A cold wind blowing [open]

Met een soepele sprong landde hij op wat onherkenbaar schroot. Zijn staart zwaaide heen en weer om zijn evenwicht te houden, voorzichtig om deze niet vies te laten worden door het vuil dat hier de grond bedekte. Deze plek was een verschrikking, ongeorganiseerd en afstotelijk. Toch was het een plek die de apprentice meerdere malen met zijn aanwezigheid vereerde. Allicht een vreemd gezicht, zijn relatief lichte en bovenalles schone gestalte stak sterk af tegen het rottende van de Carrionplace. Juist dat was wat hem hier vaker bracht. Een herinnering, als je wilde. Dat er altijd vuil in de wereld was, dat het zelfs aan zijn poten kon blijven kleven; maar aan het eind van de dag zou hij ze simpelweg schoon wassen in het kabbelende water en onaangetast terug keren naar het kamp. Een subtiele glimlach sierde zijn gelaat en zijn twee gekeleurde ogen keken neer op de wereld.

[open!]

Whitepaw keek om zich heen in de Carrionplace, op zijn hoede voor het onbekende. Hij kwam hier zelden, het was geen plek voor een kat zoals hij. Hij behoorde verborgen onder het struikgewas, zijn vreemde vlekkeloze pels verborgen voor het oog. Maar met verouderen kwam ook een milde nieuwsgierigheid naar de wereld. Soms, op bepaalde dagen, durfde hij wat dappers te doen. Zoals nu. Nu liep hij met voorzichtige en vederlichte stappen tussen het vuil door. Er was echter meer wat de tijd had veranderd aan hem. Hij begon eindelijk op te groeien en eruit te zien als een volwassen kat. Hoewel zijn groeiachterstand nog altijd aanwezig was, zag hij er gezond uit. Hij was sierlijk gebouwd, dun met ietsjes lange poten die hij met zo veel beleid leek op te tillen alsof hij geen grassprietje wilde buigen. Zijn pelsje was halflang uitgegroeid met haren als zijde. Toch droeg hij nog altijd zijn zwakheden mee. Iets wat dan ook de rede was waarom hij uiterst voorzichtig de hoek om sloop bij het zien van een schaduw, al herkende hij al snel het krachtige figuur dat boven hem stond. "Wat zie je daarboven, Stagpaw?" Vroeg hij met een warmte in zijn toon die enkel voor deze kat bestond.

De Carrionplace was haar minst favoriete plek. Het maakte haar juist geordende vacht vies. Nu ook. Hoewel het zachtjes miezerde, zag ze soms horden vliegen opstijgen. De zachte smurrie was vloeibaarder geworden en kleefde aan haar poten toen het in stroompjes af een rare hoop liep. Ze keek naar haar poten en schudde de vettige smurrie eraf. Haar ijsblauwe ogen vingen plots een gedaante op. Hij stond er al langer, maar nu hij zijn hoofd omhoog tilde viel hij pas op. De poes stapte op hem af. Ze voelde hoe alles weer onder smurrie begon te hangen. Pffuu! Irritant. Haar oren waren dan ook in haar nekpels gedrukt. "Hey Stagpaw!", miauwde ze zachtjes, met een klein glimlachje. Haar zachte, zoete stem werd alleen overschaduwd door een luidere. Die van Whitepaw. Ze blikte een beetje geïrriteerd naar de albino. Hij had haar natuurlijk niet zien aankomen, maar ze werd niet graag onderbroken. Toch zwaaide ze neutraal met haar staart. "Hallo beide."

I exist in a state of almost perpetual hysteria

ytn

Zijn eenzaamheid werd spoedig onderbroken. Dit keer waren het niet de eksters die vochten om kraaienvoer die zijn gedachtegang tot een halt brachten, maar de gedaante van een bekende. Vanaf ver al leek zijn witte lichaam als een geest tussen het puin te bewegen. Stagpaw keek toe met zijn twee kleurige ogen, volgde iedere beweging die zijn licht maakte. Geen van hen behoorden hier, maar wat liet perfectie nog meer doorschijnen dan een minderwaardige omgeving? Een geluid trok zijn aandacht, het was niet enkel Whitepaw die hem benaderde, ook een rood-witte poes had hem gevonden. Ze spraken tegelijk en hij kon iets van irritatie zien liggen in de blauwe ogen van de warrior. In een enkele seconde vloog er een kwaad op in zijn blik, maar dat verdween spoedig als sneeuw voor de zon. Nee, hij was een beleefde kater. "Goedemiddag Honeysting... Whitepaw," sprak hij vriendelijk en daalde sierlijk een stukje af van zijn verhoging. "Ik zie slechts vuil dat enkel de vogels kan voeren. Wat brengt jullie naar een dergelijke plek?"

De witte kater keek kort om zich heen, scherp gesteld op de omgeving. Hij was hier niet op zijn gemak, dit was voor hem immers vreemde grond. Sowieso wist de albino wel beter dan om zich op open, zichtbare plekken te plaatsen. Liever bleef hij meer bedekt en zo verborgen. Daarbij vond hij de kraaien die hier woonde niet zo fijn, ze waren brutaal en luid. Maar de nieuwsgierigheid had hem hier geleid en ergens was deze ook nog niet uit zijn lichaam gedwaald. Vooral niet toen hij een bekende kop tegenkwam, Stagpaw. Hij vond het altijd fijn rond de grotere kater te zijn, waardoor hij wat uit zijn stulp durfde te komen... En er hierna weer compleet ingegooid werd door de stem van een ander. Whitepaw duwde zichzelf lichtelijk richting de grond, staart laag om aan te tonen dat hij de mindere in de situatie was. "Hallo Honeysting..." Kwam er zachter, maar beleefd uit. Al lag de licht geïrriteerde blik die de poes hem had gegund hem niet lekker. Voor hem was dat reden genoeg om weg te gaan. Maar Stagpaw zijn stem hielt hem voor nu hier. "Niks bijzonders" antwoorde hij onzeker. Zijn piek van nieuwsgierigheid een slechte eigenschap vindende. "Ik eh..." Hij keek naar de grond en duwde zijn oortjes wat naar achteren. "Ik zal jullie wel alleen laten.."

Honeysting negeerde de hele bizarre opmerking van Stagpaw. Soms was hij echt een raar ventje. Niet veel daarna hoorde ze de hakkelende stem van Whitepaw. Ze wist niet goed hoe ze zich bij deze situatie moest voelen. Het ene moment waren ze bezig over interessante dingen die hun aandacht trokken, het andere moment kwam er een donkere boodschap en wat geseuter van de albino van de clan. Ze schudde haar kop. "Kom, laten we jagen. We kunnen misschien wel een kraai of twee te pakken nemen nu we met drie zijn." Dit was een goed idee, anders moest ze maar in haar eentje verder gaan zoeken naar prooi. Leuk was ook iets anders.

I exist in a state of almost perpetual hysteria

ytn

Onderwerp: Re: A cold wind blowing [open]