Only the wild ones

Het was de dagelijkse routine. Wakker worden, aan het werk en op het eind van de dag genieten van een gezamenlijk hapje. Doorgaans kwam daar ook nog wat gekwetter aan zijn hoofd bij van zijn drie lieftallige zusters, waarna hij weer zijn nest in kon duiken. De ranke kater rekte zich uit vlak buiten de grot, waar het ochtendzonnetje zijn vacht verwarmde en condens van de waterval voor verfrissing op zijn kop zorgde. Het duurde echter niet lang voor hij pootstappen achter hem hoorde en hij zijn fijne kopje omdraaide. Het grote lichaam van Day kwam uit de grot en een glimlachje kwam op zijn gelaat. Uitstekend. ‘Goeiemiddag, Day of New Light,’ begroette hij de chief. ‘Zin om samen op pad te gaan?’

+ Day eerst

Serval snorde tevreden toen de chief inging op zijn voorstel. De gestreepte kater hield zijn staart vriendelijk hoog in de lucht, waarna hij ook nog eens eerste keus kreeg waar ze hun reisje van de dag heen zou gaan. ‘Ik dacht de hooglanden? Dan kan ik wat jagen en heb ik jouw scherpe oog om op me te passen.’ Een scheve grijns stond op zijn gezichtje. Ja, eerst was hij ook altijd koppig geweest en gedacht dat hij alles wel zelf kon. Maar ervaring leerde dat jagen met een cave-guard of twee een welkome toevoeging was op je patrouille. ‘Tenzij jij natuurlijk een verschrikkelijke hekel hebt aan de hooglanden,’ voegde hij er daarna nog plagend aan toe. Maar Serval verwachtte weinig commentaar van Day.

De hooglanden? Geen slecht idee als Serval de prooistapel wat op wilde hogen. Day glimlachte. "Ik heb zeer weinig hekels", miauwde hij. "De hooglanden is er niet één van. Intengendeel, ik zie wel uit naar wat wind en ruimte." De grot was een aangename omgeving, maar de vrijheid van de hooglanden had Day ook altijd al aangetrokken. De leegte, de ruimte, de wind die vrij spel had. Er was een tijd gehad dat hij de open ruimte wat minder had zien zitten, maar dit gevoel had op den duur weer plaatsgemaakt voor liefde voor het ruige gebied. Misschien kon de wind hem ook nog wat beter wakker schudden.

Day zou Day niet zijn zonder zijn oneindige optimisme. Serval lachte toen hij sprak dat hij weinig hekels had. Het zou hem inderdaad verbazen als Day had gezegd dat hij een hekel had aan de hooglanden. Hij sprak dat hij behoefte had aan wind en ruimte. ‘Laten we dan geen hartslag meer verspillen,’ miauwde hij met een glimlachje, en sprong achter de waterval langs en daalde het pad af naar beneden, één die was uitgesleten door al duizenden andere kattenpoten voor hem. Hij zwiepte zijn pluizige staart en leidde een pad voor hem uit die richting de hooglanden leidde. Een prachtig, ruig gebied gekenmerkt door weinig begroeiing, maar de begroeiing die er was waren kleine, kleurrijke bosjes. En er waren altijd kleine prooidieren die nog beschutting in die bosjes zochten. Hij keek of de chief hem nog volgde, waarna hij weer voor hem keek. ‘Het blijft z’n charmes houden hè, die goeie oude bergen,’ sprak Serval als gespreksvulling, niets bijzonders over het algemeen.

Day begon meteen weer op zijn dromerige stem wat te praten. Serval keek even om, waarna hij instemmend knikte. Ja, je kon wel tijd verspillen was zijn mening. Maar oké Day, jij je zin. Serval intussen was bezig met de lucht te proeven, met zijn goudbruine ogen de vlakte te scannen op beweging. Hij was hier met een taak, Day om de hemel te checken en blijkbaar van de omgeving te genieten. Hij begon te praten over oude bergen, ofzo. Hij keek nog eens om naar Day. Tsja, daar had hij nooit over gedacht. Het was gewoon zijn thuis. ‘Van mijn weten zijn ze er al sinds al voordat de katten een tribe werden,’ miauwde hij toen even terug naar de chief. Ja, dat vertelden de verhalen in elk geval. De bergen waren er gewoon. Totdat Serval opeens een verse geur van een konijn opmerkte en met een seintje van zijn staart even bleef staan. Hij scande de heide af, en ja hoor, daar zag hij een wollig konijntje scharrelen. Hij zakte al in een jachthouding en begon lenig tussen de begroeiing te sluipen.

Serval keek om en in zijn blik zag Day niet helemaal dezelfde dromerigheid als hij zelf voelde, maar de Prey Hunter leek ook geen bezwaar te hebben deze gedachtewisseling nog even voort te zetten. Day knikte bij zijn woorden. Serval had gelijk. Sommige verhalen gingen vele generaties terug, maar in ieder van hen vormden de bergen de constante achtergrond waarin de vertelde levens zich afspeelden. Nu straalden deze bergen wit in het zonlicht dat al flink in felheid had toegenomen. De zon stond nu voor hen en Day kneep zijn ogen tot spleetjes tegen het licht dat hem verblindde. Het licht dat een klein - maar groter wordend - silhouet overstraalde en onzichtbaar maakte voor de Cave Guard die niet recht in de zon kon kijken. Days vacht schoot omhoog bij het horen van een luide krijs. "Serval, achteruit!" brulde hij, terwijl hij zijn grote lichaam met een krachtige sprong van de grond duwde. De adelaar krijste opnieuw toen hij de kater aan zag komen en zwenkte uit naar een slechter beschermde prooi: het konijn waar Serval het op gemunt had gehad.

Serval was volledig geconcentreerd op zijn prooi. Zijn vlugge stappen lenig over kale grond, zonder ook maar een kiezelsteen weten te verstoren. De wind stond zijn kant op. Dit zou een makkelijke prooi worden. Maar voordat Serval kon springen, hoorde hij opeens de bulderende stem van Day over de vlakte schallen. Het konijn was ook verstoord, zo was Serval. Hij kwam uit zijn jachthouding en zijn kop verhoogde zich. Pas toen zag hij een arend slechts enkele staartlengten van de grond verwijderd, waardoor Serval paniekerig achteruit schoot. Day schoot voor hem langs en de arend leek een andere richting te kiezen. En voor hij het wist zonken de klauwen van de arend in het konijn dat wanhopig had geprobeerd weg te komen. De arend leek tevreden met zijn aanwinst en vloog weer op. Serval bek viel open. ‘Die was van mij,’ murmelde hij onder zijn adem door. Hij zuchtte en keek toen Day aan, zijn trots opzij zettende. ‘Puik werk! Dankjewel, zonder jou was ik misschien arendvoer.’

Day had de grond nog niet losgelaten of hij wist al dat zijn sprong hem niet ver genoeg zou brengen - toen hij landde, voelde hij enkel steen onder zijn poten, geen veren. De vogel was gevlogen... met het konijn. Days ademhaling was nog snel en zwaar van de plotselinge adrenaline terwijl hij de adelaar zwijgend nakeek. Na enkele tellen zakten zijn gespannen schouders omlaag en draaide hij zich na nog een laatste blik op de blauwe hemel om naar Serval. "Dat is waarom ik hier ben. Ben je in orde?", miauwde hij, terwijl zijn geschokte uitdrukking plaatsmaakte voor de bekende, kalme glimlach. Er gingen niet voor niets Cave Guards mee wanner Prey Hunters op de Highlands joegen. Gevaar hing immers altijd op grote vleugels op de loer. "Het is maar goed dat roofvogels zelden zwijgend door het leven gaan, dit individu maakte uitstekend gebruik van de zon om zijn komst te verbergen", miauwde hij. Zijn blik ging naar de steeds kleiner wordende gedaante in de hemel. "Hij is slim, deze vogel, al gelooft hij iets te vlug in zijn triomf en weet hij dan zijn stilte niet te bewaren. Slim genoeg ook om zijn gevechten zorgvuldig uit te zoeken..." Zijn ogen vernauwden zich wat. Meerdere malen had hij rapporten gekregen van een roofvogel die rondwaarde en zich veel gedroeg zoals deze: snel en plotseling opduikend, en net zo snel weer verdwijnend als hij meende dat een confrontatie in zijn nadeel uit zou kunnen pakken. Maar als hij zijn kansen bleef wagen, zou hij op een gegeven moment een To-be alleen kunnen treffen, of een koppig alleen jagende Prey Hunter - er waren er genoeg, ondanks de waarschuwingen - en dan zou het wel eens tragische gevolgen kunnen hebben. Misschien was het aan de Tribe om de volgende stap te zetten... Het was een punt om met hun Healer te bespreken...

Serval keek nog eens geschokt naar de adelaar die zijn aftocht maakte, toch met een succesvolle hap. Serval rechtte zijn schouders en knikte toen Day vroeg of hij oké was. ‘Geen schrammetje,’ merkte hij met een glimlach op. Hij knikte nog een keer dankbaar naar de grote kater. Vervolgens begon hij te spreken over de arend, hoe hij de zon had gebruikt en wat dan wel niet. En dat hij slim was? Serval snoof een keer schamper. ‘Slim? Die vogels kunnen toch niet denken. Hij denkt maar aan één ding: eten. En deze keer had hij geen geluk,’ bromde Serval. Nee, hij moest ze niet die vogels. Gevaarlijk, maar niet zo slim als de katten waar hij op joeg. Ze konden ze neerhalen als ze wilden, dan werd de prooi de jager. Hij wierp nog een blik naar Day die in gedachten verzonken leek. Hij haalde zijn schouders op. ‘Kom op, hier blijven piekeren levert geen prooi op. Laten we verder zoeken,’ deelde de lichtvoetige kater mee aan zijn chief. Misschien was hij een tikkeltje opdringerig, maar hij wilde gewoon succesvol zijn vandaag. Hij opende zijn bek alweer om de lucht te proeven, maar de stampij van net zou vast alle prooi in hun holen hebben gejaagd. Hij vervolgde dan ook de jacht in een willekeurige richting.

Het was duidelijk dat de twee katers verschillende meningen hadden. De oudere Day, dromerig als hij was, was ervan overtuigd dat de arend wel degelijk intelligent was. Een jager, net als hen. Serval trok een keer met zijn oor, waarna hij nog steeds de lucht probeerde te proeven. Geen prooi, de krijs van de arend had waarschijnlijk alle dieren in de wijde omgeving hun holen weer in gejaagd. Serval liep alweer verder, totdat hij Day weer achter hem hoorde mompelen. Hij zwiepte een keer geïrriteerd met zijn staart. ‘Laat het los, Day,’ miauwde hij een keer ongeduldig. Misschien ging hij nu een beetje over de lijn door zo tegen zin chief te praten. Maar hij had niet meer het geduld om te piekeren over die vogel. Ze hadden het overleefd. Klaar. Tijd om verder te gaan. Serval sloop zonder nog een woord te zeggen verder. Hij daalde iets meer af naar het dal, de begroeiing werd al meer geconcentreerd. Hier zou vast wel het één en ander schuilen. De kater proefde de lucht, en alweer herkende hij de geur van konijn. Het duurde dan ook niet lang voordat hij een grijzige vacht zag. Bingo. De kater zette de achtervolging in, en binnen enkele sprongen wist hij het beestje neer te halen en het met een vlugge beet te doden. Triomfantelijk met de prooi tussen zijn kaken wandelde hij weer terug naar de prey-hunter. ‘Gelukkig heeft die adelaar nog niet de hele bergen kaalgeplukt,’ snorde hij.

Misschien trilde de schrik nog wat na in Servals hart, misschien wilde hij gewoon verder met de jacht. Hoe dan ook zat hij er niet op te wachten nog meer over de adelaar te horen. Day zette zijn gedachtegang dan ook in stilte voort terwijl hij Serval over de hooglanden volgde. Zoals altijd wanneer hij dichtbij een adelaar geweest was, voelde hij bewuster dan tevoren de grond onder zijn poten en het gewicht van zijn eigen lichaam dat, zoals het een zwaartekrachtgehoorzamend wezen betaamde, neerdrukte op zijn geharde pootkussentjes. De jager voorop koos een pad naar beneden en de begroeiing om hen heen verdichtte zich. De scherpe, korte takjes van kleine struikjes schuurden langs zijn zij en trokken aan zijn dikke vacht, alsof hij hier minder welkom was dan de slanke Prey Hunter voor hem - maar Day vatte het niet zo persoonlijk op, want diep vanbinnen wist hij zeker dat hij hier welkom was, dat iedereen hier welkom was. Day bleef stil staan toen hij Serval zijn spieren aan zag spannen. Een moment later schoot de jager ervandoor en kwam al snel terug met een konijn tussen zijn kaken. Day glimlachte en wierp een korte blik op de hemel, waar geen roofvogel te zien was. Deze prooi was veiliggesteld voor de Tribe. "Gelukkig", beaamde Day, waarbij het woord uit zijn mond vanzelf een diepere bijklank kreeg, ten teken van een geluk in hem dat dieper ging dan blijdschap om een prooi voor de stapel. "Wat denk je, is er hier nog meer te vinden?" Hij proefde de lucht, maar zijn neus was niet getraind op het onderscheiden van prooigeuren.

Ja, was het slechts simpel geluk. Serval knikte maar eens kort, zijn blik een beetje wegglijdend naar de rest van de omgeving. Geen arenden meer te bekennen, voor zover hij dat kon als een geleerde prey-hunter. Hij was nou eenmaal niet gespecialiseerd in het bespeuren van de hemelen. Hij wilde alleen maar prooi vangen. Daar was hij goed in, daarvoor was hij getraind en daarom moest hij ook dat doen. Want iedereen moest een steentje bijdragen. Dus gingen ze samen op een simpele jacht, zoals er iedere dan wel een paar patrouilles op stap gingen. Day vroeg of er nog meer te vinden was. Hij proefde de lucht, net als Day. Zijn grote oren werden gepitst en hij meende wat gescharrel te horen. ‘Natuurlijk,’ miauwde hij met een scheve grijns op zijn gezicht. Muis, hij had het nu ook geroken. Een muisje was natuurlijk maar een klein prooitje, maar het zou een maag vanavond weer kunnen vullen. Hij liet zich weer in een houding zakken en sloop naar het geluid toe. In stengelig gras zag hij de grijze pels van het beestje scharrelen. Het was een simpele vangst voor de prey-hunter met zijn lichtvoetige stappen. De muis werd met eenvoud gevangen en gedood, waarna hij weer terug wandelde naar de chief. ‘Een kit zou het kunnen,’ snorde hij tevreden. Hij gaf een plagerige knipoog naar de grote kater. ‘Ooit wel eens iets gevangen, Day?’

In de jonge Prey Hunter was geen twijfel; uiteraard was er meer te vinden en wist hij dat ook te vinden met zijn scherpe gehoor en getrainde reukzin. Pas nu Day er sterker op focuste werd ook hij vaag het gescharrel gewaar. Zijn eigen pootstappen zouden het maar overstemmen, dus bleef hij staan waar hij stond terwijl Serval in een sluiphouding zakte en zicht geruisloos in de richting van het geluid bewoog. In een flits schoot hij toen naar voren en een moment later bungelde een muis tussen zijn kaken. Day had gebiologeerd toe staan kijken en glimlachte geamuseerd bij de bewering dat een kit het zou kunnen. Nu, misschien beschikten de kittens van tegenwoordig over vaardigheden die zijn eigen generatie had ontbroken, maar het mentale beeld van een kitten die met eenzelfde professionaliteit als deze Prey Hunter een muis achterna ging, was toch wel erg fantastisch. Day glimlachte schaapachtig bij de vraag die volgde. "Een verkoudheid?" wierp hij met een twinkeling in zijn ogen op. Het was niet helemaal waar. Dat wil zeggen, hij had wel degelijk enkele malen in zijn leven een verkoudheid te pakken gekregen, maar ook een reeks roofvogels kon hij aan dat rijtje toevoegen. Als het echter ging om de gebruikelijke prooidieren - muizen, konijnen, klein gevogelte - dan moest zijn antwoord toch ontkennend zijn. "Nee, wil ik een dier vangen, dan zal ik moeten wachten tot het zich op mij stort", miauwde hij met een lachje. Volgen, vinden, sluipen, dat waren niet zijn specialiteiten.

Serval was wel tevreden met zijn vangst. En Day was de perfecte metgezel. Hij hield zich stil, verroerde zich niet en liep hem niet in de weg. Hij was ook al wat manen op deze aardbol, hij wist vast het een en ander wel. Uiteindelijk grapte hij dat hij wel een verkoudheid kon vangen. Serval grinnikte en kon de losse humor van de chief wel waarderen. Het hield hem gegrond, aanspreekbaar. Hij was niet een enge, kater die zich hoogwaardig voelde om zijn rang. Nee, hij was gewoon een van hun die de boel in goeie banen leidde. Hij vertelde uiteindelijk dat hij alleen beesten ving die zich op hem stortte. Hij knikte. Hij had nog niet het zover geschopt om mee te gaan op een patrouille om een echte arend te vangen. Een valk had hij wel eens met een team neer gehaald, maar ooit moest ook nog een arend zich toevoegen aan dat lijstje. ‘Ieder zijn ding,’ miauwde hij toen. ‘Maar ik ontwijk nog even liever de klauwen van roofvogels,’ miauwde hij met een rilling over zijn rug. Nee, hij vond jagen op klein prooi net zo plezierig.