alrighty aphrodite

Niemand zou ooit precies weten wat er toch speelde in de hersenen van de mensen waar ze tussen leefden, Cyren was daar geen uitzondering op. Normaliter vermeed ze hen en hun vreemde capriolen zorgvuldig, maar haar was verteld dat er iets gaande was in het park. Haar nieuwsgierigheid had haar op deze koude avond dan ook uit haar den gelokt en naar het park getrokken. De mensen hadden zich allang in hun warme huizen teruggetrokken, maar hun werken waren onaangetast. Voor welke reden dan ook hadden ze vele bomen volgehangen met gevangen lichtjes en in het midden van het park was een enorme boom neergezet die ze enkel eens in het rogue gebied had gezien. Een dennenboom, niet? Enkel hadden ze ook deze bestrooid met lampjes in alle kleuren, die rond leken te dansen op de takken. Met lichte bewondering in haar ogen stapte ze door, het park plots veranderd in een haast magisch sprookjes bos.

&Snorri

Haar naam werd genoemd en snel genoeg had ze door wiens stem dat was. Snorri, dit keer zonder zijn zus. Die wetenschap liet haar geïnteresseerd haar oortjes draaien, gezien de twee meestal onafscheidelijk waren. Cyren was naast hun opgegroeid en daardoor ook vrij bekend met het tweetal. Als vrienden zou ze hen niet bestempelen, maar interessant vond ze hen zeker. Op zijn opmerking stootte ze een honing zoet lachje uit. "Knettergek? Misschien juist wel genieën," opperde ze geamuseerd en keek hem met een fonkeling in haar licht blauwe ogen aan. "Als de mensen sterren kunnen vangen, kunnen wij dat ook," met die woorden en een zwiep van haar staart stapte ze op de boom af en zette de klauwen aan haar voorpootjes in de stam, alvorens naar de kater om te kijken. "Kom je nog?"

Snorri leek iets trager te zijn dan zijn vrouwelijke wederhelft, merkte Cyren geamuseerd op. Of dit de echte waarheid was of slechts verkeerde interpretatie wist ze niet, en het deerde haar ook weinig. Geamuseerd zag ze toe hoe de tom-cat instemde en haar kant op kwam trippelen, alvorens zijn gespierde klauwen in de bast te zetten en tussen de takken door naar boven te klimmen. Cyren volgde zijn voorbeeld en klom hoog op, zich herhaaldelijk afvragend hoe de mensen dit hadden gedaan. Op een dunne tak kwam Snorri tot stilstand terwijl de witte she-cat zichzelf op een tak parallel van hem neer zette. Plagend verplaatste ze haar staart naar zijn schouder en gaf hem een duwtje. "Pas op dat je niet valt," haar snorharen trilden geamuseerd en ze stapte op vederlichte poten verder naar het uiteinde van de tak. De ster fonkelde aanlokkelijk, maar de takken waren dun en breekbaar.

Voor haar leeftijd stond ze vrij hoog op haar poten, groter dan menig poes. Op veel vlakken was dit een pluspunt, enkel niet wanneer je dergelijke dunne takken moest beklimmen. Sierlijk stapte ze pootje voor pootje telkens verder, haar nagels gehaakt in de bast onder haar. Inmiddels kon ze haast aan de gevangen sterren snuffelen toen een trilling door haar tak heen ging. Schrik joeg door haar lichaam heen en nog net op tijd kon ze evenwicht vinden toen Snorri plagend haar woorden herhaalde. Geamuseerd keek ze hem aan, thrilled door de adrenaline die door haar lichaam ging. "Is dit een moordpoging of wil je slechts controleren of katten echt altijd op hun pootjes terecht komen?" grapte ze, maar haar woorden vervlogen toen Snorri het nogmaals deed en ze de grip in haar linkerachterpoot verloor. Nog net kon ze zichzelf hervinden en hoefde ze niet die theorie te testen. "Hoe durf je," zachtjes giechelde ze, vrijwel onbekommer om de afgrond onder hun. Dat hield het spannend, niet?

Adrenaline deed haar hart sneller kloppen dan normaal, al was de kick niet volledig onwelkom. Haar nagels haakten zich stevig in de dunne tak die door de trillingen kraakte. Wat een hond. Cyren lachte zachtjes om zijn woorden. "Je bent een geschifte wetenschapper, Snorri," ze vond iets meer steun door één tak hogerop te klimmen dan degene waar ze zich beide in hadden bevonden. Deze was iets dikker, de bast iets steviger. De turkse van had echter zijn moordpogingen voor nu gestaakt en zijn aandacht gefixeerd. Zijn woorden lieten slechts haar oor wat naar achteren trekken, het enige teken van haar discomfort. "Ach, heb ik je ooit gestreken als een lieverd?" haar woorden waren zoet, maar slechts enkele tellen daarna liet ze zich plots uit haar tak vallen, Snorri als doelwit onder haar. Zou hij zijn evenwicht kunnen bewaren? Haarzelf uit de boom trappen? Ach, gelukkig was het slechts onderzoek. Gelukkig was het slechts een spel. Niet?

Ze wist het. Die blik was niet een waarvoor hij moeite deed om hem te verbergen. Cyren glimlachte hem toe, wetend hoe het licht met haar vacht speelde. Liet zijn ogen maar dansen, er was niets aan haar dat hij niet zou mogen zien. Wat anders was het dat haar macht gaf? Haar klauwen. Haar gewicht wist hem van omver te werpen, al was het slechts zijn gezicht die hij beschermde. Snorri wist zijn klauwen in haar witte vacht te haken, waardoor ook zij mee getrokken werd. Een kreun verliet haar bek terwijl ze de takken op herhaaldelijk op haar lichaam voelde slaan. Met krachtige slagen wist ze zichzelf uiteindelijk vast te haken aan een van de takken, waar ze zich gepijnigd aan op trok. Slechts even gunde ze zichzelf de tijd om te acclimatiseren, waarna een opgetogen gelach haar bek ontsnapte. De pijn liet adrenaline door haar lichaam pompen als een drug, enkel versterkt door het aanzicht van haar persoonlijke kerstboom. Gniffelend ontdeed ze haar vacht van een takje, alvorens enkele takken naar beneden naar de grond af te dalen. De lichtjes lieten haar ogen fonkelen toen ze met haar poot een van de sterren om hem heen aanraakte. "Nu kan ik eindelijk zeggen dat een kater de sterren van de hemel heeft geplukt voor mij,"