A tallk.

Gefrustreerd sloeg ze naar een van de kraaien die zich hier te goed deed aan het vele vuil dat de twolegs dumpten. Zoals de vorige 10 keer, was ook deze slag zonder succes. Haar target vloog verontwaardigd kraaiend weg en Wolfpaw spuugde hem na. Stomme vogels, stom voer, stom alles. Niets te vreten, maar wel allemaal vogels die echt niet van plan waren om onder haar klauwen te sterven. De hongerige en slecht gehumeurde poes neusde door het vuil, maar niets was de titel 'eetbaar' ook maar waardig. Met een zucht liet ze zich zakken op de stapel van afval, waar ze doelloos een blikje vanaf liet rollen met haar krachtige poot. Misschien was dit wel haar koninkrijk nu die nieuwe mislukkelingen van Sinclaw er waren. Queen of trash, Wolftrash. Gadverdamme.


&Tallstar

Daar lag ze, bovenop de heuvel van afval en zich niets aantrekkend van het feit dat de stank zo in haar vacht zou trekken. Haar kop lag op haar poten en zonder die op te heffen keek ze naar Tallstar, haar leader, haar mentor en haar vriend? In iedergeval was hij kennelijk ook hier een kijkje komen nemen, al betwijfelde ze of hij haar aan het zoeken was. Hij had het toch veel te druk met zijn nieuw Windclan speeltje, niet? Wolfpaw snoof. Haar amberen oogjes stonden bars als altijd, maar Tallstar was een van de katten die haar waarschijnlijk goed genoeg kende om iets van een treurige glans erin terug te zien. De poes had het zwaar met alles, en op haar zeer subtiele, Wolf-achtige manier was dat ook te zien. "Hmmmngg," bromde ze onverstaanbaar als begroeting.

De poes verbrak hun oogcontact niet en keek hem niet erg onder de indruk aan. Ze was nog steed niet helemaal blij met de kater, considering dat hij een nieuwe dochter had gestolen en zij nu niet meer de belangrijkste was. Maar goed, ze was wel boos op meer dingen op het moment. Tallstar herhaalde haar geluidje even vragend en Wolfpaw draaide enkel haar oren sloom naar hem toe. Het puntje van haar staart sloeg ritmisch op de berg afval. "Hmmngpf," klonk er bevestigend en wat bars. " We gaan niet trainen vandaag, laat me met rust," bromde ze en haar kop af de andere kant op.

Hij lachte weer, zoals de kater altijd deed. Geërgerd draaide ze haar rug naar hem toe, hopend dat hij deze overduidelijke hint zou snappen en op zou rotten. Natuurlijk was het tegendeel weer eens waar en in plaats van haar wat rust te gunnen sprong hij op haar af en ging naast haar liggen, waarna hij een of ander bizar lucht-ballet dansje uitvoerde met zijn voorpoten. "Oke," zei hij slechts. Zoals vrijwel altijd stonden zijn ogen weer vrolijk, Wolfpaw had moeite om die glimlach niet van zijn gelaat te rammen. De jonge poes sprong overeind, haar vacht stond recht en maakte haar twee keer zo groot en twee keer zo pluizig. De laatste tijd was Wolfpaw nog meer on edge dan normaal, waardoor ze zich ofwel afzonderde ofwel nog sneller ontplofte, en Tallstar was daar nu de dupe van. "Ik zei toch, laat me met rust! Hoe moeilijk is het voor die twee breincellen in je lege kop om dat te snappen!" brieste ze woest. "Je bent een luie, domme, nodeloze snol!" waar hij dit aan verdient had? Tja, geen idee. Wolf had een hele hoop frustraties opgekropt en reageerde die vaak op anderen af, niet zo heel gek dat haar slap-count al op een whooping 5 stond.

Hij schoot opnieuw in de lach en Wolfpaw was aan het koken van woede. Kon hij haar nooit serieus nemen, dan? Nam hij ooit iets in zijn miezerige leven serieus? Grof gaf ze hem een duw, in de hoop dat hij op z'n minst een stukje van haar trash heuvel af zou rollen. Natuurlijk, niet het beste idee om tegen een leader te doen, laat staan de leader van je eigen clan. Maar hey! Hij kon haar altijd nog een klap geven als hij haar klaar was, dat was immers ook de tactiek die z'n geliefde deputy toe paste. "Sorry," ze had zich al van hem afgedraaid. "Ik was even niet voorbereid op dat woord," de poes stond op en gunde hem nog één giftige blik, eigenlijk van plan om weg te lopen. "Either way, do tell, what's wrong?" what's wrong? What's wrong! Nou, beginnende het feit dat haar moeder op rap tempo er babies uit bleef poepen in de hoop dat ze geen mislukkelingen waren zoals haar, het feit dat ze nooit haar verdomde warriornaam zou halen omdat geen idioot in deze clan haar mocht, het feit dat Slatefur gekidnapt was... Alles! Alles was wrong! "Alles!" riep ze hem dan ook toe, haar staart woest heen en weer zwiepend. Verdiende Tallstar het om een vloedgolf van opgekropte emoties over zich heen te krijgen? Nah, waarschijnlijk niet. Maar goed, hij had haar op een verkeerd moment getroffen. "Alles is wrong! Niemand mag me, ik ben een mislukking voor zelfs m'n familie," kleine traantjes lagen in haar felle ogen, hoe zeer ze die ook weg probeerde te knipperen. "Ze willen me allemaal kwijt, me vergeten! Als een stuk oud vuil, maar ze kunnen allemaal dood vallen, ik zal voor niemand m'n bek houden! En.. En als ze het daar niet mee eens zijn, dan sla ik ze allemaal de grond in," ze was er zo ziek van.

Haar ademhaling ging wat sneller dan normaal na die uitbarsting, al waren nog lang niet alle emoties eruit. Want oh boy, ze had er een hele hoop opgespaard. Star keek Wolfpaw naast zich, zich van Tallstar afwendend. Deze liet een stilte vallen voordat hij uiteindelijk sprak, alsof hij niet wist welke woorden hij moest zeggen. "Ik mag je," zijn stem was zacht en vriendelijk, waarschijnlijk goed bedoeld maar zoals met wel meerdere dingen schoot het bij haar volledig in het verkeerde keelgat. Ze had zijn medelijden niet nodig! Zijn troostende woorden! Ze had hem helemaal niet nodig, laat staan dat hij haar ging behandelen als een huilende kit; want dat was hoe de koppige poes het opving. "Je zou mij nooit teleur kunnen stellen," toen hij dichterbij kwam en oh zo voorzichtig zijn neusje tegen die van haar drukte, rukte ze zich van hem los en zette haar vacht vijandig overeind. " Dat boeit me niet! En oh, dat zeg je nu!" blafte ze hem toe. "Niet teleurstellen hé? Nou, waarom ben in in Starclansnaam nog een verdomde apprentice? Ik kan vechten, ik kan jagen, ik doe alles. Zeg me dat ik verdomme naar Windclan moet lopen om die hazenvreters weg te jagen en ik zal het doen, en het zal me lukken ook. Maar ik slaap nog steeds als een kind in die rot den!" sneerde ze, de waterval van woorden was nog lang niet klaar gespeeld. "Je bent een vieze leugenaar, je mag me helemaal niet, je mag alleen maar je stomme nieuwe Windclan popje. Ik ben alleen je onhandelbare, teleurstellende apprentice die je niet rustig kan krijgen,"

"Hou je bek over m'n moeder!" beet ze hem hard toe, briezend van razernij. Vervolgens wendde ze haar kop af, diep van binnen ook wel wetend dat ze niet zo heftig had moeten reageren. Haar moeder was altijd een van de meest gevoelige snaren, hoe erg ze haar best ook deed om dat te verbergen. Oh forget it, wat had het ook voor zin om zo'n tirade tegen Tallstar te houden. Ze had haar rug naar hem toegekeerd, de haren op haar rug nog altijd gepikeerd in de lucht gestoken. "Wil je antwoord op je vragen of gewoon hard schreeuwen? Ik vind beide prima maar heb geen zin in overbodige monologen houden," ze knarste hard haar tanden, met moeite zichzelf tegen houdend om niet hem gewoon naar de strot te grijpen. Natuurlijk wilde ze hem niet écht pijn doen, maar ze had gewoon even heel erg iets nodig om al die opgekropte emoties en woede te uiten. Arme Tall. "Natuurlijk wil ik antwoorden, ander vroeg ik het toch niet," blafte ze, al zou hij als hij haar goed genoeg kende ook wel zien dat ze haar best deed om zich ietwat in te houden. Dat was nou eenmaal... Behoorlijk lastig voor haar.

Ze knarste duidelijk hoorbaar met haar tanden, zich irriterend aan het feit dat hij dit aanpakte alsof het weer een of andere clanzaak was. Het voelde, nep, geforceerd, al zou dat ook aan haar geweldige inbeeldingsvermogen kunnen liggen. De poes sloeg opnieuw met haar opgezette staart. "Het boeit me niets wat je met dat konijn doet, ik wil gewoon.. Ik," sprak ze hem bot toe, waarna een gefrustreerde gromhaar bek verliet en ze eenmaal heen en weer ijsbeerde. Inmiddels wist ze al niet eens meer precies waarom ze boos was, alleen dat ze boos was. Waarheid was dat ze bang was dat Tallstar Pepperpaw veel leuker vond dan haar, maar het ging haar eer te boven dat ooit in woorden toe te geven. Wolfpaw, jaloers? Pfft, echt niet. Heus niet. "Waarom ben ik nog geen warrior, huh? Ik werk toch hard? Ik ben toch sterk?"

Ze keek hem scherp aan, haar emoties nog hoger dan ze normaal gezien zaten. Tallstar zag eruit alsof ze hem net verteld had dat ze van Starclan zelf was. Daar stond hij, met zijn stomme kop en mond die als een goudvis naar lucht hapte. "Wil je dat graag?" nu was het haar beurt om met een mond vol tanden te staan, voornamelijk omdat ze zijn stupiditeit niet kon geloven. Opnieuw ontplofte ze, zowel figuurlijk als bijna letterlijk toen al haar vacht overeind sprong. "Ja! Ja natuurlijk wil ik dat!" riep ze uit. "Ik ben al verdomme 16 maanden apprentice! Mijn zusje is zelfs al warrior, mijn ma vindt me een teleurstelling!" spuwde ze eruit zonder er ook maar iets van erg in te hebben. "Ben ik dan nooit goed genoeg?" Zoals altijd was haar visie weer ontzettend zwart wit, want voor haar was warrior zijn nu eenmaal het uiteindelijke doel van alles. Dan Deputy, dan leader en de Wolfstar zijn die haar moeder altijd al van haar had beloofd te maken. Wist zij veel dat ze haar mentor nog eens zou gaan missen wanneer ze eindelijk haar -paw voegsel kwijt was.

Haar ogen weden groot van verbazing toen haar mentor zonder echt tegen te stribbelen gewoon...Toegaf. Wacht, wat? Betekende dit dat ze daadwerkelijk warrior mocht worden nu. "Wa-" bracht ze wat verward uit. Ze kreeg via afpersing wel vaker dingen voor elkaar, maar dit had bij Tallstar nog nooit eerder gewerkt. Toch zou ze niet laten zien dat ze hierdoor een beetje uit het veld geslagen was, snel genoeg probeerde ze de verbazing uit haar gelaat te werken en schudde haar kop. "Ik geloof alleen niet dat dit is wat je wilt," die woorden lieten haar oren ietwat in haar nek schieten. Wolfpaw keek hem met een ruk aan. "Jawel," kaatste ze direct terug. "Natuurlijk wil ik dat, daar training al de hele tijd voor. Waarom zou ik dat niet willen?" kwam er wat vijandig uit, al leek die vijandigheid niet helemaal tegenover hem gericht. Want zijn vraag roerde wel wat in haar, zou ze opeens anders bekeken worden als ze warrior werd? Maar die gedachte duwde ze haastig weg, omdat het idee dat alles enkel hetzelfde zou blijven als ze d'r nieuwe rang kreeg haar heel veel angst aan joeg.