Quality family time

De gevlekte kitten was al een tijdje wakker, in tegenstelling tot die luie pluizenbollen die ze haar broertje en zusje noemde. Echter, doordat ze al langer wakker was, verveelde ze zich nu. Ze mocht nog niet met de grote kittens meespelen en de rest lag bijna allemaal nog te snurken. Ze had even een blik het kamp in gewaagd. Natuurlijk wel in de veiligheid van de nursery en dus gewoon door de opening, maar ze had alleen maar grote katten gezien. Warriors, waarschijnlijk. Ze was wel benieuwd wat hun nou allemaal deden, maar ze had geen twijfeld dat ze dat haar niet zouden laten zien. En woorden kwamen nog niet altijd het beste aan bij haar. Ze luisterde ook nooit echt heel aandachtig, meer bezig met wat haar eigen kopje allemaal bedacht en haar ogen allemaal zagen. Dus misschien lette ze altijd op, maar dat kon ze zeker opmaken met enthousiasme. Enthousiasme dat ze nu ging gebruiken om haar broertje, Hermitkit en haar zusje, Shrimpkit, wakker te maken. Ze kon niet altijd even goed met ze overweg, maar dat was te verwachten als je eenmaal familie was. Daarbij, ze waren er wel altijd als ze wilde spelen. Vrolijk rende ze dus op haar nest af, waar ze de twee crèmekleurige vachtjes zag liggen. Waarom zij een gevlekt vachtje had wist ze niet, maar het maakte haar speciaal, vond ze zo. Ze leek niet op een van haar siblings en dus viel ze op als ze met z'n drieën samen waren. Dat vond ze leuk. Eenmaal bij haar nest aangekomen zag ze dat die twee luilakken nog steeds aan het snurken waren. Écht, hoelang kon je wel niet slapen? Ze ademde diep in, voor wat ze zo ging doen zou ze veel adem voor nodig hebben. "Wakker worden slaapkoppen!" riep ze op de top van haar kleine longen en sprong speels op de twee andere kittens. "Ik verveel me, dus tijd om te spelen!" Kondigde ze aan, alsof het de simpelste wens op de wereld was. Alsof ze alles wat ze zei wel zouden doen.


Shrimpy en Hermit eerst c:

Een hard geluid schrok hem wakker. Hij opende zijn oogjes en herkende zijn zusje. Dus het was zij die hem uit zijn slaap had getetterd hm? Geïrriteerd draaide hij zich om. Hij was nog helemaal niet klaar om wakker te worden. Maar daar was zijn zus het duidelijk niet mee eens, want ze sprong boven op hem en Shrimpkit. "Ik verveel me, dus tijd om te spelen!" riep ze. De crème kater stootte een geschrokken piep uit. Dat had hij niet verwacht. Hij stond op, al helemaal klaarwakker door Crab's irritante gedrag. "Daar krijg je spijt van!" brulde hij terwijl hij zich op haar wierp. Geen genade. Hij zou haar er goed van langs geven.

  Heerlijk dromend lag de kleine Shrimpkit in haar warme nest, dicht tegen haar broertje aan. Ze droomde over leuke dingen en haar pootjes bewogen af en toe van de droom. Maar helaas was haar geen vrede meer gegund, want de luide stem van haar zusje Crabkit maakte dat haar broertje wakker schrok. Een kreetje kwam uit zijn bekje, waarna hij al opstond en de aanval aankondigde.
  Shrimpkit viel half opzij, nu ze niet meer tegen Hermitkit aan leunde. Een geschrokken kreetje kwam uit haar bekje terwijl ze verbaasd haar blauwe oogjes opende. Geschrokken keek ze om zich heen, om daar haar broertje en zusje te zien. Crab was zoals gewoonlijk weer veel te druk, vond Shrimpkit.
  Ze zuchtte en draaide zich om zodat ze de twee goed kon zien. Ze bleef echter wel liggen. Ze had liever niet dat ze zich in dat strijdgewoel moest mengen.

Ze kreeg die luie siblings van haar dan wel wakker, maar het was niet het beste idee geweest. Haar broertje was met een boze uitroep boven op haar gesprongen. Niet eerlijk en niet leuk! Ze wilde alleen spelen waarom moest hij nu weer boos worden. Het begon al ruw, en hoewel Crabkit er niet van hield om haarzelf erg vies te maken, zou ze niet ingeven. Ze gooide haarzelf net zo fel in het gevecht als dat haar broertje had gedaan. Een grom rommelde in haar keeltje en ze sloeg hem, misschien ietwat hard, tegen de zijkant van zijn kopje aan. Natuurlijk hield se haar nagels nog ingetrokken, want ze had al gemerkt dat alle queens in de nursery het maar niets vonden als ze ruzie maakten met uitgeslagen nagels. Dan werden ze boos en ze had al snel gemerkt dat een boze queen of een boze mama niet leuk was. Daarbij wilde ze haar broertje nou ook niet écht verwonden. Gewoon een beetje pijn van een mep of wat ruw gestoei. Zo konden ze haar niets maken, want ongelukjes gebeurden tijdens het spelen. Toch, na haar mep duwde ze Hermitkit met haar achterpootjes gauw van haar af. Zo zou hij op dat moment niets terug kunnen doen.

Zijn zusje liet het hier niet bij, want ze ging fel tegen hem in. Met een grom sloeg ze hem hard tegen de zijkant van zijn kop. Hij stootte een boos kreetje uit. Dat pikte hij niet. Maar voordat hij er iets tegen kon doen, duwde zijn zus hem al met haar achterpoten weg. Onhandig rolde hij het nest weer in, recht op Shrimpkit. "Sorry!" piepte hij, waarna hij even checkte of zijn zusje oké was. Ze was immers de traagste van het nest. "Kom op Shrimp. Dit laat je je toch niet overkomen hè?" spoorde hij haar aan. Met z'n tweeën konden ze Crabkit makkelijk aan.

  De twee gingen er voor, gelukkig wel met ingeklapte nageltjes. Er werd al eerder duidelijk gemaakt door de Queens dat je niet mocht stoeien met uitgeklapte nageltjes. Shrimpkit was het daar volledig mee eens geweest.
  Helaas voor haar duwde Crabkit haar broertje van zich af met haar achterpootjes, wat er voor zorgde dat haar broertje bovenop haar landde. Shrimp liet een geschrokken kreetje horen en kwam half overeind.
  'Sorry!' piepte Hermit. Hij zei gelukkig wel sorry. Shrimp wilde al een knikje geven en aangeven dat het goed was, maar daar kreeg ze de kans niet voor. 'Kom op Shrimp. Dit laat je je toch niet overkomen hè?' leek haar broertje haar proberen aan te sporen. Wilde hij nou dat ze ook mee ging vechten? Nou, echt niet.
  Shrimpkit schudde geschrokken haar kopje. 'Nee, ik wil niet hoor!' piepte ze. Wat als ze au zou krijgen? Nee, ze liet het vechten liever aan haar twee nestgenootjes over.

Oh, oops. Ze had Hermitkit zo op Shrimpkit geduwd. Toch, bezorgd was ze niet. Haar zusje was misschien niet de sterkste of snelste, maar dat kon ze zeker wel overleven. Al was Hermitkit misschien wel een beetje zwaarder als hun twee. Maar dat was niet belangrijk, want hij probeerde hun zusje nu aan te sporen om met hem mee te doen in zijn aanval op haar. Dat ging ze niet pikken. ”Nee je moet wel eerlijk spelen!” Riep Crabkit hem kwaad toe. Twee tegen een was oneerlijk en valsspelen. Gelukkig leek Shrimpkit er ook zo over te denken. Ze schudde haar kopje wat geschrokken in antwoord en vertelde hem dat ze niet mee wilde doen. ”Ben je weer eens bang, Shrimpy,” beet ze de crèmekleurige kitten dan ook toe. Het was typisch iets voor haar zusje, bang zijn om mee te doen omdat de kans om gewond te raken aanwezig was. Zo zou ze nergens komen en geen vriendjes maken.

Wat was Shrimpkit toch weer een partypooper. Nog erger: nu was Crabkit boos op hem. Hij had hun zusje immers tegen haar op gezet. Dit was het tegenovergestelde van een win-win situatie. Maar plots begon Crab Shrimp belachelijk te maken. Zeg hé, dat pikte hij niet. Eerst maakte ze hun wakker en dan ging ze moeilijk doen omdat ze geen zin in haar hadden? Maar er zat wel wat in. Hoe gemeen het ook klonk, Shrimp moest echt even wat harder worden. Maar dat ging niet lukken door gemeen tegen haar te doen. Hij wendde zich tot zijn crèmekleurige zusje. "Ook niet als we rustig aan doen?" vroeg hij met een schuin koppie. Er moest toch een manier zijn om haar in actie te krijgen?

  Het leek erop alsof ze inderdaad toch niet mee hoefde te doen toen Crabkit riep dat ze eerlijk moesten spelen. Dat vond Shrimpkit ook. Zij bleef er graag buiten. Ze zou wel scheidsrechter zijn, of zo. Maar toen moest haar grote zusje natuurlijk weer een opmerking maken.
  'Ben je weer eens bang, Shrimpy,' beet ze haar toe. Shrimpkit keek haar beledigd aan. Misschien, maar dan hoefde ze niet zo gemeen te doen, dacht ze verontwaardigd.
  'Ook niet als we rustig aan doen?' vroeg haar broer toen met een schuin koppie. Ze keek hem aan, om daarna weer naar Crab te kijken, en toen weer terug naar Hermit. Ze wilde helemaal niet meespelen, maar als ze zó graag wilde dat ze mee ging doen... En daarbij... Hermitkit zei dat ze het rustiger aan zouden doen.
  'Beloofd?' vroeg ze hem met een klein stemmetje.

Nou was het helemaal niet meer leuk. Hermitkit was boos op haar, voor welke reden dan ook en hij wilde nu rustiger gaan spelen. Alsof hij niet degene was die het gevecht zo ruw was begonnen. En haar zusje leek geen eens woorden terug te hebben, behalve om een tikkeltje zielig te vragen of ze dan ook echt rustiger zouden spelen als ze mee zou doen. "Wacht eens even, mag ik hier geen inspraak in krijgen?" Vroeg Crabkit luid. Nou moest het namelijk helemaal belachelijk worden. Zonder haar zouden ze geen eens aan het spelen zijn en dan gingen hun maar bepalen wat ze zouden gaan doen. Dat klopte niet. "Daarbij is het nog steeds niet eerlijk als jullie met z'n tweeën tegen mij gaan!" voegde ze er nukkig aan toe. Want dat was ook nog steeds een dingetje wat zo zou blijven zelfs als ze rustiger zouden gaan stoeien. Dan zou ze verliezen en dat wilde Crabkit niet.

"Beloofd?" vroeg Shrimpkit zachtjes. Hermitkit knikte. En net toen hij haar ervan ging verzekeren, nam Crabkit het woord. Ze begon luid over hoe ze geen inspraak had en voegde er ook nog eens aan toe hoe oneerlijk het was als ze allebei tegen haar gingen. Zeg hé. Het was Crabkit die hen wakker had gemaakt. En nu ging ze moeilijk doen omdat het niet allemaal volgens haar willetje ging? Bovendien was het veel belangrijker dat Shrimpkit meedeed dan dat hij of Crabkit zou winnen. Ze moesten voor hun zusje zorgen. "Dan gaan jullie toch lekker samen tegen mij?" snoof hij. "Ik kan jullie toch wel aan!" voegde hij er uitdagend aan toe, waarna hij alle vier zijn poten stevig op de grond zette. Kom maar op.

  Shrimpkit hoopte erg dat Hermitkit het beloofde, zodat zij ook leuk mee kon spelen. En even had ze hoop toen hij ook echt knikte. Maar Crabkit was hem al voor voordat hij iets kon zeggen. 'Wacht eens even, mag ik hier geen inspraak in krijgen?' vroeg ze luid. Shrimpkit richtte haar blik op haar calico zusje. 'Daarbij is het nog steeds niet eerlijk als jullie met z'n tweeën tegen mij gaan!' voegde ze er nukkig aan toe. Daar had ze een punt, dacht Shrimp.
  'Dan gaan jullie toch lekker samen tegen mij?' snoof Hermit toen. 'Ik kan jullie toch wel aan!' voegde hij er uitdagend aan toe, waarna hij stevig ging staan.
  Shrimpkit keek hem wat onzeker aan, maar ergens vond ze dit idee ook wel leuk. Dan had ze in ieder geval Crabkit samen met haar, en dat vond ze altijd beter dan tegen. Ze keek haar zusje onderzoekend aan, maar kwam toen toch overeind. 'Oké...' miauwde ze wat aarzelend. Ze wachtte af tot Crab wat ging doen.

Hermitkit leek iets te vol van zichzelf. Hij leek te denken dat hij hen tweeën aan kon, terwijl zij hem net al te slim af was geweest. Toch, een grijnsje verscheen op haar gelaat. Ze wilde hem zeker wel verslaan en hem ongelijk bewijzen. Haar zusje zou waarschijnlijk niet vreselijk veel hulp zijn, bang om al mee te doen, maar ze was er klaar voor. Met een speelse zwiep van haar staart knikte ze. ”Okay! Maar je gaat echt niet winnen!” verklaarde ze, luid en duidelijk. ”Kom op!” spoorde ze haar zusje aan voordat ze weer op Hermitkit afsprong. Een stuk speelser dan toen hij de eerste stap had genomen niet zo lang geleden, maar ze had nog steeds als doel om te winnen. En winnen zou ze. Crabkit was op zijn schouders geland, waardoor hij tegen de grond werd geplet en ze beet hem speels in het oor. Ze wachtte niet op haar zusje, want dat zou nog een eeuw kunnen duren en zo lang had ze niet de tijd. Ze wilde graag nog spelen voor de zon weer weggezakt was.

Toen Crabkit verklaarde dat hij niet zou gaan winnen werd hij alleen maar zekerder van zijn zaak. Hij zou haar grote mond voor eens en voor altijd dicht krijgen. Want ohhh wat zou ze zich na dit gevecht schamen! Maar plots sprong ze op hem af. Hé, hij had zich nog niet voorbereid! Ze landde op zijn schouders en pinde hem tegen de grond. Vervolgens beet ze hem speels in zijn oor. Dat was dus even niet de bedoeling. De schakel in zijn hoofd was gemaakt en hij begon met zijn achterpoten in Crabkit's buik te stampen. Toen haar greep verzwakte rolde hij onder haar vandaan. Eenmaal weer rechtop keek hij Shrimpkit's kant op. Hij gaf haar een knikje. Kom op, speel mee!

  Crabkit gaf een zwiep met haar staart en knikte. 'Okay! Maar je gaat echt niet winnen!' riep ze luid en duidelijk. 'Kom op!' leek ze Shrimp eerst aan te sporen, voordat ze op hun broertje sprong. Ze pinde hem gelijk tegen de grond en beet speels in zijn oor.
  Shrimpkit keek aarzelend toe. Doordat Crab in zijn oor beet leek het spelen nog minder aantrekkelijk, maar Hermit leek er niet teveel last van te hebben. Hij wierp zijn zus van zich af en stond weer op. Hij keek haar kant op en knikte.
  Shrimp zuchtte. Ze wist wel dat haar siblings heel graag wilde dat ze mee ging spelen. En misschien, als ze uiteindelijk bezig was, dat het misschien toch wel leuk zou worden. Dus gaf ze zichzelf gewonnen. Ze knikte en sprong met op Hermitkit af. De sprong was nog wat aarzelend, dus niet krachtig, maar in ieder geval sprong ze. Ze sloeg haar korte pootjes om zijn nekje en probeerde hem omver te trekken.

Achterpoten duwden zich hardhandig in haar maag en buik, waardoor ze haar grip verloor en haar broertje van haar wegrolde. Hij kreeg Shrimpkit in het spel, maar veel hulp zou ze niet zijn, dat kon ze nu al zien. Haar zusje nam zelfs al een twijfelende sprong naar hen toe om vervolgens alleen hun broertje omlaag te trekken. Met zulk zachtaardig gestoei zou je niemand verslaan en dus moest zij maar het initiatief nemen. Ze gooide haar nu ook op haar broertje, proberend Shrimpkit niet ook mee te nemen en samen kregen ze hem zeker wel omver. Crabkit durfde de wedden dat ze hem in haar eentje ook wel had kunnen vloeren, maar dat zei ze maar niet. Praten was afleiding en afleiding betekende verlies. En ze zou niet gaan verliezen! "Geef hem een mep tegen ze hoofd," spoorde ze haar zusje aan terwijl zij Hermitkit tegen de grond gedrukt hield. Dat zou ze toch wel kunnen, of was dat ook al te veel gevraagd. "Je doet Hermitkit er echt geen pijn mee hoor," voegde ze er nog aan toe op besluitelijke toon.

Met een aarzelend sprongetje landde ze zachtjes op zijn schouders. Door haar pootjes om zijn nek heen te slaan probeerde ze hem omver te trekken. Maar veel kwam er niet van. Al begon hij wel wat te wankelen. Maar plots mengde Crabkit zich in het gevecht en gooide ze hem met een harde stoot omver. Die zag hij nog niet aankomen. Hij probeerde overeind te krabbelen, maar het gewicht van zijn twee zusjes hielden hem tegen de grond gedrukt. "Geef hem een mep tegen ze hoofd. Je doet Hermitkit er echt geen pijn mee hoor." hoorde hij zijn zus zeggen. Nou echt wel! Hij begon wild te kronkelen, maar niks hielp. Hij vroeg zich af of Shrimp het echt ging doen. Beter van wel, want anders ging Crab hem in elkaar timmeren en dat was dus even niet de bedoeling.

  Haar aanval was aarzelend geweest en Shrimpkit was niet dom dus ze had ook wel verwacht dat het niet veel uithaalde. Toch wankelde Hermit een beetje, wat haar toch wat meer zelfvertrouwen gaf. Maar toen mengde Crabkit zich ermee. Ze sprong bovenop hun broertje, die tegen de grond gedrukt werd.
  'Geef hem een mep tegen ze  hoofd,' spoorde Crab haar aan, terwijl ze Hermit tegen de grond gedrukt hield, die nu wild aan het kronkelen was. 'Je doet Hermit er echt geen pijn mee hoor.'
  Shrimpkit keek aarzelend van Crabkit naar haar kronkelende broertje. Ze besloot dat het inderdaad niet zoveel pijn kon doen. Zij hield tenminste haar nageltjes in, zoals het hoorde. Dus hief Shrimp haar pootje op en gaf hem een klapje tegen zijn kop.

Misschien was er een sprankje verrassing in haar te vinden toen ze zag hoe Shrimpkit hun broertje ook daadwerkelijk een zachte mep tegen zijn kop gaf. Crabkit wist dat haar zusje vaak deed wat zij en Hermitkit haar vertelden, maar meestal moesten ze een grote heissa maken en haar erg hard gaan overhalen. Nu deed ze het zomaar! "Goedzo!" riep ze haar zusje vrolijk toe en worstelde om Hermitkit weer onder controle te krijgen. No way dat ze hem zou laten gaan en die mep van Shrimpkit moest hem vast verast hebben, wat het dus makkelijker maakte voor haar om hem weer onder haar grip te krijgen. "Nog steeds zo zeker dat je gaat winnen, broertje lief?" vroeg ze, plezier duidelijk in haar stem. Misschien dat Shrimpkit toch nog wel een hulp zou zijn!

Hij keek Shrimp even verrast aan toen ze hem daadwerkelijk een klap gaf, al was deze maar zacht. Crab had het voor mekaar. Ze deed gewoon goed mee. Ergens was hij even blij voor zijn zusje. Maar die blijdschap verdween toen Crabkit hem nog harder tegen de grond drukte. En hij was net al bijna los gekomen. Nu begon hij weer bij nul. "Nog steeds zo zeker dat je gaat winnen, broertje lief?" vroeg ze met een geamuseerd stemmetje. Nee, niet van jullie beiden. Maar daar gaat het ook helemaal niet om! Hij begon nog veel wilder te kronkelen dan eerst en toen zijn achterpoten vrij kwamen trapte hij weer in Crabkits buik. Hopelijk zou het werken. Maar wie weet sprong Shrimpkit weer in.