[Night Training] Two witches

Imbeciel. Incapabel, dat was zeker te stellen. Was het niet hun eigen leader, die de juiste beslissingen moest maken? Die declan naar behoren tot glorie zou moeten leiden? Oh, het was hem al zo vaak benadrukt dat Tallstar dara niet de capaciteiten voor had. Echter, tot zo ver was dat hem nog niet erg tot last gevallen - nu wel. Immers was hij het die hem als leerling had toegewezen aan Honeysting. Stagpaw had geen mening gefabriceerd over het kennen en kunnen van de poes, maar dat was niet nodig. Immers was ze slechts enkele moons ouder dan hem. En was hij het niet die iedere training uitblonk? Was hij het niet die nooit op de poten getikt moest worden? Nee, hij was perfectie, een geheel dat niet gebroken kon worden. Het was slechts voor het feit dat je niet op een nog jongere leeftijd je volledige naam op je mocht nemen dat hij nog een mentor aangewezen was, Honeysting zou hem niets meer kunnen leren. Enkel wist Stagpaw beter dan dwars te liggen, dan problemen buiten proporties te blazen. Maar oh, oh hij zou dit alles herinneren. Hij arriveerde precies op tijd, zijn tred kalm en een vriendelijke doch lichtelijk afstandelijke blik in zijn ogen. Met een respectvol knikje begroette hij de poes, wiens vacht evenals de zijne verlicht werd door een zachte herfst zon. "Dag Honeysting," sprak hij vriendelijk. "Een goede dag gehad verder?"

Oh. Ah. Hij leek kort iets te zien achter haar blauwe ogen, iets te voelen in de sfeer tussen hen. Zijn mondhoek krulde op in een haast onzichtbare glimlach, al waren zijn ogen even onschuldig als daarvoor. Het was slechts een seconde geweest, te kort om een realisatie noch een conclusie te vormen. De poes deed haar mond open om te spreken, maar haar woorden werden onderbroken door het gekrijs van een onbekend soort vogel. Stagpaw drukte zich tegen de grond aan, accuut alert als een geoliede machine. Hij had eerder gehoord dat de beesten nare ziektes met zich mee droegen, waardoor hij liever niet met hun vieze aanraking in contact kwam. Honeysting haar instinct werkte anders, als een speer kwam ze omhoog en sloeg een van de beesten uit de hemel. Het kwam krijsend ter aarde, maar stierf snel. En zo snel als ze gekomen waren, zo plots waren de nachthonden alweer verdwenen. De kater kwam wat dichterbij zijn nieuwe mentor en tikte kort met zijn staart de hare aan. "Is alles oké?"