Friends are the siblings Starclan never gave us [Sharing tongues]

Ietwat ongemakkelijk keek ze naar het konijn dat ongeveer half haar gewicht was... Oké, dat misschien niet, maar zeker te groot. Ze voelde zich ietwat schuldig met deze enorme buit maar wist dat het ook nogal vreemd zou zijn om het nu weer terug te leggen, dus tja, wat moest ze nu? Gelukkig kwam haar redder in nood en hoewel het geen Panthersoul was met wie ze vroeger altijd konijnen had gedeeld, was de gezelschap meer dan welkom. Routnose liet een vriendelijk gesnor horen op de begroeting van Meadowfield en gunde de poes van haar leeftijd een wat ongemakkelijke glimlach. Ze waren vrijwel dezelfde leeftijd en hadden een tijdje de apprentice den gedeeld voordat zij medicine cat apprentice werd, maar zo ontzettend goed kende ze de ander ook niet. "Mag ik erbij komen zitten?" ze knikte misschien wat sneller dan ze had moeten, waarna ze ook een verontschuldigend lachje uit stootte. "Heel graag! Ik, uhm, ik heb wel wat hulp nodig met dit konijn, eerlijk gezegd," gaf ze eerlijk en zacht gniffelend toe en klopte uitnodigend met haar staart op de plek in het zonnetje naast haar.

Tag: Meadowfield!

  Shadefeather ging liggen toen Snuggle aangaf dat hij erbij mocht. Hij maakte het zich gemakkelijk en glimlachte naar haar toen ze vroeg hoe zijn dag was.
  'Prima dagje,' antwoordde hij. 'Heb lekker wat gejaagd, met de kits gespeeld, en nu ben ik gezellig met jou aan het kletsen,' glimlachte hij. 'Hoe was de jouwe?' vroeg hij toen, voordat hij een hap nam van zijn muisje. Hij vond dat Snugglebug er niet heel vrolijk uitzag vandaag. Hij wist dat er wel een paar roddels de Clan door gingen, maar verder wist hij niet wat precies en wie er allemaal mee te maken hadden. Hij wilde dit ook niet focussen op de roddels, want hij had het idee dat ze daar helemaal niet vrolijker van zou worden. Hij ook niet, trouwens.

_{Gorsekit had zich gelukkig niet echt zeer gedaan. Zijn hoofd bonkte een beetje, maar dat ging vast snel voorbij. Hij was vooral erg geschrokken. Hij werd al snel weer op zijn poten geholpen, waarna zijn vader vroeg of het ging. Het knikte beschaamd van ja, maar zijn keeltje was nog samengeknepen van de angst. Toen pas zag hij tegen wie hij was op gebotst. ‘Oh, sorry, mevrouw. Sorry!’ piepte hij kleintjes, die nog helemaal aan het hoesten was. Zijn ogen werden nog groter van schaamte en hij kromp ineen, zijn muis al helemaal vergeten. Maar voor hij het wist werd hij weer bij zijn nekvel gegrepen en met een muisstil kreetje vloog hij door de lucht en landde pardoes tussen de poten van de vreemde poes. Hij maakte zichzelf zo klein mogelijk, niet wetend wat hij hiermee moest. Het voelde namelijk alsof ze het niet helemaal vriendelijk bedoelde, want het ging nogal hardhandig. Niemand tilde hem zomaar op, helemaal niet nu hij al groter was geworden. Hij was immers al bijna apprentice en hij was groter dan de rest van de kittens in de nursery rond zijn leeftijd. Nou ja, misschien was het daarom een beetje hardhandig. Misschien was hij gewoon zwaar. Toch kreeg hij een lik over zijn kop en een paar verwarde ogen vlogen naar zijn vader. Wat was dit? De poes miauwde al snel dat hij klunzig was. En ook al zei ze dat het niet erg was, liet hij zijn kopje hangen en dook nog verder in elkaar. Nu voelde hij zich heel dom. Er kwam nog een kat erbij. Oh, nu wilde hij dat hij kon verdwijnen. Ze maakte nog een gerichte opmerking naar zijn vader, maar Gorsekit hield zich wijselijk stil. Hij wilde het niet nog meer verpesten.}

Hoe snel katten alles wel niet achter zich konden laten. Hoe makkelijk ze wel niet konden lachen zo kort nadat er vreselijke dingen gebeurd waren. Het bleef haar verrassen. Was ze zelf dan zo... traag? Zo slecht in staat zich aan te passen? Zo moeilijk met loslaten? Ze was laat teruggekomen, zoals altijd. Zonder prooi om op de stapel te leggen. Toen ze het kamp in kwam, was het sharing tongues al begonnen. Katten zaten in kleine groepjes bij elkaar in het avondlicht, pratend, etend, lachend. Die vreemde dissonantie tussen dit beeld en dat van het beleg. Ze kon het niet met elkaar rijmen, het voelde alsof ze elkaar uitsloten en maar één van de twee echt kon zijn. Dát had echt gevoeld. Dan was dit dus de droom. Ze stapte langzaam door het kamp, zich kwetsbaar en bekeken voelend, en liet zich uiteindelijk met een kleine muis van de prooistapel tussen haar kaken op de grond zakken, een beetje afzijdig van de rest. Met een donkere blik keek ze rond. Scarface zat in de buurt van Stallionstar alsof er niets aan de hand was. Lavenderstorm zat schijnbaar zorgeloos met Frostfall te kletsen. Routnose leek vrolijk. Haar blik ging terug naar Stallionstar en Daintywhiff. Gorsekit zag er niet erg gelukkig uit waar hij zat, tussen Daintywhiffs voorpoten. Wat als het Gorsekit was? Ze had het gevoel dat die woorden vaker door haar kop spookten dat door die van Stallionstar.

Tag: nog niemand