{Tallstar} The night is dark and full of terrors

Toen zijn tekenkunsten haar al van haar stuk brachten bedacht hij zich dat dit waarschijnlijk zoveel makkelijker had gekund, maar eenmaal begonnen was eenmaal begonnen en hij was nou eenmaal begonnen aan het wuppie-verhaal. Dus, een struik. Daar waren ze gebleven. Ook Pepper leek inmiddels een beetje door te hebben wat voor ding hij bedoelde en de kater knikte goedkeurend. "Inderdaad, hele stekelige doorns," Beaamde hij, en glimlachte.

"Vroeger bestonden die niet," Om maar weer terug in het verhaal te komen. "Vroeger was alles zonder doorns, met vrolijke kleuren, hoog groen gras, mooie bomen en zelfs de sycamore tree, die in ons territorium staat, stond in volle bloei," Hij wist niet zeker of zij het voor zich zag, maar hij wel. Met zijn poot tekende hij het in de lucht, "Kan je het zien? Met stromend water, overal prooi, en zoveel kleuren dat het je haast duizelt," Haast, maar eigenlijk was het gewoon perfect.

De ander leek het voor zich te zien. Tenminste, hoopte Tall. Hij zag het zelf voor zich, verloor zich voor de zoveelste keer in andermans verhaal. Bijna trok hij zichzelf eruit, maar wilde nog niet weg van de plek waar alle kleuren waren en het leven goed. Tot de kitten besloot hem eruit te trekken. Even knipperde Tall twee keer, waar hadden ze het over? Maar toen kwam het weer terug en glimlachte hij terwijl hij de kleine een lik over haar kop gaf. "Omdat de wuppies moesten onderduiken," Besloot hij maar meteen naar de dramatische gebeurtenis uit het verhaal te gaan. Er was een hele buildup geweest maar Pepper was een ongeduldige jongedame met teveel nieuwsgierigheid voor één verhaal. Maar hij was flexibel, dan maar zo.

De ander had haar aandacht bij die woorden al snel weer bij het verhaal, en de kater moest haast lachen om hoe goed ze erin opging. Hij deed dan wel zijn best, maar kon zich niet goed verplaatsen in angstige situaties, eigenlijk was hij gewoon niet zo snel bang. Wel voor anderen, maar voor zichzelf kon hij de laatste keer niet meer zo goed herinneren. Zou dat terugkomen nu hij Pepper had? De kater vroeg het zich af, maar betwijfelde het. "Nou," Mauwde hij zacht, om zich heen kijkend alsof er niemand mee mocht luisteren, "Omdat de wuppies een geheim kenden," Jaa, een waar geheim. "En iemand wilde dat geheim stelen," Want het zou niet interessant gaan als alles goed bleef gaan. Er moest nu eenmaal wat kwaads gebeuren voor er iets goeds uit kon komen.

De kitten deed zo haar best, hij kon het zien, elk moment wachtte hij tot ze het niet meer kon houden en eenmaal bij het geheim aangekomen hadden ze dat moment bereikt. Hij grinnikte en keek haar samenzweerderig aan. "Hoe je de zon kon laten schijnen," Normaal had hij het uitgesmeerd, gevraagd wat ze dacht, steeds een klein tipje van de sluier opgelicht, maar het was wel weer duidelijk dat deze poes het geduld van haar moeder had. Dat wilde zeggen: geen. Vandaar dat hij het maar meteen vertelde. "De wuppies leerden van vader op dochter en moeder op zoon, hoe ze de zon moesten laten schijnen," Dat gaf meteen geen probleem, hij had bijna moeder op dochter willen zeggen, cue tranen.

Bij de kleine 'gasp' en de verbaasde herhaling van 'de zon' moest Tall even grinniken. Kittens waren goed publiek, en deze al helemaal. De kleine had besloten dat het verhaal toch interessant genoeg was en schoof nog wat dichterbij. Alsof ze in zijn hoofd kon kruipen om de rest alvast te ontdekken. Natuurlijk volgde hierop de vraag die hij een beetje uitgelokt had, of Tall ook een wuppie was. Nou. Dat was eigenlijk een goede vraag. "Dat is het zeldzame aan wuppies," Begon hij op fluistertoon. "Alleen andere katten kunnen je vertellen of je er een bent," Hij keek haar met grote ogen aan, een glimlach op zijn gezicht. "Dus wuppie, ben ik een wuppie?" Tall had het al gezegd, een interactief verhaal.

De kleine was wel van het vragen stellen net voor hij antwoord gaf, maar then again, Tall was wel een beetje aan het klieren met hoe langzaam hij zijn informatie aanbood. En hij kon ook niet tegen de kleine zeggen dat dat nu eenmaal moest omdat hij zelf ook nog alles moest verzinnen, dus was het een soort balans die ze op dit moment best goed bespeelden. Bovendien kwam het er uiteindelijk op neer dat hij een wuppie was, nogmaals sneller dan verwacht waardoor zijn brein overuren draaide, al wist hij wat tijd te rekken met een glimlach en een lik over haar kop. "Nou," begon hij dus maar, "De zon laten schijnen kon op drie manieren, die allemaal hun eigen voordeel hadden," Hij keek de poes even aan. "De wuppies splitsten zich op in drie groepen, zij van de dans, van de zang, en van de yoga," Om maar meteen wat opvoeding mee te geven, "Elk afzonderlijk konden deze groepen met hun talent de zon laten schijnen, maar eens in de zoveel tijd kwam er een wuppie die meerdere gaven bezat, die de zon feller kon laten schijnen dan alle andere wuppies," Hij keek haar veelzeggend aan. Not to brag but, well.

Oké, ze snapte het feit dat ze hier de allergrootste wuppie ooit tegenover haar had nog niet helemaal, maar Tall was een grote kater en kon ermee leven. Bovendien werd hij alweer afgeleid door de vraag van de kleine poes. "Zang, dans of yoga," Antwoordde hij vrolijk, en glimlachte breed. Al werd die glimlach iets kleiner toen de kleine over Tinder begon. Tall keek even in de verte, en zuchtte kort, waarna hij weer kort glimlachte. "Ja," Besloot hij. Al betekende dat, dat Lionroar ook een wuppie was en daar was hij niet helemaal zeker van.

Ze leek wat onzeker te worden van zijn verhaal over yoga, stelde een vraag naar zijn hart, maar ging toen alweer door over Tinder waardoor Tall zich moest bedenken hoe hij dit ging spelen. De kitten was twee moons, was dat oud genoeg om te praten over een overleden moeder? Hij vroeg het zich ten zeerste af, en keek dan ook erg moeilijk voor zich uit voor hij knikte. "Klinkt als een plan," Besloot hij maar, want wie was hij om te zeggen dat het niet mocht. Mogen mocht sowieso. "En yoga is een soort spelletje waarbij je je lichaam traint," Zo, onderwerp veranderd en bovendien ook nog eens niet te moeilijk uitgelegd. Soms was hij echt een natuurtalent hierin.

Dit was een kitten naar zijn hart, ze wilde graag yoga doen en vroeg of ze niet al kon beginnen met trainen. Aangezien kittens volgens Burninglove niet mochten trainen nog. Tall dacht even na, maar het was een van die zeldzame momenten dat hij besloot verantwoordelijk te doen. Na een korte stilte schudde hij dan ook zijn hoofd, en keek haar verontschuldigend aan. "Wanneer je apprentice bent," Mauwde hij, met een lichte glimlach. Hij wist nog hoezeer het hem geìrriteerd had als oudere katten dat zeiden. 'Apprentice', het magische woord wanneer alles mocht. Tot je het ook eigenlijk was, dan bleek het een uitzonderlijk drukke periode te zijn, zonder alle beloofde vrijheden.

Het was haast magie en hij was er vrij zeker van dat het magie was die alleen poezen beheersten. Alle energie leek uit het bolletje te lopen en twee grote ogen werden opgezet en doorkliefden zijn ziel. Of naja, dat moesten ze doen. De stem maakte het volledig af, met een zachte toon die sprak van teleurstelling en verdriet. Tall trok een wenkbrauw op maar was verder onaangedaan. Misschien als het een poes was geweest die hij niet kende, of een waarvan hij de toekomst niet kon voorzien, maar deze kleine donder moest niet zeuren. "Uhm," Mauwde hij even, terwijl de kater deed alsof hij nadacht. "Ja," Mauwde hij vervolgens resoluut en met een vrolijke twinkeling. Tall moest wel bekennen dat haar opmerking het antwoorden moeilijk maakte aangezien hij eerst 'nee' had willen zeggen maar dat impliceeerde dat de poes snel apprentice zou worden en dat was ook niet zo.