Steel shining in the sun, but where's my Sun?

Steelfang lag kalm op de heerlijk warme zonnerotsen te luieren. Hij had al gejaagd en had genoeg naar zijn doen en laten gehaald om een welverdiende pauze in te lassen, met zijn ogen gesloten en zijn kop met de rechter wang tegen de stenen aangedrukt spinde hij naarmate de tijd verstreek. Zijn borstkas ging langzaam op en neer bij elke ademhaling terwijl de geuren van het woud langs hem werden verspreid door het zachte zomer briesje. Steelfang had al heel lang niet meer zo lekker gelegen en de tijd nam bezit van hem aangezien de zon zijn positie had veranderd tijdens zijn verblijf. Alleen 1 vraag brandde op Steelfang's gedachte, 'de zon schijnt op mijn pels, op mijn kop en mijn staart alleen de enige zon waarna ik nu verlang zal ver uit mijn buurt zitten nu' dreef door Steelfang's gedachten. Zijn staart met het licht geroosterde uiteinde sloeg heen en weer terwijl zijn tong naar buitenkwam en zijn poot raakte. Langzaam wastte hij zijn gezicht via zijn poot waarna hij de randen van zijn litteken naging met zijn poot.

-Sunpelt-

Sunpelt, ze lag te slapen. In de nursery, nog steeds. Ze wilde niet weg waar haar kittens weg waren gegaan. Ze wilde het niet geloven, niet beweren. Ze konden niet weg zijn. Ze wilde het niet het kon niet. Haar zonneschijn, Shinekit. Het gerustellende douw op het gras. Dewkit. Haar elke dag weer nieuwe moed gevend Coursekit. Haar wangen waren nat. Haar sierlijk lichaam lag tegen de rand van de nursery aangeplakt. Betraande ogen keken door het filterende bladerdak. Het begonnen kalende takken te worden. Haar staart moedeloos om haar heen gekruld. Ze sabbelde nog op een stukje bot van een muis die ze net op had. Zonder een gevoel van vol te zijn, zonder een gevoel van honger. Een waterige zonnestraal wierp licht op haar gezichtje. Ze snikte even, maar stond toen maar moedeloos op. Haar onverzorgde vacht maakte haar niet zoveel uit. Waar waren haar lieve kittens. Ze stond aan de rand van de Nursery, keek het kamp in. Maar wilde het niet zien. Wilde ergens wegkruipen in het donkerste hoekje van de wereld. Haar poot stappen voelde koud en broos, op het natte gras. Haar staart en oren naar de grond gericht, negeerde ze katten die haar na keken. Het kon haar niet zoveel schelen. Poot stappen, zonder te weten waarheen. Ze liepen en liepen maar, haar ogen zagen alleen de bruine bosgrond vol met dorre bladeren. Ze keek even omhoog, en zag een donkere wolk aan komen drijven. Net nog zo helder,De zon was nu geblust. De zon, haar zon was even uit. Waar was de poes die ze kende. In een onregelmatig ritme zette ze haar poten neer. En zette ze naar de zonnenrotsen. Ze was er heen gelopen, zonder dat ze het wist. Ze keek op, en tot haar verassing had haar hart zich weer eens geleid naar waar ze wel gelukkig was. Bij Steelfang, haar partner waar ze zielsveel van hield. Verslagen sprong ze op een van de rotsen. Ze ging ongemerkt naar hem liggen. Zei niets, maar ging gewoon naast hem liggen, begroef haar snuit in zijn lange verwarmende buik vacht. Het was een veilig heerlijk gevoel. Ze lag tegen hem aan. Keek hem in zijn ogen en begon nu pas met gebroken stem te spreken. '' Steelfang help me, ik ben ten einde raad waar onze kinderen zijn. Ik had me een heerlijk leven voorgesteld, een leven om hun warrior te zien worden. Maar nu zijn ze weg, misschien komen ze ook nooit meer terug, misschien zijn ze wel dood.'' Meestal had Steelfang zo,n stemming maar nu was het Sunpelt, die haar mood terug moest vinden.

'' Steelfang help me, ik ben ten einde raad waar onze kinderen zijn. Ik had me een heerlijk leven voorgesteld, een leven om hun warrior te zien worden. Maar nu zijn ze weg, misschien komen ze ook nooit meer terug, misschien zijn ze wel dood.'' zei Sunpelt eerst was ze naast hm gaan liggen. Hij voelde het op zijn hart drukken op 2 manieren. Hij zuchtte en keek naar Sunpelt, "Sunpelt, je weet.. Sunpelt. Ik ben ook ten einde raad, alleen ik weet wel iets. Het zijn onze kittens, als ze maar een beetje op jou lijken zijn ze er nog... daarbij zijn ze waarschijnlijk bij elkaar en veilig. Sunpelt vertrouw op hun, we kunnen behalve dat en hopen niets voor hun doen zolang we het niet weten." zei Steelfang en keek haar aan. Zijn ogen waren weer een beetje dusiter geworden en hij gaf Sunpelt een kopje waarmee hij haar wou geruststellen alhoewel hij al wist dat het niet veel zin zou hebben. Steelfang probeerde te glimlachen maar die vervaagde nu terwijl hij zuchtte. "Ik mis ze ook... alleen. Wij moeten sterk zijn en hopen dat alles goed met hen komt. Sunpelt asl ik wist waar ze waren was ik er zonder twijfel naartoe gegaan en had ik alles gedaa om ze terug te hallen"

-inkomen met steel-

Een traan rolde over Sunpelt,s wang. Bedroefd keek ze in zijn ogen. Haar oren plat tegen haar kop, zijn ogen waren voor haar zo gerustellend. Hun verleden, spannend leuk lief en verdrietig. Ze hadden samen zoveel meegemaakt. "Sunpelt, je weet.. Sunpelt. Ik ben ook ten einde raad, alleen ik weet wel iets. Het zijn onze kittens, als ze maar een beetje op jou lijken zijn ze er nog... daarbij zijn ze waarschijnlijk bij elkaar en veilig. Sunpelt vertrouw op hun, we kunnen behalve dat en hopen niets voor hun doen zolang we het niet weten." Sunpelt klaarde iet wat op, en liet een kleine vertrouwelijke glimlach zien. '' Je hebt ook wel een beetje gelijk Steel. Als ze jou bloed hebben stromen, zullen ze zichzelf er door heen vechten. Coarsekit, lijkt veel op je, hij zal zichzelf wel heel wat vinden in dit avontuur. '' Ze droogde haar traan maar in haar schouder. Terwijl ze Steelfangs kop likte, sloot ze even haar ogen, om haar hoofd licht te maken. Ze zouden het wel redden. "Ik mis ze ook... alleen. Wij moeten sterk zijn en hopen dat alles goed met hen komt. Sunpelt als ik wist waar ze waren was ik er zonder twijfel naartoe gegaan en had ik alles gedaan om ze terug te hallen" Liefdevol wende ze haar blik naar hem. '' Dat weet ik lieverd, maar dan gaan we samen.'' Ze glimlachte avontuurlijk. Laag gespin kwam bij haar op. Het was een tijd geleden geweest dat ze zo hadden gelegen, samen. Ze had het gemist, ze miste de tijden die ze als leerling had gehad. Zonder zorgen. Ze was in die tijd avontuurlijk en naïef zoals elke leerling. Net als Steelfang had ze gedacht dat ze alles beter wist. Wat hun bij elkaar had gereven. Al in hun leerlingtijd, waren ze verliefd geworden.

Je hebt ook wel een beetje gelijk Steel. Als ze jou bloed hebben stromen, zullen ze zichzelf er door heen vechten. Coarsekit, lijkt veel op je, hij zal zichzelf wel heel wat vinden in dit avontuur. '' Ze droogde haar traan maar in haar schouder. Terwijl ze Steelfangs kop likte, sloot ze even haar ogen, om haar hoofd licht te maken. Ze zouden het wel redden. Liefdevol wende ze haar blik naar hem. '' Dat weet ik lieverd, maar dan gaan we samen.'' Ze glimlachte avontuurlijk. Laag gespin kwam bij haar op. Het was een tijd geleden geweest dat ze zo hadden gelegen, samen. Steelfang gaf haar een kopje, "Alles wat je wilt," zei Steelfang en gaf haar een lik. Hij kek haar daarna in stilte aan, hij wist gewoon zeker dat ze nog leefden, het moest wel. Waarom zou hij zoveel overleefd hebben en doorstaan om dit dan te zien gebeuren. Dat mocht niet en zou niet gebeuren. Steelfang voelde woede in zich opkroppen die hij wou gebruiken om ze te vinden. Dewkit, Shinekit en Coarsekit. Ze zouden terugkomen dat beloofde hij zichzelf. "Ze komen terug, terug bij ons en Thunderclan, ik weet het zeker" zei Steelfang en sloeg zijn staart om Sunpelt heen waarna hij een lik gaf over haar neus. Hij keek haar diep aan en het vertrouwen in hem was veel groter dan de woede in hem, de angst dat hen iets was overkomen of zelfs maar de vrees dat ze hen niet meer zouden kennen. Hij zou er alles aan doen om ze weer terug tekrijgen.

-yay t lukt weer beetje- -oeps verkeerde acc O.O-