Would You Believe?

  Eerlijk gezegd was hij hier nog nooit echt geweest. Misschien wel in de buurt, maar toen had hij al snel besloten weer om te keren. Shadefeather was niet zo van het ontdekkingsreiziger spelen en hij bleef liever binnen zijn vertrouwde grenzen. En dat geldt voor wel bijna alles. Het liefst leeft hij zo simpel mogelijk, waar alles en iedereen gewoon goed en aardig is. Maar ja, daar kon hij alleen maar op wensen in een wereld zoals deze.
  Met een zachte zucht keek hij om zich heen. Hij zag de huizen van de stad in de verte en hij wist dat daar in de buurt ook BloodClan was. Daar maar uit de buurt blijven dan, besloot hij met een knik. Een BloodClanner tegenkomen was nog wel het laatste wat hij wilde, ook al was hij nog zo sociaal.
  De kater stond dan ook op het punt om weer terug te keren naar zijn eigen vertrouwde territorium toen hij een geur opving. Snel draaide hij zich weer om en zag een eindje van hem vandaan een zwart witte kattin staan. Zo te ruiken geen BloodClan, gelukkig, maar ook geen andere Clankat. Zal vast een Rogue zijn, bedacht hij.
  Een glimlach verscheen op zijn gezicht. 'Hey!' begroette hij de kattin.

+ Amare

Genietend van de warme middagzon, lag de zwart-witte poes half te dutten in het hoge gras. Het voelde altijd even vreemd, het begin van greenleaf. Zeker na de koude newleaf was het wennen aan een volle maag en de prettige warmte. Ze werd er ook lui van. En er was niks verkeerd aan even lekker niks liggen doen in de zon. De poes besefte dat ze maar eens terug moest gaan naar haar vader, met wie ze nu samen leefde. Plichtsgetrouw stond ze op en schudde ze de stukjes droog gras van zich af. Net toen ze op het punt stond om weg te gaan, hoorde ze een stem een eindje verderop. Geschrokken draaide ze zich om. Het was een zwarte kater die haar had begroet, maar ze wist hem niet te herkennen. Ze besloot om hem van dichterbij te bekijken en stapte op hem af. Een sterke clangeur hing om hem heen, maar het was geen ShadowClan. Het was duidelijk dat ze hem niet kende. Wat deed deze kat überhaupt buiten zijn territorium? "Hallo, is er iets mis?" begon ze voorzichtig. Hij zag er jonger uit dan zij, maar hem meteen uitdagen leek haar geen strak plan. Hij had waarschijnlijk al veel meer training gehad dan zij.

  'Hallo, is er iets mis?' begon de kattin voorzichtig.
  Shade keek haar even verbaasd aan maar glimlachte toen weer. 'Oh nee hoor, niets mis,' miauwde hij met een geruststellende glimlach. 'Waarom moet er iets mis zijn?' vroeg hij haar.
  Hij had niet het idee dat hij het idee had gegeven aan de kattin dat er iets mis was. Maar misschien was hij wel heel goed in gemixte signalen geven. Niet dat hij daarvan af wist, maar je wist maar nooit. Ze zag er een beetje bangig uit, vond hij. Ze was wel ouder dan hem, maar hij wist natuurlijk ook niet hoe het leven van een Rogue was. Maar over het algemeen had hij meegekregen dat Rogue's best fel waren en nergens bang voor zijn. Maar je hebt uitzonderingen in elke groep katten, natuurlijk, bedacht hij, met nog steeds dezelfde glimlach op zijn gezicht.

Alles aan deze kater verwarde haar. Hij was veel te vriendelijk. Had hij wel door hoe ver hij bij WindClan vandaan was? Ze besloot dat er iets met hem was. "Het gebeurt niet elke dag dat ik een clancat tegenkom. Zeker niet zo ver bij zijn territorium vandaan." verduidelijkte ze. De poes besefte hoe gespannen ze eruit zat en forceerde zichzelf om rustig te gaan zitten. Hij mocht haar absoluut niet zo zwak zien als ze was. Wie weet was dit wel een val. Dat klonk bizar, maar ze hield het zekere voor het onzekere. Clankatten hadden namelijk een behoorlijke hekel aan Rogues. Wist zij veel waartoe ze in staat waren. "Wat doe je hier?" vroeg ze. Ze bleef zo correct mogelijk.

  'Het gebeurt niet elke dag dat ik een clancat tegenkom. Zeker niet zo ver bij zijn territorium vandaan,' zei de kattin, waarna ze rustig ging zitten. 'Wat doe je hier?' vroeg ze.
  Hm, het was niet elke dag dat hij Rogues tegenkwam, om eerlijk te zijn was dit zijn eerste echte ontmoeting met een Rogue. En de verhalen die hij erover gehoord had klopte niet zozeer met het gedrag dat de kattin nu toonde. Maar Shade had daar verder geen moeite mee. Hoe meer aardigheid, hoe beter. Ook al was de zwart-witte Rogue niet per se aardig, maar ook niet gemeen.
  'Ik was aan het wandelen, en ben eerlijk gezegd een beetje te ver gelopen zonder het door te hebben,' antwoordde Shadefeather met een lachje. 'Ik ben blij dat ik niet verder ben gelopen, wie weet kwam ik dan nog een BloodClanner tegen.' Nee, hij vond dat hij van geluk mocht spreken dat hij een Rogue tegen het lijf gelopen was.
  De zwarte kater keek even om zich heen. 'Woon jij hier? Is dit jouw eigen territorium?' Het verbaasde hem een beetje dat sommige katten het prima in hun eentje konden redden. Hij was erg sociaal aangelegd en zou nauwelijks een dag alleen kunnen uithouden. En zeker als je alleen bent, is een heel territorium verdedigen ook een hele klus. Hij was blij dat hij samen met de Clan was.

Zijn uitleg klonk logisch en onschuldig. Bovendien straalde de kater oprechte goedheid uit. Hij was duidelijk niks van plan, óf een geweldige acteur. Ze besloot dat hij -wat dat betreft- te vertrouwen was en ontspande deze keer echt. En ze had zelf evenmin een BloodClanner tegen willen komen. Hij zou weleens de beste optie kunnen zijn. "Clankatten zijn geen partij voor gestoorde BloodClanners nee." zei ze met een geforceerd, miezerig lachje. Ze zag de kater om zich heen kijken. "Woon jij hier? Is dit jouw eigen territorium?" werd haar gevraagd. Hij had duidelijk geen benul van de wereld buiten zijn eigen clanbubbel. Als dit haar territorium was, dan waren er wel grensmarkeringen geweest. Bovendien was ze dan allesbehalve zo aardig tegen hem geweest. Er was dan allang een gevecht uitgebroken. "Nee, natuurlijk niet." snauwde ze. "Er hangen hier geen sterke geuren van wie dan ook. Dit is niemandsland." Ze besefte dat ze misschien te hard voor hem was, maar dat kon haar eigenlijk niet schelen. Hij mocht al blij zijn dat hij niemand anders was tegengekomen. Rondstruinen door Rogue land kon je dood betekenen. Wat kalmer ging ze verder: "Ik woon aan de andere kant van het woud richting ShadowClan territorium."

  De kattin ontspande, wat Shade een goed gevoel gaf. Hij was blij dat hij haar kon laten ontspannen. 'Clankatten zijn geen partij voor gestoorde BloodClanners nee,' zei ze met een lachje. Hij voelde dat het iets geforceerd was, maar dat was oké.
  'Hm, denk het niet nee.' Hij kende wel een aantal katten die dachten dat ze dat wel konden, maar de BloodClan was voor hem geen partij om mee te spotten. En hij wilde ook zeker niet gaan uittesten of hij het wel aan zou kunnen, want hij wist dat hij dat niet kon. Vechten, daar was hij niet bepaald een ster in.
  De vraag over haar territorium viel helaas iets anders bij haar dan gepland. 'Nee, natuurlijk niet,' snauwde ze. 'Er hangen hier geen sterke geuren van wie dan ook. Dit is niemandsland.'
  Yep, dat ging niet zoals hij gedacht had dat het zou gaan. 'Oh, nee, natuurlijk,' miauwde hij met een schaapachtig lachje. 'Ik was gewoon benieuwd, ik kom hier niet zo vaak.'
  'Ik woon aan de andere kant van het woud richting ShadowClan territorium,' ging ze verder, wat kalmer nu.
  'Aah.. Ook lekker aan het wandelen dan?' vroeg hij met een glimlach. Hij wilde gewoon een fijn gesprek met haar aangaan, iets wat niet vaak voorkwam voor hem, praten met een Rogue. Het laatste wat hij wilde was een ruzie uitlokken, of een gevecht.

De kater legde uit waarom hij het niet had begrepen. Hij was veel te aardig. Heel haar leven had ze moeten dealen met lafaards en sadisten, dus ze was zeker niet gewend aan zijn toegankelijkheid. Iets aan hem klopte niet en dat irriteerde haar. Het zorgde er echter ook voor dat ze zich in hem interesseerde. "Aah.. Ook lekker aan het wandelen dan?" vroeg hij met een glimlach op zijn gezicht. "Soort van." mauwde ze kortaf. Ze had even haar hoofd willen leegmaken en willen nadenken over de hele situatie met haar vader. Hij had haar eerder verlaten. Moest ze hem nu wel nog vertrouwen? De tijd zal het leren. Als hij toch niet was veranderd, dan zou ze daar snel genoeg achter komen. "Zeg heb jij geen taken in je clan?" snoof ze. Het was niet perse een uitnodiging om op te rotten. Ze was ergens wel geïnteresseerd in hoe het er in de clans aan toe ging. Niet dat ze ooit zou kunnen genieten van zo'n druk leven gevuld met alsmaar dingen moeten, maar haar broer: Amberhunt had haar er maar bar weinig over verteld.

  'Soort van,' mauwde ze kortaf. Shade ving dat maar op dat het onderwerp daarmee gesloten was en hij gaf een knik, alsof aan te geven dat hij het begreep.
  'Zeg heb jij geen taken in je clan?' snoof ze toen.
  De kater haalde zijn schouders wat op. 'Jawel, maar niet op het moment. Af en toe moet je ook je rust pakken, eh,' miauwde hij met een lachje. 'Het is nu toch veel te warm om te jagen en de prooien laten zich nauwelijks zien met dit weer. Dus ik dacht, waarom niet gewoon even rustig een eindje lopen. Al is dat eindje nu wel een beetje ver,' grinnikte hij. Shadefeather hoopte dat hij haar op de een of andere manier op kon vrolijken, al was het maar gewoon met een grapje en een lach. Meestal hielp dat wel, in zijn beleving. Altijd positief blijven, dat was zijn motto.

De manier waarop hij haar geïrriteerde vraag beantwoordde met een vriendelijk antwoord forceerde haar om zich in te houden. De WindClanner bedoelde het goed. Ze had geen enkele reden om zo opgefokt te doen. Ze probeerde haar houding tegenover hem wat minder vijandig te maken. Daar werd ze zelf ook gelukkig van. "Ik snap wel dat je hier naartoe bent gelopen hoor. mauwde ze als poging om het gesprek weer wat te pushen. Één territorium voor de rest van mijn leven lijkt me saai." stelde ze. Stel je voor; met een hele zooi op hetzelfde afgebakende stukje leven. Zij had dan toch veel liever de vrijheid die het Rogueleven haar bood.

-Sorry voor de late reactie!

  'Ik snap wel dat je hier naartoe bent gelopen hoor,' miauwde de zwart-witte kattin. 'Één territorium voor de rest van mijn leven lijkt me saai,' stelde ze.
  Shadefeather haalde zijn schouders wat op. 'Misschien, maar ik hou er wel van,' miauwde hij met een glimlach. 'Veel verandering is niet echt iets voor mij. Ik was blij dat we weer terug hier naar toe gingen vanuit de bergen.' Hij was zijn Clan vrijwillig gevolgd, hij was eenmaal loyaal aan ze wel achter blijven zag hij ook niet zo zitten. Maar Shadefeather hield ervan om alles simpel te houden en hij wilde graag weten waar hij aan toe was. Om terug te zijn in het oude territorium deed hem zeker weten goed.

Zijn woorden brachten herinneringen terug. Ze was zo verward, zo bang geweest toen de clans waren vertrokken. Ze had nooit verwacht Amberhunt ooit nog terug te zien. En dat ook nog eens zonder een afscheid. Nee, zij was ook geen fan geweest van de Journey. "Ik snap precies wat je bedoelt." stemde ze in. "Ik vond de afwezigheid van de clans ook niet prettig." Ze besloot de vreemdeling maar niks te vertellen over haar halfbroer. Het ging hem niks aan. Als hij ernaar vroeg zou ze wel iets bedenken. "Maar gelukkig is het evenwicht weer hersteld." En is BloodClan opgedonderd uit het woud. Dat stelletje schurftige lafbekken verdiende niet beter dan de TwolegPlace. Nog een voordeel van dat de clans waren teruggekomen.

  'Ik snap precies wat je bedoelt,' stemde ze in. 'Ik vond de afwezigheid van de clans ook niet prettig.' Ergens verbaasde Shadefeather zich daar wel over. Blijkbaar waren sommige Rogues ook wat in de war, maar hij had verwacht dat ze het fijn vonden om al dat territorium voor henzelf te hebben. Het zal veel meer prooi hebben betekend. Natuurlijk zat BloodClan toen in het bos, maar als je die omzeilde zou het nog steeds goed te doen zijn, toch?
  'Maar gelukkig is het evenwicht weer hersteld,' vervolgde de kattin.
  Shade knikte. 'Ja, dat klopt. Alhoewel evenwicht niet echt een goed woord is als de Clans weer ruzie met elkaar hebben,' zuchtte hij. De vrede tussen de Clans was zeker een ding die hij miste. Hij was loyaal tot de dood voor WindClan, maar hij vond vrede veel beter dan al die vijandigheid constant.
  'Toch vraag ik me af... Je zou denken dat de Rogues het fijn vonden dat de Clans weg waren, zelfs met BloodClan in het woud,' miauwde hij.

"Jullie clans kunnen ook geen dag zonder elkaars pels eraf te rukken, hè. grapte ze. Ze had er ook meteen spijt van. Wie weet was dit wel een gevoelig onderwerp. Maar goed. Het was al gezegd, klaar. Hij moest zelf maar zien of hij er een probleem van maakte. Maar toen begon de zwarte kater weer te praten. Tot haar schrik maakte hij het persoonlijk. Shit, wat ging ze nu zeggen? Haar broer zat al genoeg in de problemen. Niet heel het woud hoefde te weten over hun dramafamilie. "Ja uhh, niet alle Rogues zijn hetzelfde." zei ze zoekend naar een passend antwoord. Die had ze duidelijk niet gevonden. "WindClanners eten toch ook geen vis?" herstelde ze zich. Het was duidelijk dat ze naar een uitweg zocht. Erg sneu dit, Amare. Erg sneu.

  'Jullie clans kunnen ook geen dag zonder elkaars pels eraf te rukken, hè,' zei de kattin.
  Shade was even stil en trok met zijn oortjes. Hij hoorde wel dat het een grap was van de kattin dus glimlachte hij en knikte. 'Om eerlijk te zijn, blijkbaar niet nee,' miauwde hij, ietwat somber. Hij wenste dat het anders was.
  'Ja uhh, niet alle Rogues zijn hetzelfde,' zei ze toen op zijn opmerking. Het was duidelijk dat ze niet helemaal wist hoe ze erop moest reageren. 'WindClanners eten toch ook geen vis?'
  Shade grinnikte even. Hij besloot haar aarzelingen maar te negeren. Het was toch niet zijn plaats om zich ermee te bemoeien. Het zou ook alleen maar in ruzie uitkomen, misschien wel een gevecht. Eindelijk was hij op een vriendelijke manier met de Rogue kattin aan het praten, en dat wilde hij graag zo houden. 'Niet dat ik weet, nee. Ik heb het in ieder geval nog nooit meegemaakt, of zelf gedaan. Ik heb ook geen idee hoe het smaakt,' gaf hij toe. Maar of hij het graag zou willen uitproberen? Niet per se.

Tot haar opluchting begon hij over vis te mauwen. Misschien had hij door dat ze liever niet over de clansen de Journey had willen praten. Misschien was hij gewoon achterlijk. Hij week in ieder geval van het onderwerp af. "Het smaakt verrassend lekker." zei ze met een grijns. Over het algemeen bleef ze bij simpele prooi: muizen, konijnen, af en toe een vogel. Maar als de gelegenheid ertoe was, ving ze weleens een vis. "Weet je hoe je een vis moet vangen?" vroeg ze hem een beetje plagend. Die WindClanners renden alleen maar achter konijnen aan. Hij had vast geen idee. Maar precies dat was waarom ze het hem vroeg.

  'Het smaakt verrassend lekker,' zei ze met een grijns.
  Shade kon dat maar moeilijk geloven. Hij fronste een beetje en trok met een oor. Het leek hem helemaal niet lekker. Ze waren glibberig en waterig en gewoon nee. Geen prooi voor hem.
  'Weet je hoe je een vis moet vangen?' vroeg ze hem toen. Hij kon aan haar stem horen dat ze hem plaagde.
  Shade haalde zijn neus op en lachte even. 'Natuurlijk weet ik dat niet,' miauwde hij. 'En ik hoef het ook niet te weten. Ik denk dat je gebrainwashed bent en daarom denkt dat vis lekker smaakt,' miauwde hij, eveneens plagerig en er stond een grijns op zijn gezicht. Hij wilde haar niet beledigen, maar eerlijk gezegd was het moeilijk om hemzelf vissend voor te stellen.

De WindClanner was het duidelijk niet met haar eens. Stomme konijnenvreter. Hij bleek het "verrassend" genoeg ook niet te weten. Ze was namelijk gebrainwasht, grapte hij. Jahoor. De Rogue die niet vocht voor de belangen van een bedachte clan die tussen de sterren leefde was gebrainwasht. Plots schoot haar een idee te binnen. Een gewaagd, maar interessant idee. Zou ze het erop wagen? Ach wat. Ze kende deze malloot toch niet. "Wil je het leren?" Haar ogen twinkelden als die van een kitten.

  En alsof ze zijn gedachte had gelezen luidde de vraag: 'Wil je het leren?' Haar ogen twinkelden as van een kitten en Shadefeather wist even niet hoe hij het had.
  'Leren.. vissen?' miauwde hij en lachte even. Dit gesprek kreeg een andere wending dan hij gedacht had. En hij had zeker niet gedacht dat hij ooit aangeboden zou kregen om te leren vissen. Ergens was hij wel nieuwsgierig. Heel, heel diep van binnen. Maar hij had het zich nooit voorgesteld, en nu ineens had hij de kans daartoe om het te leren. Maar toch... Het voelde toch als een soort verraad naar zijn Clan toe. Als hij leerde vissen dan was hij net een RiverClanner. Voor je het wist kon hij ook al zwemmen. Oké, nee, zo ver zou hij nóóit gaan.
  Een onzeker lachje ontsnapte zijn bekje. 'Waar dacht je :überhaupt te kunnen vissen hier?' vroeg hij terwijl hij om zich heen keek. Tja, als er geen water met vis was kon hij ook niet leren vissen. Mooi.

De kater wist zo te zien geen raad met wat zojuist van hem werd gevraagd. Hij lachte onzeker. "Waar dacht je :überhaupt te kunnen vissen hier?" zei hij. Hij keek om zich heen om duidelijk te maken dat hier geen water was. De poes lachte geamuseerd. "Verderop is een beek." zei ze terwijl ze met haar staart naar een heuvel wees. "Vanaf boven kan je hem al zien." Even twijfelde ze aan dit idee. Was het wel slim om met deze clanner op te trekken? Maar ze schudde dit al snel van zich af. Wat zou ze anders doen dan eenzaam rondstruinen? Hier was niets slechts aan. Ze wenkte de naar de kater om haar te volgen, waarna ze richting de heuvel stapte.