Light outside

Sparks stem konk opgewekt, zijn ogen glommen. Goed. Day ging de to-be voor naar buiten, geen wolk of vogel de blauw lucht bevlekte. Day kneep zijn ogen tevreden samen toen het licht ze raakte en hij de warmte van de zonnestralen op zijn vacht voelde. Van Wisps witte rouwmantel was niets meer over, maar de rouw die in vele harten heerste, smolt minder snel. De jonge kater leek er minder door omhuld dan sommige anderen en Day was blij dat te zien, al wist hij niet zeker wat er onder het oppervlak school. "Ik vroeg me enkel af hoe het met je ging", antwoordde hij op Sparks vraag. Het katertje was makkelijk over het hoofd te zien, want hij werkte hard en veroorzaakte geen problemen, maar Day wist dat ook deze katten aandacht nodig hadden - want wie niet? Wie had geen behoefte aan wat gezelschap en vriendelijke woorden op zijn tijd?

Day bleef de jongere kater even aankijken, zijn blik vriendelijk, maar ook met iets afwachtends erin. Hij had immers wel gezien hoe Spark even aarzelde voor hij antwoord gaf, hoe er even iets van een schaduw door een blik gegaan was, iets van twijfel in de beweging van zijn oren. "Iets zit je dwars", constateerde hij kalm. Kalm bleef hij ook nog toen Spark plots nogal verontrust naar een punt achter hem keek en wat dichterbij kwam. Wel verscheen er een lichte frons op zijn gezicht en hij keek vlug over zijn schouder, waar hij meteen de bron van Sparks onrust opmerkte. Met zijn blik strak op de gier gericht haalde hij een keer rustig adem. Er was geen reden tot onmiddellijke paniek. "Die vogel kijkt naar ons, Spark", miauwde hij, zijn toon ontspannen. "Kom, laten we ergens ander heengaan."Zich bewust nog wat groter makend door zijn vacht op te zetten en wat hoger op zijn poten te gaan staan, begon hij langzaam richting een groepje rotsen te lopen waar ze zouden kunnen schuilen. Aasgieren mochten dan over het algemeen alleen in aas geïnteresseerd zijn, Day had wel gehoord van voorvallen waarin kwetsbare katten slachtoffer waren geworden, dus het leek hem het beste om Spark uit het zicht van de grote vogel te houden.

Raak. Het ongemak werd nog iets duidelijker in de jonge kater. Day genoot er niet van om dergelijke gevoelens op te wekken, maar hij geloofde ook niet dat hij ze echt opwekte. Hij bracht ze enkel naar de oppervlakte. Zolang ze in de diepte verborgen lagen drukkend tegen het ijs, kon niemand ze wegnemen, maar zodra het ijs smolt en ze het oppervlak bereikten, kon je ze doorprikken en uiteen laten spatten als luchtbellen op het water, zodat lucht herenigd werd met lucht en water met water en kalmte weder kon keren. Nu bleek dat de dood van Wisp zwaarder op Spark woog dan de to-be eerst had laten merken en daarnaast zat hij met vele vragen over zijn moeder. Moeders, dacht Day. Er waren meer katten met afwezige moeders, en in al die katten liet het sporen na. Hij wilde iets zeggen, maar de aasgier onderbrak hun conversatie.

De blik van de grote vogel prikte in zijn nek terwijl hij Spark naar de beschermende rotspartij begeleide, maar steeds als hij omkeek, zag hij dat de gier niet van zijn plaats geweken was. Ze bereikten de rotsen zonder problemen en de to-be ontspande iets, buiten het zicht van de vogel. Day keek om de rots heen en ving de zwartglanzende blik van de gier. Hij trok zich terug en richtte zijn aandacht op Spark. "Het is mijn taak", reageerde hij glimlachend op het bedankje. Hij staarde even voor zich uit, denkend aan vogels. "Een gier", miauwde hij. "De vleugels van de dood..." Een korte stilte. "Ze bekommeren zich over het algemeen niet om de levenden. Maar de dood, die zien ze van grote afstand. Ze eten enkel wat al heengegaan is en zuiveren zo de bergen van verrotting. Ze hebben een belangrijke plaats. Misschien zijn zij het wel die de zielen naar de sterren dragen." Hij keek weer naar Spark, met een geruststellende glimlach op zijn gezicht. "Maar soms breken ze hun gewoonten, je kunt beter bij ze uit de buurt blijven."

Spark stelde de juiste vragen. Day moest glimlachen van de nieuwsgierigheid van de jonge kat en zou haast vergeten dat hij kort tevoren nog wat nerveus en ongelukkig had geoogd, toen hij het over Wisp en zijn moeder had. Haast. Voor nu liet hij de to-be maar even opgaan in zijn vragen. Praten was belangrijk, maar na de schrik van de gier was het mogelijk beter om niets te forceren. "Ik vermoed van niet, maar ik zal eerlijk toegeven dat ik het dagelijks leven van gieren niet in dergelijk detail heb bestudeerd", antwoordde Day naar waarheid. Het zou op zijn zachts gezegd vreemd zijn als een dier enkel prooien at waarvan hij ziek zou worden, dus vermoedelijk waren ze erop aangepast, zoals er ook vogels waren die ongestoord bessen aten waar een kat ziek van zou worden. Sparks tweede vraag was een ook interessante en Day moest er even over nadenken. Het was een vraag waar hij vaker over had nagedacht en hij had dan ook ongeveer een antwoord klaar, maar het was een uitdaging het gevoel precies te verwoorden, en bovendien was het misschien geen goed idee om tegen zo'n jonge kat al te uitgebreid uit te weiden over zijn redenen voor het al dan niet vrezen van de roofdieren. "Bang..." Hij proefde het woord even, alsof hij zijn facetten nog moest verkennen. "Nee... niet bang. Ik zal niet beweren dat mijn vacht niet overeind komt bij de roep van een roofvogel, of dat mijn hart niet soms sneller begint te kloppen als er iets groots ritselt in de struiken, maar er is een verschil tussen zenuwen en angst zoals er een verschil is tussen lachen om een grap en gelukkig zijn." Gelukkig was hij wel, bang niet. Hij dacht nog wat langer na. "Angst voel je het makkelijkst als je niet weet wat er staat te gebeuren. Er zit een zekere geruststelling in onvermijdelijkheid." Zijn blik, die wat weg was gedreven, focuste zich nu weer op Spark en de oude Chief bedacht zich dat hij zich misschien iets te veel door zijn gedachten mee had laten slepen. "Sommige dieren zijn groot en gevaarlijk, maar met Cave Guards in de buurt hoef je ze niet te vrezen", miauwde hij met een geruststellende glimlach.

Wat een schat van een To-be was Spark toch, zijn medeleven met de gier bracht een glimlach op Days gezicht. Misschien was het echter wel verstandig om een kleine kanttekening te plaatsen. "Katten en gieren zijn vaker met elkaar in aanraking gekomen en hoewel wij hen niet volledig kennen, zit het niet in hun aard om vriendschap te sluiten met een kat, zoals het niet in de aard van de kat zit om vriendschap te sluiten met een muis", miauwde hij vriendelijk. Hij wilde Sparks enthousiasme niet temperen, maar het zou zwaar op hem wegen als de jonge kater iets overkwam omdat hij vrienden had willen worden met een gier. Hoe interessant het concept van vriendschap tussen kat en vogel ook was, Day had nog net genoeg praktisch verstand in zijn hoofd om te besluiten dat bepaalde ideeën het misschien niet waard waren om uitgeprobeerd te worden. En als er dan een poging gewaagd moest worden, zou hij dat liever zelf doen dan een kwetsbare To-be op pad te sturen.

Onvermijdelijkheid. Het woord ritselde in zijn gedachten als een slang in het gras, of misschien meer als de bladeren van een boom - niet verborgen, niet dreigend, maar boven zijn hoofd, in de lucht, tegen het licht, zoals alles wat belangrijk was uiteindelijk van boven kwam, want zelfs wat uit de donkere aarde omhoog rees was ooit gevallen. Spark veranderde van onderwerp en de wind in de takken ging weer liggen. Day herkende de woorden, hij had ze eerder van Mouse gehoord. "Je hoeft de roofdieren van de grond niet te vrezen zo lang je sneller bent dan zij en je hoeft de roofdieren van de lucht niet te vrezen met een Cave Guard aan je zijde. Je zult alleen op pad kunnen gaan, maar niet waar de adelaars vliegen", miauwde hij. Het bos stond voor hem open, in de beschutting van de grote bomen zou hij veilig zijn, en ook in de grot waar de clans eens hadden verbleven. En uiteraard waren er genoeg Prey Hunters die ook in hun eentje de open lucht in trokken, maar hoewel Day het ze niet zou verbieden, voelde hij zich ook niet onmiddellijk gedwongen het aan te sporen, want er waren grotere risico's aan verbonden dan hij zijn Tribegenoten graag zag lopen.