Seven Nation Army

Milky was in de nursery over haar eigen poten gestruikeld en had nu een bloedlip. Het deed pijn en ze was er boos over! Ze hield helemaal niet van pijn en die rode vloeistof proefde heel vies ook. Daarom zat ze nu te mokken in de medicine cat den. Stomme lopen. Stomme grond. Stomme lip en stom bloed! Gelukkig was er een hele lieve mevrouw in de den die haar wel wilde helpen. Milky rolde met haar ogen. Ze wou niet geholpen worden hoe lief de mevrouw ook was. Ze kon alles zelf en niemand moest haar helpen! Ze siste naar iedereen die dichtbij kwam, zoals peuters nou eenmaal deden als ze een vervelende bui hadden.
- Routnose

Een geeuw verliet haar bek, waarna ze vermoeid over haar ogen wreef. Het waren lange dagen zo en echt een goede nachtrust kreeg ze ook niet bepaald. Haar kop er dan ook bij houden werd dan knap lastig. Blaadje hier, blaadje daar... De jonge poes was allang blij toen er een kat binnenkwam die hulp nodig had voor iets kleins. Een van de queens vertelde haar dat Milkykit was gevallen en haar lip bloedde, niets dodelijks, een fijne afwisseling. Met een glimlach stapte ze naar de kleine Milkykit toe, die er maar al te boos uitzag. "Goedemorgen Milkykit!" sprak ze warm, hopend dat haar goede humeur dan een beetje op de kit over zou slaan. Ze had wel een beetje een zwakke plek voor Milkykit en haar zusje, hoor. Meestal was het Wisteriakit die bij haar was, gezien die nogal wat fysieke problemen had, maar voor beide zusjes had Routnose altijd plek. Ze had geholpen ze op de wereld te zetten, en ze zien opgroeien was een van de leukste dingen van haar vak. "Is het goed als ik even naar je lip kijk?"

Nukkig keek ze omhoog toen ze aangesproken werd. Ze kneep haar ogen samen op de lieve opmerking, ze had wel door wat hier gebeurde! De mevrouw probeerde haar minder boos te maken. Nou, dat zou mooi niet lukken hoor. Ze keek de andere kant weer op, al voelde ze zich wel een beetje schuldig toen ze dat deed. Maar ze zou niet opgeven. Waarom wist ze niet zo goed. Ze schudde boos haar kop op de vraag of de mevrouw naar haar lip mocht kijken. Nee, niemand mocht ernaar kijken! Hij deed pijn en als je eraan zat deed het nog meer pijn. Hard staarde ze naar haar poten. Een druppeltje rood viel hierop en Milky moest even slikken, want ze werd er een beetje misselijk van.

Haar plannetje werkte niet helemaal, de kleine Milkykit hield star vol en draaide haar kopje van haar weg. Nou zeg, wat had zij verkeerd gedaan? Routnose onderdrukte haar gegniffel en dacht even na. Vroeger had ze het vrij lastig gevonden om met kittens te werken, omdat ze de kleine dingen niet zo goed begreep en daarom soms problemen ondervond. Inmiddels had ze zo haar trucjes ontwikkeld om kittens toch te laten doen wat ze wilde, nu hopen dat ze bij Milkykit zouden werken. "Oh, wat jammer nou... Ik was namelijk van plan om te vragen of je mee buiten het kamp bloemetjes wilde plukken nadat ik je lip beter had gemaakt... Maar nu moet ik dat helemaal alleen doen," ze zuchtte wat dramatisch, een vrolijke twinkeling in haar oogjes. "Weet je heeeel zeker dat ik je niet mag helpen met je lip, Milkykit? Beloofd dat het dan snel stopt met pijn doen en bloeden!"

Toen de mevrouw haar zin begon met 'wat jammer nou', voelde Milky een gevoel van overwinning. Há, daar was ze toch maar mooi haar mannetje blijven staan en had ze haar punt gemaakt! Er zou niemand aan haar lip zitten. Dit overwinningsgevoel ging toch snel weg toen ze de rest hoorde. Buiten.. Het kamp..? Met grote ogen keek ze op. Er stonden haast sterretjes in haar ogen van enthousiasme. Ze was nog nooit buiten het kamp geweest. Ze keek heel even, lichtelijk boos nadenkend, naar de mevrouw toen die haar opnieuw vroeg om haar haar lip te kijken, maar stak toen met een pff haar lip uit en kneep haar ogen dicht, zodat ze niet kon zien wat de kruidenmevrouw ging doen.

Zou het werken? De poes leek te twijfelen, alsof er een innerlijke strijd bezig was in dat melkwitte koppie van d'r. Duidelijk was ze nieuwsgierig naar de wereld buiten het kamp, maar was het genoeg om van haar koppigheid af te stappen? Kennelijk wel want ze draaide haar kop om en stak haar lip wat uit. Vrolijk stapte Routnose dichterbij, wat een overwinning! Voorzichtig bekeek ze de lip waar nu een klein gaatje in zat, waarschijnlijk omdat haar tand er tegenaan had gedrukt, dat viel te fixen. "Blijf heel eventjes wachten Milkykit, ik ben zo terug," en met die woorden draaide ze zich om. Zachtjes neuriënd pakte ze een schoon stukje mos, wat paardenstaart en een klein beetje spinnenrag. Eenmaal terug drukte ze voorzichtig het stukje mos op haar liep om het bloed weg te vegen, waarna ze een gekauwd stukje paardenstaart op het kleine wondje drukte en op z'n plek hield door een eenie meenie stukje spinnenrag. Zo, nu moest het alleen nog blijven zitten. "Klaar is kees! Nu moet je alleen een klein beetje rustig aan doen. Als het weer open gaat of gaat bloeden, moet je me roepen. Anders kan je het er vanavond weer afhalen," ze zou het ook nog wel tegen Faithleap zeggen, maar dan wist kleine Milkykit het ook. De poes gunde haar een knipoog. "Dat viel best mee, toch?"

Één oogje ging open toen het eventjes stil bleef. Mevrouw was naar haar lip aan het kijken zag Milky, en met haar ene geopende oogje bekeek ze diens uitdrukking. Die was niet geschrokken dus dat was goed.. Dacht ze dan. De mevrouw ging even weg, met de woorden dat ze zo terug zou komen. Ze knikte, waarna ze nieuwsgierig keek naar wat ze ging doen. Ze zat met wat spulletjes te rommelen en met rechtopstaande oortjes volgde Milky iedere beweging. Ze werd wel wat meer geïntimideerd toen de mevrouw eer terugkwam want nu ging het gebeuren, ze moest aan haar lip gaan zitten. Haar oortjes gingen automatisch weer in haar nek, en haar oogjes werden weer dichtgeknepen. Het prikte een beetje, maar niet zo erg als ze verwacht had. Toch snoof ze eventjes om niet te gaan huilen. Ze knikte op de woorden van de mevrouw, maar smakte even raar omdat het zo apart plakte! "Mmmmm.. Ja." zei ze toen toen haar gevraagd werd of het meeviel. Ze stampte, weer enthousiast, met haar pootjes op de grond. "Naar buiten?" vroeg ze, waarbij ze veelbetekenend naar de den opening keek. Ze wou met de mevrouw het territorium gaan ontdekken!

Tevreden keek Routnose naar het resultaat. Hoewel iets nooit helemaal kitten proof zou zijn, immers zou het je verbazen waar die kleintjes toe in staat waren, toch zou het voorlopig wel even blijven zitten. Milkykit leek niet te springen om toe te geven dat het inderdaad helemaal niet zoveel zeer had gedaan, maar deed dat uiteindelijk schoorvoetend toch wel. "Mmmmm.. Ja." het kleintje stampte met haar pootjes op de grond en de fonkelende blik in haar ogen was onmisbaar. Routnose keek vertederd toe, het was haast niet te geloven dat slechts enkele moons geleden ze zo had getwijfeld of Milkykit en haar zusje het wel zouden redden. Nu zat ze vol leven en wat was ze Starclan daar dankbaar voor. "Naar buiten?" ze knikte, natuurlijk! Dat had ze nu eenmaal beloofd. "Zeker! beloof je wel dat je dicht bij mij blijft? Dan laat ik je iets moois zien," Nadat ze het antwoord afgewacht had stapte ze de den uit, waarbij ze een apprentice naar de Nursery stuurde om aan Faithleap te zeggen dat Milky bij haar was. Na die woorden wachtte ze geduldig op de kitten.

Milky had half verwacht dat mevrouw zou terugkrabbelen op haar belofte, maar het tegendeel was waar! Ze zouden echt naar buiten gaan en met een grote, grote glimlach trippelde ze een rondje om de ander heen, waarna ze haar neusje tegen de poot van mevrouw aanduwde (al paste ze natuurlijk wel heel erg op dat haar lip niks aanraakte). Ze knikte heftig op de vraag of ze wel dichtbij zou blijven, en liep toen met een grinnik onder het lichaam van de mevrouw en keek van tussen diens voorpoten naar boven. "De hele tijd zo," grapte ze, want dát kon natuurlijk niet, dan zouden ze dalijk nog struikelen! Ze stapte de mevrouw achterna en wachtte ongeduldig tot die klaar was met praten tegen een apprentice. Toen dat gebeurd was wilde Milky naar de uitgang stormen, maar bedacht zich net op het laatste moment, want ze had beloofd dat ze in de buurt zou blijven (en ergens vond ze het misschien toch wel een heel klein beetje spannend). Verwachtingsvol keek ze omhoog. Laten we gaan!

"Oh!" Routnose schrok wat op toen er opeens een zacht, fluffy figuur tussen haar poten klom. Toen ze naar beneden keek zag ze een grinnikende Milkykit zitten, die zich tussen haar poten had gepositioneerd. De Medicine cat gniffelde zachtjes. "De hele tijd zo," Geamuseerd trilde ze met haar snorharen. "Doerakje," sputterde ze goed bedoeld, waarna ze voorzichtig met het poesje naar de apprentice stapte. Die deed braaf wat hem gevraagd was en dat betekende groen licht voor het tweetal. Milkykit kreeg het op haar heupen en rende al naar de uitgang van het kamp, waardoor Routnose geschrokken achter haar aan moest huppen en bijna al de kitten bezorgd had terug geroepen. Gelukkig herinnerde ze net op tijd haar belofte. "Hey! Blijf je wel in de buurt?" lachte ze alles behalve streng, zelf ook een beetje opgebeurd door haar vrolijkheid. Ze zou het nooit toe geven, for obvious reasons, maar op tijden zoals deze was ze jaloers op alle moeder poezen. Oh, hoe graag ze zelfs kleintjes zou hebben om dit soort dingen mee te doen. Maar goed, ze was trouw aan haar rang, en dit maakte al veel goed. "Oké, deze kant op, dan neem ik je mee naar mijn geheime veldje," fluisterde ze geheimzinnig, waarna ze lichtvoetig richting de zijkant van het kamp begon te lopen. Eenmaal daar week ze een beetje af, totdat ze plots, het leek haast uit het niets, midden in een veld vol kleurende en geurende bloemen stonden. Ze hadden geen medisch nut, maar beurden haar altijd op. Verwachtingsvol keek ze naar Milkykit, hopend dat die haar bewondering zou delen.

De mevrouw noemde haar iets, maar ze wist niet precies wat dat was. Maar haar stem was wel aardig dus het kon niks negatiefs zijn, toch? Milky stak haar tong er maar om uit als grapje, dat zou vast wel gepast zijn. Het duurde haar allemaal wel net wat te lang, en dus stond ze te popelen om weg te gaan! Toen ze eindelijk gingen liep ze dan ook vrolijk een stukje vooruit, waarbij ze mevrouw al gauw hoorde roepen, maar niet op zo'n manier als de queens deden maar lief. Ze wachtte dan ook toch maar eventjes totdat ze weer zij aan zij liepen. Met een uitdagende houding liep ze langs de wacht van vandaag; há! Die konden haar nu mooi niet meer tegenhouden, want ze mocht met deze mevrouw mee. Die nu trouwens wat vertelde over een geheim veldje waar Milky heel erg geïnteresseerd door werd. En toen dit geheime veldje zichtbaar werd keek Milky haar ogen uit. "Ooooh," uitte ze, waarbij haar ogen schenen alsof er sterretjes in stonden. Ze had nog nooit zoiets moois gezien; het WindClan kamp was er maar saai bij! Ze sprong naar voren, zo de hoge bloemen in, die wel dubbel zo hoog als haar waren! Ze hapte naar één paars bloemetje waarna ze tikte tegen een witte, die allemaal pluisjes afstootte. Gefascineerd keek ze ernaar, waarna ze zich omdraaide naar mevrouw. "Wat zijn ze mwooi hé mevrouw?"

Met glinsterende oogjes keek ze naar Milkykit die een gefascineerde oooooh uit stootte. Zachtjes gniffelde ze, stiekem opgelucht dat Milkykit evenveel waardering had voor bloemen als zij. Van een klein afstandje keek ze toe hoe de kitten als een strijder de bloemen te lijf ging, vrolijk ronddartelend tussen de kleurrijke planten. Ook Routnose voelde zich tot rust komen en snuffelde aan de geurende plantjes. Dit was haar plekje, ze kwam hier wanneer haar hoofd te vol zat, haar safe place. Met liefde deelde ze het met anderen, zoals Amberstorm en met kleine Milkykit hier. Als het haar gelukkig maakte, kon het dat misschien ook voor anderen doen. "Wat zijn ze mwooi hé mevrouw?" ze grinnikte zachtjes en knikte enthousiast. "Je mag heus Rout zeggen hoor Milkykit!" sprak ze goed gehumeurd. "Ik vind ze prachtig, en kom eens kijken?" ze bukte zich voor een plant met allemaal kleine, blauw bloemetjes. Voorzichtig plukte ze er eentje en legde die voor de kitten neer. "Dit is een Vergeet-mij-nietje, mijn favoriete bloem,"

De mevrouw zei dat ze haar ook wel Rout mocht noemen en dat vond Milky heel erg gek. Want clannamen bestonden toch altijd uit twee delen? Waarom was mevrouw Rout dan maar één deel? Nu was ze even helemaal van haar padje af. Met grote ogen keek ze naar 'Rout'. "Wat gekke nwaam," zei ze, zonder blikken of blozen. "Ik heet Miwkykit en mijn mwamwa Faithlweap. Twee name," legde ze uit, waarbij ze haar kopje ietsje kantelde. Ja 'Rout', leg dat maar is uit! Mij hou je niet zomaar voor de gek.

Toen mevrouw Rout haar blauwe bloemetjes liet zien drukte Milky hier nieuwsgierig haar neusje tegenaan. Ze moest scheel kijken om de kleur nog te kunnen zien en zacht giechelde ze. "Wat mwooi! Vegeetmeniewtje!" sprak ze de ander na waarna ze hard snoof om de geur in zich op te nemen. Ietsjes te hard, want ze moest er flink van niezen! Verrast keek ze naar mevrouw Rout. Hoe kwam dat nou?

Milkykit verkondigde dat Rout toch wel een heel erg gekke naam was. De jonge medicine cat haalde adem om de kitten te vertellen dat het slechts een bijnaam was, maar bedacht zich. Ach, waarom zou ze ook alles uit moeten leggen, op zulke lessen zat de jonge poes waarschijnlijk toch niet te wachten. "Ik ben ook wel een beetje, uh, gek," gniffelde ze goedgemutst terug. Vervolgens liepen ze door naar haar kleine paradijsje dat ze graag deelde. Ook Milkykit leek het mooi te vinden en drukte vol overtuiging haar neusje in het vergeet-me-nietje, waardoor ze samen met de kitten moest giechelen. "Wat mwooi! Vegeetmeniewtje!" en toen besloot Milkykit dat het niet alleen mooi genoeg was om ernaar te kijken, maar dat ze de bloem ook zou inhaleren. Helaas leek haar neus dat wat minder te waarderen en de kitten nieste hard, waardoor Routnose in de lach schoot. "Je moet ze niet op snuiven!" grinnikte ze nog na. "Bloemetjes zijn fragiel net als ons, alleen dan net iets anders. Ze hebben water en zonlicht nodig om te groeien en als je te wild met ze doet, gaan ze kapot," voorzichtig streelde ze met haar poot een van de kleine, blauwe bloemetjes.

Oh, het was dus echt mevrouw haar naam, want die verkondigde dat ze ook een beetje gek was! Nou, Milky kon niet zeggen dat ze het helemaal geloofde, maar had voor nu geen zin om erover door te gaan. Immers stond ze nu in dit mooie bloemenveld met alle gave kleurtjes! Haar aandacht verdelen onder die twee dingen was dan toch wel lastig, dus ging haar prioriteit uit naar de bloemen.

Toen ze er eentje hard opsnoof, bleek dit echter niet zo'n goed idee te zijn! Ze moest er flink van niezen waardoor mevrouw Rout ging lachen. Milky stak goedgezind haar tong uit naar de mevrouw, maar wel maar heel snel hoor, want het was niet netjes om te doen en ze vond mevrouw nou net wel lief. Met grote ogen luisterde ze naar de uitleg over bloemen. Ze hadden water nodig, net als hun! Zonlicht hoefde zij niet te krijgen.. Dacht ze dan. En de bloemetjes gingen kapot als je te wild met ze deed. Dat was dan nog wel een opgave voor Milky, want ze was best wel lomp. Toch paste ze haar houding aan zodat ze op haar teentjes stond en alleen nog maar voorzichtig zou navigeren door de plantjes heen. Ze volgde het voorbeeld van mevrouw Rout om aan de bloemetjes te voelen met haar poot. Ze grinnikte zachtjes. "Ik nwoem deze WRout," deelde ze vrolijk mee waarna ze veelbetekenend naar de mevrouw keek.

Milkykit nam haar woorden ter harte en ging vervolgens zo voorzichtig als ze kon met haar jonge kitten lichaam dat nog niet bepaald sierlijk was tussen de plantjes door. Bij een van de bloemetjes bleef ze staan en raakte het voorzichtig met haar pootjes aan. "Ik nwoem deze WRout," en ja hoor, daar ging haar hart. Gesmolten als chocola in de zon. Vertederd keek ze naar de kitten en ze begreep plots zo goed waarom poezen kittens wilde, waarom zij kittens wilde. Niet dat ze dat ooit hardop mocht zeggen, maar het was genoeg verlangen voor haar om dit soort momenten te koesteren, en ze stiekem, héél stiekem kon doen alsof het haar kind was dat daar zat. Ze neusde door de bloemetjes heen en vond uiteindelijk een kamille bloem, met grote witte bladeren en een geel midden. Ze wist dat hier een bosje groeide, maar plukte ze alleen in uiterste nood gevallen omdat ze ze zo mooi vond. De medicine cat wenkte de kitten dichterbij en liet haar de mooie bloem zien die daar in z'n eentje zo dapper en groot groeide. "En dan noem ik deze Milkykit," snorde ze, waarna ze zacht gniffelde. "Moet je er eens aan ruiken,"

De blik die ze van mevrouw Rout kreeg maakte al gauw duidelijk bij de kleine kitten dat die het leuk vond dat ze een bloemetje naar haar vernoemd had. Een grote glimlach kwam op haar snoetje, de kapotte lip allang weer vergeten. Rout vroeg haar om naar haar toe te komen, en dus deed Milky dat, al paste ze wel heel goed op dat ze niet per ongeluk op bloemetjes zou gaan staan. Dat zou ze niet leuk vinden, want bloemetjes waren fragiel, dat woord had mevrouw net gebruikt. Ze wist nog niet precies wat het betekende maar je moest voorzichtig met ze zijn. Toen ze eenmaal bij mevrouw Rout was, noemde die ook een bloemetje naar haar. Verrukt keek Milky omhoog en spinde hard. "Hij is zwelfde kleuw als mij vacht!" merkte ze op. Voorzichtig rook ze eraan, niet zo hard als de vorige keer, en spinde als het kon nog harder dan eerst. Ooh, die rook lekker! Met een tevreden gesteld glimlachje drukte de kleine kit zich tegen mevrouw Rout aan, waarna ze zacht ronkend haar oogjes sloot en zo bleef staan.

Het verbaasde haar altijd wat voor harde geluiden er uit zulke kleine beestjes konden komen. Het motortje in Milkykit haar borst draaide op volle toeren en met een tedere blik in haar ogen keek de Medicine cat op de kitten neer terwijl die aan de bloem snuffelde. Ze was nu een stuk voorzichtiger met de bloemetjes na de waarschuwing van Routnose. "Hij is zwelfde kleuw als mij vacht!" ze gniffelde en snorde nu ook zelf zachtjes. "Daarom is hij zo mooi," sprak ze met een knipoog, maar werd verbaasd door de volgende actie van de kit. Milkykit drukte zich tegen haar aan en sloot haar oogjes, alsof ze haar helemaal vertrouwde. Een steek ging door haar hart heen toen ze dat deed, omdat ze zoveel van kittens hield, bovenalles van deze kleine, lieve Milkykit hield. "Milkykit?" Ze sloeg haar pluizige staart om de ander heen. "Je weet dat je hier altijd veilig bent, toch?" ze wist niet precies waarom ze dat vroeg, wat wist een kitten nou van veilig en onveilig? Toch wilde ze haar vertellen dat ze alles voor haar zou geven, maar wist niet precies hoe.

Ooh, mevrouw gaf haar ook nog een complimentje ook! Milky's dag kon niet meer stuk, en dan te bedenken dat ze er zo tegenop had gezien om naar de medicine cat te gaan! Hard ronkend drukte ze zich tegen Rout aan en ze sloot haar oogjes met een glimlach. Toen haar naam uitgesproken werd keek ze echter met grote, nieuwsgierige ogen op naar de gevlekte she-cat. Ze glimlachte toen die haar staart om haar heen sloeg. Gezellig vond ze dat! De volgende woorden moest ze even over nadenken. Milkykit had zich nog nooit onveilig gevoeld, dus veilig zijn was nog een beetje vanzelfsprekend van haar. Toch realiseerde ze zich wel dat veilig zijn iets heel positiefs was, en knikte ze daarom! "Als ik met jou ben zal ik altijd veilig zijn!" stemde ze met een zelfverzekerde knik in. Immers was mevrouw Rout zo cool, niemand zou haar wat aan durven doen! Ze had namelijk maar één naam en niet twee!

Waarom zou je zoiets tegen een kitten zeggen? De poes wist het niet zo goed, maar toch wilde ze dat Milkykit het zou horen. Vreemd, eigenlijk, vroeger was het feit dat ze geen kittens kon krijgen de bijkomst van een medicine cat waar ze zich het minst zorgen om maakte. Ze hoefde toch geen kinderen, daar was ze veels te onhandig voor. Toch, vooral nu ze Dinspots zo vaak zag, betrapte ze zichzelf steeds vaker op wel heel erg moederlijke gevoelens. "Als ik met jou ben zal ik altijd veilig zijn!" herhaalde de kitten en Routnose snorde harder dan ze in een tijd had gedaan, waarbij ze de kitten een snelle lik over haar kop gaf. "En zo is het!" beaamde ze vrolijk. [v]"Wat zeg je ervan dat we één bloemetje plukken, en dat je dan weer terug naar je mama gaat?"[/b]