I can show you the world (Beetle - Training 1)

Serval had de jonge Beetle mee naar buiten geleidt. Achter de waterval langs en voor de ingang van de grot waar ze vaak Sun-time hadden. Maar deze keer zouden ze verder gaan, verder dan de jonge to-be ooit was geweest. Serval bruiste bijna met even veel enthousiasme als de jonge Beetle zou moeten voelen. De slanke prey hunter begon de afdaling langs het pad langs de waterval, richting het poeltje waar diezelfde waterval in eindigde. Het pad was al uitgesleten door honderden kattenpoten. Katten die al lang in de Tribe of Endless Hunting joegen en over hen allen waakte. Serval wandelde verder en verder, totdat hij beneden was en daar bleef hij staan. ‘Oké, we gaan vandaag gewoon even een stukje van de bergen bij langs. Het is veel te groot om het in één dag te kunnen doen, dus dat bewaren we voor een andere keer,’ begon Serval zakelijk uit te leggen. Zijn blik ging naar de roodwitte kater. ‘Heb je nog vragen?’

Dat was dus fout nummer één die hij had gemaakt. Hij had nooit moeten voorstellen dat vragen stellen mogelijk was. Want voor hij het wist kwamen de vragen. Serval deed zijn best om alles te onthouden, maar er leek maar geen einde aan te komen. Toen de jonge to-be eindelijk stopte om adem te gaan halen, wist hij dat hij er meteen een rem op moest gaan zetten. ‘Ho, stop. Eén vraag per keer graag,’ sprak hij met eens glimlach op zijn gezicht. Hij wilde graag zijn geduld bewaren. Dit was immers zijn eerste to-be, dus hij wilde niets liever dan zichzelf bewijzen. Hij keek de jonge kater even streng aan, waarna hij hem seinde om verder te lopen. Ze gingen richting de hooglanden, dus hij moest even opletten wat ze aan het doen waren. Maar Serval koos een route uit waar ze dicht bij het struikgewas bleven, zodat ze nog relatief beschut waren. ‘Om je eerste vraag te beantwoorden: Blaadjes zijn niet altijd groen. We zijn in de tijd van het jaar gekomen dat ze langzaam verkleuren. Ze worden oranje, rood en bruin en vallen van de bomen af. Dat kunnen we wel bekijken als we de volgende keer naar het dal gaan.’ Zo, dat was vraag één. Wat was de volgende ook alweer. ‘En zover ik weet is steen gewoon hard. Sommige dingen zijn gewoon als ze zijn en je kan er niets aan veranderen. Dus let op die stenen, want als je valt geven ze niet mee.’ Dan, de volgende vraag.. uuhh? Wat was die ook alweer. Iets over zon en de maan? Misschien moest hij maar opgeven. ‘Maar al die andere vragen, zijn ze heel belangrijk?’ vroeg Serval toen aan jonge Beetle. Om eerlijk te zijn wist hij ook niet meer zeker wat ze allemaal waren. ‘Want ik wilde nu gaan focussen op waar we zijn,’ miauwde hij. Langzaam waren de scherpe pieken veranderd in een iets meer glooiender landschap met kleurige struiken, maar geen bomen. ‘We zijn op de hooglanden. Hier kan je altijd prima jagen, maar meestal doen we dat met een cave guard of twee. We zijn hier namelijk niet beschut, dus je moet altijd een oog op de hemel houden.’

Beetle kon gelukkig ook luisteren. Hij hield zijn mond toen hij zijn vragen probeerde te antwoorden en uiteindelijk schudde hij zelfs zijn kop toen hij vertelde dat de rest van de vragen niet heel belangrijk waren. Hij hoopte dat hij dan wat meer interesse zou tonen in het gebied om hem heen, om zijn taak als to-be en lerende prey-hunter. Maar wat er vervolgens uit zijn bekje kwam deed Serval struikelen en hij keek met grote ogen naar de rood-witte to-be. ‘Pardon?’ vroeg hij toen aan de jonge kater. Waarom wilde hij dat weten. Waarom nu al? En waarom van hem? Hij was nog lang niet toe aan kittens en bovendien had hij helemaal geen zin om dat uit te leggen. Hij staarde enkele seconden de kat vlak aan. ‘Waarom wil je dat weten?’ vroeg hij toen. Hij fronste en keek hem aan. Man, hier was hij niet voor. Hij moest leren hoe de kat prooi moest vangen, niet hoe hij... voort moest planten. En waarom had Shroud hem hiermee opgezadeld. Moest hij het nu antwoorden. Want daar had hij helemaal geen zin in.