{Tallstar} Heart of Glass

Sinds hij een kitten had om op te passen was zijn ritme een stuk beter geworden. Het vertaalde zich niet meteen naar meer slaap, maar wel naar meer logica in wanneer hij in zijn nest lag. Erg gezond, zo'n kitten. Voor nu was hij dan ook hard aan het rennen om snel terug te zijn van de nachtjachtpatrouille waar hij op was geweest. Met een muis en een kikker in zijn bek draafde Tall het kamp in en gooide de prooi op de hoop om vervolgens - na een korte goodnight gewenst te hebben aan zijn patrol - in de richting van de medicine den te lopen.

Zijn stappen werden zachter en langzamer naarmate hij naderde en kleine piepjes begon te horen. Tall legde zijn oren in zijn nek en met een lichte zucht zette hij de laatste stap de den in, daar het aanzicht van de Pumpkinwuppie in de ban van een nachtmerrie. Een zachte blik kwam in zijn ogen terwijl de kater even nadacht, om vervolgens te starten met zich om haar heen te leggen, een veilig eiland creërend aan warme vacht waar ze zich in kon verstoppen. Vervolgens begon hij ritmisch met zijn tong over haar kopje te likken, een zacht liedje neuriënd met zijn lage stem. Rustig maar kleine, papa is... ehm, niet hier, maar ik wel.

Het duurde niet lang voor de kleine wat ontspande en in zijn vacht kroop. Elke keer als ze dat deed dacht de kater dat zijn hart het zou begeven, maar vooralsnog had het het volgehouden. Hij was er best van onder de indruk. Dat nam niet weg dat het flink getest werd toen ze hem ook nog eens een kopje gaf. Een glimlach verscheen weer op zijn gezicht en hij begon Pepper ritmisch over haar kopje te likken. "Hey kleintje," Murmelde hij. Inmiddels had ze nogal wat bijnamen in zijn hoofd. Wuppie, kleine, muppet.. en ja. Ook Pumpkin zwierf daar rond maar de kater had het nog niet in zich op kunnen brengen de poes zo te noemen, zo duidelijk het eigen makend van iets wat tussen haar en Tinder was geweest. Gek genoeg voelde het als inbreken waar hij niet welkom was, al had Tinder niet geleken alsof ze het erg had gevonden.

Tall grinnikte toen ze hem weg probeerde te duwen, maar bleef stug volhouden. Het bracht zijn gedachtenstroom ook tot rust om zoiets simpels te doen. Anderen deden het bij sharing tongues, maar Tall kon zich daar nooit zo goed brengen tot het daadwerkelijk met anderen wassen. Hij mocht genoeg katten, maar het voelde om de een of andere reden extra alleen als hij op zoek ging naar een waspartner. Wolf had Slate, Ace had Sin.. Wie had hij? Nu Pepper, maar anders? En wat als ze apprentice werd? Ze zou echt niet altijd met hem op willen trekken. Al hoopte hij met heel zijn hart dat het nog even duurde voor ze hem achterliet.

Haar woorden deden hem opschrikken en even met een schuin hoofd naar de poes kijken. "Ja," Mauwde hij rustig, matter-of-factly. Het was niet alsof hij hier iets aan kon veranderen, en starclan knows dat hij dat misschien wel gedaan zou hebben. Nog steeds dacht hij met gemengde gevoelens terug aan zijn vader, en inmiddels wist hij niet eens meer wat hij van zijn moeder dacht. Voor beiden had het tot Starclan geduurd voor ze besloten dat hij toch wel hun trots waard was, maar als kind van de leider was je kind van de clan. Iets waarvan hij in ieder geval besloten had dat Pepper het anders zou beleven.

De ander leek zijn antwoord niet helemaal te waarderen, wat de kater dan weer moeilijk vond want het was zoals het was. Shrew was Shadowclan geweest, en Wolf. En dus was ook hij volledig shadowclan en kon hij nu niet aan de kitten melden dat hij, in fact, ook Windclan was. Dat leek ze niet te waarderen, zeker toen ze aanstipte dat dit bij haar niet het geval was. Dat haar moeder Windclan was. Tall hield even zijn hoofd schuin, bedacht zich dat haar vader ook Windclan was maar dat hij daar later mee zou dealen, en knikte toen naar het poesje. "Dat klopt," Mauwde hij, net zo stellig als net, maar met een vraag in zijn ogen. Waar wilde ze heen?

Hij was vreemd wakker, evenals de kleine bij hem, maar voelde zich alsnog moe. Het was een soort limbo tussen willen slapen en niet kunnen slapen, en niet willen slapen en constant in slaap vallen. Uitermate frustrerend, maar ondanks dat was zijn humeur prima. De kater keek dan ook vreemd op toen het poesje na een korte stilte besloot te vragen of hij boos was. Was dit een 'in general' vraag, een 'omdat ik halfclan ben' vraag of een 'op dit moment, nu' vraag? Tall wist het niet zeker, al maakte het voor het antwoord weinig uit. "Nee?" Mauwde hij, verbaasd, waardoor het een beetje vragend klonk. "Waarom denk je dat?" Nu werd zijn stem wat zachter, zorgzamer, misschien dat het zijn stelligheid geweest was. Hij was nog een dad-in-opleiding oke.

Of hij boos was omdat ze geen shadowclan was. De kater keek even verbaasd naar de kitten tussen zijn poten en fronste. Hij wist niet goed of hij nu moest beginnen met 'maar je bent shadowclan' of 'natuurlijk niet' en de gedachte aan wat Wasp zou doen maakte hem haast misselijk omdat dat toegeven betekende aan dat die beter was in opvoeden dan hij. "Daarvoor zou ik nooit boos op jou worden," Mauwde hij zacht, met een lik over haar kop, "Al was het maar omdat je toch wel Shadowclan bent," Sowieso, Shadowclan was meer een state of mind dan een geboorterecht als je het hem vroeg.

De kleine leek echt een beetje bang geweest te zijn, aangezien ze nu opgelucht haar adem uitblies en zachtjes snorde. Hij trok even een wenkbrauw op bij die gedachte, dat ze bang was voor zijn boosheid verwarde hem. "Ben je bang dat katten boos op je zijn?" Vroeg hij zacht, en keek de poes met een schuin hoofd aan. Want als dat zo was, schoot hij misschien ergens tekort als vader.

De kleine leek onrustig en gaf toe dat er zo nu en dan boze katten waren. Toen ze het over 'de enge meneer' had keek de kater even verward, tot hij zich Seagull bedacht en de wuppie een lik over haar hoofd gaf. "Die is nu weg, juist omdat hij zo boos deed," Mauwde hij rustig. "Katten mogen namelijk niet zo boos tegen elkaar doen, dat tolereren we niet in Shadowclan, soms een beetje boos kan wel, maar zo boos als hij deed, dat niet," Hij kreeg halverwege deze zin het idee dat hij dit beter op een andere manier had kunnen zeggen maar zoals altijd groef de kater zich liever in dan dat hij zich logisch gedroeg. It happens sometimes.

Hij keek even met een schuin hoofd naar de kitten toen deze plots een stroom aan verhalen deelde over onaardige kittens die haar pestten. Hij fronste, en zuchtte toen even met lichte frustratie. Katten waren zo moeilijk. "Heb je dit aan Burninglove verteld?" Vroeg hij haar, een beetje bezorgd. Het leek hem van belang dat de queen dit wist. Hijzelf was er niet elke dag, maar zij wel, dus zij kon een oogje in het zeil houden als het goed was.

Ze begon heel zacht antwoord te geven, waardoor hij zijn oren moest spitsen en haar haast door elkaar wilde schudden. Ze moest zich niet zo laten aanpakken. Maar hoewel hij niet echt vader was, was Tall ook niet debiel en hield hij zich rustig, knikte langzaam bij haar woorden en keek de poes met een liefdevolle blik aan. "Dat snap ik ook wel weer," Hij wist nog hoezeer het hem geïrriteerd had dat katten altijd zeiden dat je het 'iemand moest vertellen', want zodra diegene dan iets deed werd het alleen maar erger. "En zijn het constant Marshpaw en Timekit?" Vroeg hij met een schuin hoofd, aangezien hij er dan misschien wel wat tegen kon doen.