Friends are the siblings Starclan never gave us [Sharing tongues]

 Oeh, Sharing Tongues! Dat vond Shade altijd wel leuk, gezellig met zijn Clangenoten prooi delen. Met een glimlach keek hij rond naar wie nog alleen was, want daar moest dan snel verandering in komen! Net op dat moment gleden zijn gele ogen over een groepje katten, waar Stallionstar één van was. Eigenlijk waren het twee katten, maar het konden er drie worden, als Snugglebug er niet voor had gekozen om toch niet bij hen te gaan liggen. Hij had het wel gezien.
  Een zachte zucht verliet zijn bekje voordat hij een vrolijke glimlach liet zien en op de kattin af trippelde. In het voorbij gaan van de prooistapel pikte hij snel een kleine muis mee. 'Hey Snugglebug,' begroette hij haar. 'Mag ik er bij komen?'

tag: Snugglebug

<sup>Sharing tongues! Hij hoorde de stem van zijn vader door het kamp schallen, de mededeling duidelijk. Gorsekit voelde zich meteen nerveus. Meestal kroop hij als er een mededeling van een bijeenkomst was, zo snel mogelijk weg. De rood-witte kitten hield niet zo van drukte, dan voelde hij zich beklemd en benauwd, niet wetende wat hij moest doen met zoveel prikkels. Maar nu had hij besloten dapper te zijn, na enige aanmoediging van zijn lieve moeder. Gorsekit wist wel dat hij het ooit moest leren, maar tot nu toe was hij er aardig mee weg gekomen. Straks werd hij apprentice, dan moest hij op één of andere manier zich in die menigte te weten plaatsen.
Toen hij met kleine stapjes de nursery uit kwam wandelen, zag hij tot zijn grote opluchting dat het niet één grote menigte was, maar dat iedereen zich in kleine groepjes verzamelde aan de rand van het kamp. Gorsekit haalde een keer diep adem. Hij zag de prooistapel, en daarna zag hij zijn vader aan de rand van het kamp zitten met een vreemde poes. Oh, hij wilde hem niet storen, hij leek in gesprek. Misschien kon hij dan beter bij zijn moeder blijven. Maar hij moest dapper zijn! Hij kon heus wel een muisje voor hemzelf pakken. Misschien wilde zijn moeder hem dan wel delen, dat vond ze vast wel lief! En anders kon hij misschien wel één van zijn vriendjes verrassen. Gorsekit kwam uit de nursery, zijn rode vacht ontvlamde in de avondzon. Hij zag de prachtige kleuren in de hemel waar hij zo van hield. Het was Sun, zoals in de verhalen van zijn moeder, die gedag ging zeggen tegen Moon.
Eenmaal aangekomen bij de prooistapel wist Gorsekit een kleine muis die hij nog zelf kon dragen te vinden en hield hem hoog boven de grond. Hij zag dat de staart over de grond sleepte, maar zo hoog als hij zijn kopje hield, was de staart nog steeds langer. Och, dat zou vast wel loslopen. Gorsekit zou opletten. En met voorzichtige trots liep hij weg van de prooistapel, terug richting.. Ja, naar waar? Hij zag even niemand meer die hij herkende. Oh nee! Meteen begon zijn ademhaling te versnellen en keek hij verdwaald in het rond. Totdat hij de gevlekte vacht van zijn vader spotte, en in een vlaag van instinct begon hij richting hem te rennen. Maar toen gebeurde natuurlijk het onvermijdelijke: hij struikelde over de staart van de muis toen hij erop bleef staan en zijn kopje opeens niet meer naar voren kon bewegen. Zijn zwaartepunt kantelde naar voren en met een kreetje liet hij de muis los en koprolde zo naar voren, en landde pardoes tegen de kat aan waarmee zijn vader aan het spreken was...  

Tag: Stallionstar & Daintywhiff</sup>

Pebblekit dartelde door de nursery, de zware stem van Stallionstar galmde nog na in haar kleine oortjes. Sharing tongues! Haar moeder had gezegd dat ze te jong was, maar mama was buiten op jacht. Dus lekker puh! Het grijze kittentje stapte de open plek op, ze zag dat sommige katten zich al samengevoegd hadden. Met haar groene oogjes keek ze de open plek over, zoekend naar iemand die samen met haar wou. Aarzelend zette ze een paar stappen richtig Stallionstar, maar tja. Hij was leader en zij een kit. Ook de kat Daintywhiff was er, die vond ze altijd een beetje eng dus ze kon beter even verder zoeken. Ze zag meer katten, maar wie wou er ook met haar, een kitten, een kitten zoals zij..Een beetje sip liep ze naar de rand van het kamp en liet zich met een plof vallen. Er zou vanzelf wel iemand komen? Toch?

Pebble keek verbaasd op toen er een grote zilveren kattin bij haar kwam staan, er waren dus toch katten die met haar om wouden gaan! De kattin lachte warm, "Zo en wie hebben we hier? miauwde ze vriendelijk. Pebblekit lachte wat zwakjes terug, eigenlijk had ze niet zoveel contact gehad met de buitenwereld, nou ja, buiten de Nursery dan. Sommige herkende haar, aan haar streken. Maar haar moeder was erg beschermend geweest en ze was minder vaak de nursery uit geweest dan de andere kittens. Pebble wist wel waarom, maar het was toch niet eerlijk. Dat ene kleine verschil boeide toch helemaal niks? Verder was ze gewoon helemaal het zelfde als de rest van de clan. "Pebblekit mevrouw." antwoorde ze vrolijk op de vraag van de zilveren kat die naast haar was komen liggen. Voorzichtig nam de kitten een hapje uit het malse konijn dat ze had meegenomen. Ze wist niet of het mocht maar ach, ze moest toch ook nog leren?

[size=10]Oh! Het zonnetje kwam eindelijk door. Na een hele dag vol met grijze wolken kon Routnose haar geluk niet op nu, net tijdens sharing tongues, eindelijk de zon even haar gezicht liet zien. Dit seizoen lag haar zwaar, iedereen leek alweer door te zijn gegaan met leven, maar ze miste nog altijd haar overleden vrienden en de strijd tussen haar broers bleef haar zwaar op de maag liggen. Dat soort dingen had ze altijd meer moeite mee, om rouw en verdriet een goed plekje te geven. Daarom was ze ook zo blij met kleine gelukjes zoals deze. Kort gunde de medicine cat zichzelf rust en pakte een konijn van de stapel. Een scheut van verdriet ging door haar heen toen ze Panthersoul tussen de katten zocht en het besef dat ze nooit meer een konijn met hem zou kunnen delen erin schoot. Lang wilde ze er niet bij stilstaan, weten dat het haar alleen nog maar verdrietiger zou maken. Dus pakte ze met wat moeite het konijn op dat veels te groot voor haar was en ging aan de rand in het zonnetje zitten, hopend dat iemand zich aan zou bieden om haar te helpen want never nooit kreeg kleine Routnose dit in haar eentje op.

tag: nog niemand! Join her

De zilveren kattin keek richting hun leider Stallionstar en weer terug naar de kitten, "Aangenaam Pebblekit. Ik ben Silverflight. Mocht je van je moeder eigenlijk wel buiten de kraamkamer komen? Misschien zoekt ze je nu wel daar?" miauwde ze, en ze gaf haar een lik tussen haar oren. Pebblekit drukte haar oortjes een beetje naar achter maar protesteerde niet, "Mama is buiten op jacht, ik ben oud genoeg om alleen te blijven."miauwde ze trots. De vraag of ze überhaupt wel naar buiten mocht negeerde ze. Haar moeder had geen nee gezegd maar ook geen ja. En ach zo erg was het toch ook niet. Voorzichtig nam ze nog een hapje van het konijn. Het smaakte verrukkelijk, lekker zacht. Ookal kon ze de verrukkelijke geur niet ruiken. Ze wiebelde een beetje met haar oortjes, "Ehm, Lekker konijn he?" vroeg ze voorzichtig. Niet echt wetend wat ze anders zou moeten zeggen of vragen.  

@silverflight