Monsters that haunt you at night

De in zwart gehulde nursery was de perfecte speeltuin voor Ravenkit. Zijn totaal zwarte vachtje blende perfect in de schaduwen. Buiten was het donker, nacht, de maan hing bewegingsloos in de hemel. En Ravenkit was klaarwakker. Hij had iets te lang middagdutje genomen, dus nu was het tijd om wakker te zijn, vanzelfsprekend. Ravenkit was stilletjes zijn nest uit geslopen zonder iemand wakker te maken en trippelde nu door de nursery. Er was niemand wakker. Ugh, wat saai! Totdat een stoute gedachte hem enthousiast maken. Hij zou iemand kunnen laten schrikken. Hij was een monster! Waar de verhalen over gingen, dat monsters je zouden pakken als je ’s nachts je nest uit ging. Meteen was het dichtstbijzijnde nest zijn eerste testsubject. Hij kwam dichterbij en begon spookgeluiden te maken. ‘Whoohh, ik ben een monster,’ fluisterde hij op zijn beste, angstaanjagende zachte fluistertoon. ‘Ik ga je pakken!’ gromde hij, waarna hij aan het nest begon te schudden.

&Crabkit eerst

Misschien had ze eerst niet willen gaan slapen, maar na veel gemopper was ze toch opgekruld in haar nest. Toch betekende dat niet dat ze het waardeerde om wakker geschud te worden. Eerst had het gevlekte poesje er niets van gemerkt, het was immers maar wat heen en weer gewieg, maar toen het ruwers werdt en het haar dromen verstoorde werd ze dan wakker. Een lichaamloze stem had haar oogjes open laten shieten en ze keek gealameerd om haarzelf heen. Niets...Toch, een rilling liep over haar rugengraatje en ze was op haar hoede. "Wie is daar!?" ze probeerde zelfverzekerd te klinken, maar helaas zat er een trilling in haar stem. Misschien was ze dan ook een beetje bang. De stem had immers gezegd dat het een monster was en hij haar kwam pakken. Ze wist niet of er monsters in de nursery konden komen. Het leek van wel. Haar broertje en zusje sliepen echter nog steeds en zij moest ze gaan beschermen nu. Dus ze had geen tijd om bang in elkaar te duiken. Ze moest het monster verslaan! Ze zou wachten tot hij weer iets zei en dan zou ze zich met al haar kracht in de richting van de stem gooien en laten zien wat ze waard was. Nee, hij zou haar niet te pakken krijgen. Zij zou hem juist pakken!

Ravenkit gniffelde zachtjes. Het had gewerkt! Iemand was wakker geworden en het klonk angstig. Hihihi. Perfect. Ravenkit bleef in de duisternis achter het rand van het nest zitten en bleef zachtjes spookgeluiden maken terwijl hij eromheen sloop. ‘Oooohhh’ klonk er dan stilletjes, om de volgende keer het te doen laten afwisselen met ‘jiii-ooooh’. Ravenkit kon zijn plezier niet op. De poes had gevraagd wie er was. ‘Een eng monster,’ zei hij toen angstaanjagend. ‘Die je gaat opeten!’ schreeuwde hij uit, waarna hij een harde beuk tegen het nest gaf. Hij stak zijn zwarte pootje over de rand en liet zijn nagels zien, terwijl hij zijn kopje verscholen hield achter de rand van het nest. Hij zou zijn prooi langzaam aan steeds banger maken. Hij likte nog eens smakkend langs zijn lippen, om het monster nóg realistischer te maken, waarna hij weer stilletjes giechelde.  

Ze dook kort in elkaar bij de enge monstergeluiden. En nog eens toen de stem haar vertelde dat hij een eng monster was die haar ging opeten, maar niet uit angst. Nee, ze had zichzelf willen afzetten om op het monster te springen, maar helaas had ze trillerige pootjes gehad en de harde beuk die tegen het nest was gegeven gooide haar omver. Boven op haar siblings. Maar ze had nu geen tijd om zich zorgen te maken of ze die twee wakker had gemaakt, ze had een monster dat ze moest verslaan. Toch, ze moest moeite doen om geen gil te slaken toen er een klauw over de rand van haar nest verscheen. Of was het wel een klauw? In eerste instantie had Crabkit gedacht van wel, maar hoe langer ze er naar staarde hoe meer het op de poot van een kat leek. Een pluizige poot van een kleine kat. Was dit dan een kitten die haar aan het treiteren was? Maar dat pikte ze niet! Met een brul gooide ze haarzelf over de rand van haar nest recht in de directie waar de poot over het nest heen lag. Met een harde klap kwam ze tegen iets warms en pluizigs aan. Straks had ze het mis en was het wel een monster, maar dat zorgde er niet voor dat ze met minder pit stoeide om het monster, of de kitten, of wat dan ook, onder haar te krijgen. Natuurlijk was ze bang, maar ze zou hem verslaan zelfs met die angst.

Ravenkit hoorde gerommel in het nest. Hihi, zijn beuk had gewerkt! Hij ging giechelend door met monster geluiden maken. Het werd steeds gekker. ‘Wraaaargh!’ brulde hij uiteindelijk. Maar opeens kwam er beweging in het nest en dook zijn slachtoffer op hem. Hey! Ze ging de tegenaanval in! Dat was niet de bedoeling? Ze was toch bang?! Maar nou ja, dit was ook leuk! Nu kon hij haar echt opeten. Hij kreeg een kopstoop en voor hij het wist had hij een bek vol kittenpluis. Ravenkit gierde het uit van plezier. Nu zou ze het krijgen ook! ‘Paw o’ ‘oor het wonster!!’ brulde hij in haar vacht. En dat was het teken dat hij op zijn voorpootjes kwam en zijn voorpootjes om haar nek probeerde te slaan en door zichzelf achterover te laten vallen de andere kitten uit haar nest wilde trekken. Het deerde hem nu ook niet meer hoe luid of gek hij nu was. Van hem mocht de hele nursery wakker worden! Alleen maar leuker, dan konden ze meespelen!!

Ja, nu was ze er zeker van; monster ammehoela. Het was een of andere klier van een kitten. En hij had het lef om haar wakker te maken? Nou ze zou hem wel eens wat laten zien! Poten wormden zich om haar nek en trokken haar het nest uit, samengaand met een hoop gelach en gegier. Een boze grom klonk op uit haar keeltje en ze gooide zich in de aanval, fel en een tikkeltje te serieus misschien. Maar het klierjong moest zijn les leren! "Jij stomme, irritante klier! Jij bent helemaal geen monster, eerder een pluizenbol," beet ze hem gemeen toe, voor ze weer tegen hem aan beukte. Of ze de anderen wakker zouden maken was haar een worst. Dan had hij haar maar niet moeten pesten met doen alsof hij een monster was. Crabkit was dan ook nog eens extra boos omdat ze er in eerste instantie in geloofd had. Dom van haar, maar deze kitten was nog dommer, want hij had zijn facade niet omhoog kunnen houden. Hij was in lachen uitgebarsten. Ze beet hem dan ook lekker extra hard in zijn staart, eens kijken of hij het dan nog leuk vond.

Ravenkit wist niet wat hij leuker vond. Bang of kwaad? Maar het liet hem doen bescheuren van het lachen. De gevlekte kitten begon hem helemaal uit te schelden en te gillen, waardoor Ravenkit haar alleen maar harder moest lachen. ‘Je was baahaaang, na na na na na naaa na!’ begon hij jennend te gillen. Totdat hij opeens scherpe tandjes in zijn staart voelde. ‘Auw!’ piepte Ravenkit verontwaardigd. Wou ze het zo spelen? Dan zou ze het krijgen! Ravenkit trok zijn korte staartje uit haar bekje en ging meteen ook weer de aanval in. ‘Je zal het monster nooit verslaan!’ gromde hij, wild opgaan in het spelletje. Dit keer was zijn doel haar oor! Hij ontblootte zijn tandjes en probeerde zo hard als hij kon in haar oor te bijten. Echte monsters hielden zich namelijk niet in!

Haar boosheid groeide alleen maar door het hardere gegier en gelach van die stomme rotkitten. Maar het was helemaal raak toen hij met een jennend stemmetje begon te gillen dat ze bang was geweest. Echt niet! En zelfs als dat waar was hoefde hij het nog niet door heel de nursery te roepen. Toch, het klierjoch besloot terug te vechten en scherpe tanden vonden haar oortje. Ze doorboorden het dunne stuk vlees van haar oor nog niet, maar het was alsnog een harde beet. Crabkit histe van de pijn maar ook omdat ze kwaad was. Wie dacht hij wel niet te zijn. Ze wist nu tenminste wel waar zijn kop zat en met een harde klap raakte haar pootje dan ook de zijkant van haar aanvaller. Hij bleek nog steeds te denken dat hij een almachtig monster was. "Opzouten, klein pluizenmonstertje of ik vermorzel je!" siste ze hem kwaad toe, een gemene glint in haar oogjes die hij misschien wel en misschien niet kon zien. Hij dacht haar wakker te kunnen maken en aanvallen en dat alles regenbogen en zonneschijn zou zijn. Nou echt niet. Als hij niet oppaste zou ze haar nageltjes wel eens tevoorschijn halen. Dan zou hij echt niet meer lachen.

Ravenkit was helemaal in zijn nopjes. Boos wás leuker dan bang. Hij hield wel van een beetje knokken. Zijn staartje ging wild heen en weer en hij deed zijn stinkende best om haar te verslaan. Hij zou haar wel even in een houtgreep pakken, dan zou ze wel anders piepen! Maar eerst kreeg hij een harde klap tegen zijn kop aan. Even dreunde de klap door in zijn kop, waardoor hij haar oor los moest laten. Crabkit was duidelijk niet blij, en Ravenkit werd ook steeds bozer. Ze deed hem echt zeer! Alleen maar omdat hij een geintje uit haalde. Ravenkit gromde en sprong weer recht op de gevlekte kitten af. ‘Dat krijg je terug!’ mauwde hij strijdlustig, waarna hij bovenop de kop van de andere kitten probeerde te gaan zitten. Dat zou haar wel krijgen. Hij strekte zijn pootjes uit om grip te krijgen in haar nekvel.

Hij schreeuwde dat zij dat terug ging krijgen. Voor ze kon reageren sprong hij al boven op haar en probeerde hij naar haar nekje te grijpen. Hé, zo hoorde het niet te gaan. "Ga met je dikke kont van mij af jij stommerik!" Riep ze kwaad naar hem toe en draaide haarzelf worstelend om. Ze probeerde een grip te krijgen met haar achterpootjes om hem er af te gooien, maar in de tussentijd stompte ze hem wel lekker hard in zijn maag. Ze had genoeg training in het felle stoeien dat eigenlijk al geen spelen meer was. Dat deed ze vaak genoeg met haar broertje. "En jij hebt ook helemaal geen recht met ze stomme rotstreek en dan doen alsof ik de slechterik ben," beet ze hem nog toe. Nee, deze zwarte pluizenbol wist zeker niet hoe zijn 'grap' overkwam. Het was zeker niet grappig geweest, eerder een rotstreek die pestkoppen uithaalden. Dus hij was een pestkop en Crabkit vond hem niet leuk. Eindelijk kreeg ze het dan ook voorelkaar om onder zijn grip uit te komen en ze rolde gauw uit de weg. Haar staartje zwiepte vijandig heen en weer en haar ogen stonden fel. Kom maar op, probeer nog maar wat, dacht ze. Dan zou ze hem wel eens laten zien hoe zij vocht. Niet met poezelpootjes.

Het was Ravenkit gelukt! Hij zat bovenop Crabkit en meteen begon ze woest te spartelen, onder luid gemekker. Ravenkit haakte zich nog steviger om de poes heen en probeerde in haar oren te bijten. Maar ondertussen kreeg hij een stomp in zijn buik, waardoor een “oef” uit zijn bekje kwam. Maar hij zou heus niet zomaar opgeven! Hij klampte zich stevig vast en probeerde zo hard als hij kon in haar nekvacht te bijten. Grrr, dat zou haar wel krijgen! Maar ze begon meteen te mopperen dat ze niet de slechterik was. Ho eens even, dat was niet waar! ‘Jij begon met aanvallen!’ bracht hij ertegenin. ‘Ik had je niet aangeraa- whow!’ Hij werd met een krachtje van haar af geworpen en hij gleed op de grond. Verward schudde hij zijn kopje, waarna hij zo snel mogelijk weer op vier pootjes sprong en recht in de ogen keek van een kwaadaardige Crabkit. Ze zwiepte heel hard haar staartje. Nee, dit zag er niet meer uit als een gevechtje om te stoeien. Dit ging om leven en dood! Ravenkit drukte zijn borstje naar voren en keek trots de andere kitten aan. Nee, hij zou hier zijn poot neerzetten en niet meer over zich heen laten lopen. ‘Stoppen, nú!’ gilde hij naar de andere kitten. ‘Echte krijgers hoeven niet te vechten!’ miauwde hij trots, alsof hij de warrior code al uit zijn koppie kende. Er was een regel die ongeveer op dit neerkwam, toch? Nou ja, hij zou de code gebruiken!

Zij begon met aanvallen? Wat noemde hij het uitelkaar beuken van haar nest dan! Maar dat leek hij niet te realiseren. Nee hij dacht dat het allemaal een leuk geintje was. Misschien moest dat rotjoch eens nadenken voor hij iets deed, want het was niet leuk geweest. Echter leek hij tot een andere realisatie te komen die hem oh zo trots zijn borstje voor uit liet steken. Hij gilde dat ze moesten stoppen en dat echte krijges niet hoefden de vechten. Pf, wat een grap! Als hij ook maar iets van de code wist, dan wist hij ook dat wat hij deed gemeen was en niet had gemogen. "Als jij zo'n echte krijger bent, Ravenkit, dan moet je ook weten dat je geen kittens kwaad mag doen en dat deed jij bij mij." Ja ze noemde haarzelf nu een kitten, maar soms moest je opofferingen maken voor een overwinning. "Kwaad doen hoeft namelijk niet alleen fysiek te zijn," vertelde ze hem feitelijk. Zij had gelijk en ze wist dat ze het had. Nu moest dat domme kind voor haar het ook nog gaan realiseren, want anders zou ze hem gewoon weer aanvallen.

Ravenkit was blij, want de kitten leek even te stoppen, totdat ze opeens weer begon te mopperen. Hoe kon het ook anders? Crabkit wist niet van stoppen en ze kon niet eens een grapje hebben. Ravenkit zwiepte boos met zijn staartje en legde zijn oortjes in zijn nek. ‘Ja hoor, nu ben je opeens een kitten,’ miauwde hij geïrriteerd. Alleen als het haar even uitkwam. Pft, wat een aansteller. ‘Het is dus waar wat ze zeggen over meisjes. Het zijn allemaal zo zacht als kittypets,’ miauwde hij boos naar haar, ook gewoon om haar te stangen. Maar ze bewees het maar weer. Ze was eigenlijk alleen maar een mietje. Hij had haar helemaal geen kwaad gedaan. Ook niet niet-fysiek, of wat ze ook maar bedoelde. Ravenkit draaide arrogant zijn blik van haar af. Stommerik!

Een kittypet? Durfde dat stomme rotjoch haar nu echt een kittypet te noemen!? No way! Ze ontblootte haar tandjes wat, een kenmerk dat ze nu echt kwaad was, en haar groen-blauwige oogjes waren een stuk donkerder met woede. Dit hoefde ze echt niet te pikken. "Zacht, huh?" Begon ze stilletjes, maar duidelijk geïrriteerd. "Ik zal wel laten zien hoe zacht ik ben," gromde het gevlekte poesje kwaad, voor ze haar nageltjes uitsloeg en naar de zwarte kitten uithaalde. Hij had hier de fout gemaakt haar waker te gaan maken en te stengen. Het was zijn schuld dat ze in een rothumeur was en hij had dit dus over zichzelf uitgeroepen. Dan moest hij ook maar met de consequenties om kunnen gaan en niet gaan huilen nu. Ze was woedend op hem en dat zou hij nu zeker wel merken.

Ravenkit stak plagerig zijn tongetje naar haar uit, helemaal toen hij zag hoe boos ze erom werd. Ze gromde en Ravenkit spande zich al aan, wetend dat hij waarschijnlijk een aanval had uitgelokt. Het duurde dan ook welgeteld twee seconden voordat Crabkit op hem af kwam rennen. Maar hij had een tackle verwacht, een klap o zijn oren, niet nageltjes in zijn wang. ‘Auw!’ piepte Ravenkit geschrokken. Zijn wang prikte en hij wist nog even een paar pasjes achteruit te deinzen, voordat échte woede in zijn ogen ontvlamde. Razende woede. Nog nooit was hij zo boos geweest. Nu was het niet grappig meer. ‘Dat mag niet!’ kwam er piepend uit zijn strotje. Zijn mama had altijd heel streng gezegd dat je niet met uitgeslagen nagels mocht spelen. Enkele druppeltjes bloed welden op in de wond op zijn wang. ‘J-jij… Jij bent een gemene BloodClanner!’ spuwde hij uiteindelijk uit. Ja, Crabkit was als de aartsvijand bestempeld.
Totdat opeens zachte pootstappen dichtbij klonken en een gestalte van een gehoornd monster in het maanlicht zichtbaar werd. Ravenkits bekje viel open van verbazing en hij sprak over mals kitten vlees. Was dit een riviermonster? Bestonden ze echt? Of was dit ook een kat die zich voordeed als een monster, net als Ravenkit bij Crabkit had gedaan. Er kwam geen echte kattengeur vanaf, en Ravenkit zette een stapje achteruit. Totdat opeens een plannetje in hem ontstond. Hij was nog te boos om echt bang te worden. ‘Crabkit! Een monster! Ik zei toch dat ze bestonden!’ miauwde hij terwijl hij zijn pootje naar achter haar wees, naar het gehoornde monster, waarvan hij een glinstering van zijn ogen opving.

Ravenkit keek haar met open mond aan, waarna hij zijn pootje langs zijn zere wang haalde. Het bloed vlekte op zijn voorpoot, en geschrokken keek hij Crabkit aan. Ze was echt een… een monster! Zij was het echte monster. Hij deed maar alsof. Ze vroeg gemeen aan hem wat hij eraan zou doen. ‘Ik ga het tegen Butterstar zeggen!’ miauwde hij toen dreigend. Ja. Hij zou gewoon zo naar de leider lopen en zeggen dat Crabkit een gemenerd was. Dan zou ze vast wel straf krijgen! Maar ze werden afgeleid door het monster, en Crabkit probeerde hem nog heel stoer weg te jagen. Stonden ze nu aan dezelfde kant? Ravenkit zijn blauwe oogjes keken met een mengeling van angst en nieuwsgierigheid. Echte monsters bestonden toch niet? Wie was dit dan. Opeens sprong hij naar voren en Ravenkit stribbelde achteruit, waarna zijn haren overeind kwamen en hij boos blies naar het monster. ‘Rot op, gemenerd!’ miauwde hij nog. Hij moest natuurlijk niet minder stoer lijken dan Crabkit. Hij duwde zijn borst dan ook wat naar voren en trok zijn lip omhoog. Totdat weer een klauw van hem over zijn kop kwam. Een klauw! De modder vloog in het rond en dat was het moment dat Ravenkit zich realiseerde dat het gewoon een kat was. Een super gemene, stomme kat! Totdat hij opeens op hem sprong en hem in zijn nekvel greep. Ravenkit gilde geschrokken, waarna de tranen in zijn ogen sprongen. Dit was niet leuk! Dit deed hem pijn! Hij schreeuwde nog eens luid en probeerde zo hard als hij kon te schoppen en te slaan. Hij zou niet zomaar opgeven! Al bonste zijn hartje op razende snelheid in zijn keel en kwamen de tranen als stroompjes op zijn wangetjes. Dit was de stomste dag ooit!

Het monster greep Ravenkit en een schok ging door haar heen. Ze mocht het katertje misschien dan niet maar hij hoefde ook niet opgegeten te worden. Daarbij had zij net zo goed in zijn plek kunnen staan. Klauwen gingen over zijn kop heen en modder vloog in het rond. Maar hé! wacht eens even! Dat was helemaal geen monster, het was een kat. Ze kon het nu zien, nu al de modder in het rond vloog en op de grond druipte. Een vacht met een klauw eraan werd zichtbaar voor haar. Wat was het toch met stomme katten die zich voor deden als gemene monsters. Ze wat het zat! Crabkit hoorde Ravenkit nog gillen, maar de tranen ontgingen haar, want ze had een woedende blik op het monster gericht. "Laat hem los jij stommerik!" riep ze boos naar de kat toe. Het moest vast een apprentice zijn, want warriors waren veel groter, maar toch was hij nog veel groter dan haar. Maar in tegenstelling tot Ravenkit was zij niet bang. "Stop met ons treiteren en ga weg of ik jaag je weg!" Ze was haar angst voor het monster nu helemaal vergeten, want het was geen monster. En ze was helemaal niet bang voor stomme apprentices, wat ze ook zeiden.