Double Shooketh

Rascal lachte kort om haar opmerking. 'Wauw, gelukkig maar. Ik hou ervan om tweede keus te zijn,' sprak hij plagerig, gevolgd door een stoot van zijn schouder.
Silverwish lachte en legde haar poot speels op zijn kop. 'Jij bent mijn eerste tweede keus, Rascal. Is dat al niet genoeg?' sprak ze met rollende ogen, maar een speelse lach op haar snoet. Ze had nooit gedacht ooit zo close te zijn met een BloodClanner, maar hij was dan wel heel aardig. En hij had haar meerdere keren gered. Ze dacht terug aan een gesprek die ze ooit had gehad met Acorndust, vlak nadat ze hem voor het eerst ontmoet had. Hij wilde niet geloven dat er goede BloodClanners bestonden, maar Rascal was daar wel degelijk het bewijs van.
Toch had ze nog niemand verteld over hem, behalve Ardentpaw. Maar Ardent zou het niet doorvertellen, daar geloofde ze wel in. Hij had immers manen lang de tijd gehad daarvoor en nog steeds had ze geen boze Thornstar die haar even een bezoekje kwam brengen. Dus dat zat wel pluis. Om het Olivebranch te vertellen, daar dacht ze niet eens aan. Ze wilde niet dat hij overbezorgd zou zijn, misschien té beschermend zou worden. Ze wilde Rascal gewoon kunnen blijven zien, want ondertussen zag ze de kater wel als een vriend. Een goede vriend, misschien wel.

Rascal snorde toen ze een poot op zijn kop legde. Speels hapje hij ernaar. Even was hij weer een jonge kater, waarna hij lachte. Eerste tweede keus? Hij snoof een keer schamper. ‘Oh wauw,’ miauwde hij sarcastisch. ‘Ik ben vereerd,’ sprak hij met een grijns op zijn snoet. Hij rolde met rollende ogen op zijn zij. Mevrouw leek al helemaal vergeten te zijn dat ze bijna was neergeschoten door een tweebeen nog niet zo lang geleden en ze in wilde paniek tegen hem aan was geknald. Dan was zijn missie wel volbracht om haar weer even zen te laten komen. Ze kon zelfs alweer lachen. Hij legde zijn kop neer op de wortels van de hazelaar en keek even een keer echt naar haar. Wat misschien wel niet had kunnen zijn als hij in ThunderClan was opgegroeid in plaats van Eveningglow. Maar nog steeds kon hij het niet aan haar vertellen. Wie weet hoe ze hem dan zou zien? Wat ze de clan allemaal zou vertellen. Hij moest het geheim houden, voor Eveningglow. Hij kon zijn relatie met haar niet riskeren. Silverwish was gewoon een vriendin, iemand waarmee hij normaal kon praten. Iets wat hij miste in zijn leven. Iets luchtigs, iets vrolijks. Iets leuks.

Rascal hapte speels naar haar poot, waardoor ze even kort in de lag schoot. 'Oh wauw,' miauwde hij sarcastisch. 'Ik ben vereerd,' sprak hij met een grijns, waarna hij met zijn ogen rolde. Hij rolde op zijn zij.
Silverwish kon haar gegrinnik maar moeilijk inhouden en ging naast hem liggen. 'Dat moet je zeker zijn ja,' grapte ze. Alhoewel ze er nog nooit zo over nagedacht had, had ze al best een goede band met de kater. Misschien iets te goed? Neh, zolang ze het geheim hield was er niets te vrezen. Ze wilde Rascal de kans gunnen om het BloodClan leven achter zich te laten, leuke dingen met haar te doen. Gewoon lekker kletsen, zoals goede vrienden doen. Hij was immers zo alleen. Ze vroeg zich af of hij nog meer goede vrienden had.
De zilveren poes keek hem aan, haar ogen zacht en een lichte glimlach rond haar lippen. 'Heb je überhaupt wel iemand waar je goed mee op kan schieten in de BloodClan? Of nog iemand erbuiten, een Rogue ofzo.' Het kwam namelijk niet in haar kopje op dat hij misschien ook wel contacten had met katten van de Clans. In ieder geval niet zo goed als zij hadden.

Rascal was net zo blij met hoe het ging. Hij was hier met Silverwish, een beetje dom aan het ouwehoeren. Maar Silverwish bleef een poes en wilde niets liever dan door hem heen prikken. Hij vernauwde zijn ogen en keek haar onderzoekend aan. Ze had haar wel door hoor. Hij beet op de binnenkant van zijn wang toen ze vroeg of hij wel iemand had. Hij staarde haar voor een seconde aan. Wat bedoelde ze hiermee? Had ze hem door? Had hij haar met Eveningglow gezien? Ging dat hierover. ‘Ik heb mijn familie,’ miauwde hij toen kortaf. Het was geen leugen, maar hij zei het wel op een toon die duidelijk was dat hij hier liever niet meer over praatte. Nee, hij liet het aan Silverwish over, met haar dromerige gebabbel over vriendjes en vlindertjes. Rascal had die luxe niet.

Misschien was het toch niet zo handig geweest om die vraag te stellen. Silver had wel het idee gehad dat ze elkaar wel goed genoeg kende, goed genoeg vrienden waren. Maar Rascal wilde er blijkbaar niet veel over zeggen. Kortaf zei hij dat hij zijn familie had. Hij ging verder niet in over vrienden of iets dergelijks.
Silverwish keek hem even kort aan, maar knikte toen, een korte zucht latende. Daarna glimlachte ze weer, besluitend het maar te laten. Ze wilde geen discussie hebben of de sfeer verpesten met haar nieuwsgierigheid. Als Rascal er nog niet aan toe was om al zijn dingen te delen, dan was dat prima. Het kwam vanzelf wel, bedacht ze.
'Dat is fijn,' miauwde ze zacht. 'Maar ik ben er ook voor je, hm,' glimlachte ze met een kleine giechel en ze duwde speels haar kopje tegen de zijne aan. 'Wat er ook is, je kunt het altijd bij mij kwijt.'

Rascal wist niet echt wat hij moest zeggen tegen haar. Ze leek het even te begrijpen, maar al snel kwam ze weer met vriendelijke woorden en een vrolijke glimlach. Hij lachte even met haar mee, maar de enthousiasme was uit zijn ogen verdwenen. Met een serieuze blik keek hij naar de zilver gevlekte poes. Ze was nog zo jong, zo onschuldig. Ze droomde vast over hoe fantastisch haar vriendje wel niet was en dat ze lang en gelukkig zouden leven. Het leven werkte helaas niet voor iedereen zo, maar toch hoopte hij dat ze in haar bubbel van liefde en plezier zou blijven. ‘Dankjewel, Muis,’ miauwde hij kalm. ‘Maar dit soort dingen zou je nooit begrijpen. Maar dat geeft niet,’ miauwde hij kalm. Hij vond haar niet dom of zoiets. Ze was gewoon wereldvreemd, in haar wereldje van sterren en prinsen. En dat mocht.

Rascal glimlachte even, maar de eerdere sfeer die er was, was ver te zoeken nu. Had ze toch het verkeerde gezegd. 'Dankjewel, Muis,' miauwde de kater kalm. 'Maar dit soort dingen zou je nooit begrijpen. Maar dat geeft niet.'
Silver draaide met haar oortjes toen hij dat zei. Alsof ze dom was ofzo. Ze kon het in ieder geval proberen te begrijpen, maar Rascal wilde echt niets van zijn persoonlijke leven delen. Maar goed, ze waren gewoon nog niet zo ver, dat was alles. Silverwish geloofde ergens wel dat het ooit zal komen. Hij had gewoon wat meer tijd nodig, en dat was oké.
Dus glimlachte ze even en knikte. 'Oké.. Als je het maar weet,' miauwde ze zachtjes. 'Kom je hier wel vaker?' vroeg ze toen en ze keek even om zich heen, hopend het onderwerp weer een vrolijke kant op te sturen.

Het deerde Rascal niet dat ze haar gevoelentjes misschien kwetste. Hij wilde haar niet opzadelen met al zijn problemen. Zijn leven was een puinzooi. Hij kon het niet zomaar oplossen en een paar van haar woorden ook niet. Ze had geen levenservaring, niet zoals hij. Haar leventje was rozengeur en maneschijn. Over magische katten in de sterren en altijd een zacht nest en een dak boven je kop. Ze had gewoon geluk met waar ze geboren was, met haar ouders. Rascal was immers op dezelfde plek geboren, maar zijn leven had een volledig andere richting gekregen.  Maar ze benadrukte dat of hij het maar wist. Hij wierp een dankbare blik naar haar. Maar hij had nog geen klaagbuis nodig. Niet haar in elk geval. Maar ze veranderde het onderwerp en daar was hij dankbaar voor. Hij knikte en keek even door de hazelaar, wiens lage, gekrulde takken een soort schild voor hem waren. ‘Ik slaap hier zo nu en dan,’ legde hij toen uit. Het was een knus huisje. En veilig en warm genoeg. Maar zodra winter kwam moest hij eigenlijk een iets beschutter plekje zoeken. Hij keek met een scheve grijns weer naar de zilveren poes. ‘Dus welkom in mi casa,’ grinnikte hij.

De dankbare blik die Rascal haar gaf deed haar goed. Hij wilde misschien niet met haar praten, zijn zorgen met haar delen, maar hij wist dat ze er was voor hem en hij was daar dankbaar voor. Silverwish vond het fijn dat hij dat wist. Als BloodClanner moet je het niet makkelijk hebben, bedacht ze zo. Zeker niet als je je verzet tegen het BloodClan leven. Maar ze wilde er zelf ook niet al te veel over speculeren, dit was zijn leven. Als hij wat met haar wilde delen, dan deed hij dat. Het was dan ook een goed moment om het gespreksonderwerp een andere kant op te sturen.
'Ik slaap hier zo nu en dan,' legde de kater uit. Silver knikte en keek nog eens om zich heen. Het was een fijne plek. Ze kon wel inzien dat hij hier graag was. 'Dus welkom in mi casa,' grinnikte hij. De poes keek hem weer aan en grinnikte terug.
'Nou, dankjewel dat ik te gast mag zijn. Het is enig,' miauwde ze met een grinnik. 'Maar ben je toch niet bang dat er een Twoleg in de buurt komt? We zijn zo dichtbij...' Ze kon de nervositeit in haar stem niet verbergen terwijl ze even angstig naar het rare nest keek. Dat hij Twolegs niet eng vond, vond zij ook maar raar. Maar ja, ieder zo zijn ding...

Rascal was blij dat het gesprek weer even luchtig werd. Nou, ja, voor hoe lang. Silverwish gaf complimenten aan de hazelaar. Hij grinnikte even en maakte zichzelf nog extra comfortabel. Ze begon vervolgens weer te kleppen of hij niet bang was voor de tweebenen. Hij schudde meteen zijn kop, waarbij hij even een blik tussen de krullende takken door naar het nest keek. ‘Ach nee joh. En bovendien, tweebenen zijn dom en langzaam.’ miauwde hij rustig. En die tweebenen lieten hem doorgaans wel met rust of ze hadden hem niet eens opgemerkt. Ze waren veel te druk bezig met hun eigen leventjes die zich in dat nest afspeelden. Hij zuchtte en keek even met een scheve glimlach naar Silverwish. ‘Je moet ze gewoon niet te serieus nemen. Zo eng zijn ze echt niet.’ Hij legde zijn kop weer op zijn poten. ‘Nou ja, de meeste dan,’ voegde hij er nog aan toe. Silverwish was vast aangeleerd dat ze als de dood voor ze moest zijn. Maar na even kalm nadenken waren ze heus niet zo verschrikkelijk. Er leefden niet voor niets sommige katten bij de tweebenen.

Rascal keek ook even naar het grote nest. Maar zoals ze al verwacht had, had hij geen enkele zorgen. 'Ach nee joh. En bovendien, tweebenen zijn dom en langzaam,' miauwde hij rustig. Silver knikte langzaam, maar was niet overtuigd. Dat had ze al vaker van hem gehoord, maar de Twoleg die ze vandaag was tegengekomen was anders aardig snel geweest. Ze had geen kunt op gekund, voor haar gevoel. Maar zij was ook niet bij ze in de buurt opgegroeid.
'Je moet ze gewoon niet te serieus nemen. Zo eng zijn ze echt niet,' vervolgde de kater en hij legde zijn kop op zijn poten. 'Nou ja, de meeste dan.'
Silver keek hem weer aan, haar ogen wat groter dan normaal. 'Dus er zijn wel zeker Twolegs die niet sloom en dom zijn. Zoals die ene...' Een rilling liep over haar lijf. 'Ik vind Kittypets ook maar raar.. Maar ik heb er nog nooit een ontmoet. Misschien ligt het allemaal wel aan mij,' miauwde ze met een schouderophaal. Voor iedereen was het immers anders.

Deze Silverwish zag ook alleen maar monster op de weg. Zo bang. Hij rolde zijn ogen. Wat was het nou met het leven niet te serieus nemen, gewoon gaan waar je poten je brachten. Gevaar was maar relatief, je hoefde niet altijd de strijd aan te gaan. Hij keek haar aan, hoe ze weer huiverde over de tweebenen. ‘Ja, of jij was gewoon te langzaam,’ miauwde hij met een plagende grijns op zijn gezicht. Maar ja, sommige tweebenen waren wat vernuftiger. Gingen gooien met water, of schreeuwen, of kwamen achter je aan. Maar als je gewoon snel was, dan waren ze sloom en slungelig. Uiteindelijk begon ze door te kwekken over kittypets. Hij lachte even. ‘Nou ik begrijp ze wel. Een simpel leventje, altijd warm en droog, genoeg te eten. En je hoeft er helemaal geen moeite voor te doen. Niet verkeerd.’ Hij had opnieuw die jongensachtige grijns op zijn gezicht. Hij was haar alleen maar wat aan het plagen. Hij zou ook nooit dat leven kiezen. Hij was nou eenmaal gehard op de straat, opgesloten in zo'n doos zou niets voor hem zijn.

'Ja, of jij was gewoon te langzaam,' miauwde Rascal toen ze weer begon over de Twolegs. Silverwish rolde even met haar ogen. Natuurlijk was ze dat. Hij plaagde haar alleen maar, dat had ze ook wel door, dus vooruit dan maar. Ze zou niet weer geïrriteerd reageren.
'Nou ik begrijp ze wel. Een simpel leventje, altijd warm en droog, genoeg te eten. En je hoeft er helemaal geen moeite voor te doen. Niet verkeerd.' Silver keek de kater verbaasd aan en trok met haar oortjes. Hij zag er weer uit alsof hij haar plaagde, met een grijns op gezicht. Maar ze moest wel even zeker weten dat hij het niet echt meende.
'Dat meen je toch niet, hè?' vroeg ze met een lichte grinnik. 'Ik zou het vreselijk vinden. Soms zit je ook opgesloten in dat grote nest. En je eet vieze brokjes. Nee hoor, ik vind dit veel beter.'

Silverwish keek hem aan alsof hij net had beweerd dat hij een paarse vacht had en oren van een hond. Hij grinnikte en rolde zijn ogen toen ze vroeg of hij dat meende. Hij haalde even onverschillig zijn schouders op. Kittypets leken gelukkig, waarom zou hij dat niet kunnen zijn? Hij zou het alleen verschrikkelijk vinden als het zijn vrijheid zou beperken. Hij kon nu gaan en staan waar hij wilde. Maar er was enige comfort in zekerheid van een warme plek om te slapen en altijd een volle buik. ‘Zeg jij omdat jij altijd een warm nest hebt en eten in je buik,’ miauwde hij. ‘Ik kan me voorstellen dat anderen die het zwaarder hebben, het zouden overwegen,’ miauwde hij zachtjes. Zoals hij misschien? Nee, hij had het absoluut nog niet zwaar. Hij deed wel eens alsof, maar hij wist zijn leven te leiden. ‘Maar ik wil niet afhankelijk zijn van een tweebeen,’ concludeerde hij uiteindelijk. Nee. Zijn onafhankelijkheid was altijd iets waar hij trots op was. Hij kon voor zichzelf zorgen. Hij was een overlever.

Rascal haalde zijn schouders op, alsof het hem niets zou boeien. 'Zeg jij omdat jij altijd een warm nest hebt en eten in je buik,' miauwde hij. 'Ik kan me voorstellen dat anderen die het zwaarder hebben, het zouden overwegen,' miauwde hij zachtjes. Silver keek hem aan en zuchtte zachtjes. Had ze hem beledigd? 'Maar ik wil niet afhankelijk zijn van een tweebeen,' concludeerde hij uiteindelijk.
Silverwish knikte. 'Ja, ik ook niet. Al hebben wij soms ook nauwelijks prooi hoor. Dat we in een bos wonen betekent niet dat wij ook harde tijden kunnen hebben, vooral in leafbare,' miauwde ze. 'Maar ik snap je wel. Toch heb ik liever een zware leafbare dan vieze brokjes,' mauwde ze met een lichte grinnik.

Rascal keek met een schuin oog naar de poes. Ze leek al helemaal over haar schrik heen gekomen te zijn. Misschien moest hij haar maar weer snel terug sturen. Hij kon het niet riskeren om haar ook nog eens in een moeilijk parket te brengen. Als apprentice kon hij er nog mee weg komen, maar nu moest ze immers ook al oud en wijs genoeg zijn. Ze miauwde nog dat zij het soms ook lastig hadden. Hij lachte. ‘Dan moet je maar snel weer gaan jagen,’ miauwde hij plagerig. ‘Maar jullie overleven wel, dat doen jullie al seizoenen lang,’ miauwde hij kalm. En de elite was ook verrassend hardnekkig. Hij keek haar nog een seconde aan, waarna hij overeind krabbelde. ‘Kom, Olivebranch zal je vast wel missen,’ miauwde hij vlak. Hij wandelde weg onder de hazelaar en seinde haar met zijn staart. Het was vanaf hier niet heel ver meer weg naar de ThunderClan grens.

Ras lachte om haar woorden, wat haar onbedoeld nog wat vrolijker maakte. 'Dan moet je maar snel weer gaan jagen,' miauwde hij plagerig. Silver rolde haar ogen, maar een speelse lach sierde haar snoet. Ze kon nu wel lachen om zijn grapjes. 'Maar jullie overleven wel, dat doen jullie al seizoenen lang,' miauwde hij kalm. Ze knikte. 'Net zoals jij, hoop ik,' antwoordde ze met een lichte glinstering in haar blauwe ogen.
Vervolgens stond de kater op. 'Kom, Olivebranch zal je vast wel missen.' Zijn stem klonk vlak, ze vroeg zich af wat dat te betekenen had. Ze snoof en krabbelde ook overeind. 'Ja, vast wel. Hij kan heus wel eventjes zonder mij,' grinnikte ze, maar ze voelde haar borst weer warm worden als ze aan de zwarte kater dacht. Ze volgde Rascal weer terug naar de ThunderClan grens.

Rascal wierp nog een blik over de poes die zei dat hij hopelijk ook nog wel seizoenen zou overleven. Hij haalde zijn schouders op. ‘Laten we dat hopen,’ miauwde hij, zijn snorharen trilden even geamuseerd. Ja, zo lang hij onder de radar kon blijven zoals hij nu deed, was alles prima. Maar hij kreeg muis zo ver om met hem mee te komen en hij liep door de straten zonder ook maar een seconde te hoeven denken welke kant hij op moest. Het was automatisme, zoals hij simpel naar de ThunderClan grens liep. Silverwish pruttelde nog even dat hij wel even zonder haar kon. Rascal gniffelde. ‘Maar kan jij wel even zonder hem?’ snorde hij vermaakt. ‘Pas op hoor, straks gaat hij met een ander ervandoor.’ Hij keek plagend opzij naar de poes. Hij vond al snel het goeie hek en hij sprong er zoals van ouds op. Eenmaal op de verhoging keek hij uit naar het loofbos van ThunderClan. Hij wachtte totdat Silverwish ook op het hek was gesprongen. ‘Beloof je me nu wel dat je voorlopig niet terug komt? Het is niet veilig.’ Zijn jolige houding veranderde naar ernstig. Hij voelde dat er een slechte tijd aan zat te komen. Hij was bang voor haar dat ze de verkeerde katten tegen zou komen als ze weer op onderzoek zou gaan.

Laten we het hopen, nou, dat zal ze zeker. Hoewel hij een BloodClanner was en dit verboden was, ging ze hem als een goede vriend zien. En daarbij, hij wilde helemaal niet bij BloodClan horen. Dus hij was helemaal geen moordlustige kat, maar een zorgzame, aardige en lieve kat. Eentje die haar hielp en haar op haar gemak stelt. Een goede vriend. 'Maar kan jij wel even zonder hem?' snorde Rascal vervolgens vermaakt. 'Pas op hoor, straks gaat hij met een ander ervandoor.' Silver keek in de plagende blik van de kater en ze rolde haar ogen. 'Ja, hoor, vast. Echt niet,' miauwde ze. Nee, Olive zou dat nooit doen.
Ze volgde de kater verder zonder iets te zeggen en sprong achter hem aan de schutting op. Dat ging tegenwoordig net zo gemakkelijk als in een boom. 'Beloof je me nu wel dat je voorlopig niet terug komt? Het is niet veilig.' Silverwish keek opzij. Hij klonk serieus, hij meende het echt. Ze liet een zachte zucht ontsnappen. Ze snapte het wel, en misschien moest ze ook maar even wat meer aandacht aan de Clan geven. Niet dat ze dat nu niet deed, maar telkens de grens over gaan was niet het meest verstandige. Ze zou hem vast nog wel een keer zien. Dus knikte ze. 'Ik beloof het, Rascal.' Ze keek in zijn gele ogen om er zeker van te zijn dat hij wist dat ze het meende. 'Ik zie je wel weer over een paar manen dan,' miauwde ze vervolgens en ze glimlachte voordat ze hem een klein duwtje gaf tegen zijn schouder. Daarna sprong ze van de schutting af en liep naar het bekende ThunderClan woud. Ze vroeg zich af hoe lang het deze keer zou duren voordat ze de grens weer over zou gaan.

- Topic uit

Gut, jonge liefde. Zo mooi eigenlijk hoe ze blind in hem vertrouwde. Misschien was het zijn opvoeding dat hij niet geloofde in de loyaliteit van katers. Hij wist inmiddels niet meer hoeveel halfbroers en halfzussen rond had lopen. In elk geval kon hij dat niet meer op één klauw tellen. Hij glimlachte flauwtjes. Ze moest die kater maar goed dichtbij haar houden, als ze zo gelukkig van hem werd. Ze merkte ook dat hij het meende en haar reactie was ook oprecht. Ze bleef even uit de buurt. Hij knikte nog even. Nu met Sinclaw aan de elite. Hij was bang dat de clans binnenkort aangevallen zouden worden. Hij zou binnenkort zijn zorgen ook bij Eveningglow neerleggen. Dan kon ze ThunderClan beschermen. En Silverwish en alles wat ze nu gaande had. Zijn geboorteclan. ‘Goed zo, muis,’ miauwde hij dan ook. De poes miauwde vervolgens plagend dat ze hem over een paar manen wel weer zou zien. Hij knikte. Hij hoopte het ook. De poes sprong de schutting af. Hij bleef nog zitten, haar nakijkend. ‘Vergeet me niet, hè?!’ riep hij haar nog na. Een scheve grijns stond op zijn kop en hij gaf haar een knipoog, waarna hij ook aan de andere kant van de schutting naar beneden sprong. Hier scheidden hun wegen weer.

- Topic uit