Would You Believe?

  De ander lachte geamuseerd. 'Verderop is een bek,' zei ze terwijl ze met haar staart naar een heuvel weest. 'Vanaf boven kan je hem al zien.'
  Shadefeather zuchtte even. Hij vond het ergens niet zo'n fijn gevoel om te leren vissen, maar misschien kón het óóit nog van pas komen. Héél misschien. En hij vond het ook rot om het aanbod van de kattin af te slaan. 'Nou... Goe-' voordat hij zijn zin af kon maken kwam er een geur zijn neus binnen. Rook. En waar rook is, is vuur. De kater hief zijn kop op en keek in de richting van waar de geur kwam. 'Is dat... Vuur? Waarom brandt er vuur?' Hij vond het geen prettig idee dat er vuur dicht bij aan het branden was. Wat als het een bosbrand werd? Ze konden vuur zeker niet gebruiken in deze droge tijden.

De kater leek zijn "Nou... goed" niet af te kunnen maken, want hij rook iets. Een paar tellen later kwam de lucht ook haar neus binnen. Oh nee. "Is dat... Vuur? Waarom brandt er vuur?" bracht hij uit. Ze keek verward om zich heen, maar de schrik sloeg pas toe toen in de verte een grote rookwolk zag stijgen. Ze besefte dat ze omringt waren met dor gras, dode bladeren, droog, droog, droog. Maar ze moesten niet in paniek raken. Soms stookten Twolegs ook vuur, en dat verspreidde vrijwel nooit. "Er is nog geen reden tot paniek." zei ze nuchter. "Ik denk niet dat het vuur hier snel komt, of hier überhaupt kan komen." En nu maar hopen dat ze gelijk had.

  De Rogue kattin keek ook dezelfde kant op, maar leek minder in paniek te zijn dan hij. 'Er is nog geen reden tot paniek,' zei ze dus ook nuchter. 'Ik denk niet dat het vuur hier snel komt, if hier überhaupt kan komen.'
  Shadefeather keek haar even aan, om vervolgens weer naar het vuur te kijken. Het zag er inderdaad klein uit. 'Zijn dat Twolegs?' vroeg hij verbaasd. Hij had er in zijn leven nauwelijks nog één gezien. Of eigenlijk niet. Hij bleef meestal bij zijn oude vertrouwde territorium en vreemde dingen waren niet iets waar hij snel op af zou gaan. En nu zag hij er een paar, in de verte bij het vuur. 'Is dat hun vuur? Waarom zouden ze vrijwillig vuur maken?'

"Zijn dat Twolegs?" vroeg de WindClanner verbaasd. Amare tuurde in de verte en herkende inderdaad de lompe vormen van een aantal Twolegs. "Is dat hun vuur?" vroeg hij verder. "Zo te zien wel. Ze zitten er allemaal omheen." legde ze uit. Ze leken totaal geen interesse te hebben in wat er om zich heen afspeelde. Het enige wat ze deden was veel lawaai maken terwijl ze hersenloos naar het vuur keken. Geen gevaar voor hun dus. Ze keek naar de zwarte kater. Hij was duidelijk in de war. Ze verbaasde zich soms nog over hoe vreselijk onwetend clanners waren. Sommigen hadden zelf in hun hele saaie, trieste leventje nog geen Twoleg gezien. "Zullen we een kijkje nemen?" vroeg ze. Nu was ze toch wel nieuwsgierig. Twolegs waren misschien groot, maar totaal niet gevaarlijk als je ze te slim al wist te zijn. "Ik beloof je dat het veilig is." voegde ze toe, voor het geval hij daar nog over twijfelde.

  'Zo te zien wel. Ze zitten er allemaal omheen,' legde ze uit.
  Shade knipperde verbaasd met zijn gele ogen. Hij had nog nooit een Twoleg gezien en zelfs van een afstand was het super raar. Zo'n raar wezen was altijd een soort fabeltje voor hem geweest, maar ze waren hier dus echt, en ze stookten vuur. Wat blijkbaar geen gevaar was. Vuur betekende altijd gevaar, maar nu niet? Hij vond het maar een rare bedoeling.
  'Zullen we een kijkje nemen?' vroeg ze toen opeens. Shade keek haar verbaasd en ook een beetje verschrikt aan. 'Ik beloof je dat het veilig is,' voegde ze nog toe.
  'Twolegs zijn niet veilig,' miauwde hij, onzekerheid in zijn stem. Zij was er meer ervaren in dan hij, maar nog steeds. 'Waarom zou je dicht in de buurt van hen willen komen? Ze maken vuur. Vuur is ook gevaarlijk, weet je.' Nee, dichtbij komen was zeker niet iets wat hij graag zou willen doen.

De WindClanner vond het duidelijk geen strak plan, gezien zijn geschrokken blik. Hij keek écht alsof ze hem vroeg om het BloodClan kamp in de lopen. "Twolegs zijn niet veilig." mauwde hij onzeker. Maar toch leek hij even te twijfelen. "Waarom zou je dicht in de buurt van hen willen komen? Ze maken vuur. Vuur is ook gevaarlijk, weet je." ging hij verder. Amare probeerde zich nog in te houden, maar de woorden ratelden al uit haar mond. "Zeg, konijnenvreter. Als ik zeg dat het veilig is, dan is het dat ook." Ja hé. Hij keek naar de Twolegs alsof hij er zelfs nog nooit een had gezien. Dan had zij als Rogue toch echt wel meer verstand van die wezens. "Hun vuur verspreidt bijna nooit. Ze weten hoe gek het ook klink waar ze mee bezig zijn." zei ze met een zwiep van haar staart. "Twolegs zijn zo blind als een mol. En als ze ons te zien krijgen, dan zijn we veeeel sneller." Zo. Ze was klaar. Dat waren haar argumenten. "Dus, wil je weer terug naar je repetitieve clanleventje of wil je een keer iets beleven?" vroeg ze op een uitdagende toon. Ze keek hem met een schuin koppie aan. Ze zou hem wel in actie krijgen.

  'Zeg, konijnenvreter. Als ik zeg dat het veilig is, dan is het dat ook.'
  Shadefeather keek haar nu aan, geschrokken door haar reactie.
  'Hun vuur verspreidt bijna nooit. Ze weten hoe gek het ook klink waar ze mee bezig zijn.' Ze zwiepte met zijn staart. 'Twolegs zijn zo blind als een mol. En als ze ons te zien krijgen, dan zijn we veeeel sneller. Dus, wil je weer terug naar je repetitieve clanleventje of wil je een keer iets beleven?'
  Hij hield zijn kopje wat scheef, zijn ogen wat vernauwd. Snel keek hij nog even naar de Twolegs met hun vuur. Eerlijk gezegd wilde hij inderdaad wel weer terug naar de veiligheid van zijn Clan. Maar toch zuchtte hij.
  'Oké dan.' Hij was niet erg enthousiast. 'Maar we komen niet té dichtbij hoor. Dadelijk pakken ze ons,' miauwde hij. Hij klonk totaal niet enthousiast of zeker van deze zaak. Maar als zij zei dat het veilig was... 'Uhm.. Wat is je naam, eigenlijk? Ik ben Shadefeather.' Misschien was het wel handig om te weten van elkaar hoe ze heetten.

Als reactie op haar woorden keek hij haar geschrokken aan. Oei, was ze te hard voor hem geweest? Hij keek haar met een scheef koppie en vernauwde ogen aan. Hij wierp een blik op de Twolegs en zuchtte. "Oké dan." begon hij alles behalve enthousiast. Zeg hé, nu deed hij alsof ze het op hem forceerde. "Maar we komen niet té dichtbij hoor. Dadelijk pakken ze ons." Amare snoof. Alsof dat ooit gebeurde. De enige keer dat katten werden gepakt was wanneer dit echt het doel was. Deze Twolegs waren daar totaal niet mee bezig. Voordat ze hem dit kon vertellen vroeg hij haar om haar naam. "Ik ben Shadefeather." stelde hij zich voor. "Ik heet Amare." zei ze dus maar. "Coole naam trouwens, Shadefeather. Het klinkt vet mysterieus." zei ze in de hoop de sfeer wat omhoog te krikken. Ze keek naar de Twolegs in de verte en bedacht een plan van benaderen. Het zou niet moeilijk moeten zijn om ze ongezien te bespieden. Ze tilde haar staart in de lucht en wees naar een groepje struiken richting het tafereel. "Zolang we beschut blijven lopen we geen gevaar." stelde ze. "Maar als je een beter plan hebt, vertel het me gerust. Ik bijt niet." grapte ze.

  'Ik heet Amare,' zei ze als reactie op hem. 'Coole naam trouwens, Shadefeather. Het klinkt vet mysterieus.'
  Shade keek haar even aan en glimlachte. Hij had nooit echt stil gestaan bij zijn naam, maar hij was blij dat anderen het cool vonden, of in ieder geval Amare. Was hij toch nog cool .
  'Zolang we beschut blijven lopen we geen gevaar,' stelde ze. 'Maar als je een beter plan hebt, vertel het me gerust. Ik bijt niet,' grapte ze.
  Een lachje verliet zijn bekje, ook al was dat meer om de spanning een beetje weg te lachen. 'Nee, nee, andere ideeën heb ik niet. Ik volg jou.' Zij had er tenminste het meeste verstand van, dus hij moest er maar op vertrouwen dat het allemaal wel goed kwam. 'Amare is trouwens ook een coole naam. Heeft het nog een betekenis?' vroeg hij nieuwsgierig. De Warrior namen hadden altijd wel een betekenis voor die kat, maar hij wist niet of dat ook zo was voor de Rogues en zo.

Een gespannen lachje verliet zijn mond. Gek hoe clanners zo bang waren voor Twolegs. Maar ja, ze wisten er dan ook niks van. Zou zij haar broek ook zo vol schijten als ze er niet zo gewoon mee was? Niemand zou het weten. "'Nee, nee, andere ideeën heb ik niet. Ik volg jou." zei Shadefeather. Mooi zo. Want als hij zijn eigen plan trok kon het nog weleens lastig worden. "Amare is trouwens ook een coole naam. Heeft het nog een betekenis?" begon hij opeens. Ze was dankbaar voor zijn compliment, maar de vraag die hij stelde, daar gaf ze liever geen eerlijk antwoord op. De waarheid was dat ze haar naam had gekregen van de Twolegs bij wie ze was geboren. Haar moeder was namelijk een Kittypet. En toen ze nog maar een paar moons oud was nam haar vader haar daar weg. Tot op de dag van vandaag wist ze nog steeds niet of ze hem daar dankbaar voor moest zijn. Hij had haar immers een band met haar moeder ontnomen. Aan de andere kant, als hij dat niet had gedaan, dan was ze nu misschien nog steeds een Kittypet. Het was veel te veel om zomaar aan deze vreemdeling te vertellen. "Het heeft geen speciale betekenis." loog ze dus maar, waarna ze met haar staart wenkte dat hij haar moest volgen. "Heeft jouw naam nog een betekenis, behalve dat je een zwarte vacht hebt?" vroeg ze hem. Hierna zette ze een aantal stappen richting de struiken.

  Het bleef even stil, maar uiteindelijk gaf ze toch antwoord. 'Het heeft geen speciale betekenis,' zei ze. Shade keek haar even aan. Hij had niet echt verwacht, Amare klonk best als een naam met een betekenis. Maar waarschijnlijk had ze die naam gekregen omdat haar ouders het mooi vonden klinken.
  'Heeft jouw naam nog een betekenis, behalve dat je een zwarte vacht hebt?' vroeg ze hem toen, waarna ze een paar stappen richting de struiken zette.
  Shade volgde haar en knikte. 'Ja. Shade hebt je dus al goed geraden, dat is voor mijn zwarte vacht,' grinnikte hij. 'En feather heb ik gekregen omdat ik blijkbaar andere bescherm? En het betekent dat ik negativiteit af weer,' miauwde hij bescheiden. Hij vond het zelf een mooie betekenis en hij vond het ook best bij hem passen, maar misschien zou de ander denken dat hij maar een potje aan het liegen was. Maar dat waren de woorden die er gezegd waren tijdens zijn Ceremonie.

Gelukkig weken ze van het onderwerp af, want ze had écht geen zin in praten over haar verleden. Zeker niet met deze clanner. Hij grinnikte en vertelde haar datze het "shade" gedeelte goed had geraden, vanwege zijn zwarte vacht natuurlijk. Vervolgens vertelde hij over het achtervoegsel van zijn naam. Over dat hij deze had gekregen omdat hij anderen beschermt en negativiteit afweert. "Mooi." zei ze eerlijk. Ze had de clan altijd al achtervoegsels interessant gevonden. Het was echt gebaseerd op je daden, of op je karakter. In sommige gevallen nog steeds op je uiterlijk, maar het sloeg tenminste ergens op. Haar naam was gewoon een mooi klinkend woord. Dat was dan ook het enige wat ze aan de clans waardeerde, maar het was er. "Dat moet ik jullie wel geven hoor, jullie mooie namen." vervolgde ze met een glimlach. Ze gaf hem even een paar tellen. "Maar.. zullen we?" De kattin begon wat ongeduldig te worden.

  'Mooi,' zei Amare. Hij keek haar even aan maar ontdekte geen oneerlijkheid. Een glimlach verscheen op zijn gezicht. 'Dat moet ik jullie el geven hoor, jullie mooie namen,' vervolgde ze met een glimlach. Shadefeather vond dat ook. 'Maar.. zullen we?'
  Een zucht verliet zijn bekje, maar hij wist dat hij er nu niet meer makkelijk onderuit kon komen. Tenzij hij opeens omdraaide en heel hard wegrende. Maar dat was ook lullig. En hij was niet lullig. Hij wilde Amare ook niet alleen achterlaten bij Twolegs in de buurt, ook al had hij niet echt het idee dat hij er wat tegen kon doen als ze haar toch te pakken zouden krijgen.
  Hij knikte en liep samen met haar naar die gekke wezens met hun vuur. Hij kon er nog steeds niet bij dat ze zomaar vuur zouden maken. Wisten ze niet hoe gevaarlijk dat was?

Een zucht verliet zijn bek. Hij keek er duidelijk tegenop. Dat zag ze wel aan hem. Maar hij moest zich niet zo druk maken. Hij moest begrijpen dat zij toch echt wel meer verstand had van Twolegs en hun gebruiken. Ze had meer Kittypets gesproken dan keren dat hij zich buiten zijn territory had gewaagd. Althans, daar ging ze van uit. Zo ging het in ieder geval met de meeste clanners. Maar gelukkig gaf hij toe en liep hij richting de Twolegs. Ze haalde hem in en leidde, want zij was immers de ervarene hier. Ze vond de clanner dan wel een malloot, maar ze zou ervoor zorgen dat hem niets overkwam. Niet onder haar supervisie. Ze wierp een blik naar achteren. "En onthou, zenuwenlijer, dat je er niks kan gebeuren als je precies doet wat ik zeg." grinnikte ze, waarna ze haar pas versnelde.

  Amare haalde hem in en Shade was dankbaar dat zij weer voorop liep. Dan had hij tenminste iemand om zich achter te kunnen verschuilen. De kattin wierp een blik naar achteren. 'En onthou, zenuwenlijer, dat je er niks kan gebeuren als je precies doet wat ik zeg,' grinnikte ze en ze versnelde haar pas.
  Hij knikte met een zucht, en versnelde ook zijn pas. Hij wilde immers niet achterop raken. Stel je voor dat een Twoleg hem van achteren pakte en dat Amare er niks van had gemerkt... Hij schudde zijn kopje om de gedachte weg te krijgen. Niet aan denken, Shade, sprak hij zichzelf toe. Je bent veilig, Amare zegt dat het veilig is. De kater haalde eens diep adem om zijn zenuwen wat te bedwingen en stapte achter de kattin aan, zijn oren gespitst voor enige vreemde of gevaarlijke geluiden.

Ze waren al aardig op weg, inmiddels al over driekwart. Hier begon de gevarenzone. Ook begon hier de grote improvisatieshow, dacht ze grijnzend. Het was zo dat ze veel meer Twoleg kennis had dan de clanner, maar dit had ze nog nooit meegemaakt. Ach, ze had dit ook nooit gedaan als het haar té gevaarlijk leek. Nu gebeurde er tenminste weer iets interessants in de clanner's repetitieve leventje. Met een zwaai van haar staart riep ze om halt. "Vanaf hier gaan we sluipen." mauwde ze op gedempte toon. "Twolegs zijn zo doof als ik wanneer het over StarClan gaat, maar als je teveel geluid maakt merken ze wel iets." Soepel gleed ze in de positie waarin je prooi besloop. "Dan is er nog niet zoveel aan de hand hoor, want ze snappen nooit zo goed wáár geluid precies vandaag komt." ging ze geamuseerd verder terwijl ze een blik naar achteren worp. Nee, die rare wezens waren compleet verwijderd van de natuur. Ze zouden er nog geen dag overleven. "Maar laten we ze voor de zekerheid toch maar niet onderschatten." zei ze. Zonder op zijn antwoord te wachten kroop ze verder door de struiken. Ze waren er bijna.

  Ze slopen met z'n tweeën dichterbij de Twolegs en Shadefeathers hartje klopte inmiddels in zijn keel. Hij was nog nooit zo dichtbij die rare wezens geweest en dat hij hier nu met een Rogue die hij nog maar net ontmoet had op af ging.. Anderen moesten wel denken, wat een dombo.
  De zwaai van Amares staart liet hem stilstaan. 'Vanaf hier gaan we sluipen,' mauwde ze op gedempte toon. 'Twolegs zijn zo doof als ik wanneer het over StarClan gaat, maar als je teveel geluid maakt merken ze wel iets.' Soepel ging ze in sluiphouding staan.
  Shade knikte en volgde haar voorbeeld. Sluipen, daar was hij goed in. Dat kon hij. Hij had deze techniek elke dag geoefend, elke keer als hij een prooi aan het besluipen was. Dit moest te doen zijn.
  'Dan is er nog niet zoveel aan de hand hoor, want ze snappen nooit zo goed wáár geluid precies vandaag komt,' ging Amare geaumuseerd verder en ze keek even naar achteren.
  Alles wat Shade kon doen op dat moment was een knikje geven. Hij was nu best wel erg zenuwachtig aan het zijn.
  'Maar laten we ze voor de zekerheid toch maar niet onderschatten.' Daarna kroop ze verder door de struiken.
   De kater knikte weer. Dat vond hij een heel goed plan. Nooit je vijanden onderschatten. Hij slikte de zenuwen weg, haalde eens diep adem en sloop heel stilletjes achter de Rogue kattin aan. Ze zouden het wel overleven, sprak hij zichzelf toe, keer op keer.

Hij had haar een knikje gegeven, één waar de zenuwen van af straalden. Eigenlijk straalde alles aan hem zenuwen uit. Hij was nog niet half zo relaxed als zij. Aan de andere kant was zij was wel vaker op Twoleg onderzoek gegaan. En hij zag ze nu waarschijnlijk voor het eerst. Ergens begreep ze zijn angst ook wel. Toch bleef hij een bange konijnenvreter. Dat was ook waarom zij de leiding nam. Het sluipen ging langzaam, maar inmiddels waren ze al bijna bij het tafereel aangekomen. Ze stak haar kop een stukje boven de struik uit en zocht naar een punt vanwaar ze konden toekijken. Wat verderop zag ze de perfecte plek: een struik die dik genoeg was om in te schuilen, maar waar je wel nog vrij in kon bewegen. En het was een stuk dichterbij de Twolegs dan hier. Één probleem: ze moesten "oversteken". En daar was timing voor nodig. Want anders zou iemand ze zien. "We moeten naar die struik daar." zei ze terwijl ze achterom keek. Waarschijnlijk moest ze heel wat doen om hem daartoe over te halen. "Dus we moeten een eindje rennen."

  Shadefeather zette zijn pootjes zo geluidloos mogelijk neer op de grond. Elk klein geluidje en hij had het gevoel dat ze gezien waren en dat zijn leven over was. Was natuurlijk niet zo, en Amare had hem al verteld dat de Twolegs praktisch gezien doof waren, maar het idee alleen al. Het was zenuwslopend en hij wist zeker dat Amare zijn angst makkelijk kon ruiken. Nog beter dan een prooi die vlak voor haar neus zou zitten. Maar hij kon er op dit moment niet veel aan doen.
  Hij bleef half achter de kattin wachten terwijl zij toekeek naar de brandstichtende Twolegs. Gekke wezens ook.
  'We moeten naar die struik daar,' zei ze terwijl ze achterom keek. 'Dus we moeten een eindje rennen.'
  Shadefeather keek naar de struik die ze bedoelde en zag waarom ze moesten rennen. Oh, nee, echt niet. Het risico dat ze gezien zouden worden was te groot. En dan wat? Gepakt worden door die monsters? Liever niet. De kater schudde verwoed zijn kop. 'Echt niet,' fluisterde hij fel. 'Ik ga dat niet doen. We zijn dichtbij genoeg zo. Waarom gingen we hier ook al weer heen? Wat voor nu heeft dit??' Het was prima dat ze hem wat wilde laten zien of zo, maar dit ging te ver. Hij wilde niet dichterbij ze komen, er was zelfs een vuur! Nee, hij zou nog liever leren zwemmen en vissen vangen in plaats van hier langer rond blijven hangen.