Meet somwone new

In zacht pasjes trippelde hij tussen de kalende loofbomen door, hij hield trots een jonge lijster in zijn bek. In het kopje van zijn prooi zaten diepe wonden, nog vers bloed druppelde op de grond. Thornpaw snoof de zoute geur van bloed en verse prooi op, hij had zo goed mogelijk Darkfire nagedaan die zijn prooi altijd genadeloos afslachte. Met zijn hoofd in de wolken hupste Thornpaw verder, ooit zou hij ook zo'n groot krijger worden en zoveel roem vergaren. Ooit zou hij ook volgens met een sprong uit de lucht kunnen plukken, ooit zou hij ook met één slag van zijn poot konijnen koud kunnen maken. Vrolijk wandelde Thornpaw verder, een warm gevoel van voldoening laaide op in zijn buik, Later zou hij zeker een groot krijger worden misschien zelfs deputy, of leader! Stralend van trots sloop Thornpaw onder een kamperfoelie struik door, Dit was een goede plaats om zijn prooi te begraven, vond Thornpaw, tevreden legde hij de lijster op de grond, groef vluchtig een kuiltje en bedekte zijn prooi met de vochtige bosgrond. Hij draaide zich om klaar om verder op tocht te trekken, opzoek naar prooi. Daar sterkte zich de rivier uit, machtige als de sterrenclan, sterker dan welke warrior dan ook. Het helder blauwe water klotste tegen de vlakke oevers, vissen sprongen als konijnen uit het water en waterjuffers dansten boven de machtige stroom. 'woooooooow' murmelde Thornpaw, dit had al zijn verwachtingen overtroffen, hij had verhalen gehoord over de prachtige rivier, die de grens vormde tussen de rivierclan en de thunderclan. Hier lagen dan ook ergens de zonnerotsen een eeuwenoud twistpunt van de twee edele clans, nog ver voor Thorns generatie, misschien zouden zelfs de oudsten niet meer weten wanneer het gedonder rond de plek begonnen was. Ademloos stapte hij naar het water toe, nieuwsgierig over hoe het zou voelen, hoe het zou smaken. Als snel stond hij met zijn pootjes in de ondiepe over, koel water stroomde tussen zijn kittenzachte haren. Thornpaw bracht voorzichtig zijn kopje tot aan het water oppervlak en met voorzichtig slokjes proefde hij ervan. Het smaakte zoveel beter dan het water uit de regenplassen waar Thornpaw gewoonlijk van dronk, dit smaakte zo fris alsof de sterrrenclan het had gefilterd. Thornpaws oog viel op een stel rotsen, enorme platte keien badend in het zonlicht. Met snelle passen sprong Thornpaw het water uit, de zonnerosten! zijn poten voelden koud aan alsof hij zich door verse sneeuw waadde. Zijn poten tintelden door het warme oppervlak van de stenen, het was dus geen fabeltje, de stenen voelden echt warm aan. Luid gespin rolde uit Thornpaws keel, generaties poten hadden hier gelegen, bloed heeft over deze stenen gevloeid en uiteindelijk werden ze door de Thunderclan toegeëigend. Thornpaw keek hoe het water dat van zijn pels droop en krullerige tekening op de ware stenen tekende. Op zo'n momenten was hij meer dan gelukkig dat hij bij de thunderclan hoorde

-eerst Minnowpaw en later Darkfire (;

Minnowpaw's lichte tred zorgde dat ze bijna geruisloos over de aarde kon lopen. Haar korte vacht met tortoiseshell and white patroon zorgde voor een goede camouflage tegen de struiken en planten. Eventjes hief het poesje haar kop op en keek ze in het rond. Nee, niemand in de buurt te zien, waar was ze eigenlijk? Ze verwonderde zich daar eventjes over, maar toen besefte ze zich waar ze precies was. Ze was in de buurt van de zonnerotsen, natuurlijk! Haar moeder had haar zo vaak over deze warme rotsen verteld, en ze was er ook wel eens geweest. Haar moeder... Bluestar. Ze wou net zoals haar moeder worden als ze groot was, sterk, majestueus, wijs. Maar soms leek dit beeld zo ver weg dat ze er nerveus van werd. Ze kon toch wel worden zoals haar moeder? Haar bouw begon wel steeds meer op die van Bluestar te lijken, ze moest nog wel groeien. Het kittenvet begon nu ze apprentice was wel weg te trekken, ze begon al meer op een volwassen kattin te lijken. Maar goed, dat kon ook door het harde trainen met haar mentor, Fireheart komen. Sommige katten hadden medelijden met haar, of leken medelijden met haar te hebben, omdat ze Fireheart als mentor had. Maar waarom? Waarom zou het een probleem zijn? Fireheart was een geweldige mentor! Wijs, sympathiek, getalenteerd. Ze had zich geen betere mentor kunnen wensen. Ze had liever Fireheart dan Darkfire, Brightpaw zag er zo ongelukkig uit als ze uit trainen moest! Maar goed, dat was niet haar probleem. Ze paste haar tred iets aan, ze probeerde net zoals haar moeder te lopen. Maar dat lukte nou net nog niet zo goed. Het ging onhandig en niet zo sierlijk als haar moeder dat kon. Maar ja, hoe meer ze oefende, hoe beter het zou gaan, of niet dan? Ze ademde de lucht voorzichtig in en keek in het rond. Ze rook prooi, en vaagjes thunderclan kat. Maar de prooi had toch echt de eerste prioriteit van haar aandacht gekregen. Voorzichtig liet ze zich in haar hunters crouch zakken en sloop ze naar voren, in de richting van de mus die neergestreken was op de grond. Voorzichtig kroop ze nader, totdat ze uiteindelijk de sprong kon maken. Met een vlugge beet maakte ze een einde aan het leven van het beestje, zodat het lijden gespaard zou blijven. Maar waar ze niet op gerekend had was dat ze doorrolde en de helling af tuimelde. Vlak voor de zonnerotsen kwam ze tot stilstand, ietwat verdwaasd bleef ze op haar buik liggen, de mus nog steeds in haar bek.

De zon warmde Thorpaws pels, zacht gesnor klonk op uit zijn keel. Hij keek wat verdwaasd rond, gehypnotiseerd door de zalige warmte van de stenen. Door zijn verdoofde zintuigen zag hij bijna niet dat zijn dengenootje naar hem toe kwam gerolt Zonder nog helemaal te beseffen uit welke clan de apprentice kwam begon hij haar te observeren, sneeuwwitte pels met bonte vlekken haar op kop en over haar lichaam. 'Hallo Minnowpaw' begroete Thornpaw haar vrolijk. Hij kende haar, natuurlijk, het zou een schande zijn om haar niet te kennen. Ze was de dochter van Bluestar, de leader van de Thunderclan en de apprentice van Fireheart de Deputy. Waarschijnlijk zou het als veraad tellen als je haar niet kende. Met lichte pasjes liep Thornpaw naar haar toe. Ze had een kleine mus in haar bek, vers gedood, je kon het bloed nog ruiken, alsof het nog voor hun poten lag te sterven.'Je bent op jacht geweest zo te zien', vervolgde hij vrolijk. In Thornpaws ijsblauwe ogen was nieuwsgierigheid te lezen, nieuwsgierigheid naar de apprentice die de dochter was van zijn leader, de apprentice van de deputy. Thornpaw dacht aan hoe zijn leven er dan zou uit zien. Bestookt worden met verbaasde en eervolle blikken, kittens die je achtervolgden in de hoop iets op te vangen van de gelijkenis tussen hemzelf en zijn moeder. Thornpaw zag zo'n leven wel zitten. 'Jij hebt geluk zeg, met bluestar als moeder en fireheart als mentor' prees hij Minnowpaw enthousiast. Een zachte bries streek tussen zijn door weekte haren.'Brrr' bibberde hij. Thornpaw ging netjes zitten en sloeg zijn staart voor zijn poten. 'Hoe is het er mee' besloot hij. Zijn tong ging in tedere, zachte likken over zijn natte pels.

-laat en kort >< het komt door school XD
-deze post is saaad ik moet er terug in komen

Nog ietwat verdwaasd bleef Minnowpaw op de grond liggen, haar zintuigen draaiden nog ietsjes door, door de tuimeling die ze had gemaakt. Ze schudde haar kop iets en kwam tot haar poten. Voorzichtig bewoog ze elk, één voor één. Mooizo, elke poot deed het nog. "Hallo Minnowpaw," Klonk een begroetende stem. Meteen spitste Minnowpaw alert haar oortjes en keek ze op, "Hallo Thornpaw!" Begroette ze hem, hem een vrolijke en stralende glimlach schenkende. Katten die Minnowpaw kenden, kenden haar vast wel als een vrolijk en vriendelijk poesje die nooit ruzie had. Nieuwsgierig nam ze Thornpaw in haar op, ze kende hem nog niet goed, maar ze had wel alle namen van haar clan uit haar hoofd geleerd. Ze kende ze allemaal. Ze wou graag weten wie er allemaal was. "Je bent op jacht geweest zo te zien," Merkte Thornpaw vrolijk op. Voorzichtig legde Minnowpaw haar musje neer en keek ze ernaar. Het beestje was zo humaan mogelijk afgemaakt, een snelle beet in de nek zodat het niet zoveel pijn leed. Precies zoals Fireheart haar geleerd had. Vervolgens knikte ze vrolijk, "Ja! Deze is voor de elders," Miauwde ze vrolijk, "Ik hoop dat Sheeptail het leuk vind," Snorde ze. Ze gaf haar sneeuwwitte pootje eventjes een vlugge lik om het stof ervanaf te krijgen na haar tuimeling naar beneden. "Jij hebt wel geluk zeg, met Bluestar als moeder en Fireheart als mentor," Prees Thornpaw enthousiast. Minnowpaw zag er nu iets meer ongemakkelijk uit, "Lijkt zo hè?" Miauwde ze, nog steeds een glimlach, maar deze was ietwat verwaterd, "Maar... Het geeft een soort druk, ze verwachten veel te veel van je," Miauwde ze, haar schouders ietwat ophalende. Vervolgens bestudeerde ze hem met een scheefgehouden kop, "Riverclan na gaan doen?" Merkte ze op, amusement schemerde ietwat door in haar stem en opnieuw kwam de vrolijke, ondeugende glimlach tevoorschijn op haar gezicht terecht. "Hoe is jouw mentor dan?" Vroeg ze vervolgens, ze kon eventjes niet de naam van Thornpaw's mentor oplepelen.

'Lijkt zo hé' bracht Minnowpaw wat ongemakkelijk uit. Thornpaw voelde nieuwsgierigheid in zijn maag rommelen. 'Maar...het geeft een soort druk.., ze verwachten veel te veel van je' Ergens voelde Thornpaw een steek van begrip, stel je voor, je deed het helemaal niet zo goed als je moeder of je mentor die allebei de hoogste positief in de clan bezaten. 'Als ik er even bij nadenk, dan snap ik het wel, wat naar' Zei Thornpaw eerlijk. Eerlijk dat was het beste woord, want hij kon niet echt geloven dat hij haar een hart onder de riem stak. Thornpaw voelde minnows groenbruine ogen naar zijn natte poten kijken. 'Rivierclan gaan na doen?' grinnikte Zijn dengenoot geamuseerd. 'jep' lachte Thornpaw. 'het water is daar lekker zeg, in de rivier, veel lekkerder dan het bittere regen water in de plassen bij de tweebeen plaats' Hij begon zijn tong in snelle likken over zijn vacht te laten glijden alsof hij het het gore vocht bij de tweebeners kon proeven. Thornpaw liet zijn blik onzichtbaar naar het gezicht van minnowpaw glijden, er prijkte weer een ietwat ondeugende glimlach op, mooi zo. 'Hoe is jou mentor dan' Vervolgde Minnowpaw nieuwsgierig. 'ik zou het niet weten' antwoordde Thornpaw. Hij deed geen moeite om een zucht te onderdrukken. 'redstripe heeft na de Ceremonie niets meer tegen me gezegt, zelfs niet toen hij naast me liep om prooi brengen naar de elders, we hebben nog maar één enkele training gehad, hoe ik vogels moet vangen' Een tweede zucht ontsnapte uit Thornpaws bek. 'toen heeft hij natuurlijk wel gepraat' voegde hij er vlug aan toe 'Heeft fireheart jou al veel geleerd?' Vroeg Thornpaw. Stiekem verlangde hij naar een training, naar een rondleiding door het territorium, het opsnuiven van vijandige geuiren. Ach Redstripe zou wel bijdraaien en misschien kon hij het eens aan darkfire vragen, als dat mocht tenminste. 'Het is best vreemd dat deze stenen zo warm zijn' flapte Thornpaw, dit soort momenten had hij vaak. Dat hij verschrikkelijk logische dingen zei die om één of andere reden toch vreemd waren.

De nieuwsgierigheid in Thornpaw's ogen liet haar staart toch eventjes een nerveuze beweging maken. Waarom waren katten altijd zo geïnteresseerd in haar leven als dochter van de clanleader? Zij kon er toch niks aan doen? Ze was helemaal niet zoals haar moeder, al probeerde ze dat wel te zijn. Majestueus.. Wijs.. machtig.. Nee, zo zag ze zichzelf nog net eventjes niet. "Als ik er even bij nadenk, dan snap ik het wel, wat naar" Miauwde Thornpaw. Minnowpaw keek weer op, "Nou.. Naar is het ook weer niet, het is niet dat ik niet blij ben met de kansen die ik krijg," Stamelde Minnowpaw ietsjes, duidelijk bang om ondankbaar over te komen. Haar amberkleurige ogen gingen eventjes naar haar voorpoten. Naja, niet aan denken, of niet dan? "Het water is daar lekker zeg, in de rivier, veel lekkerder dan het bittere regen water in de plassen bij de tweebeen plaats," Miauwde Thornpaw. Minnowpaw haalde haar schouders iets op, "Ik heb er nooit zoveel van gemerkt," Gaf ze toe, "maar ik heb hier ook nauwelijks water gedronken, ik drink altijd water bij het stroompje vlak bij het kamp, veel makkelijker." Ze strekte zich eventjes rustig uit en plofte neer op de grond, een rustige houding die weinig energie kostte. Maar uiteindelijk ging ze toch maar naar een zittende houding, zodat ze Thornpaw recht aan kon kijken. Maar bij Thornpaw's verhaal over zijn mentor gingen haar oren achteruit en haar ogen straalden medelijden uit. "Fireheart en ik hebben ook wel redelijk getrained... Maar Fireheart is de laatste tijd nogal druk met Icestorm," Gaf ze toe. "Het is best vreemd dat deze stenen zo warm zijn" Merkte Thornpaw op. Minnowpaw lachte vrolijk als reactie, "Dat komt omdat de zon erop schijnt!" Legde ze vrolijk uit, het lachen niet gemeen bedoelende. Haar amberkleurige ogen twinkelden vrolijk terwijl ze sprak en ze keek eventjes omhoog naar de lucht. De zon scheen heerlijk, het beloofde een mooie dag te worden.

'Ja je heb gelijk' beantwoorde Thornpaw, Minnowpaws gelach. Hij keek naar een waterige zon, warm als de melk van een Queen, zacht als de pels van een kitten. Ze had gelijk, de zon maakte deze stenen echt warm. 'Om eerlijk te zijn, ik dacht dat je veel strakker was' Lachte Thornpaw vriendelijk, hij lette re goed op dat het niet beledigend over kwam. Thornpaw kende haar als een vriendelijke poes die nog liever de slakkenpip zou krijgen dan ruzie te maken maar toch, hij had haar veel strakker verwacht, dat haar lach schaarser was en ze stiller was. 'Ik wil niet onbeleefd zijn' vulde Thornpaw zich zelf snel aan. 'ik had je een beetje verwacht als een leader in spe, stil en serieus' Meteen besefte hij dat het bot overkwam, dat ze haar had beledigd, of dat vermoede hij toch. Hij sloeg zijn poot tegen zijn slaap en Mauwde: ah, ik heb het weer verknalt, wat ben ik weer enorm subtiel vandaag' Wat ongemakkelijk keek hij om zich heen, liet zijn staart heen en weer zwaaien en begon zichzelf chronisch te wassen. 'Wacht ik maak een liedje voor je' Hij zocht even het ritme dat het zachte ruisen van de rivier en het fluisteren van de bladeren hem bood:

Minnowpaw's blik ging eventjes dromerig naar het water, wat haar reflectie perfect weergaf, naja, niet perfect. Je kon de rimpelingen van het water duidelijk zien, en als een vis er onderdoor zwom werd haar gezicht wel heel erg lang gerekt. Toen ze ernaar keek schoot ze eventjes vrolijk in de lach. Daarna keek ze weer naar Thornpaw. "Om eerlijk te zijn, ik dacht dat je veel strakker was" Miauwde Thornpaw. Minnowpaw's gezicht kwam iets in de frons omdat ze die zin zelf niet snapte, haar kop hing ze een beetje scheef terwijl ze de zin een keertje in haar hoofd herhaalde. Nee, ze snapte de zin nog steeds niet. Was zij nou dom of...? Maar Thornpaw legde de zin al iets beter uit, gelukkig maar. "Ik wil niet onbeleefd zijn, ik had je een beetje verwacht als een leader in spe, stil en serieus' Minnowpaw's oren gingen nu iets achteruit en haar blik ging langzaam naar haar poten toe. Ze voelde haar ogen iets vochtig worden. Thornpaw had er nou precies uitgeflapt waar zij zich altijd zo zorgen om maakte. "Ik weet dat ik niet ben wat katten van me verwachten en willen... Ik doe mijn best.. echt waar.." Miauwde ze zachtjes, haar oortjes gingen nu hangen en ze moest haar best doen om haar schouders niet te laten schokken. Voorzichtig keek ze op, haar ogen nog iets vochtig toen Thornpaw over liedjes begon. Stilletjes luisterde ze het liedje aan, een beetje in verlegenheid gebracht door de complimenten die in het liedje verwoven waren. Ze had Thornpaw al wel eens eerder horen zingen, maar hij was er duidelijk beter in geworden. Uiteindelijk hield Thornpaw op en keek hij haar verwachtingsvol aan. "I-ik ben niet zo'n goede jager hoor," Stamelde ze vlugjes, maar daarna begon ze weer te glimlachen, met haar poot de vochtigheid bij haar ogen wegvegende, "Je bent wel veel beter in zingen geworden, Thornpaw," Prees ze.

'Dankje Minnowpaw' Mauwde hij opgelaten. 'En sorry voor mij n domme opmerkingen hé, ik voel dat niet goed aan weet je'. Haar vochtige ogen waren hem niet ontgaan, Thornpaw voelde zich erg best schuldig. Hij schuifelde wat ongemakkelijk heen en weer, zou Darkfire dat ook doen? 'Ik vind anders wel dat je goed kan jagen, je hebt die mus toch mooi te pakken gekregen' vervolgde hij, in de hoop haar glimlach breder te maken. Hij begon zichzelf te wassen met trage likken kamde hij de losse haren uit zijn pels. Hij begon weer zachtjes te snorren. Het was al bijna bladval toch was elke bries lekker warm. Thornpaw kon zichzelf wel vervloeken dat hij dat had gezegd, hij moest ook altijd zo'n grote bek opzetten. Thornpaw kneep zijn oogjes genietend in tegen het waterige zonlicht. 'Het is nog lekker warm' Merkte hij terloops op. 'Maar er komt nog een harde tijd aan' vulde Thornpaw zichzelf aan om niet dom over te komen na zijn inschattings fout. Hij ging liggen, genietend van de warmte die de starclan hen nu nog te bieden had. Thornpaw liet zijn blik op een kleine bij vallen die naar een tussen de stenen naar een bloem zocht. Gefascineerd volgde hij het kleine beestje, het had net kleine haren, bruin geel gestreept als de kleuren van het zonlicht dat door een dicht bladerdak valt en samen met de schaden vlekken schildert op de donkere bosgrond. Thornpaw scheurde zijn blik los van het zoemende diertje 'Ken jij Moonpaw ' vroeg hij vrolijk. 'Want ze is mijn best vriendin en ze word erg gepest door haar grote zus, het is echt naar voor haar en ik dacht het is toch makkelijker haar met meer te steunen dan alleen' Thornpaw liet een kleine zucht uit zijn bek ontsnappen. Hij dacht aan Morningpaw, Moonpaws zus. Het was zo moeilijk om tegen haar op te boksen, ze was zo groot en zo imposant. Thornpaw voelde een korte rilling over zijn ruggegraat schokken. Hij voelde zich toch zekerder dat hij iemand had vertelt over zijn zorgen in verband met Moonpaw.

Minnowpaw likte met een paar streken van haar ruwe, zachtroze tong haar vacht weer droog. Haar staartpunt bewoog lichtjes heen en weer terwijl ze haar melkwitte poot weer op de grond neerzette. 'Dankje Minnowpaw' Mauwde hij opgelaten. 'En sorry voor mijn domme opmerkingen hé, ik voel dat niet goed aan weet je' Miauwde Thornpaw, zich duidelijk schuldig voelende. Minnowpaw haalde haar schouders iets op. "Het geeft niet.." Murmelde ze, ze begon zich nu ook opgelaten te voelen. Minnowpaw's blik ging langzaam iets omhoog naar de lucht. Enkele schapenwolkjes dreven voorbij als blaadjes in een grote poel water, langzaam en lui. Toen haar gedachten naar lui sprongen, ontsnapte er automatisch een gaap uit haar rozige mond. 'Ik vind anders wel dat je goed kan jagen, je hebt die mus toch mooi te pakken gekregen' vervolgde Thornpaw. Minnowpaw's blik ging weer naar beneden, naar de andere apprentice toe. Opnieuw haalde ze haar schouders op, het begon wel een slechte gewoonte te worden. "Het was gewoon een impulsieve vangst, ik had beter moeten uitkijken, dan was ik de heuvel niet afgetuimeld," Reageerde ze, het compliment niet echt accepterende door haar eigen onzekerheid. Het voelde gewoon niet goed om een compliment te accepteren die ze zelf niet als waar beschouwde. Op de opmerkingen over het weer ging ze niet echt in, "Ik zie wel wat de wind morgen brengt," Miauwde ze vrolijk, haar amberkleurige ogen eventjes op Thornpaw richtende, maar daarna weer nieuwsgierig naar de wereld om haar heen. 'Ken jij Moonpaw ' vroeg Thornpaw vrolijk, Minnowpaw's aandacht werd omdat hij sprak 'Want ze is mijn best vriendin en ze word erg gepest door haar grote zus, het is echt naar voor haar en ik dacht het is toch makkelijker haar met meer te steunen dan alleen' Minnowpaw hield haar kop eventjes scheef. "Moonpaw's zus? Morningpaw?" Reageerde ze, diep in haar geheugen gravende. Oh ja, Morningpaw. Dat was inderdaad best wel een beetje bitchy poes als ze het zich goed herinnerde. Maar ondanks dat ze meestal niet nadacht voordat ze iets deed, Minnowpaw was niet van de impulsieve besluiten, ze moest altijd eerst informatie hebben voordat ze iets accepteerde. Dit was gewoon mede om haar grote nieuwsgierigheid te bevredigen.

'Ja, zij' Het laatste word spuugde hij uit alsof het een haarbal was. Heel even laaide er een woeste vlam op in zijn ijsblauwe ogen, gevoed door haat, door nutteloze woede. 'Ach, veel zal er toch niet aan gedaan worden' Zuchtte Thornpaw vermoeid. De zon scheen nog steeds fel, de donzige, smetteloos witte wolken rafelden langzaam uit elkaar door de warmte die de goudkleurige cirkel uitstraalde, als spin rag dat door het gewicht van regendruppels uit elkaar zakt. De wolken zagen er zo zacht uit, zachter dan vers mos of als de vacht van een slapende kitten. Warm gespin rolde in zijn keel, even vergat hij de problemen van zijn vriendin, alsof hij alleen op de wereld was, geen andere clans, geen Warriorcode. 'Denk jij dat de wolken zacht zijn' Mauwde Thornpaw dromerig. 'Misschien zit er wel honing in of een heleboel prooi, of is het gemaakt van starclan mos' bood hij aan. Zijn stem was teer en vriendelijk, niet zijn vrolijke, hoge stemmetje waarmee hij iedereen aanspreekt die hij tegenkomt. Meer zacht als als rozenbladjes. 'Weet je, ik heb me altijd afgevraagt' Begon Thornpaw. Hij draaide loom zijn kop naar Minnowpaw en keek haar bedachtzaam aan. 'Wat doen onze voorouders in de starclan, eigenlijk' Zonder op antwoord te wachten ging de dromer verder, zijn nieuwsgierigheid leed Thornpaws zijden stem tot spraak. 'Ik weet, ook wel dat onze Deputy's, leaders, warriors en de rest van de gestorvenen uit de clans daar leven, maar... wat doen ze daar, eten ze daar het "dode" voedsel dat wij hebben opgegeten ofzo, zouden ze ook ruzie maken?' Hij zweeg, Thorpaw stopte met zijn vragen uit te ratelen en gaf zijn Nieuwe kennis een vrolijke lach. Thornpaws ogen gleden over Minnowpaw, haar sneeuwwitte pels die hier en daar wat bruine of zwarte vlekjes kende. Ze zag er kraak net uit, geen losse haar die er uit pieken, geen verkleuringen in haar pels door modder of regen.

[nu mag Darkfire komen ^^]