem zo diep raakte. Stallionstar was uitgesproken en eventjes bleven ze in stilte zitten terwijl Routnose die woorden in liet dringen. Kort vroeg ze zich af waarom hij van alle katten naar haar was toegekomen voor advies, immers was zij degene van iedereen hier die niet lief mocht hebben. Die vraag schudde ze echter weg, want het ging niet om haar nu. "Oh, Stallion," zuchtte ze meelevend. "Ik, uhm, ik weet natuurlijk nooit alles, maar ik zie wel hoeveel jij en Shatteredice van elkaar houden," begon ze voorzichtig, hopeloos opzoek naar de juiste woorden. "Diep van binnen weet je dat ze van je houdt, toch? En dat jij van haar houdt, anders hadden jullie geen prachtige kinderen of al zo lang een partnerschap, d-denk ik dan," Ergens stak het haar. Stallionstar had al het recht om zich zorgen te maken, om zijn problemen te hebben. Toch stak iets haar diep van binnen, al zou ze het nooit toegeven. Want zij zou nooit zo lief mogen hebben, zoals hij daar de vrijheid in had. Alleen opnieuw, dit ging niet om haar, en ze wilde haar vriend en leader gelukkig zien. "Praat met haar, Stallionstar, wees eerlijk dan zal zij dat heus ook zijn. Vraag haar wat er speelt, want alleen zij weet daar het antwoord op. En als je zelf merkt dat je... Meer tijd met je oude vriendin spendeert, drijft dat jullie misschien enkel verder uit elkaar," ze gunde hem een waterige glimlach. "Ik kan ook geen patiënten behandelen die mij niet vertellen wat er aan de hand is, en misschien zijn er dan wel geen kruiden voor, uh, relatie problemen, eerlijkheid lijkt mij de beste remedie,"

Plots sprak hij haar naam en de Medicine cat wist dat er iets van grote waarde op zijn tong lag. "Shatteredice is nooit zwanger geweest" en daarmee werd plots een heel oud vermoeden van haar bevestigd. Routnose slikte een brok in haar keel weg, omdat dit plots een nieuw geheim was dat ze met zich mee moest dragen. Natuurlijk had ze een voorgevoel gehad, een idee. Vrijwel alle queens kwamen naar haar toe omdat zij vaststelde of ze zwanger waren of niet. Nu gebeurde het heel soms dat poezen absoluut niet door hadden dat ze zwanger waren, maar haast nooit twee keer achter elkaar bij dezelfde poes. Toch had ze er nooit meer vraagtekens achter gezet, want het waren haar zaken niet. Enkel nu vertelde hij dat de kits niet alleen van een ander waren, maar ook nog eens half clan. Routnose knikte langzaam en gunde hem toen een glimlach. "Voor hen zijn jullie gewoon hun ouders, bloed maakt daarbij niets uit. Ik zeg niemand iets, Stallion, beloofd," ze had haar vader ook nooit als haar echte vader gezien, immers had hij amper een rol gespeeld in haar leven. Bloed maakte niet wie je was, en ze hoopte ook dat Stallionstar het feit dat het niet zijn kittens van vlees en bloed waren niet zag alsof dat zijn relatie met Shatteredice minder echt maakte. "Ik wil praten maar ze wil duidelijk nog niet met mij praten. Misschien is ze gelukkiger met Daintywhiff" zijn trieste stem liet haar hartje trillen en ze trok met haar oor. "Als ze echt gelukkiger is met haar moet ik haar laten gaan, haar geluk gaat boven alles" bij die woorden wist ze vrij resoluut haar kop te schudden. "Niet doen Stallion, Shatteredice houdt zielsveel van je, hier komen jullie ook wel weer uit. Maak geen overhaaste beslissingen.. Je, je hebt geen idee hoeveel geluk je hebt met zo een liefdevolle relatie is," ze voelde haar stem wat dicht knijpen van emotie, ondanks dat ze haar best deed dat niet door te laten dringen. Het was een geluk dat zij niet had."Dankjewel voor je goede raad Routnose, StarClan heeft wijs gekozen jou Medicine Cat te maken" ze gunde hem een waterige doch dankbare glimlach, al kon ze zichzelf niet in zijn woorden vinden. "Overschat me niet hoor, ik ben nog steeds alleen maar Routnose," grapte ze zachtjes en gaf een kopje tegen zijn wang. b]"Maar je mag altijd met mij praten, waarover je maar wilt, dat blijft gewoon tussen ons,"[/b]

Ze had haar zegje gedaan, wat Stallionstar met die woorden zou doen moest hij zelf weten. Toch hoopte ze dat hij het niet op zou geven, niet nu al. Of ze nu platonisch of romantisch waren, relaties hadden werk nodig. Ze had zelf gezien hoe je vrienden kon verliezen door liefde, een gebrek aan tijd en al dat soort andere zaken. Allicht minder pijnlijk dan de dood, maar wanneer ze er echt niet meer waren realiseerde je je pas hoe erg je ze miste. Haar oortjes waren wat in haar nek gevallen, want haar gedachtes gingen wederom uit naar Panthersoul en Oceanstar. Oh, ze miste hen zo. "Dat betekend veel voor me Routnose" ze gunde hem een glimlach. "Mag ik misschien vanavond bij jou logeren? Het is eenzaam in de Leaders Den zonder Shatteredice. Jij moet je vast ook eenzaam voelen zonder Lizardpath" ze trok even wat verbaasd met haar oor. Oh, ze zou het absoluut niet erg vinden om vannacht eens niet alleen te slapen, en Stallionstar was een uitstekend kussen met zijn warme vacht. Toch, ondanks dat het voor hun twee heel duidelijk was dat er niets speelde, zou de rest van de clan - en vooral Shatteredice - misschien het verkeerde idee kunnen krijgen. "Oh, ehm, van mij mag je altijd, Stallion," ze keek hem wat schuin aan. "Maar weet je zeker dat Shattered dat niet vervelend vindt..?" opperde ze wat voorzichtig.

Ze gunde Stallionstar een wat waterige glimlach bij zijn woorden. Oh, zij wisten allebei wel beter, maar de rest van de clan? Routnose wist het allemaal niet zozeer meer, met alle roddels die rond gingen tegenwoordig. Ze hield met heel haar hart van deze clan, maar het leven zou zoveel makkelijker zijn als men niet zomaar klakkeloos alle roddels voor lief namen. "Als ze vragen waarom ik hier was dan zeg ik dat ik hier was voor pijnstilling. Misschien niet zo zeer met kruiden maar pijnstilling in de vorm van woorden" hij legde zijn kop op de rand van het nest. Routnose kroop tegen hem aan, dankbaar voor de warmte die hij met zijn warme vacht kon geven. "Het is oké, Stallion. Je bent hier altijd welkom," stelde ze hem gerust en schudde de zorgen van zich af. "Het voelt goed met je te praten Routnose" ze hief nog een laatste keer haar kop op en keek de kater aan. "Stallion, ik heb misschien geen kruiden om je verdriet en problemen weg te nemen, maar je weet wel dat je altijd met mij kan praten, toch? Of je nou fysiek of mentaal ziek bent maakt niet uit, ik wil altijd helpen," en met die woorden tikte ze nog één keer zijn wang aan voordat ze zich nestelde en haar ogen sloot.