I can't...

Onderwerp: I can't... do 21 nov 2019 - 12:06

Er was alleen maar een dof gevoel overgebleven, alsof Shark haar emoties meegenomen had in zijn graf. Ze wist ook wel dat het terug zou komen. Dat de pijn haar weer zou gaan steken, maar nu was ze alleen maar moe. Uitgeput, ze wilde slapen. Waarschijnlijk als ze ging slapen zouden de beelden weer op haar netvlies verschijnen. Haar vader hevig bloedend op de grond en haar broer die zijn kop liet hangen naast Shark. Ze hadden hun best gedaan om hem te redden, maar het was tevergeefs geweest. Ze had wat schrammen van het prikkeldraad, maar die waren al gestopt met bloeden. Het bloed aan haar poten en borst was van haar vader, in een poging het bloeden te stelpen. Ze had het er niet afgewassen en ze had daar ook geen puf meer voor. Ze had om haar vader gegeven, ondanks alle fouten die hij had gemaakt. Ondanks dat hij BloodClan leader was geweest. Er werd van haar verwacht dat ze hem zou haatten en dat had ze ook wel even gedaan, toen hij haar had verteld waarom ze hun nestje uit elkaar hadden getrokken. Alleen dan nog was ze van hem blijven houden. Haat en liefde lagen heel dicht bij elkaar. Hij was haar grote voorbeeld geweest, ze hadden dezelfde ambities, maar dan op een andere plek. Hij had gezegd dat hij trots op haar was, hij had er nooit een geheim van gemaakt dat hij om haar had gegeven. En ze had kostbare tijd met hem verspild met boos zijn, dat deed zeer. Maar goed, wie had gedacht dat het zo moest lopen? Dat hun vader zo van hun werd losgerukt. Helemaal, want hij zou niet naar StarClan gaan. De Elite geloofde er niet in, zoals haar was verteld. Mocht ze ooit leader worden, dan nog zou ze hem daar nooit tegenkomen. Hij was gewoon weg, opgelost. Verdwenen…

Ze slofte door de doorntunnel heen en negeerde de blikken die op haar geworpen werden. Haar felgele ogen droegen dezelfde dofheid als haar hart. Ze had zich moeten herstellen, ze had haar autoriteit moeten terugvinden. Ze had zich moeten wassen. Dit was ook al de tweede keer dat ze zo verwaarloosd binnen kwam, de eerste keer was met Mistgaze geweest. Alleen het was allemaal te veel gevraagd. Ze kon het gewoon niet, het ging niet. Ook al wist ze niet wat de Clan hier van moest denken. Ze sjokte naar haar nest en rolde zichzelf op, maar de tranen waren op. Alles was op.

[Open]

Onderwerp: Re: I can't... vr 29 nov 2019 - 13:35

Hij stapte net van de kraamkamer uit toen zijn blik op de verslagen kat kwam die net het kamp binnen kwam. Ze zat onder het bloed en drong direct na binnenkomst het krijgshol binnen. Leafface wist net als de andere niet wat er gaande was, maar bezorgd om hun deputy was hij zeker. Snel rende Leaf achter Eveningglow aan naar de den en drong door de ingang en zag haar liggen in haar nest. De geur van bloed had hem al in het kamp gewaarschuwd, maar het stonk eigenlijk vreselijk zo lang het niet van een prooi was. De gevlekte kater stapte zwijgend naar haar toe en deed geen poging om de poes te vragen wat er loos was. Ze was ergens heel erg verdrietig van, dat zag Leaf door de dofheid in de ogen van Evening. Wel ging hij bij haar zitten en begon haar vacht schoon te likken van waar de kater bij kon aan bloed die eerder op haar vacht lag. Had ze gevochten? Nee dan zou ze zelf toch ook wonden zien? Leafface onderzocht Eveningglow tijdens het weg likken van het bloed. Misschien zou ze nog gaan spreken?

Onderwerp: Re: I can't... vr 29 nov 2019 - 13:55

Het voelde als een opluchting dat het nu weer oké was tussen hem en Eveningglow. Tenminste zo zag hij het. Misschien vergaf hij anderen té snel, of hij was naïef. Maar het was soms beter om ergens niet verder over te zeuren en mokken. Het was niet zijn fout geweest dat ze hem genegeerd had, waar hij bang voor was geweest. Niet dat dit een leuke situatie was. In ieder geval probeerde Glazeheart te doen alsof er niks gebeurt en verandert was tussen hun relatie en zijn leven weer normaal op te pakken. Hij schrok wel toen de jonge deputy het kamp bebloed in kwam sjokken. Een andere warrior, Leafface was bij haar gaan zitten om het bloed er af te likken. "Wat is er geberut?" Vroeg hij bezorgd.

Onderwerp: Re: I can't... vr 29 nov 2019 - 20:24

Ze trok lichtjes met haar oren toen ze hoorde dat er iemand binnen kwam, maar meer reactie kwam er niet. De tong van Leafface begon over haar vacht te glijden. In elke andere omstandigheid had ze dat absoluut niet geaccepteerd. Ze was een zelfstandige kattin die het niks vond als er voor haar werd gezorgd. Sowieso de term zorgen voor, vond ze ingewikkeld. Ze deed liever alles zelf, dan werd ze tenminste niet afhankelijk. Zolang ze niet afhankelijk was, ging ze zich niet te veel hechten. Zoals ze zich wel had gehecht aan Shark, want hij was haar vader geweest. Hij was familie geweest en daardoor was ze toch wat afhankelijk van hem geweest, van de aandacht die hij haar wilde geven. De aandacht waar ze blij van was geworden, totdat hij had verteld wat hij haar siblings en haar eigenlijk had aangedaan. Alleen als Eveningglow kwaad was, dan betekende dat ze van je hield. Stiekem diep in haar hart. Ze was dan gewoon te koppig om dat toe te geven. Bijna leek het of ze in shock was geraakt, bijna. Want toen de stem van Glazeheart de stilte verbrak, trok er een rilling door haar lijf.

Ze tilde haar kop op en keek haar beste vriend aan, haar ogen nog steeds dof. Ze was kapot, gepijnigd en dat was nog nooit zo duidelijk aan haar te zien geweest. Ja, met de abortus maar dat had ze alleen gedaan, daar was niemand bij geweest. “Hij is dood.” Haar stem klonk leeg. Ze hakkelde niet, het klonk niet verstikt, gewoon leeg. Alsof de woorden geen betekenis hadden. “Mijn vader, hij is dood.” Haar blik ging langs Glazeheart heen, haar aandacht was weer weg. Ze was gewoon uitgeput en op het moment voelde het alsof ze wilde slapen om nooit meer wakker te worden, al schreeuwde een stemmetje in haar kop dat het haar tijd nog niet was. Haar vechtlust zou haar er wel weer doorheen trekken, dat deed het altijd. Linksom of rechtsom.

Onderwerp: Re: I can't... vr 29 nov 2019 - 21:45

Terwijl Leafface wist dat Eveningglow het normaal niet toe laten zou voelde hij dat ze steun nodig had, dus was hij naar haar toe gegaan en hoewel hij bezorgd om haar was wilde de gevlekte kater haar ook troosten. Wat er ook gebeurd was. Hij kende haar verleden maar so what! Het maakte haar nog niet slecht. Dus ging Leaf door met het bloed van haar vacht te likken voor het zou drogen en er klitten van zouden komen, maar toen Glazeheart binnen kwam en vroeg wat er gebeurd was keek Leafface even op met een blik dat ze wel zou spreken als ze daar toe bereid was, maar de stem van de bengaal had iets uit de zwijgende poes los gemaakt hoewel haar woorden leeg klonken, Begreep de gevlekte kater direct waarom ze zo verslagen eruit gezien had. Toch wist hij verder niets te zeggen. Wel legde Leafface zijn staart troostend over haar schouder en begon opnieuw het rode vloeistof weg te wassen. 'Misschien kun je beter even bij Waterpaw langs gaan voor wat kruiden om haar te helpen?' murmelde Leaf tussen het likken door tegen Glazeheart. Hij wilde de kater niet direct weg sturen, maar hem spoeden tot het helpen inplaatst van vragen te gaan stellen. Eveningglow had rust nodig. Verlies was nooit gemakkelijk, zeker niet als het om een directe familie lid ging!

Onderwerp: Re: I can't...