Ultimate

Het antwoord van Settleddust was kortaf, wat Amber een beetje het gevoel gaf dat hij niet erg blij was met het advies. Niet dat dat heel vreemd was: hij wilde gewoon normaal zijn en geen speciale manier van jagen nodig hebben. De rode kater keek hoopvol toe bij de anders tweede poging, maar helaas: het ging weer niet. De jonge kater leek nu helemaal gefrustreerd en Amberhunt liep snel op hem af "Geen zorgen, het is niet erg... Het gaat wel lukken" Miauwde hij voorzichtig, hopend dat Settleddust hem er niet op zou afrekenen. Vlug keek Amber om zich heen, hopend nog een prooi te kunnen spotten die hen nog niet had opgemerkt, en ja hoor: Niet al te ver van hen verwijderd zat een kleine spreeuw naar de grond te pikken. Zonder ook nog maar een geluidje te maken draaide Amberhunt zich op en begon lichtvoetig naar de vogel toe te sluipen. Het hele gebeuren van de prooi zien tot zijn kop opheffen met de spreeuw tussen zijn kaken geklemd duurde misschien vijftien secondes.

Settleddust stond met zijn kop verslagen naar de grond gericht. Al snel kwam de rode kater naar hem toe en miauwde dat het goed was. Ja, het zal wel. Settleddust vond het maar niets dat hij plotseling nutteloos was geworden. En potverdomme Tallstar hemzelf had nog niet eens dankjewel gezegd dat hij zijn staart opgeofferd had voor zijn lieftallige dochtertje. Hoe die honden überhaupt op hun territorium hadden kunnen was een raadsel op zich. Totdat opeens Amberhunt een andere prooi had gevonden. Settleddust had nog net de kans om zijn kop te draaien, en zag net hoe de rode kater een vogel uit zijn lijden verloste. De jonge warrior snoof schamper. Was er in elk geval nog iemand die zich nuttig voor de clan maakte. ‘Goeie vangst,’ complimeteerde Settleddust Amberhunt zijn prooi vlak. Hij wierp nog een blik naar hem, waarna hij zijn kop weer om keerde. Hij was spontaan alle motivatie verloren om te proberen. ‘Laten we dan maar naar kamp gaan, voordat ik alle prooi van hier tot WindClan wegjaag met mijn geklungel,’ miauwde hij met een bittere stem. Zonder op een antwoord te wachten stapte hij de struiken weer in. Hij had eigenlijk geen zin meer om te praten, hopelijk had Amberhunt zijn bek vol veren.

Gelukkig werd er eerst geen woord gesproken. Settleddust had zijn tanden op elkaar geklemd en liep stug door. Een groot contrast met hoe ze op de heenweg met elkaar hadden gesproken en gelachen. Een enkele keer struikelde hij nog over een uitstekend takje of een steen, of wát er dan ook maar in de weg lag. Hij dacht dat hij ermee weg was gekomen, totdat Amberhunt opeens zijn prooi neerlegde en vroeg of hij het niet op mocht geven. Gefrustreerd draaide Settledpaw zijn kop naar hem toe. ‘Natuurlijk niet, maar-’ Ugh. Hij keerde zijn kop weg en staarde naar de grond. Ja, wat had hij dan gedacht. Dat het meteen zou lukken? Dat hij de jager zou zijn die hij was als apprentice. Zijn leven was op zijn kop gaan staan, en het zinde hem niets. ‘Ik.. ik hoopte dat het makkelijker zou zijn,’ bromde hij uiteindelijk gefrustreerd. Toen het vechten redelijk goed was gegaan, was hij zo in een goed humeur geweest, dat de klap alleen maar harden aan was gekomen.

Hij was even bang dat zijn uitspraak een knik in hun groeiende band zou toebrengen. Maar Settleddust reageerde zijn frustratie niet op hem af, wat Amber bewonderde. Het was ook enorm hartverscheurend om de situatie van de kater, die in het toppunt van zijn leven hoorde te staan, aan te zien. Maar ze moesten reëel zijn, en daarom moest hij nogmaals iets zeggen dat misschien ontmoedigend kon werken. "Ik kan je beloven dat het niet makkelijk zal gaan..." Begon hij terwijl hij Settleddust snel achtervolgde, de spreeuw compleet vergetend. Snel zocht hij oogcontact en probeerde de ander staande te houden "Hey, ik ben altijd trots geweest op mezelf als jager. Maar dat is niet zomaar gekomen. Ik heb daar net zoveel tijd in gestopt als jij nu zult moeten doen. Het is geen kwestie van wennen, je moet echt opnieuw leren." Miauwde hij eerlijk, en een beetje op zijn vader-toon "Maar we komen er wel, want ik ga je niet zo laten wegkwijnen"

Settleddust merkte al snel dat het niet makkelijk zou zijn. Dat zou het ook zeker niet worden. Het werd bikkelen, bloed zweet en tranen. Vallen en weer opstaan, noem het maar op. Amberhunt sprak hem bemoedigend toe. Langzaam vloeide Settleddust zijn frustratie weg en werd de storm in zijn ogen vervangen door rust en dankbaarheid. Hij keek de kleine, rosse kater aan. Waar had hij hem aan verdiend? Een glimlach sierde zijn gezicht en hij knikte eens kort. ‘Dankjewel, Amberhunt,’ miauwde hij. Hij moest zijn best doen om zijn stem niet te laten breken. ‘Echt. Het betekend veel voor me.’ Het was alsof er voor het eerst iemand écht voor hem was en écht in hem geloofde. Hij had nooit een vader gehad. Misschien was dat iets zoals dit.

Bingo, zijn woorden hadden hun doel bereikt: Settleddust glimlach zowaar en hij bedankte zijn ad hoc mentor. Amberhunt kon niet zeggen dat hij er zelf niet een beetje emotioneel van werd. Hij had nooit zo'n band met zijn apprentices gehad en had niet de kans gekregen om één van zijn kittens te trainen, dus de woorden van Settled waren erg belangrijk. De rode kater liep glimlachend op zijn vriend af en rekte zijn nek een beetje uit om zijn neus tegen die van de tabby te drukken. "Voor mij ook" Miauwde hij, wetend dat dat misschien een beetje vaag klonk.

Amberhunt kwam naar hem toe om neuzen te raken. Settleddust snorde en hij voelde zich meteen gewaardeerd door de kleine, rosse kater. En misschien als hij Amberhunt kon bewijzen dat hij weer een waardige warrior zou worden, dan zou hij dat aan de hele clan kunnen bewijzen! Hij sprak toen dat het veel voor hem betekende, waardoor Settleddust een verwarde lach over zijn lippen liet ontsnappen. ‘Waarom? Jij zit met mij opgescheept,’ grapte hij. Tsja, het was een feit. Settleddust realiseerde dat hij nou eenmaal Amberhunt zijn hulp nodig zou moeten hebben. Maar nu hij dat realiseerde, was de kans om snel beter te worden groter.

Zoals hij al verwacht had, was Settleddust verbaast over wat hij zei. Amberhunt zocht even de goede woorden. Ja, het betekende veel voor hem: Met name omdat het een manier was om iets aan de clan terug te geven. Want soms voelde Amberhunt zich erg bevoorrecht dat hij hier in het bos kon leven zonder al te veel gevaar te lopen. Maar voordat hij iets daarvan kon uitleggen hoorden de twee een ijzingwekkend geluid. Het was vergelijkbaar met het huilen van een hond, maar klonk een stuk dieper en luider. "Ik denk dat we maar beter terug kunnen gaan.." Fluisterde hij voorzichtig, alvorens snel zijn prooi weer op te rapen. De avond was aan het vallen, en Amber verheugde zich er niet op om te zien wat dat geluid had gemaakt.

Settleddust glimlachte nog een keer warm, de vriendelijke rosse kater was precies wat hij nu nodig had. Hij duwde een keer vriendschappelijk zijn schouder tegen hem aan toen hij de woorden niet leek te vinden. Het was al goed. Dit was precies goed. Totdat er opeens een ijzingwekkende kreet door de lucht ging. Het huilen van een wolf, zo klonk het. Meteen kwamen al Settleddust zijn haren overeind en een huiverende rilling ging over zijn rug. De jonge warrior was niet echt op honden gesteld, om het maar zacht uit te drukken. Amberhunt fluisterde al snel dat ze maar beter terug konden gaan. Settleddust zijn ogen waren zo groot als schoteltjes. ‘Wat was dat?’ klonk er angstig uit zijn bek. En waar kwam het vandaan? Schichtig begon hij in het rond te kijken, waarbij hij zijn oren naar achteren had gedrukt.

Hij had nog nooit een wolf in levende lijve gezien, maar had genoeg over de beesten gehoord om te weten dat hij niet naar een eerste keer verlangde. Het schenen de leeuwen der honden te zijn, zoiets was hem een keer verteld. Hoewel hij zich absoluut niet moedig voelde, besefte Amberhunt dat zijn paniek Settleddust alleen maar ongeruster zou maken "Een wolf, en geen zorgen. Hij lijkt erg ver weg te zijn, maar we kunnen maar beter ver van hen weg blijven.. Als ze echt nog beter kunnen ruiken dan honden wil ik geen risico lopen" Hij was tevreden met de kalmte en autoriteit in zijn stem, hij moest immers een vader-mentor rol op zich nemen.

Settleddust kon nog niet echt beseffen wat er net was gebeurd. Hij voelde een angst hem van binnen bekruipen, alsof hij los stond van de wereld. Hij zag het alweer gebeuren. Grauwende geluiden, vlijmscherpe tanden en de misselijkmakende geur van bloed. Hij keerde zijn kop naar Amberhunt, die al snel uitlegde dat het een wolf was. Ver weg, en dat ze beter maar tempo konden maken. Hij knikte direct. Ze waren niet meer ver van het kamp, ze zouden binnen no time terug komen. En zelfs een hond, of wolf, of wat dan ook zou niet zo dom zijn om een volledig kamp aan te vallen... toch? Settleddust twijfelde dan ook geen seconde meer. Hij gaf een klein knikje naar Amberhunt om het vervolgens op een lopen te zetten. Eerst redelijk rustig, maar zodra hij in beweging kwam ging hij steeds sneller en sneller. De bomen flitsen aan zijn ogen voorbij, hij voelde het niet eens meer toen hij een klauw verdraaide in zijn overhaasting. Sneller, sneller, sneller. Hij wilde naar de veiligheid van het kamp. Het duurde niet lang voordat de kampmuur voor hem opkwam en hij scheurde als een bezetene naar binnen.

Hoewel hij zelf minder in paniek was, snapte Amberhunt heel goed wat Settleddust aanzette om zo te reageren. Hijzelf begon ook een naar gevoel te krijgen, alsof de wolf al in de buurt was, alsof hij op hen afkwam. Want hoewel ze het beest maar één keer in de verte hadden gehoord, had hij geen idee hoe snel wolven waren. Snel begon hij Settled achterna te rennen, die met moeite bij was te houden. De jonge kat leek bezeten te zijn door een angst die Amber eigenlijk alleen had gezien bij de vluchtende verliezers van een bloedig gevecht. Toen hij eenmaal het kamp binnen kwam lopen stond Settleddust daar al. "Hey... Kalm aan, je bent thuis... Rustig maar" Miauwde hij, hoewel hij zelf ook het gevoel had dat zijn spieren van mos waren gemaakt. Hoe meer hij over de wolf nadacht, hoe dieper de gedachten van dood en verderf zich in zijn hersenen plantten.

Settleddust was voor hij het weer wist in het kamp. Daar was hij tot stilstand gekomen, zijn flanken zwoegend van het harde rennen. Hij keek even flitsend om zich heen. Ze waren toch niet de enige die dit hadden gehoord? Het duurde even, maar Amberhunt kwam al snel achter hem aan. Settleddust zijn ogen flitsen van paniek toen hij de rosse kater aankeek, maar hij werd al snel gekalmeerd door zijn sussende woorden. Hij ademde eens diep uit, waarna de rust terugkeerde. Maar alsnog had hij een naar gevoel in zijn maag. ‘Ja ja, ik weet het,’ miauwde hij toen uiteindelijk. Hij keek eens door het kamp, waarna hij naar de vriendelijke kater keek. Toch proefde hij de lucht nog eens voor de zekerheid. Hij rook vooral thuis, zijn kampgenoten. Geen spoor van een wolf of een andere hondachtige. ‘Ik zou niet willen weten wat er zou zijn gebeurd als we hem hadden tegengekomen,’ mompelde hij, waarna er nog een rilling over zijn rug ging. Hij had wel genoeg ledematen verloren.

De rust in hun beide keerde terug en Amberhunt leunde uitgeput tegen de kamp barriere. Ze moesten een heel eind gerend hebben, aangezien ze ver voorbij hun aanvankelijke trainingsplekje waren geweest. Amber wist best dat de kans bijna nul was geweest dat de wolf dichtbij genoeg was om hen te ruiken. Desondanks snapte hij de reactie van Settleddust heel goed. Ook moest hij natuurlijk erkennen dat de ander nog écht jong was, en niet zoveel had meegemaakt als hij. "Ik ben mijn spreeuw vergeten.. " Mompelde Amber toen hij op adem was gekomen. Het had natuurlijk een totaal onbelangrijk iets geleken toen ze waren gaan rennen, maar de prooi had recht voor zijn poten gelegen. "Zin om 'm te gaan halen?" Miauwde hij met een luchtige glimlach. Hij moest Settleddust de humor van de situatie laten inzien. Want hij wist dat humor hém enorm geholpen zou hebben toen hij zo jong was en met allerlei problemen moest dealen.

Eenmaal op adem gekomen kon Settleddust de situatie beter relativeren. Hoewel een wolf, of wat het dan ook mocht zijn, hun eenvoudig kon verorberen, Een wolf was zeldzaam, bijna nooit gezien. Enkel in de verhalen werd hij nog wel vernoemd, werden katten naar de krachtige honden vernoemd, zoals men katten naam leeuwen en tijgers vernoemde. Maar Amberhunt leek nog eens grappig te zijn, hij wilde zijn spreeuw ophalen. Settleddust vernauwde zijn ogen. Meende hij dit nou serieus? ‘Je bent gek,’ sprak hij, hoewel er nu ook wel een lach over zijn lippen kwam. Hij schudde zijn kop en plofte demonstratief neer. ‘Dan mag je dat helemaal zelf doen. Ik ga geen kant meer op.’ Hij had een scheve grijns op zijn gezicht en keek de rosse kater plagerig aan. Als hij echt wilde zou hij natuurlijk wel meegaan. No way dat hij Amberhunt alleen op pad zou laten gaan.

Zijn grapje had in ieder geval een gat kunnen maken in de angstige situatie. Settleddust leek ook weer een beetje te kalmeren en lachte zowaar terug, zei het een beetje plagerig. Hij liet duidelijk weten dat hij nergens meer heen zou gaan en dat Amberhunt lekker zelf zijn verloren prooi kon gaan halen. Hoewel hij best wist dat Settleddust waarschijnlijk toch mee zou gaan als hij het lief vroeg, besloot Amber het toch maar te laten gaan. "Laat ook maar zitten. Tegen de tijd dat we 'm terugvinden zijn er vast al kraaien mee aan de haal gegaan. En we hebben voor vandaag genoeg vooruitgang geboekt. Veel meer dan ik had mogen hopen." Miauwde hij. Na deze korte peptalk keek hij over zijn schouder naar zijn rood-oranje vacht, die zat met kleine blaadjes, takjes en andere modieuze versieringen. "Deze oude mentor gaat zichzelf even mooi maken. Waarom zoek je je vrienden niet op? Je training zit er voor vandaag op" Stelde hij vaderlijk voor.

Settleddust keek met vrolijke ogen naar de oudere kater. Hij miauwde al snel dat de prooi waarschijnlijk al verloren was. Zonde, maar waarschijnlijk wel de realiteit. Hij sprak hem toen toe als een heuse mentor, en ergens deed het weer een vonkje in hem oplichten. Het was inderdaad een productieve dag geweest! Eentje met een staartje, maar succesvol allerminst. Hij knikte toen de kater zei dat hij zijn vrienden maar op moest zoeken, net alsof hij weer zes manen was. Maar hij herkende de vriendelijk toon, de goede bedoelingen van de kleine rosse kater. ‘Aye aye, captain!’ miauwde Settleddust dan ook vrolijk. Hij duwde zijn neus nog even kort tegen zijn mentors oor, voordat hij zich omkeerde en richting de apprentice den liep. Misschien was Viperpaw er nog en kon hij vertellen wat hij vandaag wel niet allemaal had meegemaakt.

- Topic uit