Monsters that haunt you at night

Ravenkit werd met de slag vermoeider die hij deed. Inmiddels was zijn gezichtje al helemaal vermurwd door het huilen en onder het monster spartelen. Hij wilde het opgeven, toen Crabkit opeens voor hem opkwam! Of nou ja, boos deed tegen het monster. Eindelijk werd hij losgelaten en Ravenkit krabbelde meteen weg. Hij rende bij het monster en Crabkit, en verschool zich achter een nest, waar hij met zijn pootje langs zijn ogen streek. Zijn hele vacht zat in de war en nog steeds was er lichtjes een rode veeg op zijn wang van de slag van Crabkit. Hij voelde zich verschrikkelijk! Het monster deelde mee dat ze naar hun nest moesten gaan, en dat hij dan ook weg zou gaan. Dat leek Ravenkit een uitstekend plan. Hij voelde zich zo rot, dat hij het liefst zich als een balletje wilde oprollen en wilde gaan slapen. Maar niet voordat het monster een vraag had gesteld, nadat hij zo stom had opgemerkt dat hun gepiep door het hele kamp te horen was. Dat was Crabkit haar schuld! Zij was begonnen met hem aanvallen! Dus Ravenkit voelde zich ook helemaal niet schuldig toen hij zijn pootje naar het gevlekte poesje uitstak om haar aan te wijzen. ‘Zíj! Zij was wakker!’ sprak hij meteen. Stomme Crabkit, ze zou het krijgen ook!

Wat?! Nee, zo was het helemaal niet gebeurd! Ze richte een woedende blik op Ravenkit. Ze had hem net gered en nou ging die spartelende vis haar zwart lopen maken. Dat was helemaal niet eerlijk! "Nietes, je liegt! Jij maakte mij wakker met je stomme rotstreek!" Riep ze zo kwaad naar hem toe at haar stemmetje oversloeg. Hier ging hij niet mee weg komen! Dat stomme apprentice monster zou haar maar beter geloven, want Ravenkit was de boosdoener hier. Ravenkit verdiende straf, niet zij! "Vertel de waarheid, hoe jij mijn nest door elkaar schudde, jij stommerik!" Ging Crabkit verder. Nee, hij had haar een leugenaar genoemd maar nu loog hij zelf. Hij was helemaal niet te vertrouwen!

Ravenkit dacht dat hij het kat in het bakkie had. Hij het monster vast overtuigen dat het Crabkit was en dan zou hij ermee wegkomen. Hij was immers al genoeg gestraft. Maar Crabkit gilde meteen dat het niet zijn schuld was. Ravenkit voelde weer een beetje kracht in het opkomen. ‘Niet waar, jij begon!’ Ja, ze begon wel met aanvallen. Ravenkit had daarvoor alleen maar zachtjes gespookt voor zij begon met schreeuwen. Maar het monster had een andere mening. Hij begon te grommen en Ravenkit keek woest naar het monster. Hij moest hem geloven! Maar het monster noemde hem een leugenaar. Hij duwde zijn oortjes naar achteren en keek even naar beneden. Maar daarna werd Crabkit op haar klauwen getikt, want ze mocht niet met nagels slaan. ‘Há!’ miauwde, hij fel. ‘Je mag niet slaan met nagels!’ papagaaide hij toen de apprentice na. Maar het monster had een andere straf bedacht. Hij zei dat ze hem moesten volgen. Nu-uh, echt niet. Ravenkit ging het monster niet volgen! Maar toch een beetje benieuwd wat hij in gedachten had, liep hij met slepende poten naar de uitgang van de nursery. Toen droeg hij hem op het riet uit zijn vacht te trekken. Ravenkit schudde meteen fel zijn kopje. ‘Echt niet! Dat heb je zelf gedaan, dus je haalt het er zelf maar uit! Anders vertel ik mama dat je mij hebt aangevallen!’ Als hij mocht dreigen, kon de zwarte kitten dat ook. Hij wierp een blik naar Crabkit. Ze kon het hier toch ook onmogelijk mee eens zijn? Nou ja, Crabkit had eigenlijk wél straf verdient. Hij wilde maar al te graag vertellen aan alle queend in de nursery dat Crabkit hem had geslagen met nageltjes!

Ha! Die stomme apprentice vond ook dat Ravenkit aan het liegen was. Een tevreden blik verscheen op haar gezicht bij die woorden, al viel deze al net zo snel, want ineens werd zij nu afgekat. Hey! Maar dat klopte helemaal niet, die klier was dit alles begonnen! "En jij mag niet zo irritant zijn en liegen, maar dat doe je ook," Bracht ze dan ook bits tegen de zwarte kitten in en stak haar tong uit. Ze ging hem echt geen gelijk geven. Hij had ook geen gelijk. Ook was ze het nog steeds niet eens met de apprentice dat zij hier schuld in de situatie had, het was allemaal Ravenkit's schuld, en nu moest ze hem ook nog eens naar buiten volgen voor straf. Wat? Dacht hij alleen omdat hij ouder was dat hij hun rond kon commanderen? Hij had hier de rotste streek uitgehaald, maar hij leek te denken dat hij de situatie perfect gehandeld was. Mooi niet dat ze zijn straf ging uitvoeren! Al helemaal niet toen ze hoorde wat het was. Hij ging mooi op zijn luie achterwerk liggen terwijl zij twee zijn vacht moesten schoonmaken. Ew. Nee, ze was het niet vaak eens met Ravenkit, eigenlijk nooit, maar dit zou ze mooi niet gaan doen. "Vertel het maar lekker, maar ik ga jou vieze stinkvacht niet schoonmaken! Jij hebt het gemeenst gedaan van ons alle drie," vertelde ze hem koppig, haar hele houding zelfverzekerd.

Crabkit wist ook nooit van ophouden! Dit kon voor eeuwig zo duren! Welles, nietes, welles, nietes. Maar de apprentice kwam tussen beiden met hun “straf”. En voor het eerst in hun leven was Crabkit het met hem eens en weigerde ze zijn vacht schoon te maken. Lionpaw werd door haar bestempeld als “de gemeenste” en Ravenkit kon het daar niet meer mee eens zijn. Hij knikte wild en keek de apprentice brutaal aan. Há, kwam daar maar eens op terug! Maar hij zei niets, nee hij begon zich opeens wild uit te schudden en het modder en rietstengels vlogen in het rond. Meteen werd Ravenkit door een flinke klodder midden in zijn gezicht geraakt. ‘Hey!’ schreeuwde hij verontwaardigd, waarna hij als een kip zonder kop rond begon te rennen, schuddend met zijn kop en de modder uit zijn mond spugend. Hij kreeg nog wat modderspetters tegen hem aan. Jakkes, hij werd helemaal smerig! Zoekend naar een uitweg wilde hij eerst terug de nursery in rennen, hij Crabkit zag en achter haar sprong. Haha, ze zou zijn levende schild worden! Hij sloeg zijn pootjes om haar heen en probeerde haar tussen hem en het schuddende monster te houden, zodat zíj de volle laag zou krijgen en hij niet! Geniaal plan!

Voor ze het wist werd ze als een schild gebruikt door Ravenkit om hem te beschermen van het modder wat de stomme apprentice nu over hun aan het heen gooien was. Grote vieze spetters raakten haar keer op keer, omdat die stomme klier haar op haar plek hield. Toen ze dan eindelijk vrij was druipte ze van de modder en een vuur brandde in haar ogen. Met een kwade gil gooide ze zich weer op Ravenkit, want die was het dichtsbij. Ze beet hem hard in zijn oor en haar klappen waren alles behalve zacht. Ze zou hem wel eerst in elkaar slaan, als wraak om haar te gebruiken als een levend schild en dan zou ze die stomme apprentice ook nog wel aanpakken. Wat gaf hem het recht om zijn stomme modder over hem heen te gooien. Stomme modder die hij zelf over zijn stomme lichaam had gesmeerd. Dit was gewoon weer een stomme vuile streek, eentje die haar zo kwaad maakte dat het stoom zowat uit haar oren kwam.

Ravenkit gierde het uit toen hij Crabkit als een modderig monster zag, en hij er met enkele spetters mee weg was gekomen. Maar voor hij het wist werd híj weer aangevallen. Hij kon een beet in zijn oor ontwijken door snel met zijn oor te trekken en zijn kop onder haar de drukken, maar hij kreeg al snel een salvo van klappen over hem heen. Ravenkit schreeuwde het uit van woede en probeerde in haar achterpoot te bijten, waarna hij hard met zijn kont tegen haar schouder probeerde te duwen en haar zo eindelijk omver te duwen. In zijn achterwaartse stormram ging hij dan ook gillend door, want nu zat hij inmiddels ook alweer helemaal onder de modder. Hij had niet eens gemerkt dan de leerling was vertrokken, maar opeens stond een gevlekte warrior in zijn oren te schreeuwen. Ravenkit staakte vuren, waarna hij verward om zich heen keek. Hè? Wat was er allemaal gebeurd. Hij keek niet eens betrapt toen hij de warrior recht aankeek. ‘Crabkit begon!’ slaakte hij meteen uit. Alles was Crabkits schuld. Dat hij zich nu beurs voelde, onder de modder zat en dat zijn bloed bijna kookte.

Het gieren en lachen van Ravenkit motiveerde haar boze uitval alleen maar meer. Maar toen begon hij terug te vechten en dat vond ze niet leuk. Ze waren beiden nu voorbij het punt van stoeien en het was zeker een ruzie, maar wat verwachtte die stomme haarbal dan ook, als hij haar in een modderaanval duwde. Zijn kaken hapten naar haar achterpoot, maar gelukkig kon ze die nog net gauw wegtrekken. Echter liet dit haar open voor zijn achterwaartse duw en viel ze van hem af. Tenminste kon ze tevreden opmerken dat hij nu wel onder het modder zat. Het gevlekte poesje zwiepte met haar staart, klaar om zo weer op de zwarte kitten te springen en een nieuwe aanval te starten, toen er ineens een warrior stond te schreeuwen in hun gezicht. Erger nog, Ravenkit ging haar nu de schuld geven! "Echt niet, Jíj maakte mij wakker, dus jij begon met pesten!" vertelde ze hem woedend. Een vuur schoon nog steeds in haar oogjes en Crabkit was nog helemaal niet klaar om dit hele gebeuren op te geven. Ze zou Ravenkit koste wat kost ongelijk bewijzen! Hij was immers aan het liegen!