Miracle

De kittens leken te groeien als kool, ondanks dat ze niet in staat leek te zijn om voldoende melk voor ze te produceren. Ze wist dat ze niet van anderen afhankelijk zou horen te zijn om haar kittens te voeden, maar het was niet anders tot ze prooi zouden kunnen eten. Dat was tenslotte wat ze het liefste wilde, dat ze dat al konden, maar daar was het toch echt nog te vroeg voor. Dat nam alleen niet weg dat ze zelf geen prooi nodig had en ze was dan ook kort de nursery uit gegaan om wat te eten te halen voor haarzelf. Het was toch apart om haar kittens voor een moment alleen te laten, ondanks dat ze in eerste instantie had gedacht dat ze er zo veel mogelijk vandaan wilde blijven. Het was tenslotte niet alsof ze haarzelf als een moeder kon zien en dat kon ze nog steeds niet eigenlijk. Als ze de kans zou hebben zou ze waarschijnlijk er nog steeds voor kiezen om een uitstapje ergens naartoe te maken, ook al was ze er wel wat voorzichtiger in geworden sinds haar aanvaring met Bloodclan en wat dat allemaal teweeg had gebracht. Ze legde de muis naast het nest neer, voor ze haarzelf er weer in liet zakken en de eerste hap van de prooi nam. Het was misschien niet veel voor een prooi, maar dat kwam omdat het buiten kouder aan het worden was. Het zou weer een tijdje duren voor prooi wat dikker zou zijn en beter zou vullen.


[Soundkit]

Het kleine poesje was altijd wel een beetje nieuwsgierig geweest, maar ook timide. Toch, zo nu en dan won haar nieuwsgierigheid het van haar angst dat ze iets fouts zou doen of zeggen en ging ze op een klein onderzoek uit. Vandaag was niet anders. Een tijdje geleden was er ineens een nieuwe kat de nursery ingekomen, groot en sterk, een warrior dus. In eerste instantie was ze er ver vandaan gebleven, tot ze was uitgelegd dat het een nieuwe queen was. Toen was ze nog steeds niet op de kattin afgestapt, ze had er geen reden voor en haar angst voor de warriors uit de clan was nog steeds niet helemaal verdwenen ook al was de kattin een moeder nu. Maar vandaag was ze toch iets té nieuwsgierig geweest naar hoe de kleine kittens van die kattin er nu uitzagen en wat hun namen waren. Want hoewel ze een beetje op de achtergrond bleef en echt niet iedere kitten kende, was de nursery toch wel een beetje haar veilige plekje en dit was vreemd. Misschien als ze ze ontmoette waren ze niet meer zo vreemd en dan zou alles weer fijner zijn. Toen de kattin dan ook abrupt op was gestaan liet ze een blik naar het nest glijden, maar ze twijfelde toch nog. Zou ze het wel doen? Na een paar tellen hees ze zich voorzichtig op haar pootjes en trippelde ze er naartoe, maar net toen ze er bijna was kwam de kattin terug met een stuk prooi. Haar ogen werden groot. Oh nee. Ze kon nu niet meer terug, dat zou raar zijn. Of zou ze juist teruggestuurd worden omdat de kattin niet wilde dat ze haar en haar kittens stoorde? Voorzichtig en langzaam zette ze de laatste passen naar de kattin toe, haar instinct om toch om te keren en weg te blijven van warriors en alles wat er op leek. "Uhm, hallo?" Groette ze onzeker en in een klein stemmetje.

Ze had de eerste paar happen van haar prooi genomen toen ze de blik van een van de andere kittens opmerkte. Het poesje leek wat onzeker te zijn of ze wel dichterbij kon of mocht komen en dat deed haar ergens wel een beetje goed. Ze zou namelijk niet echt blij zijn als iedereen maar steeds kwam kijken zonder een beetje terughoudendheid. Ze was nooit een geweest die echt gemakkelijk was met veel drukte en ging er liever alleen of samen met Bloodpaw opuit, maar dat zat er nu voorlopig niet echt in. Ze wenkte de kitten dan ook dichterbij terwijl ze de laatste hap van de prooi doorslikte. Ze moest misschien echt eens gaan beginnen met alle namen van de kittens hier te onthouden, maar als ze het goed had onthouden was dit Soundkit. "Hey, Soundkit toch?" Begroette ze de oudere kitten. "Kwam je even kijken?" Ze zou namelijk niet echt een andere reden weten waarom de kitten er was, gezien haar kittens nog te jong waren om echt met andere kittens te kunnen spelen.

Toen de kattin haar dichterbij wenkte, verdwenen de meeste zenuwen wel. Ze zou in ieder geval niet teruggestuurd worden en dat was goed toch? Ze werd redelijk vriendelijk begroet en daarna de vraag gesteld of ze even kwam kijken. Ze knikte. Ja, dat was wat ze kwam doen, maar hoe wist de kattin dat? Of was dat gewoon duidelijk? Hoewel ze nog steeds wat voorzichtig was, was ze al wel een stuk minder nerveus als toen ze op het nest was afgestapt. ”Ja, is dat oké?” Vroeg ze zachtjes. Deels om de kittens niet te wekken en deels omdat ze gewoon al niet hard sprak van nature. Ze vond het moeilijk om op te vallen tussen de anderen daardoor, maar dat was ook niet perse iets wat ze wilde. Ze vond het eigenlijk wel prima om niet in de belangstelling te staan, in tegenstelling tot deze jonge kittens en nieuwe moederkat.

De kitten leek wat verlegen, maar daar ging ze niks over zeggen. Tenslotte was ze hier gekomen om de kittens te zien. "Natuurlijk mag dat," Ze hoopte alleen wel dat ze ze zou laten slapen, want ze konden nogal een pootvol zijn als ze wakker waren. "Heb je eerder jonge kittens gezien?" Er zouden binnenkort niet veel kittens meer naast haar eigen zijn in de nursery was haar opgevallen. Haar halfbroertjes en zusjes zouden apprentices worden en zo ook een aantal anderen. Dan zou ze hier de enige zijn en zouden er ook geen andere queens zijn die op de kittens konden passen, dat was wel jammer. Vooral als ze het kamp uit wilde een keer.