Ultimate

Alsof een apprentice nog niet genoeg was. Nu had Amberhunt ook nog aangeboden om een goede vriend op weg te helpen met wat training. Die vriend was uiteraard Settleddust, de nieuwste warrior in de clan, die vlak voor zijn ceremonie zijn staart was kwijt geraakt. Dit had er natuurlijk voor gezorgd dat de kater het gevoel had gehad dat hij geen complete warrior zou kunnen zijn. En hoewel Amber hem had overtuigd dat een mentor hem toch niet meer zou kunnen helpen, aangezien hij een handicap had waar geen enkele warrior verstand van had, kon het geen kwaad om in ieder geval iets te proberen.
De twee katers liepen het kamp uit, opgewekt pratend. Amberhunt vertelde over zijn jongste kinderen: die niet al te lang geleden apprentices waren geworden. Hij legde uit hoe fijn het was dat Rockpaw, een van hen, zou naar hem opkeek. Kortom: de sfeer tussen de twee was goed. Ze liepen een heel stuk het bos in, omdat Amber geen zin had in nieuwsgierige blikken. Ze zouden met vechttraining beginnen, ook omdat de rode kater zelf weer eens goed wilde oefenen. Hij wilde graag weten hoe goed hij het zou doen tegen iemand die ongeveer zou weten hoe hij te werk zou gaan. "Zo zijn we wel ver genoeg." Miauwde hij terwijl hij tegenover Settleddust ging staan "Oke, een schijngevecht: dus geen klauwen of diepe beten, en je wint door ervoor te zorgen dat de ander niet weg kan vluchten" vervolgde hij, de regels die ze hadden afgesproken nog eens herhalend. Toen zakte hij in een behendige kruising tussen een jacht- en een vechthouding, die hij altijd gebruikte om een gevecht te beginnen. Maar deze keer zou hij Settleddust de kans geven om als eerste aan te vallen. Niet dat hij het de kater makkelijk zou maken, Amber had het gevoel dat Settled precies zo behandeld wilde worden als alle andere warriors.

[Settleddust, training 1]

Amberhunt was zo vriendelijk geweest om tijd voor hem te nemen. Hij had het zelf aangeboden, en Settleddust had het met open poten ontvangen. Er moest iemand zijn waar hij het weer op kon oefenen. En om eerlijk te zijn, hij had het Acorndust niet durven vragen. En hij wilde zijn oud mentor en deputy niet lastigvallen met nog meer drukte. Dus Amberhunt was eigenlijk de perfecte optie! Settleddust stond alweer een stuk steviger op zijn poten dan laatst. Hij kon de kleine, rosse kater prima bijhouden. Amberhunt kirde vrolijk over zijn kinderen die net apprentice waren geworden. De jonge warrior snorde vrolijk bij het horen van Amberhunt trots. Amberhunt bracht hun ver genoeg weg, en ergens vond Settleddust het wel fijn dat ze hopelijk geen spiekende ogen zouden krijgen. Toen ze ter plaatste waren knikte de jonge kater kort. Hij was vrolijk, energie gierde door hem heen en hij had zin om aan zichzelf te werken. Hij had zichzelf beloofd om niet gefrustreerd te worden omdat het niet lukte. Hij zou het dan gewoon nog harder proberen. De regels van het spel werden uitgelegd. Simpel genoeg, hij moest Amberhunt pletten. Settleddust was groter, als hij eenmaal de rosse kater in een houtgreep had zou het eenvoudig zijn. Maar dan zou hij de behendige kater eerst te pakken moeten krijgen. En snelheid en behendigheid was nou net was Settleddust zijn slechtere punten waren.
Het gevecht begon op het punt dat Amberhunt door zijn poten zakte. Settleddust kreeg een uitdagende blik op zijn ogen en hij gromde speels. ‘Ik krijg je wel,’ mauwde hij plagerig. Zo lang hij goedgemutst bleef, zou de jonge warrior blijven proberen. Een grijnsje kwam op zijn gezicht, waarna hij zich breed opstelde. Hij spande zijn schouders aan (Wolfpaws tip om beter zijn balans te bewaren) en verplaatste iets meer gewicht op zijn voorpoten. Hij zag dat Amberhunt terughield, dus Settleddust zou de eerste aanval. Hij wist dat hij niet meer de balans of snelheid had om schijnbewegingen te maken, dus Settleddust ging ging recht op zijn doel af. Hij dook naar voren en bleef laag, hopend om een klauw tussen de voorpoten van de kleine kater te zetten en hem vervolgens uit balans te duwen en te doen laten struikelen.

Gewoon recht op het doel af, in een wereld van schijnaanvallen en ingewikkelde manoeuvres was dat soms een enorme verassing. Maar helaas: Amberhunt zag net op tijd waar Settleddust zijn ogen had gevestigd, hij wilde zich tussen zijn voorpoten werpen om hem om te gooien. Het was een typisch trucje dat als het goed werd uitgevoerd al de helft van de overwinning was. Maar de ervaren warrior had het door en sprong op het laatste moment op, wat mogelijk was door zijn gehurkt positie, en lande gleed zijlings van Settleddust af waarna hij een paar snelle passen deed om uit diens bereik te zijn. Snel draaide hij zich om en glimlachte "Misschien, maar je zult je best moeten doen" Toen besloot hij zelf een aanval in te zetten, de cyperse kater moest immers ook zijn verdediging blijven trainen. Hij zou proberen zich op de ander te werpen en hem zo onderuit te krijgen. Amber wachtte tot Settleddust zich weer naar hem toe gedraaid had en rende toen in volle vaart op hem af. Vlak voor hem schoot hij eerst naar links, zette zich af waardoor hij rechts van hem terecht kwam en zette zich opnieuw af. De kleine warrior schoot een stukje omhoog en klemde zijn poten om de ander heen, hopend dat de plotselinge kracht hem uit balans zou krijgen.

Het was ook een droom geweest als hij bij zijn eerste poging de kleine rosse kater omver kreeg. Maar Amberhunt was snel en sprong soepel weg, buiten bereik van de klauwen van de jonge warrior. Settleddust zijn eerste intentie was gefrustreerd grommen, maar dwong zich al snel om optimistisch te blijven. Het was slechts spel. Amberhunt zei al snel dat hij beter zijn best moest doen. Settleddust draaide zijn lichaam weer tegenover de kleine kater. ‘Ik ben nog maar aan het opwarmen,’ sprak hij met een grijnsje. Hij zette zich meteen weer schrap toen de kater op tempo naar hem toe kwam. Hij boog iets door zijn poten en zette zijn gewicht weer op zijn voorpoten. Voor hij het wist was Amberhunt vlak voor zijn snufferd en scheen naar links te gaan. Settleddust zwaaide zijn kop naar links en probeerde hem in zijn bewegingen te onderscheppen en één van zijn voorpoten uit te steken. Maar de kleine rosse kater ging naar rechts. Ugh! Had hij moeten weten. Voor hij zich kon herstellen zaten Amberhunts poten om zich heen. Settleddust kon niet anders dan zich te laten vallen. Hij was te veel uit balans op de aanval te kunnen uitzitten en hij landde op zijn schouder in het stof. Maar terwijl hij werd meegenomen in de val, waren zijn achterpoten nog vrij en probeerde hij de kleine rosse kater van zich af te schoppen.

Het plan leek fantastisch te gaan, maar de jonge kat had blijkbaar nog meer trucjes. In eerst instantie hield Amberhunt zich fel vast terwijl hij de trappen incaseerde, totdat hij door een welgemikte schop in zijn zachte buik werd geraakt. De rode kater kreunde en liet zich los "jij kleine..," begon hij, maar toen herinnerde hij zich: Oh ja, hij was de kleine hier. Hij deed een paar stappen naar achteren en gaf zijn mededuelist de kans om op te staan. De tegenslag was zo onverwacht gekomen dat Amberhunt zich even moest herpakken, hij zou zeker alles uit de kast moeten trekken als hij dit wilde winnen. Misschien was profiteren van de aanvallen van Settleddust een betere strategie. Hij circelde langzaam om de ander heen, en hield elke beweging in de gaten "jij mag weer" miauwde hij grijnzend en uitdagend.

Even leek hij compleet in de houtgreep te zijn, wist hij één achterpoot goed te plaatsen in de buik van de kleine kater. Nice! Zodra de kater los liet krabbelde Settleddust weg en probeerde zo snel mogelijk weer op zijn poten te komen. Even struikelde over het feit dat hij zijn achterhand niet zo snel kon stabiliseren, maar hij kreeg de tijd van Amberhunt. Maar in het hitte van het gevecht, dacht hij niet zo veel meer na over waar hij zijn poten neer moest zetten. Het ging steeds meer automatisch. Hij lachte hartelijk toen de rosse kater hem kleine noemde. Híj was de kleine. En ondanks dat Settleddust veel minder behendig was geworden, hij was nog steeds even sterk. De rosse kater begon om hem heen te bewegen. Settleddust probeerde zijn voetenwerk te spiegelen en hield zijn kop gericht naar zijn sparpartner. Hij beaamde dat het weer zijn beur was. ‘Weet je het zeker?’ miauwde hij plagend. Maar zonder hem tijd voor een antwoord te gunnen, dook hij weer naar voren. Maar om op het laatste moment omhoog te springen, zijn poten gespreid, hopend bovenop de kater te springen om hem simpelweg te pletten. Misschien een move die veelal gebruikt werd door kittens, maar dat betekende niet dat hij minder effectief was nu hij warrior was.

Wat een energie zat er in die Settleddust... Hij moest het schijngevecht wel erg graag willen winnen. De aanval die hij nu inzette was eenvoudig maar als hij niet goed werd ontweken zou Amberhunt niet makkelijk verder kunnen. De tabby lande wel boven op hem maar voordat hij zijn volledige gewicht naar beneden kon brengen was de rode kater half onder hem uit geglipt. Maar helaas: zijn achterste helfte zat nog stevig vast en in deze houding kon Amber zich niet omdraaien voor een tegenaanval. Hij had verloren,
in hun eerste gevecht "hmmf... Ik geef me over" miauwde hij, misschien een klein beetje zoutig. Hij had niet verwacht dat Settleddust hem nu al zou kunnen verslaan.

Settleddust kon zijn ogen niet geloven dat het werkte. Hij landde op Amberhunts achterwerk, en meteen nagelde hij zich klungelig vast op de kater, die zich al snel daarna overgaf. Settleddust zijn blik gloeide op en hij begon te lachen. ‘Hah! Je moet sneller zijn, Amberhunt,’ grinnikte hij vrolijk, waarna hij van de kleine rosse kater rolde. Hij krabbelde overeind en er stond een zonnetje op zijn gezicht. Hij kon het bijna niet geloven. Hij kon bijna wel een gat in de lucht springen. Hij danste op zijn poten van plezier en hij voelde zich bijna even weer een kit. Positieve energie gierde door zijn aderen. Alles leek weer terug te komen, alsof het automatisch ging. Zijn spieren waren het niet vergeten. Hij moest alleen het weer perfectioneren. Hij kon geen fouten meer permitteren, want dan zou hij meteen uit balans zijn. Settleddust grinnikte weer toen hij naar de rosse kater kan. ‘Durf je nog een ronde aan?’ mauwde hij uitdagend. Het vuur was in zijn ogen ontvlamd. Hij was niet meer te stoppen.

Zijn trots was gekrenkt, overmeesterd worden door een kittentechniek was moeilijk te slikken voor een ervaren Warrior. Maar het bittere gevoel maakte al gauw plaats voor trots en blijdschap toen hij naar Settleddust, die natuurlijk in de wolken was. Amberhunt glimlachte en stopte de schaamte van het verlies weg, hij hoorde blij te zijn voor zijn vriend. De rode kater werd opnieuw uitgedaagd, deze keer met veel meer zekerheid. Amberhunt knikte vastberaden en keek naar de groene ogen van Settleddust,  zich afvragend hoe de jonge kat wilde beginnen. Nu was hij overal klaar voor,  maar het leek hem nog steeds beter om zich verdedigend op te stellen.

Amberhunt gaf geen antwoord met woorden, maar hij knikte vastberaden. Settleddust had het idee dat hij nu niet meer zich zou inhouden. De jonge warrior zou een hele nieuwe techniek moeten gebruiken. Hij legde zijn oren plat in zijn nek en begon weer op de kleine rosse kater te cirkelen, de rollen omdraaiend nu zijn voetenwerk leidend was. Settleddust hield zijn kop laag en groene ogen gefocust op de bewegingen van Amberhunt te volgen. Totdat hij weer naar voren schoot en vlak voor de kater op zijn achterpoten steeg en richting zijn kop begon te slaan. Eén goeie slag raak, en hij zou goede schade kunnen aanrichten in een echt gevecht. Maar dit was ook de eerste keer dat Settleddust weer op zijn achterpoten kwam. Hij voelde dat hij een kort moment balans verloor, en nu had hij niets om op te leunen. Geen staart, geen voorpoten… Meteen moest hij pasjes bijzetten en hij kwam al snel in een zeer kwetsbare toestand. Shit!

Deze keer was hij op een snelle aanval voorbereid. Amberhunt dook in elkaar toen hij Settleddust naar voren zag schieten. De jonge warrior steigerde op zijn achterpoten in een poging om zijn kop te raken. Het leek er echter op dat hij geen rekening had gehouden met zijn nieuwe toestand. De rode kater grijnsde een beetje vals terwijl hij op de wankelende Settled afsprong. Hij raakte hem met zijn rechterschouder en wist zeker dat hij het laatste beetje balans er zo wel uit kreeg. Amberhunt hield zich met zijn tanden aan de ander vast en probeerde hem op zijn rug tegen de grond te krijgen.

Settleddust kon zichzelf wel vervloeken. Toen hij bezig was met zichzelf weer in balans te krijgen kreeg hij een harde stoot tegen zijn schouder. Settleddust voelde zich meteen een duik naar de grond maken. Hij zou binnenkort zand happen. Met een doffe plof viel hij op de grond en Amberhunt had hem binnen een kwestie van tijd in de houtgreep. De jonge warrior lag nog even spartelend op zijn rug, maar hij wist dat het in een echt gevecht einde verhaal was geweest, met zijn zachte buikvacht open en bloot. ‘Oké, ik geef op,’ murmelde hij hijgend in de vacht van Amberhunt. Hij probeerde nog even met zijn achterpoten de ander van zich af te trappen. ‘Van me af, jij grote haarbal,’ mauwde hij plagend, maar goed bedoeld. Hij lacht even kort toen hij zijn kop weer verslagen op de grond liet vallen. Oké, noted, geen moeilijkere gevechtsmoves meer uitproberen waar hij meer dan twee poten van de grond af had.

Dat was snel gegaan. Door zijn kleine postuur was Ambehrunt niet makkelijk bereikbaar voor de achterpoten van Settleddust, waardoor het moeilijk werd om hem in deze situatie weg te trappen. Na een korte worsteling ging de jongere kater stilliggen en murmelde dat hij het opgaf. Amberhunt stapte met een glimlach van hem af en knipoogde "Oh, nu ben ik opeens groot?" Vroeg hij speels, blij dat Settled het allemaal zo luchtig opvatte. De twee schijngevechten begonnen ondertussen flink hun tol te eisen op Amberhunt's spieren, hij vroeg zich af of zijn vriend hier van plan was om nog een keer te gaan. "Nog een gevecht? Of wil je overstappen op jagen?" Vroeg hij terwijl hij de ander omhoog hielp.

Amberhunt vatte het luchtig op, om vervolgens de droge opmerking te maken dat hij nu opeens wel groot was. Settleddust lachte toen hij weer omrolde en overeind krabbelde. ‘In haarballen uitgedrukt ben je de allergrootste,’ grapte hij naar de kleine rode kater. Settleddust schudde het grootste deel van het stof van zijn vacht en was weer klaar voor de volgende ronde. Maar de kleine rode kater stelde hem alweer voor een keuze. Settleddust lachte en keek de kleine rode kater aan. ‘Wordt je al moe, oude man?’ miauwde hij plagend, waarna hij hem een duwtje tegen zijn schouder gaf. ‘Maar laten we gaan jagen,’ miauwde hij met een knikje tegen de kater. Misschien was dat nog wel beter om zijn balans te oefenen, om gewoon weer gewoonte te maken van alledaagse bewegingen. Met vechten kon hij nog domme kracht gebruiken.

Hij stootte een geforceerd 'hah hah' uit bij Settled's opmerkingen en begon meteen te lopen toen die instemde met zijn idee. Nu zou hij de jonge kat veel beter kunnen helpen dat met vechten, want jagen was Amberhunt's specialiteit. "Nou, ik neem aan dat je nog wel kan ruiken, dus in dat opzicht zal ik je niet als een apprentice behandelen" Miauwde de 'oude man' terwijl hij zorgvuldig de lucht proefde. De meeste geuren waren ver weg en smolten samen tot een mengeling die omschreven kon worden als: bosgeur. Maar een aantal sporen in de buurt waren ook te onderscheiden. "Kom, muis" vervolgde hij simpel en veranderde resoluut van richting

Settleddust zijn grapjes werden een beetje met mate geaccepteerd. De jonge kater had een brede grijns op zijn gezicht. Maar hij kreeg geen opmerkingen, alleen dat hij maar beter mee kon komen. Settleddust rolde zijn ogen en hij wandelde achter de kleine rosse kater aan. ‘Ik bén ook geen apprentice meer,’ bestempelde hij de feiten maar weer even. Anders had hij wel Settledpaw geheten. Nee nee, dat was voorgoed verleden tijd. Hij opende zijn bek en proefde de lucht. De stoffige lucht droeg geuren van dennen, bosgrond en een vage moerasgeur met zich mee. Maar pas toen Amberhunt opmerkte dat hij muis had geroken, kwam de vage vlaag ook bij hem binnen. De bruin-witte kater volgde de rode staart van Amberhunt en hield zijn mond dicht. De jacht was begonnen, dus vanaf nu moest hij zijn serieuze gezicht weer optrekken. Zijn kop verlaagde zich enige centimeters en zijn ogen scanden de bosgrond af op beweging, terwijl hij de geur in de gaten bleef houden.

Hij merkte de manier waarop Settleddust plotseling over ging in serieuze modus echt wel. Er gleed even een kleine glimlach over het gezicht van Amberhunt, één die de ander niet zou kunnen zien. Natuurlijk wilde zijn jonge vriend hem laten zien dat hij echt wel een serieus jager kon zijn. Amberhunt bleef op de geur van de muis aflopen totdat die zo sterk was dat hij ervan verzekert was dat hij de prooi zou kunnen zien als hij zijn best deed. "Volgens mij zijn het er meerdere" Miauwde hij voorzichtig terwijl hij zijn scherpe oren spitste. Het extreem subtiele geluid van kleine muizenpootjes die zich over de bosgrond heen bewogen wees inderdaad op de aanwezigheid van meer dan één knaagdier. Hij wilde de ander graag de kans geven om zich te bewijzen en stapte dus voorzichtig aan de kant voor Settleddust.

Het duo gleed tussen het struikgewas door, de naaldbomen en Settleddust deed niet anders dan zich focussen om zijn poten zo zachtjes mogelijk neer te zetten. Totdat hij uiteindelijk het geschuifel van muizenstapjes ook opmerkte. Hij trilde even met zijn oren, waarna hij tot stilstand kwam. Amberhunt dacht dat het er meer dan één was. En toen stapte hij opzij. Settleddust keek hem met een verbaasde blik aan. Hij? Wist hij het zeker. Hij zou het 100 procent zeker verprutsen. Maar Settleddust had het gevoel dat hij in een stijgende lijn zat. Hij zakte in een prooihouding, maar meteen was zijn balans al weer wiebelig. Hij probeerde zich weer wat te herstellen door zijn schouders aan te spannen. Hij zag een glimp van een grijs vachtje tussen de wortels van een boom schieten. Zijn groene ogen wisten nu waar hij heen moest, waardoor hij langzaam die kant op begon te sluipen. Maar voordat hij ook al maar kon springen sleepte hij zijn achterpoot de dicht over de grond en verstoorde de bosgrond. Hij zag meteen de muisjes vluchten onder de wortels, buiten zijn bereik. Gefrustreerd gaf Settleddust meteen op en kwam weer omhoog, waarbij hij zacht onder zijn adem vloekte.

De fout die hij maakte was natuurlijk niet echt zijn schuld, aangezien hij nog nooit op deze manier gejaagd had. Daarom glimlachte Amberhunt een beetje toen hij de jongere kater hoorde vloeken. Het was jammer van de muizen, maar ze zouden er wel meer vinden. "Maak je maar geen zorgen. Je zult het verlies van je staart waarschijnlijk moeten compenseren als je niet uit balans wilt raken bij het sluipen. Dus misschien moet je je poten wat verder uit elkaar zetten?" Stelde de rode kater vriendelijk voor terwijl de twee verder liepen.

Settleddust wist ook wel dat het niet meteen van een leien dakje zou gaan. Maar hij was gewend lichtvoetig en soepel te zijn. Bij het vechten kon hij zich als een blok maken, maar bij het jagen was dat anders. Hij knikte toen Amberhunt hem een tip gaf. Misschien was dat ook wel wijsheid, om zich inderdaad iets breder op te stellen. Het zou wat snelheid afnemen, maar zo lang hij maar stil en gebalanceerd kon blijven. ‘Oké,’ antwoordde hij dan ook kortaf, de kleine warrior volgend. Hij sperde zijn bek open om de lucht weer te proeven, en hij meende iets verderop de geur van woelmuis op te pikken. Weer een kleine bosbewoner, maar blijkbaar nog niet op zijn hoede van het naderede gevaar. Settleddust, gebrand om het deze keer wél goed te doen, zakte alweer in een jachthouding. Hij sperde zijn poten wat verder open. Hij voelde meteen dat hij gebalanceerder was, maar ook dat het hem meer kracht kostte. Hij nam dan ook een paar sluipende passen richting de woelmuis, maar het werd zwaarder en opnieuw verstoorde hij de bosgrond. De blaadjes bewogen onder één van zijn voorpoten, maar dit keer gaf hij niet op. Hij zag hoe de muis opkeek en Settleddust sprong naar het diertje. Maar ook deze verloor hij tussen zijn klauwen door. Gefrustreerd sloeg hij deze keer een poot op de aarde. Niet wéér!