{Tallstar} The night is dark and full of terrors

Hij droomde de laatste tijd niet. Dat kon iets te maken hebben met het feit dat ondanks zijn goede poging al zijn problemen kwijt te raken door een gevecht te verliezen van een Bloodclanner, de slapeloosheid hem nog steeds teisterde. Het hielp ook niet dat hij Ace er niet over vertelde en dat die grote dodo altijd wel sliep. Hij zuchtte en ging nog eens verliggen. Voor de zoveelste keer liep hij de gebeurtenissen van de afgelopen dagen nog eens na in zijn hoofd, al met al een paar van de meest succesvolle dagen van zijn leven. Hij was een leven armer en een kitten rijker. Granted, dat leven was een beetje random geweest, maar daarom had hij zijn clan er ook niet over ingelicht. Zouden toch alleen maar boos worden, net zoals ze waren over Pepper.

Hierbij moest hij glimlachen. Hij had goed gegokt, zijn clan had het hart niet de kitten terug te sturen, hoe irritant, vervelend of verschrikkelijk ze hem er ook om vonden. En het feit dat ze er was, maakte dat hij zich ook beter voelde. Dus in die zin was dit allemaal beter voor iedereen. Al mis- een geluid deed de kater opkijken, zijn blik scherp. Zachte pootstapjes weerklonken, op zo’n manier dat als het een van zijn apprentices was geweest, hij die had teruggestuurd om opnieuw te proberen. Het moest dus wel jong of buitenclans zijn, of beide. En bij die gedachte begonnen zijn ogen te twinkelen, was ze dichtbij genoeg dat hij haar geur rook, en begon hij acuut te spinnen toen ze zich bij hem nestelde. De kater legde zijn hoofd zo dat de poes lekker lag, en omringde haar met zijn warme pels. ”Hallo nachtbraker,” Mauwde hij, de fondness in zijn stem te horen.

Zijn diepe gespin bleef klinken terwijl ze het zichzelf naar de zin maakte door op haar rug te gaan liggen en zo naar hem te kunnen kijken. Toen ze met haar pootje naar zijn snorharen sloeg kon hij het niet laten ze wat extra te bewegen, om uit te lokken en te klieren. Geamuseerd grinnikte hij, maar bewoog wat ongerust met zijn oortjes toen ze wat stilletjes vertelde dat ze niet kon slapen. Hij fronste even, meer bezorgd om haar toon dan om haar mededeling. Die sprak voor zich, ze was hier immers. Tall glimlachte naar haar, ”Maar goed ook,” Spinde hij zachtjes, ”Het is veel gezelliger als je hier komt liggen,” En daar, beste mensen was geen woord aan gelogen. Zijn ogen twinkelden vrolijk toen hij het zei, zijn ‘glee’ haast voelbaar makend. Toch werd hij ook nog kort serieus terwijl hij begon met haar achterpootje wassen, kleine moddermaker dat ze was. Ook zo goed te zien in de haast witte vacht. ”Heimwee?” Dat leek hem het meest logisch ergens, al maakte het hem ook heel bang. Hij wilde zo graag genoeg voor haar zijn.

Hij moest zich inhouden niet te lachen toen ze nog meer ging proberen zijn snorharen te pakken, en focuste in plaats daarvan op of hij zijn snorharen ook een gerichte kant uit kon bewegen om ze zo steeds net uit haar grasp te krijgen. Ondertussen stelde ze de vraag of ze hier meer mocht slapen en moest de kater zijn best doen niet uit elkaar te spatten van happiness. Bijna antwoordde hij meteen, maar wachtte toen even en glimlachte. ”Ik zou het heel leuk vinden, maar dan moeten we dat even met Burning overleggen oké?” En hij likte over haar neusje, waarna hij doorging met haar pootjes.
Dat ze niet zeker wist wat heimwee was kreeg hem even kort ongerust, want als ze niet wist wat het was hoe wist ze dan of ze het had? Aan de andere kant legde ze zelf al uit wat haar hier gebracht had, en was het een enge droom geweest. Bijna moest hij glimlachen, maar keek in plaats daarvan even meelevend naar haar. Hij nestelde voorzichtig zijn kop op haar buikje, het gewicht voornamelijk zelf dragend zodat het niet te zwaar werd, en keek haar aan. ”Over mama?” Want die angst kende hij. En het zou ook heel logisch zijn, hij kon zichzelf bijna voor zijn kop slaan dat hij haar zo snel alleen had laten slapen.

Hij moest even glimlachen om haar vraag en schudde rustig zijn kop. Burninglove die boos zou zijn omdat de kitten hier graag wilde slapen. Ehm, nee, en zo wel dan zou hij wel een hartig woordje met zijn nichtje spreken maar dat zou niet nodig zijn. "Nee hoor," Besloot hij, en glimlachte naar haar. Ze zouden het voor elkaar krijgen, net zoals dat ze die droom zouden tackelen. Want dat bleek nog een dingetje. Hij duwde haar nog wat dichter tegen hem aan toen ze weer leek te rillen. "Je hoeft er niet over te praten als je niet wilt," Murmelde hij zacht tegen haar, en likte weer rustig de rest van haar vachtje schoon. "Dat was ook wel heel eng," Gaf hij uiteindelijk toe, een zacht zuchtje latend. Hij hoefde niet te doen alsof ze er niet bang voor hoefde te zijn. Het was een verschrikkelijk aanzicht geweest, en ze mocht er bang voor zijn, dat was helemaal niet erg. Hij zou haar er voortaan tegen beschermen.

Ze leek wat rustiger door zijn antwoord, zeker toen de poes erachter kwam dat Burning niet boos op haar zou worden. Hij moest er even om glimlachen, en zuchtte tevreden. Het was fijner dan hij dacht om een vertrouwd vachtje te hebben wat niet maalde om hoe hij deed of hoe hij eruit zag. Overigens ook een vachtje wat ondertussen moeilijke vragen stelde die de kater even deed slikken en zuchten. Zijn ogen stonden even droevig, maar toen keek hij met een voorzichtige glimlach naar wuppie. "Dat weet ik niet," Mauwde hij verontschuldigend, met een likje over haar kop ter troost. "Maar ik weet wel dat ze vanuit Starclan op dit moment naar je kijkt," Dat wist hij zeker, Tinder zou die kleine nooit uit het oog verliezen. "En ik weet zeker dat ze super trots op je is," Niet op hem, maar dat was bijzaak.

Hij moest lachen toen ze hem mededeelde dat het kietelde, met de vurigheid die hij maar in één andere kat gezien had. Het bleef leuk dat deze kleine poes er zoveel van kon hebben. Wonderlijk. Evenals haar opmerking en onschuld. "Same, kiddo," Murmelde hij zachtjes in haar vacht, zijn ogen vooruit starend. Soms verbaasde hij zichzelf. "Wat moet je haar vertellen?" Afleiding zocht hij, en zij kon het geven. Vandaar dat hij weer een glimlach tevoorschijn toverde en haar nieuwsgierig aankeek. Wat wilde ze zeggen tegen Tinder?

Hij kon de glimlach die hij kreeg van het feit dat ze met zijn snorharen speelde, niet onderdrukken. Echt voorbereid op haar antwoord was de kater dan ook niet, door de afleiding die ze al bood. Zodra hij het hoorde vergrootten zijn ogen en viel zijn mond een beetje open, maar een antwoord bleef achterwege. In plaats daarvan keek hij het poesje aan terwijl ze zachtjes wegdommelde en gaf haar uiteindelijk zacht een kopje. ”Ga jij dat mama maar vertellen wanneer ze thuis is,” Murmelde de kater stilletjes, de haren op haar kopje rechtstrijkend. Om, zo zacht dat het haast niet opviel meer voor zichzelf nog even ”Kleine Wuppie,” eraan toe te voegen, met een glimlach.

Hij moest glimlachen toen de poes nog eens melde dat ze het mama ging vertellen, misschien niet het beste idee maar wel heel schattig. Hij sprak dus voor hij het doorhad, en hield zijn hoofd verward schuin toen ze hem aansprak op de titel die hij haar had gegeven en kwam er al snel achter dat hij het zelf ook niet echt wist. Ehm. "Das een lang verhaal," Mauwde hij zacht, en keek haar samenzweerderig aan, "En spannend," Voegde hij toe, om zich heen kijkend alsof hij dacht dat ze afgeluisterd werden. "Durf je het te horen?" Want zo nee, dan nee.

Oke, ze was niet bang. Schitterend, in dat geval was het... verhaaltjestijd! Bijna sprong de kater op van enthousiasme - hij speelde wel eens verhalen uit - maar hij beperkte zich nu tot het vrolijk wiebelen van zijn oren en een brede grijns. "In dat geval," Fluisterde hij, en keek nog eens om zich heen. "Wat weet je van ons territorium?" Niet zoveel waarschijnlijk, maar dat zou het alleen maar mooier maken. Dit was een interactief verhaaltje, Pepper moest hem helpen het te vertellen.

Hij moest grinniken toen de kitten beschaamd antwoord gaf en schoof toen wat mos opzij om de vloer van zand te tonen. Nog steeds grinnikend gaf hij haar een bemoedigende lik over haar kopje en wees toen naar de vloer, waar hij zo goed en kwaad als het ging een struik in tekende. "Deze dingen zijn groen, ze heten 'struik' en staan door een groot deel van ons territorium," Legde hij haar uit, "Herken je dat?" Misschien dat ze, nu hij het uitlegde, zich wel wat herinnerde van wat ze misschien stiekem toch gezien had. Zo niet dan niet, dan moest hij gewoon goed tekenen.