Quality family time

  De verraste blik op Crabkits gezichtje deed haar goed. 'Goedzo!' riep ze haar ook vrolijk toe. Shrimp lachte blij. Had ze toch nog iets goeds gedaan! Hermitkit leek er ook door verrast te zijn, wat er voor zorgde dat Crab hem weer tegen de grond aan kon duwen doordat hij afgeleid was door haar (zachte) mep.
  'Nog steeds zo zeker dat je gaat winnen, broertje lief?' voeg Crab hem geamuseerd. Hermit begon daarop weer te kronkelen. Shrimp zag hoe hij met zijn achterpoten Crabs buik probeerde te trappen, maar besloot daar maar een stokje voor te staken. Of eerder een poot.
  Weer mepte ze zijn kopje, dit keer iets harder. Ietsje maar. Een triomfantelijk lachje verscheen op haar gezichtje. Ze kon dit heus wel! Crabkit was blij dat ze meedeed en ze was er ook zeker van dat Hermit het leuk vond. Die wilde immers ook dat ze meespeelde, toch?

Crabkit was druk bezig met een worstelende broer tegen de grond te drukken en ze zou hebben verloren als Shrimpkit hem niet weer een mep zou hebben gegeven. Ze zorgde ervoor dat ze er niet vanafgetrapt werd en dus gaf het gevlekte poesje haar zusje een dankbaar glimlachje. Dat was maar iets wat ze zelden deed, maar Shrimpkit deed dan ook iets wat zij zelden deed. Initiatief nemen en meespelen. Meestal zat ze maar saai aan de kant. Echter was er nu nog steeds het probleem van de worstelende Hermitkit. "Geef je je over aan ons? Of wil je nog verder verslagen worden?" vroeg ze hem op triomfantelijke toon. Ja, als Shrimpkit meedeed en luisterde waren ze een heel goed team. Zeker beter als hun oh zo stoere broertje.

Net toen hij zich bijna los wist te wringen, gaf Shrimp hem een mep tegen zijn hoofd. Wat harder deze keer. Hij vond verliezen niet leuk. Maar zijn zusje deed wel eindelijk mee! En dat woog toch echt zwaarder. Alleen jammer dat Crabkit nu haar zin had. Daar was hij namelijk te trots voor. "Geef je je over aan ons? Of wil je nog verder verslagen worden?" vroeg ze hem triomfantelijk. Pfft, alsof zij al het werk had gedaan. Hij irriteerde zich echt aan haar houding. "Als je nu je grote mond houdt, dan geef ik je misschien geen mep in je slaap." spuugde hij. Hij schaamde zich kapot. Ze zat hem gewoon belachelijk te maken. "Zonder Shrimp had ik je allang verslagen!" voegde hij er nog aan toe.

 Door de tweede klap die ze op Hermits kopje had gegeven schonk Crabkit haar een dankbaar glimlachje. Shrimp gloeide van trots.
  'Geef je je over aan ons? Of wil je nog verder verslagen worden?' luidde Crabkits woorden tegen hun broertje. Shrimpkit keek hem vragend aan. Zou hij al opgeven?
  'Als je nu je grote mond houdt, dan geef ik je misschien geen mep in je slaap,' spuugde hij. 'Zonder Shrimp had ik je allang verslagen!'
  Ze knipperde even. Dat was niet zo aardig van hem om te zeggen, maar had ze echt mee geholpen om hem te verslaan? Had haar twee mepjes genoeg schade aangericht? Blijkbaar wel. Ze hoopte echter wel dat Hermit haar ook geen mep zou geven in haar slaap, ook al was Crabkit degene die hem nog steeds tegen de grond gedrukt had. Ze was benieuwd of ze nu zou stoppen, wat van Shrimpkit wel mocht. Ze hadden hem verslagen, dus het spelletje was afgelopen, toch?