Double Shooketh

Gesloten Topic!

  De prooi had haar net de grens over gelokt, voor de voeten van de oude Twoleg. Silverwish had echter nog niets in de gaten totdat er een grote lange stok langs haar hoofd suisde. Geschrokken keek ze op, recht in het boze gezicht van de grijze Twoleg, die dus ook een grote stok vasthield. Die stok leek wel erg veel op dat knallende ding van die ene Twoleg die de wasbeer dood geschoten had! Misschien was dit hem wel!
  De tweede keer dat de stok langs haar heen zwaaide sloeg de blinde paniek toe. De prooi was ze helemaal vergeten, alleen het beeld van de knallende stok en de dode wasbeer was nog in haar gedachten. Deze stok zou hetzelfde doen met haar! Ze moest hier weg, maar die enge Twoleg versperde haar de weg naar het veilige woud! De enige kant uit was verder de Twoleg Place in, maar of dat zo'n goed idee was?
  Het werd echter een pracht idee toen de stok haar flank raakte. Ze liet een kreet van schrik horen voordat ze zo snel als ze kon weg sprintte. Weg van die enge Twoleg met zijn enge stok! Ze wist niet hoe lang ze gerend had, maar het enige wat ze dacht was wegwezen. Weg van het gevaar, maakt niet uit waarheen, zolang ze maar veilig zou zijn van de Twoleg.

+ Rassieeee

Rascal was niet vaak in het groene gras te vinden van het park. Het krioelde er van de vreemde BloodClanners en dat zinde hem helemaal niet. Maar hij vond ook dat hij gewoon nog een keer moest genieten van de zon en het gras aan zijn voeten voordat de dagen kort werden en de nachten koud en lang. Hij lag dan ook op een houten bankje, die nog iets van de warmte van de zon in zich op had geslagen. Het rust was helaas van korte duur. Hij zag een grijze flits aan hem voorbij gaan. Hij keek op en verbaasd keek hij naar de kat die in blinde paniek aan hem voorbij was gegaan. Hij wilde zijn schouders ophalen en zijn kop weer neerleggen, totdat hij de ThunderClan geur rook die erbij hoorde. Wat? Foxdung, dat was Silverpaw. Meteen wakker geschud sprong hij van de bank en racete achter haar aan. Wat was er gebeurd? En wat deed ze hier? Wilde ze gevild worden. Hij zette de achtervolging dan ook meteen in. ‘Silverpaw!’ schreeuwde hij wanhopig. Hoorde ze hem, of was ze zo blind van paniek. Hij was alleen met zijn logge lichaam lang niet zo snel als haar, en hij vloekte nog een keer luid. ‘Silverpaw! Stop!’ hijgde hij.

  Ze had helemaal niet door was ze was, het enige wat ze wist was dat ze weg moest komen. Dat ze al een heel eind gerend had, helemaal in een gebied waar ze nog nooit geweest was en ook nog nooit van gehoord had, was haar helemaal ontgaan. Tot het moment dat ze haar naam hoorde roepen door een wel heel bekende stem. Ze kon het alleen niet thuisbrengen.
  Haar oortjes draaide naar achteren, maar stoppen met rennen deed ze niet, nog steeds in paniek. Degene die haar naam riep moest maar even wachten, vond ze.
  'Silverpaw! Stop!'
  Hey, Silverpaw. Dat was haar naam niet meer. Wie wist nog niet dat ze Warrior was? De stem kwam nu wel veel bekender voor, het lag op het puntje van haar tong. De poes ging langzamer rennen, waardoor ze de omgeving ook beter in zich op kon nemen. Waar in StarClans naam was ze belandt?
  Net toen ze wat kalmeerde, zag ze voor zicht uit een Twoleg lopen, met een groot beest naast het. Oh nee, wat was dat nu? Was dat een hond?? Die moest ze ook niet hebben! Voor ze het wist maakte ze een rechtsomkeert en rende weer terug naar waar ze vandaan kwam, weer in blinde paniek, waardoor ze de kater voor haar pas zag toen ze tegen hem aan botste...

Eindelijk leek de poes te vertragen. Dat werd ook eens tijd. Rascal begon haar iets meer in te halen, totdat ze opeens een tweebeen met een hond in het oog kreeg. Rascal wist dat die hond heus wel bij zijn tweebeen bleef, hij had hem immers aangelijnd. Maar Silverpaw wist dat nog niet. Ze maakte een rechtsomkeert en voor hij het wist knalde de zilveren poes tegen hem op en rolden ze samen in een furie van poten en vacht door het gras. ‘Verdomme, Silverpaw!’ vloekte de robuuste kater luid. Hij wist zich om te rollen en boven op de poes te komen. Hij legde zijn poten op haar borst en duwde haar tegen de grond zodat ze niet meer weg kon komen. ‘Bedaar, muis,’ grauwde hij niet heel sympathiek in haar oren. Ze was weer eens veel te ver van huis. Hij wist wel dat ze terug zou komen. Maar zo ver in BloodClan territorium, dat was gewoon ronduit dom. Hij zag de paniek nog in haar ogen en eindelijk verzachtte zijn blik ook wat, maar hij hield zijn poten stevig op zijn plaats. ‘Wat is er aan de hand?’ vroeg hij toen iets zachter. Hij keek nog een keer om, maar de tweebeen met zijn hond was al gepasseerd. Het gevaar was geweken. Hij vernauwde zijn ogen en bleef haar strak aankijken. Hij zou haar pas loslaten als ze was gekalmeerd.

_{- Powerplay in overeenkomst}

  Ze rolden samen met de kater over de grond, wanneer ook de geur van de kater haar neus binnenkwam. Ze herkende Rascal, ook aan zijn stem, en dat werd bevestigd toen de kater zijn poten op haar borst drukte en haar tegen de grond gedrukt hield. 'Bedaar, muis,' grauwde hij in haar oren.
  Silverwish keek hem geschrokken aan, nog steeds een beetje in paniek. Deze onverwachtse ontmoeting had haar ook niet zo'n goed gedaan, want de schrik van de botsing en opeens Rascal bovenop haar was ook een dingetje. Maar gelukkig ontspande ze wel een beetje, wetend dat ze wel veilig was bij hem in de buurt. Hij had haar ook gered van de Twoleg, de eerste keer dat ze er één tegen kwam. Ze was ervan overtuigd dat hij het weer zou kunnen.
  Zijn harde blik was verzacht, maar hij hield nog steeds zijn poten op haar borst. 'Wat is er aan de hand?' vroeg hij voordat hij nog even een blik achterom wierp. Silver volgde zijn blik en zag de Twoleg en de hond nergens meer. Ze zuchtte opgelucht.
  'I-ik uh, ik kwam een Twoleg tegen,' miauwde ze nog steeds een beetje geschokt. 'H-het sloeg naar me met zijn.. zijn knallende tak... Hij had me wel dood kunnen schieten! Het raakte m'n flank...' Haar stem stierf weg toen ze de klap herinnerde. Eindelijk begon ze de schade een beetje te voelen, nu ze wat kalmer was geworden. Het deed pijn, maar gelukkig was er niets ernstigs. Veel beter dan beschoten worden in ieder geval. 'E-en toen die hond...'

Rascal hield haar tegen de grond. Ze was in shock, en als hij haar los ou laten zou ze weer gaan rennen. En wie weet was het dan wel een heel andere kat met kwade bedoelingen tegen wie ze dan op zou botsen. Hij voelde haar ademhaling onder zijn poten stabiliseren. Een zucht rolde over haar lippen en hij wist dat op dat moment ze weer helder na zou kunnen denken. En toen ze begon met spreken, stapte hij van haar af. Hij gaf haar ruimte om overeind te krabbelen, maar eerst maakte ze haar verhaal af. Een tweebeen die haar had geraakt? Typisch. Rascal schudde zijn kop. Hij dacht dat hij haar beter had geleerd. Tweebenen waren sloom en lomp, makkelijk om te ontwijken. Hoe kreeg ze het voor elkaar? Maar ze was ervan overtuigd dat ze door een knallende tak was geraakt. Een knalstok? Rascal had ze nog maar een enkele keer gehoord, nooit gezien. Dus hij wist niet precies of ze gelijk had of niet. Maar desalniettemin, het had haar behoorlijk van streek gemaakt. ‘Ben je gewond?’ vroeg de robuuste kater dan eerst ook meteen. Hij rook geen bloed, de lucht hing alleen nog vol met haar angstgeur. Toen voelde hij toch een beetje compassie voor de jonge poes. Ze was hier ook niet opgegroeid. Geen wonder dat ze kon schrikken van de gekke dingen die hier gebeurden. ‘De hond is weg. Het is al goed,’ miauwde hij toen rustig. Toen kwam er uiteindelijk een scheve grijns op zijn gezicht. ‘Je hebt het weer goed uitgezocht, muis. Je bent in het hartje BloodClan territorium beland.’

  Tijdens haar verhaal was Rascal van haar afgestapt, maar ze bleef nog even lekker liggen. Ze kwam weer overeind nadat ze uitgesproken was, nog steeds een beetje schichtig maar wel een stuk rustiger.
  'Ben je gewond?' vroeg Rascal.
  Ze schudde haar kopje. 'Nee, het doet alleen een beetje pijn.' Ze zal er vast wel een stijve spier aan over houden, maar daar kon ze wel mee leven. Ze had het in ieder geval overleefd, en nu was Rascal er om haar te beschermen mocht er nog een gemene Twoleg langskomen met zo'n enge stok.
  'De hond is weg. Het is al goed,' miauwde de kater rustig, waarna ze wat knikte. Ze kon het toch niet laten om nog even om haar heen te kijken, maar hij was inderdaad weg. Gelukkig maar.
  Een grijns verscheen op zijn gezicht. 'Je hebt het weer goed uitgezocht, muis. Je bent in het hartje BloodClan territorium beland.'
  Silverwish keek hem geschrokken aan. Dit leek inderdaad niet op iets wat ze eerder gezien had, of over gehoord had. Het was wel logisch dat dit BloodClan territorium was. Gelukkig was ze de goede BloodClanner tegengekomen...
  'Ik kon ook niet anders, die Twoleg versperde mijn weg terug,' bracht ze er tegen in, om te bewijzen dat ze het echt niet zelf deed. 'Stel je voor het zou op me schieten, zoals bij die wasbeer....' Ze hadden echt geluk gehad toen.

Gelukkig. Niet gewond, alleen een beetje gehavend. Ze kwam dan ook weer overeind en ze leek verder in orde. Ze was nog steeds wel schichtig. Eindelijk. Ze had het op de harde manier moeten leren. Want van al Rascal zijn waarschuwingen trok ze niets aan. En met de benoeming dat ze inderdaad in BloodClan territorium was werden haar ogen groot. Alsof dit stukje gras helemaal van de elite was. Hoe hard ze ook zouden proberen, ze zouden tweebenen niet tegen kunnen houden. ‘Ja ja,’ miauwde hij al snel toen ze excuses begon voor te leggen waarom ze hier was. ‘Je rende als een blinde,’ miauwde hij, een beetje lacherig. Was het meisje bang geweest? Ergens had ze het ook wel verdiend. Hopelijk had dit haar eindelijk genezen van tweebenen opzoeken voor de lol. Voor de fascinatie. Ze was een boskat, en die hoorden thuis in het woud. Maar ze begon weer over de knalstok, alsof ze af zou worden geschoten. ‘Een wasbeer? Waar?’ vroeg hij toen. Het was nu zijn beurt om verbaasd te zijn. Die poes had de laatste tijd de dood maar wat te vaak in de ogen gekeken. En nu je het over de dood had. Hij draaide zijn kop in de rondte. ‘Kan je lopen? We moeten hier weg. Ik weet de weg,’ miauwde hij. En met een wenk van zijn staart gebaarde ze haar om hem te volgen. Ze zouden eerst zo snel mogelijk uit het park moeten. Rascal nam een route langs een boomgrens, om vervolgens richting de straten te lopen met de kleine tuinen. Rascal wist wel een tuin met grote struiken waar ze niet gestoord zouden worden.

  'Ja, ja,' miauwde Rascal, alsof haar woorden er nergens tot deden, alsof ze alles maar voor de lol deed. 'Je rende als een blinde,' miauwde hij toen, een beetje lacherig.
  Silverwish vernauwde haar ogen en draaide haar oren geïrriteerd naar achteren. 'Zeg, het is niet alsof ik voor de lol midden in BloodClan territorium ben,' miauwde ze bits. 'Ik kan er niets aan doen dat die stomme Twoleg de weg versperd terug naar het bos omdat ik er toevallig overheen schoot.' Hij kon toch wel begrijpen dat het niet haar schuld was? Misschien dat ze als Apprentice wat onvoorzichtiger was geweest maar ze wilde echt niet voor haar lol zomaar een BloodClanner tegen komen.
  'Een wasbeer?' vroeg Rascal toen verbaasd. 'Waar?'
  Silver knikte met een zucht. 'Mijn mentor en ik kwamen er één tegen, laatst. We hadden hem naar een Twoleg tuin geleidt, en die schoot het dier dood. Met zo'n tak dus,' legde ze uit.
  'Kan je lopen? We moeten hier weg. Ik weet de weg,' miauwde de kater toen en met een wenk van zijn staart leidde hij haar het gebied uit. Silverwish zuchtte en volgde de kater op de poot, bang om weer iets engs tegen te komen. Ze had wel vertrouwen in hem dat hij een veilig plekje opzocht.

Rascal luisterde nog even naar het verhaal van de zilveren poes. Over hoe een tweebeen een wasbeer had neergeschoten. Nu kon hij haar angst wel begrijpen. Om zo'n machtig beest voor je ogen te zien sterven, dan zou je wel respect krijgen voor de tweebenen met hun ingenieuze creaties. Dat moest je de tweebenen wel geven, ze konden dingen creëren waar katten alleen maar over konden dromen. Ze kwam achter hem aan en Rascal liep kalm door, zonder nog verder te spreken. Hij leidde haar het park uit, zonder zich echt te haasten. Hij wilde namelijk zichzelf niet verdacht maken. Rascal sprong op een schutting, wetende dat Silverpaw daar inmiddels geen moeite meer mee had. Een paar huizen verderop vond hij de plek waar hij wilde zijn en hij sprong de tuin in. Hij keek even achterom om te zien of ze veilig landde, om vervolgens baan te maken naar de struiken. Het was eigenlijk een jonge hazelaar boom, onder wiens gekrulde takken ruimte genoeg was om veilig te schuilen. Rascal sliep er wel eens als de nachten niet te koud waren. Hij baande de struik in en plaatste zich er kalm onder, waarna hij op de zilveren poes wachtte. ‘Wanneer leer je nou eens dat je niet meer naar de tweebeen plaats moet komen, Silverpaw?’ miauwde hij uiteindelijk. Hij was niet eens kwaad, nee, hij was zelfs bezorgd. Het zou haar dood nog eens worden.

  Rascal reageerde niet meer op haar verhaal, wat Silverwish niet bepaald minder geïrriteerd maakte. Ze wiebelde dus geïrriteerd met haar oren, zuchtte eens diep en keek hem even met vernauwde ogen aan. Maar ze liet het gaan. Ze had geen zin in een ruzie daarover, en het was misschien ook niet handig om hem af te leiden van zijn route of ruzie te gaan staan maken midden in BloodClan territorium.
  Ze volgde hem op de poot. De schutting waar ze overheen moest springen was een makkie nu en ze landde ook veilig. Ze zag dat ze dicht bij de Twoleg nesten kwamen, wat haar ergens wel een beetje zorgen baarde. Wat als hier ook een gek met een knalstok woonde? Maar ze moest Rascal vertrouwen. Het plekje wat hij had uitgekozen, lekker beschut onder een boom, deed haar weer wat veiliger voelen.
  'Wanneer leer je nou eens dat je niet meer naar de tweebeen plaats moet komen, Silverpaw?' miauwde de kater uiteindelijk.
  Silver keek hem geërgerd aan, maar hoorde wel dat hij bezorgd was om haar. Daarom haalde ze even diep adem om haar ergernissen weg te krijgen en knikte. 'Ten eerste, het is Silverwish nu.' Ze kon de trots die hoorde bij haar nieuwe Warrior naam uitspreken niet verbergen. 'En zoals ik je al verteld heb, het was niet mijn keuze om weer hier naar toe te komen. Die Twoleg versperde mijn weg, ik kon geen andere kant uit.' En ik was in blinde paniek, dacht ze er achteraan, maar om dat nog een keer te onderstrepen leek haar niet zo'n goed idee.

Eenmaal gesetteld onder de hazelaar, konden ze spreken. Hij zag Silverpaws geïrriteerde blik en hij keek haar even streng aan. Het leek haar te bedaren, maar ze kon niet stoppen met bijdehand zijn. Silverwish, een nieuwe naam. ‘Jullie boskatten met jullie vreemde namen,’ sprak hij even kort spottend. ‘Je blijft gewoon Muis,’ mompelde hij toen meer in zichzelf dan tegen haar. Dan bleef het simpel. Maar ze leek trots. Ze had iets bereikt. Ze hoefde niet meer te trainen, ze was een volwaardige krijger nu. Eén die misschien ooit tegen BloodClan zou strijden. Vervolgens begon ze te miauwen dat het niet haar schuld was. ‘En je kon niet terug naar huis rennen? Nee, je moest meteen het territorium van de elite binnen rennen,’ bromde hij geïrriteerd. Niet dat het hem wat uit zou moeten maken, maar hij wilde niet dat haar wat overkwam. Maar ze was wel geslagen door een tweebeen en Rascal had besloten dat dat haar eigen domme schuld was. Ze moest blij zijn dat ze er heelhuids uit was gekomen. Toen verzachtte hij zijn blik uiteindelijk weer wat. ‘Beloof je me dat je in ieder geval nooit meer naar die plek gaat?’

  'Jullie boskatten met jullie vreemde namen,' sprak Rascal even kort, een spottende toon in zijn stem. 'Je blijft gewoon Muis,' mompelde hij.
  Silver rolde even met haar ogen, maar ging er verder niet op in. Daarentegen, muis vond ze wel een aandoenlijke bijnaam, eentje die de kater haar al had gegeven toen ze nog een Apprentice was.
  'En je kon niet terug naar huis rennen? Nee, je moest meteen het territorium van de elite binnen rennen,' bromde Rascal geïrriteerd.
  Silver zuchtte geërgerd en wilde er heel even weer tegenin gaan, maar besloot dat maar niet te doen. Hij zou het toch niet begrijpen, besloot ze. Ze had het immers al een aantal keer proberen uit te leggen, maar goed.
  'Beloof je me dat je in ieder geval nooit meer naar die plek gaat?'
  Silverwish wilde nog wat zeggen wat de sfeer niet veel beter had gemaakt, toen ze de zachte blik in zijn ogen zag. Ze zuchtte en ook haar ogen verzachtte. Hij gaf om haar, en hij wilde dat ze veilig was. Ze waardeerde dat wel. 'Oké, ik beloof het,' knikte ze, haar stem weer zacht. 'Sorry, het was de paniek...' Ze zuchtte nogmaals en haalde even haar schouders op. 'Gelukkig was jij er,' miauwde ze toen met een zachte glimlach. Ze moest er niet aan denken wat er gebeurd zou zijn als ze een andere BloodClanner tegen was gekomen.

Rascal zag heus wel dat de poes er echt niet mee eens was. Haar rollende ogen, de irritatie op haar gezicht. Maar uiteindelijk leek ze zich over te geven en knikte in stemmend toe. ‘Goed,’ miauwde hij meteen tevreden. Was de discussie dan eindelijk afgelopen. Mevrouw had nu wel geleerd, zou hopelijk niet zo snel weer naar de tweebeen plaats komen. Daar waar ze steeds weer aangevallen werd door tweebenen. Rascal legde zijn kin op zijn voorpoten, waarna hij haar met nieuwsgierige ogen aankeek. Ze leek iets te kalmeren, ze zou dan snel weer terug kunnen naar huis. Ze was heel, haar ogen stonden niet meer vol met paniek. Toen ze miauwde dat dat ook de reden was, kon hij ook eindelijk de sympathie in zich opbrengen. Ze was ook anders opgegroeid, ze was niet gewend aan de gevaren die hier om iedere hoek konden opdoemen. Hij glimlachte dan ook scheef toen ze sprak dat hij er gelukkig was. ‘Gelukkig wel ja,’ miauwde hij met een korte snor van amusement door zijn stem. ‘Je weet ze wel uit te kiezen.’ Ja, hij moest net degene hebben die niet meteen de kans nam om een ThunderClanner terug naar huis te jagen.. of erger.

  Rascal glimlachte scheef naar haar. 'Gelukkig wel ja,' miauwde hij met een korte snor van amusement. 'Je weet ze wel uit te kiezen.'
  Silver grinnikte en keek even naar beneden, de grond kneedend met haar poten. Tja, dat was zeker waar. De poes keek weer op in zijn grasgroene ogen, met een kleine glimlach rond haar lippen.
  'Gelukkig heb ik wel een goede smaak dan, of niet?' vroeg ze, haar stem licht uitdagend. Ze was blij dat ze Rascal had ontmoet, dat hij degene was die ze altijd tegenkwam wanneer ze in beknelde situaties terecht kwam. Wat dat betreft was hij wel een beetje haar reddende engel. Haar reddende engel van BloodClan. Hoe ironisch wil je het hebben.

Mevrouw zei dat ze goede smaak had. Uhum, ze begon zich op gevaarlijk ijs te begeven. Maar Rascal vond het stiekem wel leuk. Het was nieuw om leuk of goed gevonden te worden. De lol was een beetje uit zijn systeem gegaan sinds Shallow member was geworden, en zij haalde het weer in hem naar boven. Alsof hij weer kind was. Want hoeveel hij ook van Evening en Shallow hield, het zou nooit meer zo worden als vroeger. Eveningglow was daar veel te zakelijk en serieus voor en Shallow.. nou Shallow had andere dingen aan haar kop. ‘Heel veel geluk,’ sprak hij, zijn snorharen trillend van amusement. Hij wierp zijn blik naar de jongere poes. Ze was nou eenmaal een verschijning. Het kon niet anders dat ze wel wat aan de haak had geslagen. ‘Heb je ook zulke goeie smaak in ThunderClan? Een lekker hapje kunnen bemachtigen?’ sprak hij plagend. Bijna als een grote broer die zijn zusje pestte met keuzes over foute vriendjes. De pretlichtjes schenen in zijn ogen.

  'Heel veel geluk,' sprak Rascal en zijn snorharen trilde van amusement. 'Heb je ook zulke goeie smaak in ThunderClan? Een lekker hapje kunnen bemachtigen?' sprak hij toen plagend.
  Silver rolde met haar ogen, maar ze kon het niet verbergen. De glimlach die op haar snoet verscheen kon ze moeilijk weer naar beneden halen en er kwam zowaar een kleine giechel uit haar bekje. 'Ach, ik heb wel iemand, ja,' miauwde ze, ietwat dromerig. 'Hij heet Olivebranch en hij is echt.. geweldig. Super lief en aardig en grappig,' verzuchtte ze met een dromerige blik. Ja, Olive was zeker de kater van haar dromen.

Oh jee, Muis was verliefd. Hij zag het meteen aan haar meisjesachtige gegiechel, de vlindertjes in haar ogen. Wauw, wat klef. Maar hij had er immers naar gevraagd en natuurlijk was hij blij voor haar. Maar de pessimist in hem moest altijd denken 'voor hoe lang nog?'. Ze waren immers zo jong, hoe moesten ze nou weten wat voor altijd betekende. Rascal vond zichzelf nog jong. ‘Toe maar weer,’ miauwde hij met trillende snorharen. Wat was het leven ook weer simpel voor haar. In de elite werd gewoon niet zo met elkaar omgegaan. Maar hij benijdde haar jonge liefde, voor dat het iets was wat hij nog nooit had gehad. Hij rolde met zijn ogen, waarna hij toch een beetje moest lachen. Hij zette een vriendelijke glimlach op zijn gezicht. ‘Ik ben blij voor je,’ miauwde hij toen zachtjes. Die Olivebranch was een gelukkige. Hij moest vast van verre huizen komen om die koppige Muis te betoveren.

  'Toe maar weer,' miauwde Rascal met trillende snorharen.
  Silver keek hem even aan en giechelde. Ze haalde haar schouders schuldbewust op. 'Tja...' miauwde ze met een grinnik. Het bracht haar gewoon heel veel geluk. Ze had echt het idee dat ze voor altijd samen zouden zijn. En later een nestje... het was gewoon perfect. Hij was perfect.
  Rascal glimlachte vriendelijk naar haar. 'Ik ben blij voor je,' miauwde hij zachtjes.
  De zilveren poes glimlachte terug. 'Aw, dank je Rascal,' snorde ze en ze gaf hem even een kopje tegen zijn wang. 'Jij bent ook heel lief hoor,' grinnikte ze. 'Wees maar niet bang.' Hij had haar immers meerdere keren gered.

Zijn Muis leek helemaal verliefd. Wauw, hij wist niet dat dat zo jong al zou kunnen. Was het dan een snelle romance? Hoe lang zou het duren. Hij keek met geïnteresseerde ogen naar de zilveren poes die dromerig in de verte keek. Bah, wat was het toch ook weer klef. Hij wist niet wie die Olivebranch was, maar hij hoefde hem niet tegen te komen. Dan was hij nog wel een kater om gewoon even een opmerking of twee te maken. Maar Silverwish trouwens ook, want hij kreeg zelfs een complimentje van haar. Hij lachte kort. ‘Wauw, gelukkig maar. Ik hou ervan om tweede keus te zijn,’ sprak hij plagerig, waarna hij haar een stoot met zijn schouder gaf. Hopelijk zag ze de lol er wel van in, want anders was het misschien een heel heel slecht grapje.