Bristle bristle brush brush

Crabkit had haar blauwe oogjes laten vallen op een andere, nietsvermoedende, kitten in de nursery. De ander had zo'n kleurloze vacht dat, als ze niet beter wist, ze zou zeggen dat ze niet in kleuren kon zien. Maar nee, ze kon de donkere en lichte en rosse vlekken op haar eigen vachtje duidelijk zien. Ze moest dus wel in kleur kunnen zien en de vacht van de andere kitten was gewoon saai. Toch, ze sloop op het poesje af, zo stil ze kon, want ze zou haar zo gaan laten schrikken. Ze zou omhoog springen, haar verassen door op haar schouders te springen en dan zou ze willen spelen. Het gevlekte poesje dacht er geen eens aan dat ze ook boos zou kunnen worden, of het niet leuk zou vinden. Waarom zou dat het geval zijn? Zij wilde toch spelen en dat moest de ander wel leuk vinden. Anders zou zij ook boos worden en dat wilde niemand. Crabkit zette nog een paar zachte, kleine stapjes vooruit in een slordige sluiphouding voor ze in elkaar dook en zich klaarmaakte om af te zetten voor de sprong. Ze wiebelde met haar achterwerk en zette af. Ze vloog door de lucht, snel en vrij, voor ze hard op de saaie kitten lande. "Boe!" riep ze erg 'angstaanjagend' maar ze liet haar niet los. Nee, ze had haar nu gevangen in haar klauwen en ze moest haar vrijheid verdienen.


+Bristlekit.

Een beetje afwezig tuurde Bristlekit naar de verte. Lopen ging nog lastig, dus dat was doodvermoeiend, en ondanks dat ze heel erg haar best deed om zoveel mogelijk te kijken, waren haar oogjes op het gegeven moment ook moe. Ze kon al wel steeds beter focussen op dingetjes in de verte, maar het bleef pittig lastig. Een zachte gaap kwam uit haar kleine bekje, misschien moest ze maar weer gaan slapen bij haar mama.. Dat klonk op zich niet als een heel erg verkeerd plan. Ze wilde juist zichzelf tot haar vermoeide voetjes heffen toen ze ineens tegen de grond gesmakt werd. Oh nee dat vond ze helemaal niet leuk! Haar hartje klopte angstig in haar keel en Bristlekit deed het enige wat ze wist dat ze kon doen in haar jonge leven. Huilen. “Mamaaaa” riep ze dan ook hard, terwijl de tranen over haar wangen biggelden.

Oh nee. Dit was helemaal niet wat moest gebeuren! De andere kitten zou moeten gaan spelen niet gaan huilen en om haar mama roepen. Crabkit beet dus ook de scherpe opmerking die op het puntje van haar tong lag terug. Ze wist wel beter dan gemeen te doen tegen een al verdrietige kitten, dan kreeg je alleen maar meer problemen erbij. Boze queens waren in ieder geval zeker niet leuk. Daarbij was ze nou ook weer niet zó harteloos. "Hé kop op," vertelde ze de ander op wat ze hoopte een vriendelijke toon. Ze sprong dan ook maar gauw van de huilende kitten af, het vrijheid verdienen helemaal vergeten. Zou dat zorgen dat het huilen stopte? Want Crabkit vond dat gehuil maar niets, veel te luid en straks zou het nog aandacht gaan trekken. "Ik wilde alleen maar spelen, wil jij niet spelen dan? We kunnen ook iets anders doen als stoeien," Aan die zin kon niets fout zijn, toch? Het was niet gemeen. Het was zelfs aardig.

Luid klonk Bristlekit’s gehuil, hard door de nursery heen. Haar bekje was wijd open gesperd en haar kreten kwamen met snikkende uithalen uit haar keel. Ze vond dit helemaal niet leuk! Het deed au en ze kon niet goed meer bewegen! Ze wilde haar mama en haar papa! Ze wilde niet geplet worden! Het huilen maakte het ook niet makkelijker om adem naar binnen te krijgen. Maar uiteindelijk, plotseling was het gewicht weg. Van verbazing stopte Bristlekit met schreeuwen, haar blik verbaasd, al bleven de tranen nog wel langs haar wangen naar beneden glijden. “Bwuh..?” bracht ze uit, langzaam knipperend, “Spwel..spee..” bracht ze uit, moeite hebbend om het woord eruit te krijgen nu ze zo uit haar doen gebracht was.

Oh StarClan, wat was deze kitten traag van begrip. Hier kon ze toch niets mee. Eerst begon het jong te janken en nu begreep ze geen eens wat ze bedoelde. Enige compassie die Crabkit dan ook net had gevoeld was nu weg. Maar ze wilde nog wel steeds spelen, dus was dat een probleem. Want het leek er niet op alsof ze met deze kitten iets kon gaan doen wat niet tot een huilbui uit zou lopen. Gelukkig had die verbazing één pluspunt; het gebrul en gejank was gestopt met her doorboren van haar trommelvliezen. "Ja spelen. Je weet wel, plezier. Maar als je liever een hele dag gaat janken kun je dat ook doen, alleen dan wel bij mij vandaan." Om haar punt duidelijk te maken wreef het gevlekte poesje over haar oortjes, om te laten zien dat dat gebrul anderen ook echt pijn deed. Hoe onwetend kon je zijn. "Dus wat zeg je?" Vroeg ze nog ongeduldig. Ze ging hier namelijk geen hele dag staan te wachten op het antwoord van een trage en onbenullige kitten.

De twee weken oude kitten knipperde met haar oogjes die op het moment nog moeite hadden met focussen omdat ze uberhaupt pas net open waren. Ze deden het wel, maar nog niet helemaal goed. Ze moesten nog een beetje wennen aan de omgeving. Bristlekit hield haar hoofdje wat scheef toen ze weer een bijtende toon haar kant op geworpen kreeg en legde haar kleine nog gevouwen oortjes wat naar achteren. "Ikke.. mama.." miauwde ze toen heel erg zachtjes. Ze vond dit niet leuk!

Het enigste antwoord dat het gevlekte poesje kreeg was dat de huilebalk haar mama wilde. Ze zuchtte geïrriteerd daarbij en richte een boze blik op de jonge kitten. Wat was het probleem nu weer, ze wilde alleen maar weten of ze wilde spelen en nou ging ze weer bijna huilen. "Ik wil alleen maar spelen hoor, je mama gaat ook zeggen dat dat normaal is. We hoeven geen eens te stoeien." Ze begon zeker haar geduld te verliezen nu, als het al niet verloren was. En als de ander dat niet wilde, dan moest ze maar naar haar mama toe gaan. Maar ga dan ook echt naar je mama toe en niet gaan huilen dat ze mama wilde. Crabkit wist toch ook niet wie haar mama was, ze kende de kitten voor haar nog geen eens tot vandaag. En ze wilde nog steeds spelen, dus beter ging de huilebalk gewoon op dat aanbod in. "En anders vind ik jou niet leuk," besloot ze dan ook te zeggen. Ja, als je niet wilde spelen was je ook gewoon niet leuk. Ze wilde zelfs al iets anders doen dan stoeien voor de huilende kitten. Dat was al heel wat!