Some peace and quiet

Het was weer het begin van een rustig dagje. Momenteel vulde hij zijn dagen vooral met dutten en lekker babbelen met denmates. Hij vond het wel prima zo. Al dat drukke gedoe was helemaal niks voor hem. Tijdens het stoeien deden zijn siblings hem altijd pijn, dus inmiddels stoeide hij niet meer met ze. Hij was zogenaamd "saai", maar hij prefereerde "rustig". En ooit zou hij de nursery wel uitgaan, maar dat was nog niet nu. Hij was nog maar één moon. Voor iemand zoals hij, zeker iemand zo klein als hij, was het buiten levensgevaarlijk. Hij bleef veel liever in de warme nusery, het liefst tegen zijn mama opgekruld. Maar vandaag was hij in een goede bui. Hij besloot wat rond te kijken bij de nesten om hem heen. Al eerste viel hem een crèmekleurig poesje op dat nog rustig lag te liggen. "Hey." begon hij onzeker. Hopelijk was zij wél aardig tegen hem.

+ Shrimpie

 Shrimpkit lag heerlijk te dommelen in haar nest terwijl haar twee siblings weer op avontuur waren. Avontuur was niet echt iets waar Shrimpkit bekend mee was, alleen maar van al die tijden dat Crabkit en Hermitkit het er over hebben gehad. Maar zelf was ze niet zo'n avonturier. Ze wilde liever lekker in hun nest liggen, vredig en stil, zonder hoeven na te denken over de gevaren die je tegenkomt buiten het nest. Dit keer echter, was er weer een gevaar naar het nest toe gekomen, zoals die ene keer dat Ravenkit haar had aangevallen.
  Ze keek geschrokken op toen ze een 'Hey' hoorde van iemand naast haar. Ze draaide haar kopje en zag daar een erg kleine kitten. Hij was ietsje jonger dan haar kon ze zien. Zelf was ze ook erg klein, maar hij was toch net ietsje kleiner. Misschien de leeftijd wel, bedacht ze.
  Shrimpkit was ook blij dat dit geen aanval was van een gekke kitten die een hele Clan naar zichzelf had vernoemd. Beetje egoïstisch, maar oké. Ze knipperde verbaasd met haar oogjes, maar een glimlachje verscheen uiteindelijk wel op haar gezichtje.
  'Hey,' miauwde ze terug.

De poes schrok even van hem, maar gelukkig verscheen er een glimlach op haar gezichtje toen ze zag dat er niks aan de hand was. "Hey." mauwde ze terug. Okay, en wat nu? Hij had eigenlijk helemaal niet nagedacht over wat hij daarna zou zeggen. "Hoe heet jij?" vroeg hij dan maar. Hij was allesbehalve een sociale vlinder en kende dus nog niet elke kit in de Nursery. De grote druktemakers en zijn eigen nestje waren hem wel bekend. Maar wie dit was? Hij had geen idee. "Ik ben Tinykit." stelde hij zich voor. Er hing nog steeds een zekere onzekerheid in zijn stem. Want wat als zij hem ook al niet moest hebben?

  'Hoe heet jij?' vroeg de bruine kitten toen.
  Shrimpkit knipperde even met haar oogjes. Zo'n directe vraag had ze niet verwacht. 'Uhh,' begon ze onzeker.
  'Ik ben Tinykit,' stelde de kitten zichzelf voor. Zijn stem klonk ook niet zo zeker als die van haar en op de één of andere manier stelde dat haar best wel gerust. Dit was geen drukke kitten, zoals de hele Nursery daar wel gevuld mee leek te zijn. Hij kwam zelfs uit zichzelf een praatje met haar maken. Shrimp vond de naam van de kitten ook goed bij hem passen, want hij was inderdaad erg klein.
  'Ik ben Shrimpkit,' stelde de jonge kattin zich dus voor, het kleine glimlachje weer terug op haar gezichtje. Ze vond het wel stoer dat hij helemaal van zijn nest naar de hare was gelopen, helemaal in z'n eentje. Misschien moet ik dat ook wat meer doen, bedacht Shrimpkit met een klein zuchtje.

De poes wist even niet meer wat te zeggen. Ze leek nog steeds een beetje in de war over dat hij zomaar naar haar toekwam. Dat begreep hij wel. Hij werd zelf liever ook niet verstoord. Hopelijk was hij haar niet tot last. Want of het nou wel of niet ergens op sloeg, hij zou de rest van de dag gaan piekeren over wat hij verkeerd had gedaan. Maar gelukkig gaf ze antwoord op zijn vraag, met nog een glimlachje op haar gezicht ook. Shrimpkit dus. "Mooie naam." mauwde hij met een klein stemmetje. Blijkbaar vond hij het enger dan hij dacht. Om zijn onzekerheid te compenseren plakte hij ook een glimlachje op zijn gezicht. Zo zag hij er in ieder geval aardig uit.

  'Mooie naam,' mauwde de jonge kitten met een klein stemmetje nadat ze zichzelf voorgesteld had. Daarna glimlachte hij.
  Shrimpkit had nog nooit gehoord dat ze een mooie naam had, dus dat complimentje deed haar oprecht glimlachen. Dat was aardig van hem om te zeggen, dacht ze, waarna ze gelijk bedacht of ze ook niet moest zeggen of hij een mooie naam had. Of was dat nu te laat?
  'Uh.. Jij hebt ook een uh, mooie naam hoor,' stamelde ze met een ongemakkelijk lachje. Hopelijk kon hij het iets te late complimentje waarderen.

Een prettig gevoel overviel hem toen zijn complimentje goed aan kwam. Dat had hij niet verwacht. Althans, hij verwachtte niet zo'n blij gezichtje. Maar behalve gevleid werd ze er ook ongemakkelijk van. Ze stamelde namelijk dat hij ook een mooie naam had. Ergens vond de jonge kit het wel fijn dat ze niet zo welbespraakt was. Natuurlijk was het stom dat ze zo onzeker was, maar ze overstemde hem in ieder geval niet. Ze was bij lange na niet zo'n grootbek als sommige andere kittens hier. En dat maakte haar gezelschap meteen al een stuk prettiger. "D-dankje." bracht hij uit. Of ze het nou meende of niet, hij vond het fijn om te horen. Omdat hij niet wilde dat het gesprek doodliep, stamelde hij verlegen verder. "Heb je broertjes?" vroeg hij. "Of- of zusjes?"

  'D-dankje,' bracht Tinykit uit.
  Shrimpkit knikte kort. Ze wist niet of hij het doorhad dat het complimentje veel te laat was, maar hij bedankte haar in ieder geval nog wel. En maakte er geen stomme opmerking over. Dat was ook fijn.
  'Heb je broertjes?' vroeg hij toen. 'Of- of zusjes?'
  Shrimpkit knikte weer. 'Ja. Ik heb een ouder broertje en zusje. Hermitkit en Crabkit,' antwoordde ze. 'Crabkit is de oudste.' Ze wist niet zo goed waarom ze dat zei, alsof of het erg belangrijk was. Maar op zich, veel van haar persoonlijkheid komt waarschijnlijk omdat ze de oudste is. Ze is al snel erg bazig. Maar om dat allemaal al aan hem te vertellen vond ze ook een beetje te veel. 'En jij?' vroeg ze dus maar, wel benieuwd naar zijn nestgenootjes.

De poes knikte en gaf antwoord. Zijn ogen lichtten op. Die twee kende hij wel. Niet zo goed, maar hij had van ze gehoord. Ze vertelde dat Crabkit de oudste was. Was dat relevant? Geboeid kantelde hij zijn kopje, maar ze zei er verder niks meer over. In plaats daarvan vroeg ze hem naar zijn nestgenootjes. "Ik heb twee zusjes. En een broertje." vertelde hij. Er lag meer zekerheid in zijn stem nu hij wist waar hij over praatte. "Honorkit, Celestialkit en Mountainkit." Hij besloot om maar niet te beginnen over dat zijn vader Deputy was. Dan zou ze hem misschien anders gaan behandelen. En dan wilde hij niet. Ze leek hem namelijk heel lief.

  Ze zag hoe hij geboeid zijn kopje kantelden? Had ze nog wat meer moeten vertellen? Ze had hem al gevraagd naar zijn nestgenootjes.
  'Ik heb twee zusjes. En een broertje,' vertelde hij dus. 'Honorkit, Celestialkit en Mountainkit.'
  Shrimpkit knikte langzaam. Dat waren best moeilijke namen om te onthouden, vond ze. Dan waren de namen van haar siblings makkelijker. Maar die was ze ook gewend. Tinykit zou ook niet zo moeilijk zijn om te onthouden.
  'Zijn ze aardig?' wilde ze weten.

Of ze aardig waren? Hij wilde geen nee zeggen, want het waren immers zijn broertje en zusjes. Maar erg close was hij niet met ze. "Opzich." antwoordde hij ontwijkend. Zo, nu was hij én een goed broertje, én had hij niet gelogen. Win-win, toch? Maar het nadeel was dan wel weer dat hij nu wel heel verdacht overkwam.

  'Opzich,' antwoordde Tiny.
  Shrimpkit knikte langzaam. Het klonk niet erg overtuigend, maar hij zei niet dat ze niet aardig waren. Dus dan zouden ze vast wel aardig zijn. 'Dat is mooi. Mijn siblings zijn ook wel aardig.' Hermitkit wel meer dan Crab, maar dat vertelde ze maar niet. Ze wilde geen lelijke dingen over Crab vertellen, want je wist maar nooit wie er aan het luisteren was.
  'Wie zijn jouw papa en mama?'

Toen ze vertelde dat haar broer en zus ook aardig waren wierp hij haar een glimlach. Dat was mooi. Hij wist al aardig te ontspannen in haar gezelschap. Maar toen ze naar zijn ouders vroeg, kwamen de zenuwen weer terug. Hij kon nu moeilijk gaan liegen, hoe graag hij het ook nog even geheim wilde houden. "Panthergrowl en Silvercloud." mauwde hij zachtjes met zijn blik op zijn voorpoten gericht. "En die van jou?" ging hij snel door.