Would You Believe?

Zoals verwacht bleek de bangerd het er niet mee eens te zijn. Eigenlijk wilde ze tegen hem ingaan, hem even goed duidelijk maken dat hij nu wel héél erg overdreef. Maar ze besloot zich voor een keer in te houden. Als ze hem nu ging forceren, dan was hij sowieso meteen weg. "Oké." mauwde ze kort, duidelijk teleurgesteld. "Maar dan ga ik écht nog even een stukje naar voren. Vanaf hier zie ik geen reet." Ze hield haar blik voor een paar seconden strak op hem gericht. Het was vrij duidelijk dat ze wilde dat hij haar ging volgen. Hierna sloop ze nog een paar passen verder door de struik, helemaal tot het einde. Zo, nu kon ze het zien zonder zelf gezien te worden. Hierna wierp ze een blik naar achteren om te kijken of hij haar ook echt was gevolgd. Oh, als hij dat niet had gedaan, dan was hij toch zeker wel de grootste lafaard die ze kende. Vond zij dan.

  'Oké,' mauwde Amare kortaf en duidelijk teleurgesteld. 'Maar dan ga ik écht nog even een stukje naar voren. Vanaf hier ie ik geen reet.' Ze keek hem voor een paar seconden strak aan en draaide zich daarna om. Ze verdween tussen de struiken.
  Shadefeather zuchtte. Hij vond het niet leuk dat ze teleurgesteld was, maar hij vond dit echt te ver gaan. Hij was dichtbij genoeg bij die rare Twolegs. Dat zij het durfde om nóg dichterbij te komen vond hij heel stoer, maar hij vond het genoeg zo. Hij zag hoe ze nog even achterom keek, maar hij bleef staan waar hij stond. Hij ging echt niet nog een stap dichterbij zetten. Ergens vond hij het ook een beetje dom van haar om zo dichtbij te komen. Wat had het voor nut? Het is niet alsof ze iets moesten doen, of pakken, of wat dan ook.

De lafaard bevestigde haar stereotyperende beeld van clanners helemaal: ze deden stoer als ze de hele mikmak zich hadden staan, maar ze konden nog geen avontuur alleen beleven of ze raakten al in paniek. Aan de andere kant was hij wel erg open en vriendelijk, maar dat kon ook gewoon zijn persoonlijkheid zijn. Haar hoofd schoot terug richting de Twolegs toen ze opeens een hard geluid hoorde. Het vuur was spontaan een stuk groter geworden en gaf zoveel warmte af dat ze het nu kon voelen. De Twolegs begonnen triomfantelijk te joelen. Weifelend wachtte ze af of ze kon blijven kijken of maar beter de benen moest nemen, maar al snel werden de vlammen weer lager en stierf het gejuich af. "Wow." fluisterde ze verwonderd tegen de kater, als hij er nog was dan.

  Shadefeather vond het maar niks om haar zo dicht bij te zien? Waarom deed ze dat nou? Wilde ze zichzelf bewijzen? Voor hem, of voor haarzelf? De kater zuchtte en wilde haar terug roepen, toen er plots een luid geluid kwam. Shadefeather schrok zich rot en sprong gelijk een paar staartlengtes van het vuur vandaan, zijn vacht opgezet.
  Het vuur werd ook nog eens een stuk groter en de Twolegs begonnen allemaal te joelen. Wat was dit nou weer voor gekkigheid? Hij wilde hier zo snel mogelijk vandaan, maar hij wilde Amare niet alleen laten.
  Snel liep hij om het vuur en de Twolegs heen, naar de plek waar de Rogue zat. 'Amare,' siste hij. 'Kom op, dit wordt gevaarlijk.' Hij wilde liever nog leren vissen en zwemmen, dan nog een seconde langer hier blijven rondhangen.