Socializing

Soundkit had al wel gemerkt dat ze makkelijker met de wat oudere kittens overweg kon dan met de jongere. Meestal waren de wat oudere kittens wat rustiger, gelukkig. Ze hield niet van drukte en een spelende warboel van kittens was drukte. Dus die vermeed ze ook vaak. Zo bleven er niet heel veel dingen over die ze kon doen, wat wel jammer was. Af en toe wilde ze heel graag spelen en meedoen met iedereen. Maar ze was te nerveus, te verlegen, om mee te doen. Toch, ze spotte een andere kitten wat verderop in de nursery en dus liep ze erop af. "Uhm, hallo. Ik ben Soundkit, e-en jij?" vroeg ze op voorzichtige toon aan de kitten voor haar. Roughkit, als ze het goed had, was een beetje ouder als haar maar wel leuk van wat ze zo had gezien. Ze kon misschien een beetje mis zitten, maar dat hoopte ze niet.


+Roughkit

Roughkit was net opgestaan van een plezierig dutje. Maar toen ze wakker werd was haar nest leeg. Hm? Blijkbaar was haar hele familie al aan het spelen of het kamp aan het onderzoeken. Dat was niet erg, ze kon zichzelf al prima redden! Ze klom dan ook meteen haar nest af, probeerde vluchtig het mos van haar ruwe vacht te schudden, waarna ze al aanstalten maakte om naar buiten te gaan. Ze liep keek nog net snel om naar haar vacht om te kijken of al het mos er wel af was. Niet dat het haar veel deerde, ze was nogal een sloddervos, maar mama maakte anders opmerkingen. Maar ze werd al aangesproken door een andere kitten, een spierwit poesje. Hey, met haar had ze nog niet eerder gespeeld. Meteen enthousiast om een nieuw iemand te ontmoeten glimlachte ze vrolijk naar de kitten. ‘Hoi, Soundkit!’ miauwde ze enthousiast. ‘Ik ben Roughkit,’ stelde ze zichzelf vriendelijk voor. Dat de kitten wat nerveus was ging helemaal over haar hoofd heen. Nee, ze zag alleen maar opties in de witte kitten. ‘Wie is jouw mama?’ vroeg ze toen vol interesse. Misschien kende ze wel een van haar broertjes of zusjes.

Ze werd een vriendelijke glimlach geschonken door de andere kitten, die haarzelf daarna als Roughkit voorstelde. Roughkit leek totaal niet nerveus en dat kon Soundkit wel bewonderen. Zelf zou ze zich niet zo vlekkeloos en zelfverzekerd kunnen voorstellen. Een paar seconden geleden was daar een geweldig voorbeeld van. "M-mijn Mama? Uhm, Honeymoon is mijn pleegmama," stamelde ze als antwoord op de vraag die uit het niets had gekomen. Tenminste, zo voelde het voor haar. Waarom wilde Roughkit weten wie haar mama was? Dat had toch helemaal niets met haar te maken? Het witte poesje wist niet wat ze moest denken van deze ontmoeting, maar hopelijk zou Roughkit nog wat verder uitleggen, of een wat makkelijkere kant met het gesprek op gaan.

Roughkit bleef Soundkit vrolijk aankijken, totdat de witte kitten in een zenuwachtig hoopje veranderde. Oh nee, had Roughtkit iets verkeerd gevraagd? Maar ze zei dat Honeymoon haar pleegmama was. Oh, dan kende ze geen van haar broertjes of zusjes. ‘Oh oké! Ik vroeg het alleen maar of ik misschien een broertje of zusje van je kende,’ miauwde ze geruststellend. Ze zou zelf wel het goede voorbeeld geven. ‘Mijn mama is Slatefur! Misschien ken je wel een van mijn zusjes,’ kwetterde ze vervolgens vrolijk door. Ja, Littlekit, Chillykit of Fuzzykit. Maar Hoarsekit en Loudkit.waren ook wel lief. Ze kantelde toen haar kopje, waarna ze met haar oogjes de ander nieuwsgierig aankeek. ‘Anders stel jij nu een vraag,’ moedigde ze de ander vrolijk aan. Misschien werd ze dan wat minder zenuwachtig, want dat hoefde heus niet hoor.

De vrolijke blik op het gezicht van de oudere kitten verviel een beetje toen ze haar antwoord gaf. Had ze een verkeerd antwoord gegeven? Nog nerveuzer wachtte ze af wat het antwoord van Roughtkit zou zijn. Ze legde op een geruststellende toon uit dat ze het alleen maar had gevraagd om te weten of ze een broertje of zusje van haar zou kennen. Ze kwebbelde dan ook vrolijk verder dat haar mama slatefur is en of ze misschien wel een van haar zusjes zou kennen. Het zei Soundkit niets, maar toch wou ze ook aardig zijn en dus volgde ze het voorbeeld van de oudere kitten."Mijn broertje is Timekit," reageerde ze zachtjes, al dacht ze niet dat Roughkit hem zou kennen. Hij was niet echt iemand die hield van samenspelen. Maar toen werd er ineens voorgesteld dat zij een vraag stelde. Oh. Wat moest ze dan vragen? Ze wist niet alle namen van haar zusjes, dus misschien kon ze dat vragen? "Uhm...Hoe heten al jouw zusjes?" vroeg ze niet veel luider als haar antwoord dat Timekit haar broertje was, maar ze was dan ook bij lange na niet zo zelfverzekerd als de grijze kitten voor haar. Het was al heel wat dat ze de vraag durfde te stellen.

Timekit? Nee, ze kende Timekit niet. Roughkit schudde haar kopje toen ook toen ze haar broertjes naam uitsprak. ‘Nee, die ken ik niet. Dan ben jij de eerste!’ snorde ze vrolijk. Ze keek de ander nieuwsgierig aan, helemaal toen ze haar uitdaagde om een vraag te stellen. Ze vroeg wie haar zusjes waren. Oh, dat wist ze wel! ‘Chillykit, Littlekit en Fuzzykit,’ noemde ze haar drie zusjes op. Ze waren een nest gedomineerd door meisjes, maar ze had zelfs nog twee broers. Ze had geluk met zo’n groot gezin. ‘En ik heb zelfs twee broers, Hoarsekit en Loudkit,’ kwetterde ze vervolgens vrolijk door. Roughkit sprong weer overeind en keek met twee grote oogjes naar Soundkit. ‘Wil je anders spelen? We kunnen leider en deputy spelen? Of ThunderClan tegen ShadowClan? Of jager en muis?’ Roughkit draalde maar door over spelletjes die ze leuk vond om te spelen. Soundkit wilde vast wel meedoen, toch?

Oh, dus Timekit kende ze niet. Dat was niet heel verrassend, maar de witte kitten wist niet echt wat ze van het tweede deel van haar antwoord moest denken. Was de eerste zijn goed? Roughkit klonk zeker wel vrolijk en vrolijk was goed en ze beantwoordde zelfs haar vraag wat de namen van haar zusjes dan waren. Chillykit, Littlekit en Fuzzykit. Maar dat was nog niet alles. De oudere kitten vertelde ook nog dat ze twee broers had; Hoarsekit en Loudkit. Wow! Dat was echt een supergroot gezin. Nee, zij had alleen maar één broertje. Ze kon het dan ook niet voorstellen hoe het was om zoveel siblings te hebben. Maar, terwijl Soundkit hier nog overnadacht, kwebbelde de ander al weer verder. Nu ging het over allerlei spelletjes, spelletjes die ze nog nooit had gespeeld. Ze had alleen nog maar met een mosballetje gespeeld en een keer was ze op avontuur gegaan met haar allerbeste vriendje in de stortende regen, maar leider en deputy, ThunderClan tegen Shadowclan en jager en muis? Die kende ze allemaal niet. Verward staarde ze dan ook naar Roughkit. Zou die het stom vinden dat ze al haar spelletjes niet kende? Zou ze dan niet meer met haar willen spelen. "Uhm...Ik weet het niet," bracht ze wat onzeker uit. "Welke vind jij het leukst om te doen?" Misschien zouden ze die dan kunnen kiezen en dan kon ze vragen wat dat spelletje dan inhield.

Roughkit had helemaal niet door dat ze Soundkit overdonderde. Nee, ze dacht dat haar enthousiasme en eindeloze vrolijkheid juist goed werden. Het deed haar moeder altijd lachen, en meestal wilde iedereen wel met haar spelen. Soundkit wist niet welk spelletje wilde spelen. Oh, dan kon Roughkit lekker haar favoriete spelletje kiezen. ‘Zullen we leider en deputy doen? Dan ben ík de leider, en jij deputy,’ snorde ze vrolijk. Ze sprong meteen op haar pootjes en rende iets verder de nursery in. ‘We kunnen de clan gaan redden tegen gevaar! Of, we kunnen naar de leider zijn hol gaan. Ik ben er al een keer geweest,’ sprak ze een beetje opschepperig. Het was namelijk ook wel heel stoer. Lang niet elke kitten kwam daar. Maar Roughkit was dan nog wel zo gul om die speciale plek te delen met andere kittens. Ze draaide haar kopje weer terug naar de witte kitten en keek haar met grote oogjes aan. ‘Maar.. dan moeten we eerst een nieuwe naam voor je verzinnen! Wat dacht je van... Soundfur?’ klepperde de vervolgens lekker door. Ze had alleen nog niet zoveel fantasie qua namen. Daarom gebruikte ze maar het tweede deel van haar moeders naam, dat was immers het eerste wat in haar opkwam.  

Het idee dat Roughkit haar favorietie spelletje mocht kiezen leek goed aan te slaan bij de andere kitten. Gelukkig, Roughkit wilde nog met haar spelen! De keuze was gemaakt voor leider en deputy, wat Soundkit prima vond, want dan hoefde ze niet tegen de oudere kitten te stoeien. Misschien wel met haar, maar dat leek haar een stuk leuker. Roughkit begon al vrolijk te vertellen wat ze konden gaan doen en de witte kitten moest wat moeite doen om haar te kunnen volgen, zo snel leek ze alles bij elkaar te ratelen. Toen ze dan ook met grote werd aangestaard wist ze even niet wat ze moest zeggen. Ze wist dat ze nu wel een keuze moest maken, maar welke, dat was moeilijk! De clan redden klonk heel spannend, maar ze wist niet of ze daar dapper genoeg voor was. Roughkit was zeker wel dapper genoeg, ze was zelfs ook zo dapper om te zeggen dat ze ook het leiders hol konden gaan bezoeken. Dat durfde Soundkit echt niet hoor, straks zouden ze een boze leider op hun staarten hebben. Maar nog voor ze een besluit kon verwoorden werd ze ineens tot Soundfur benoemd. Og nou ja, benoemd, het was een vraag, maar ze wist zelf niets beter en ze wilde haar speelmaatje ook niet teleur stellen. Soundkit knikte dus ook als instemming dat ze het een goede naam vond."Uhm, de clan redden?" Stelde ze toen voor, haar stemmetje nog niet helemaal zeker, maar al wat minder timide als net.

Soundkit zei niet zo veel. Maar dat was niet erg, dan konden ze mooi Roughkits favoriete spel spelen. Eenmaal Soundkit benoemd als Soundfur en haar deputy, snorde ze vrolijk. ‘Oké, en ik ben Roughstar,’ miauwde ze vrolijk, pretlichtjes in haar ogen. Haar staartje stond omhoog, waarna Soundkit de clan wilde redden! Oh ja, dat was heel leuk! Dan moest ze maar eens een scenario verzinnen wat er dan met de clan aan de hand was. Hmm, even denken. ‘Oké, ik heb het,’ miauwde ze enthousiast. Ze rende door de nursery heen en begon allemaal mosballen te verzamelen. Die legde ze allemaal bij de uitgang van de nursery, waarna ze terug holde naar Soundkit. ‘Zie je die mosballen?’ vroeg ze, nog hijgend van haar geren door de nursery. ‘Dat is ThunderClan! Ze komen ons kamp aanvallen en wij moeten ze stoppen!’ miauwde ze strijdlustig. Ze bolde haar rug en ontblootte kort haar tanden. ‘Kom op Soundfur, laten we ze stoppen!’ En met die woorden sprong Roughkit in het gevecht en dook bovenop de eerste mosbal, die ze flink tot moes probeerde te slaan met haar pootjes.

De ander snorde vrolijk als antwoord en vertelde dat zij dan Roughstar zou zijn. Daar was Soundkit het helemaal mee eens, want leiden wilde ze niet hoor, ze had al moeite met het kiezen van een spelletje om te spelen. Ze was niet zo zeker van haar zaak zoals Roughkit- nee Roughstar, die nu al een idee had bedacht wat ze konden doen als leider en deputy. Ze schoot door de nursery heen en verzamelde een hele hoop mosballen. Roughstar legde uit dat de mosballen ThunderClan was en dat ze ShadowClan kwamen aanvallen en het aan hun was om ze te stoppen. De witte kitten knikte, vastberaden om haar best te doen in dit spelletje. Ze stuifde de ander gauw achterna en sprong ook bovenop een van de mosballen. Ze had wel eens een balletje overgeslagen, maar dit was wel wat anders. Ze gaf de mosbal een harde mep en hij rolde weg. "Kijk die vlucht!" riep ze uit, eindelijk wat over haar verlegenheid heenkomend.

Roughkit vond dit een prachtig spelletje. En Soundfur deed heel leuk mee! Meteen gingen ze samen de aanval in, Roughkit zette haar klauwen in de eerste mosbal, totdat ze omrolde en hem weer tegen de grond werkte en hem helemaal uit elkaar trok! Hah, deze ThunderClan warrior was zo lekker dood! Soundfur had inmiddels al eentje weggejaagd. ‘Goed gedaan, Soundfur!’ sprak ze, waarna ze de volgende mosbal een harde klap gaf en hem ook zo de nursery uit sloeg. Ze lachte hard, waarna ze alweer de volgende in haar klauwen kreeg. Het was natuurlijk wel heel makkelijk zo, want de ThunderClanners konden niet echt goed terug vechten. Een ideetje kwam dan ook weer in de kittens haar kopje op. Ze pakte de mosbal tussen haar voorpoten en liet zichzelf gillend op haar rug vallen. ‘Soundfur, help! Deze pakt me!!’ grauwde ze, stiekem toch wel een beetje lachend. In het echt zou ze zich natuurlijk nooit zo makkelijk laten verslaan, maar de wilde Soundfur ook een beetje plezier geven. Ze moest ook de help worden!

Roughstar gaf haar een complimentje dat ze de ThunderClanner goed had weggejaagd en een glimlachje kroop op haar gezicht. Dit was zo eigenlijk best leuk! Of misschien was dat iets te vroeg om te bepalen, want ineens kwam er een gil van Roughkit af en zag ze de ander op haar rug liggen met een mosbal boven op haar. Oh nee! Een ThunderClan warrior had haar te pakken! Met lichte twijfel in haar sprong duwde ze de 'warrior' van de grijze kitten af en lande ze hard op de grond met het balletje tussen haar poten. Gauw krabbelde ze overeind en gaf ze hem een paar meppen, al waren ze een beetje onhandig, want Soundkit was niet zo gewend om vechtspelletjes te spelen. "En blijf weg!" riep ze de mosbal ThunderClanner nog achterna terwijl deze ver weg rolde. Daarna draaide ze zich naar Roughstar toe. "Gaat het? Ben je gewond?"

Roughkit keek met een schuin oog naar de witte kitten. Ze leek een beetje te aarzelen, maar ze werd gered door haar deputy! Ze pakte de ThunderClanner van haar af en schopte hem ver weg. Snorrend keek ze naar haar redder. Misschien was Soundkit nu wel wat dapperder geworden! En ze noemde haar ook nog eens Roughstar, dat klonk natuurlijk ook als muziek in haar oortjes. Roughkit klom overeind en knikte toen Soundfur vroeg of ze in orde was. ‘Dankzij mijn stoere deputy wel!’ miauwde ze trots. Ze had een brede glimlach op haar gezicht. ‘Maar we zijn nog niet klaar, we moeten nog heel veel warriors verslaan!’ En met die woorden dook Roughkit op de volgende mosbal en sloeg hem lekker ver weg. Ze ging zich nu echt niet laten verslaan. Ze was de leider en dus ook de allersterkste! De één na de andere mosbal sloeg ze willekeurig in het rond.

Stoere Deputy? Soundkit voelde zich helemaal niet stoer hoor, ze had alleen maar gedaan wat ze volgens het spelletje hoorde te doen; haar leider redden van een vijandige warrior. Als dit echte warriors waren geweest was ze zeker te weten weggerend, want die waren zo groot en eng. Gelukkig waren de mosballeen een stuk beter om mee te spelen en begon ze het nu ook wel leuk te vinden. Toen Roughstar dus aankondigde dat ze er nog veel meer ThunderClanners moesten verslaan, sprong ze juist vrolijk eropaf. Haar staartje zwiepte speels terwijl ze bovenop een mosbal sprong en deze begon aan te vallen. Roughstar was helemaal niet zo eng, maar juist heel aardig en ze kende hele leuke spelletjes, netzoals haar beste vriendje. "We kunnen dit winnen!" Kondigde ze aan met een grote glimlach op haar gezicht.

Roughkit was druk bezig allemaal mosballen alle kanten op te slaan. Ze stuiterden alle kanten op en aan haar zijde streed haar trouwde deputy Soundfur! Het was zo leuk zo. Ze snorde dan ook vrolijk, waarna ze zich weer fanatiek op de volgende mosbal wierp. Ze klauwde er hard aan, waarna ze hem weer aan de kant wierp. Ze hoorde Soundfurs stem door de nursery schreeuwen dat ze konden winnen. ‘Ja! We gáán ook winnen!’ brulde ze strijdlustig. Ze sloeg de laatste mosballen tegen de wanden van de nursery aan. Ze sprong en ze rolde, totdat ze geen mosbal meer kon zien. Ze keerde lachend naar haar witte vriendinnetje. Ze duwde haar kopje tegen haar aan, waarna ze luid snorde. ‘We hebben gewonnen, Soundfur! We hebben ThunderClan verslagen!’ sprak ze vrolijk. Ze ging zitten en knikte met een trotse blik naar de witte kitten. Een brede lach op haar gezicht. ‘Ik had het niet zonder je gekund! Je bent de beste deputy die een leider zich maar kan wensen!’

Roughkit, of op dit moment Roughstar, was er van overtuigd dat ze zouden winnen en ergens vroeg Soundkit zich af of dat de andere kitten nog wel door had of het een spelletje was wat ze aan het spelen waren, zo ging ze er in op. De grijze kitten sloeg de mosballen alle kanten op, veel meer dan dat Soundkit bij kon houden en ineens waren ze toen allemaal weg en was er een brede lach naar haar gericht. Roughkit duwde haar kopje tegen haar aan en snorde luid dat ze hadden gewonnen, dat ze Thunderclan hadden verslagen. Een glimlach kroop ook op haar eigen gezicht en werd alsmaar breder toen ze de beste deputy werd genoemd die een leider maar kon hebben. "Nee jij bent de beste leider!" Snorde ze blij. Ze had altijd moeite met vriendjes maken, maar Roughkit was net zo aardig als haar beste vriendje. Toch zou ze zijn plek nooit gaan innemen, maar dat was hier niet belangrijk. Ze voelde zich vrolijk en op haar gemakt nu. Ze had een nieuw vriendje gemaakt. "We maken een goed team," besloot de witte kitten er dan ook nog aan toe te voegen.

Roughkit was helemaal blij. Dit spelletje was leuk zeg! En ze voelde zich al helemaal blij toen Soundkit haar de beste leider noemde. Dat was natuurlijk een fantastisch compliment! Misschien kon ze laten ooit echt leider worden. Ze snorde tevreden en knikte enthousiast toen ze miauwde dat ze een goed team maakte. ‘Echt wel! We kunnen het hele woud regeren samen!’ miauwde ze vrolijk. En dan waren het de meisjes die de macht hadden, niet al die stomme katers! Haha, dan zouden ze wel leren. Ze snorde vrolijk toen ze weer aan het huidige regime dacht. Zij zouden het vast beter kunnen! Ze zou maar eens een hartig woordje met Tallstar en Acorndust spreken. Ze had allemaal redenen dat zij gewoon beter was dan die stomme katers. Loudkit dacht ook al dat hij zoveel beter was. Hij was wel lief hoor, maar Roughkit wat net zo goed! Beter zelfs! Dat wist ze zeker. Ze keek met vrolijke ogen naar de witte kitten. ‘Ik denk dat we maar Tallstar en Acorndust moeten uitdagen. Wij zijn veel betere leiders dan die twee!’ sprak ze trots. Ze liet haar blik gaan over alle verslagen mosballen. Ja hoor, ze wist het zeker!

Alles ging goed, Roughkit was helemaal blij en vertelde zelfs dat ze het hele woud samen konden regeren. Zelf was de witte kitten daar niet zo zeker over. Soundkit wist geen eens of ze dat wel kon, of ze het wel wilde. Ze vond het eigenlijk wel prima om anderen te volgen, want dan wist ze tenminste wat ze moest doen. Zelfs al was het maar een spelletje, zoals de gene die ze net hadden gespeeld. Maar helemaal blij met de overwinning leek Roughkit in ieder geval iets te zeker te worden van haar zaak dat ze samen het hele woud konden regeren. Ze kondigde ineens aan dat ze Tallstar en Acorndust moesten uitdagen. Soundkit haar ogen werden zo groot als schoteltjes. Dat konden ze niet doen! Ze schudde gauw haar kopje. "Nee, nee. Dan komen we in de problemen!" Bracht ze verschrikt uit. Had Roughkit niet door dat Tallstar en Acorndust stukken groter en ouder en sterker waren en het vast niet leuk zouden vinden als ze ze zouden gaan uitdagen.

Wow! Wat was Soundkit een watje zeg. Ze zei dat ze helemaal niet Acorndust en Tallstar wilde uitdagen. Een frons kwam op Roughkit haar kopje en met priemende oogjes keek ze naar de witte kitten. Waarom was ze daar zo nerveus om? Ze hadden toch net laten zien wat ze samen konden? ‘Zij kunnen niet zeggen wat wij wel en niet kunnen! We zijn onze eigen baas, Soundfur,’ sprak ze tegen de witte kitten. Ze zette een stapje vooruit en keek haar onderzoekend aan. Hmm. Misschien was ze toch zwakker dan Roughkit dacht en lang niet zo stoer. Nou, dan wist ze het goed gemaakt! ‘Maar prima, dan wordt jij weer Soundkit en dan zoek ik wel een andere deputy.’ Roughkit was niet heel loyaal aan haar vriendjes bleek maar weer. Als ze saai en stom werden was ze vlug uit gespeeld. Ze ging in voor haar zitten en keek Soundkit afwachtend aan. Nou, wat dan?